Από το «πειρατικό του Στάθη» στο Ποντίκι, 28-6-2018
Δοκίμασε να βγάλει λαγούς απ’ το καπέλο του ο Τσίπρας επ’ εσχάτοις, αλλά φευ, οι λαγοί ήταν ψόφιοι. Και οι δύο. Και για το Σκοπιανό και για το χρέος.
Η κυβέρνηση νόμισε ότι αυτά τα δύο θέματα είναι εύκολα και ότι θα μπορέσει να τα χειρισθεί πιασάρικα. Υποτίμησε το ένστικτο επιβίωσης του λαού, τη σχέση του με τον πολιτισμό του – εις ό,τι αφορά το Σκοπιανό – καθώς και την κούραση των πολιτών να ακούνε συνεχώς ψέματα – εις ό,τι αφορά τη ρύθμιση του χρέους.
Τώρα οι παρενέργειες ή μάλλον οι συνέπειες που εκλύονται απ’ αυτές τις κινήσεις λειτουργούν αποσαθρωτικά για την κυβέρνηση, αλλά πιο αποσαθρωτικός είναι ο τρόπος που η ομάδα Τσίπρα πάει να αντιμετωπίσει τα επίχειρα του έργου της, αναζητώντας στο καπέλο της τρίτον λαγό – την Αποστασία – ψόφιον κι αυτόν…
Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική επιστροφή της χώρας στη δεκαετία του ’60 (Αποστασία) υποστηρίζεται εδώ και καιρό από μια πολωτική και διχαστική ρητορική της δεκαετίας του ’50 (εμφυλιοπολεμική). Αυτή η επιστροφή στο παρελθόν προδικάζει το μέλλον της χώρας – υπό τα δεσμά της υποτέλειας τότε, υπό τα δεσμά της εποπτείας αύριο.
Όμως τώρα πια αυτό που προβάλλει ως το πλέον αποτρόπαιο είναι η ακατάβλητη και διαρκής προσπάθεια να αισθάνονται οι πολίτες ηλίθιοι. Διότι μόνον ηλίθιος μπορεί να αισθάνεται κανείς όταν διαπιστώνει ότι οι απόπειρες της χειραγώγησής του δεν χρειάζεται να ’ναι καν έξυπνες…
