του Γιώργου Τοζίδη, από το Άρδην τ. 92, Μάρτιος-Απρίλιος 2013
Τι έγινε στην Κύπρο;
Το βροντερό «ΟΧΙ» της κυπριακής Bουλής και του κυπριακού λαού δεν ήταν τυχαίο. Αποτέλεσε έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των ενεργειών αντίστασης του κυπριακού λαού που, από τη δεκαετία του 1950, δίνει συνεχώς μαθήματα αντίστασης και άρνησης υποταγής. Μόλις 9 χρόνια πριν, οι ίδιες δυνάμεις που στήριξαν το τωρινό «ΟΧΙ» είχαν στηρίξει τον αγώνα ενάντια στο σχέδιο Ανάν που υποδούλωνε και την ελεύθερη Κύπρο στον τουρκικό επεκτατισμό. Δυστυχώς, το «ΟΧΙ» του κυπριακού λαού ανέλαβαν να διαχειρισθούν οι ίδιες δυνάμεις που στήριξαν, σε πολλές περιπτώσεις με το αζημίωτο, το σχέδιο Ανάν, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν, με τις αποφάσεις τους, την Κύπρο στην εθνική, οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Παρά τα όσα ακολούθησαν, το νέο «ΟΧΙ» της Κύπρου αποτελεί μια παρακαταθήκη αντίστασης και είναι σίγουρο ότι θα δυσκολέψει τα σχέδια παράδοσής της στον τούρκικο επεκτατισμό.
Το οικονομικό υπόδειγμα της Κύπρου αποτέλεσε το πρόσχημα για την επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον της η γερμανοκρατούμενη ευρωζώνη. Η Κύπρος είχε το ίδιο οικονομικό υπόδειγμα και το 2004 που εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το 2008 που εντάχθηκε στην ευρωζώνη.
Με Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) 17.886,8 εκατ. ευρώ, στα τέλη του 2012, η Κύπρος διέθετε τραπεζικό τομέα με συνολικό ενεργητικό πάνω από 120 δισ. ευρώ (πάνω από 7 φορές το ΑΕΠ). Οι καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες ήταν περίπου 68 δισ. ευρώ (380% του ΑΕΠ). Το 30% περίπου αυτού του ενεργητικού αφορούσε υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Στο Λουξεμβούργο του κ. Γιούνκερ, πρώην προέδρου του Γιούρογκρουπ, ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν είναι 7 φορές μεγαλύτερος από το ΑΕΠ της χώρας όπως στην Κύπρο, αλλά 20 φορές μεγαλύτερος…
Όμως, οι κυπριακές τράπεζες είχαν κριθεί με βάση τα stress tests της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής και δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα ανακεφαλαιοποίησης ακόμη και στο δυσμενές σενάριο. Επιπλέον είχαν ελεγχθεί για ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος από διεθνή εταιρία και τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά. Ακόμη, η Κύπρος είναι σε πολύ καλύτερη θέση από τη Γερμανία όσον αφορά αυτόν τον τομέα. Τα προβλήματα των δύο τραπεζών δημιουργήθηκαν από το μεγάλο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων (ζημία 4,6 δις ευρώ), με τις συνολικές ανάγκες κεφαλαιοποίησής τους να ανέρχονται σε 5,8 δισ. και από την υπερέκθεσή τους στην ελληνική τραπεζική αγορά («μη εξυπηρετούμενα δάνεια») λόγω του ότι λειτουργούσαν στην Ελλάδα ως υποκαταστήματα και όχι ως θυγατρικές.
Στα τέλη του 2012, το δημόσιο χρέος της Κύπρου ανήλθε σε 86,5% του ΑΕΠ. Υιοθετώντας το ακραίο σενάριο, οι ανάγκες χρηματοδότησης εκτιμήθηκαν σε 17,5 δισ. ευρώ οπότε το κυπριακό χρέος θα ανερχόταν πλέον σε 186% του ΑΕΠ (διπλασιασμός- 93% ΑΕΠ). Με συνολικό «πακέτο» 12,8 δισ. ευρώ (αν η βάση ήταν το βασικό σενάριο), το χρέος θα ανερχόταν σε 171% του ΑΕΠ. Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, το τεράστιο μέγεθος του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου και οι τεράστιες κεφαλαιακές του ανάγκες σε σχέση με το ΑΕΠ οδηγούσαν το χρέος σε επίπεδα χρεοκοπίας με οποιοδήποτε κριτήριο.
Δεν δόθηκε, όμως, η χρονική δυνατότητα στην Κύπρο να αναζητήσει εναλλακτική λύση, που θα μπορούσε να προκύψει από τις καταθέσεις των Κυπρίων και των Ελλαδιτών που ανέρχονται σε 49 δισ. ευρώ, σχεδόν τριπλάσιες του ΑΕΠ του νησιού. Ακόμη, δεν δόθηκε ο χρόνος διερεύνησης της πρόθεσης της κυπριακής Εκκλησίας να υποθηκεύσει όλη την υποθηκεύσιμη περιουσία της για να βοηθήσει την εθνική ανόρθωση.
Υπήρχε, όμως και άλλη εναλλακτική λύση: Ένα από τα σημαντικότερα βήματα που έχει κάνει τα τρία τελευταία χρόνια η ζώνη του ευρώ ήταν η ίδρυση ενός μηχανισμού διάσωσης με εγγυήσεις και κεφάλαιο 700 δισεκ. ευρώ, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Η ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών θα μπορούσε να γίνει με κεφάλαια του μηχανισμού χωρίς να επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος της χώρας.
Για την αιτιολόγηση των μέτρων που πάρθηκαν, πολλοί εντός και εκτός Κύπρου (μεταξύ των οποίων και ελάχιστοι αριστεροί, ριζοσπάστες και μη), αναφέρθηκαν στη μη βιωσιμότητα του κυπριακού οικονομικού υποδείγματος. «Ξεχνούν» όλοι αυτοί ότι η Κύπρος, το 1974, απώλεσε το 37% των εδαφών της (που εξακολουθούν και σήμερα να βρίσκονται υπό κατοχή), το 65% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων, το 70% του ορυκτού πλούτου, το 70% της μεταποίησης και το 80% των τουριστικών εγκαταστάσεων. Ότι, το 1974, στην Κύπρο υπήρξαν 200.000 πρόσφυγες, 4.000 νεκροί και 1.619 αγνοούμενοι. Ασκούν κριτική στο οικονομικό υπόδειγμα της Κύπρου οι αριστεροί Ελλαδίτες που «αποδέχονται» την παγκοσμιοποίηση, το παρασιτικό ελλαδικό οικονομικό υπόδειγμα (που στηρίζεται στον τουρισμό, τα δημόσια έργα, την παραοικονομία και τον, στηριγμένο με δανεικά, υπερκαταναλωτισμό) και οι Γερμανοί αφέντες της Ευρώπης που «αποδέχονται» το Λουξεμβούργο, τη Μάλτα και το Μονακό και βαρύνονται με τις δωροδοκίες από τις μεγάλες γερμανικές εταιρείες και τις ατασθαλίες των μεγάλων γερμανικών τραπεζών (σκάνδαλο LIBOR, απόκρυψη ζημιών ύψους 12 δισ. δολαρίων από τη Deutsche Bank).
Το «κούρεμα» των καταθέσεων στην Κύπρο θα ακολουθηθεί από την υπογραφή μνημονίου και δανειακής σύμβασης που θα έχει σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση της οικονομίας της πολύ πιο σύντομα από ό,τι συνέβη στην Ελλάδα. Χρέος, ύφεση, λιτότητα, ανεργία, φτώχεια, εθνική εξαθλίωση θα είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής που θα ακολουθηθεί. Η ανεργία θα εξαναγκάσει την κυπριακή νεολαία (που εκπαιδεύτηκε για να εργασθεί σε υπηρεσίες σχετικές με το χρηματοπιστωτικό σύστημα) στη μετανάστευση. Αν, όμως, η Κύπρος απολέσει το πιο δυναμικό κομμάτι της, θα γίνει ακόμη δυσχερέστερη η αντίστασή της στα νέα σχέδια Ανάν που είναι ήδη έτοιμα.
Όσα παρατίθενται πιο πάνω δεν σημαίνουν, σε καμιά περίπτωση, ότι είναι αποδεκτό το οικονομικό υπόδειγμα της Κύπρου. Μία χώρα που εξαρτάται από τις υπηρεσίες (τουρισμός, χρηματοπιστωτικό σύστημα, κατασκευές) και δεν έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες (κύρια τις διατροφικές) του πληθυσμού της έχει μειωμένες δυνατότητες αντίστασης, ιδιαίτερα όταν έχει απέναντί της δυνάμεις όπως η Γερμανία της Α. Μέρκελ. Η αλλαγή του κυπριακού οικονομικού υποδείγματος αφορά, όμως, πρώτα και κύρια το λαό του νησιού που είναι ο μόνος αρμόδιος να κάνει τη σχετική επιλογή. Άλλωστε, η επίθεση δεν έγινε για να βελτιωθεί το οικονομικό υπόδειγμα της Κύπρου αλλά για να καταστραφεί ολοσχερώς.
Γεωπολιτικές επιδιώξεις
Ο ρόλος της γεωπολιτικής στην εξήγηση των όσων συμβαίνουν στην Κύπρο είναι καθοριστικός. Η κρίση στη Συρία, οι αραβικές εξεγέρσεις, η προετοιμαζόμενη επέμβαση στο Ιράν αλλά, πάνω από όλα, η ανακάλυψη τεράστιων ενεργειακών πόρων έχουν μετατρέψει την περιοχή σε κέντρο ανταγωνισμού για μεγάλες αλλά και περιφερειακές δυνάμεις. Την ίδια περίοδο με την επίθεση στην Κύπρο, είχαμε:
Α. Τη δημόσια συγνώμη, με την παρουσία και την προτροπή Ομπάμα, του Ισραήλ προς την Τουρκία για την επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά και τη δολοφονία 9 Τούρκων πολιτών. Αμέσως μετά, αναζωπυρώθηκαν τα σενάρια για τη δημιουργία αγωγού που θα μεταφέρει το φυσικό αέριο του Ισραήλ στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, παρά τα προβλήματα υπέρβασης Λιβάνου και Συρίας.
Β. Τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Βεστερβέλε, ότι ελπίζει να ανοίξουν σύντομα νέα κεφάλαια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις Τουρκίας – Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράλληλα, ανακοινώθηκε η άρση του βέτο της Γαλλίας για το άνοιγμα ενός από τα πέντε κεφάλαια των διαπραγματεύσεων που παραμένουν κλειστά.
Γ. Την, για μια ακόμη φορά, παύση των εχθροπραξιών στην Τουρκία με τους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ, μετά από προτροπή του ίδιου του Οτσαλάν.
Δ. Την επανάκαμψη του ρωσικού στόλου στη Ν.Α. Μεσόγειο που, μετά την επικείμενη απώλεια της βάσης στη Συρία, βρίσκεται σε αναζήτηση αγκυροβολίου και βάσης ανεφοδιασμού. Συμφωνίες με τον Λίβανο για τη συμμετοχή ρωσικών εταιρειών στις έρευνες για ανεύρεση ενεργειακών πόρων. Συμφωνία με την Αίγυπτο για την προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου.
Αν επιτευχθεί η εκχώρηση από τους Κύπριους στη Ρωσία ενός θαλασσίου «οικοπέδου» φυσικού αερίου, με δικαιώματα εκμετάλλευσης, αν οι ρωσικές εταιρείες –δηλαδή η Gazprom– μπουν στο κυπριακό φυσικό αέριο, αλλάζουν όχι μόνο τα μέχρι τώρα ενεργειακά δεδομένα στην Κύπρο, αλλά και τα γεωπολιτικά. Δεν αποκλείεται π.χ. να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για την παροχή διευκολύνσεων στον ρωσικό στόλο της Μεσογείου από την Κύπρο – πάντα θεωρητικά μιλώντας.
Ε. Τις νέες απειλές της Τουρκίας για μη αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου από την Κυπριακή Δημοκρατία παρόλο που η κυβέρνηση Ερντογάν αναγνωρίζει δύο κράτη στην Κύπρο. Αλλά η Τουρκία αμφισβητεί το ίδιο δικαίωμα και στην Ελλάδα οπότε…
Όλες οι παραπάνω εξελίξεις ενισχύουν τον ρόλο της Κύπρου. Το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» γίνεται και πάλι μήλον της έριδος καθώς, τώρα, η στρατηγική θέση του συνδυάζεται και με την επιβεβαιωμένη ύπαρξη ενεργειακών πόρων. Πρέπει, όμως, πρώτα να εξουθενωθεί ο ανυπάκουος πληθυσμός της και να καταστραφεί η οικονομία της ώστε η εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης και των ενεργειακών πόρων της να γίνει «έναντι πινακίου φακής».
Η κυπριακή κρίση έφερε στην επιφάνεια τις ευθύνες του ΑΚΕΛ και του πρώην προέδρου Δ. Χριστόφια. Η μη κατάρτιση αξιόπιστου εναλλακτικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, η μη δημιουργία μηχανισμών άμυνας απέναντι στην κρίση, ο μη έλεγχος του τραπεζικού συστήματος που είχε σαν αποτέλεσμα την υπερδιόγκωσή του, η μη εναντίωσή του στο «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων και η μη διεκδίκηση ευρωπαϊκών πόρων για την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών, όπως έγινε με τις ελλαδικές ή τις ισπανικές, είναι εγκλήματα που σήμερα καλείται να πληρώσει ο κυπριακός ελληνισμός. Ακόμη, ο πρώην πρόεδρος της Κύπρου βαρύνεται με τις απαράδεκτες υποχωρήσεις που έκανε στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων με τους τουρκοκύπριους, αποδεχόμενος, π.χ., την παγκόσμια πρωτοτυπία της ανισότητας της ψήφου και της μη εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου σε ολόκληρο το νησί.
Ελλάδα: 3 χρόνια μνημόνιο – Απολογισμός – επιπτώσεις από την κυπριακή κρίση
Η Ελλάδα εισέρχεται πλέον στη δεύτερη φάση υλοποίησης των μνημονιακών πολιτικών. Η ακραία λιτότητα έχει πλέον σαν συνέπεια τη κήρυξη στάσης πληρωμών από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις προς το κράτος. Το αποτέλεσμα είναι να διευρύνεται ο φαύλος κύκλος : ύφεση – μείωση των δημοσίων εσόδων – περιορισμός των δημοσίων δαπανών – νέα, ακόμη μεγαλύτερη, ύφεση – νέος περιορισμός των δημοσίων εσόδων που οδηγεί ολοένα και πιο κοντά στην κατάρρευση.
Επιγραμματικά, τα αποτελέσματα της εφαρμογής των μνημονίων :
1. Ύφεση περίπου 23%, κύρια λόγω της δραματικής μείωσης μισθών και συντάξεων. Φέτος αναμένεται να φτάσει στο 6%, μετά από την κυπριακή κρίση, ενώ αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός οι εκτιμήσεις της τρόικας εσωτερικού για ανάκαμψη το 2014.
2. Κατάρρευση της απασχόλησης. Το 2008, το ποσοστό απασχόλησης στην Ελλάδα ήταν 61,9% και στην Ε.Ε. 65,8%. Το τρίτο τρίμηνο του 2012, η απασχόληση στην Ε.Ε. είχε υποχωρήσει κατά 1,6 εκατοστιαία μονάδα (64,2%) ενώ στην Ελλάδα κατέρρευσε στο 50,4%.
3. Η επίσημη ανεργία ανέρχεται στο 27% (1,3 εκατομμύρια άτομα), εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει το 30% μέχρι το τέλος του 2013.
Η ανεργία στους νέους και τις νέες είναι περίπου 60%.
4. Δραματική αύξηση των μορφών «ευέλικτης» απασχόλησης, ιδιαίτερα μετά την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Εκ περιτροπής εργασία, μερική απασχόληση, ατομικές συμβάσεις με μεσαιωνικούς όρους εργασίας φιλοτεχνούν το νέο εργασιακό τοπίο.
5. Κατάρρευση των δομών υγείας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας.
6. Επιδείνωση της παραγωγικής αποδιάρθρωσης, κλείσιμο δεκάδων χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στους τομείς της μεταποίησης και του λιανικού εμπορίου.
Αυτή η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ, ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ (όπως η ΕΥΑΘ, η ΕΛΒΟ στην πόλη μας) ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΜΩΝ (όπως το λιμάνι, η Εγνατία Οδός και το αεροδρόμιο).
Πρέπει να αντισταθούμε στο κλείσιμο των επιχειρήσεων όχι μόνο γιατί οδηγούν στη φτώχεια και την εξαθλίωση μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης αλλά και γιατί απαξιώνεται η εργασιακή εμπειρία, απαξιώνεται ο μηχανολογικός εξοπλισμός και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο το έργο της ανασυγκρότησης.
Πρέπει να αντισταθούμε στις ιδιωτικοποιήσεις όχι μόνο γιατί πρόκειται για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καταστροφή θέσεων εργασίας, ανατροπή εργασιακών σχέσεων αλλά και γιατί στερούν τις αναγκαίες υποδομές, τα αναγκαία εργαλεία και τους απαραίτητους πόρους για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Ταυτόχρονα, πρέπει να διαμορφώσουμε τις προτάσεις μας για μια διαφορετική λειτουργία των δημόσιων επιχειρήσεων με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και για την επαναλειτουργία των επιχειρήσεων που κλείνουν κάτω από τη διεύθυνση των συνεταιρισμένων εργατών.
Οι πρόσφατες τραπεζικές εξελίξεις: Ήττα του ελληνικού τραπεζικού κεφαλαίου
Τους τελευταίους μήνες, έχουμε γίνει μάρτυρες της μεγαλύτερης συγκέντρωσης τραπεζικού κεφαλαίου στην ιστορία. Θυμίζω την απόκτηση από την Τρ. Πειραιώς (που ήταν ουσιαστικά πτωχευμένη, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των stress tests) της Αγροτικής Τράπεζας (με σκανδαλώδη τρόπο…), της Γενικής, των καταστημάτων των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα, ενώ βρίσκεται σε συζητήσεις και για την απόκτηση της Millenium. Τη συγχώνευση Alpha – Εμπορικής. Τη συγχώνευση Εθνικής – Eurobank. Ενώ βρίσκονται σε εκκρεμότητα το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (πολύφερνη νύφη λόγω της καταθετικής βάσης του), η Νέα Proton Bank και άλλες μικρότερες τράπεζες.
Και ξαφνικά, η τρόικα εξέφρασε αντιρρήσεις για τη συγχώνευση Εθνικής – Eurobank δημιουργώντας πολλά ερωτήματα για τις προθέσεις της. Επισημαίνεται ότι:
Η διαδικασία συγχώνευσης έχει σχεδόν ολοκληρωθεί αφού η Εθνική έχει αποκτήσει ποσοστό 84,4% του μετοχικού κεφαλαίου της Eurobank.
Ήταν γνωστό από την αρχή, και είχε γίνει αποδεκτό από την τρόικα, ότι δημιουργείται μια πολύ μεγάλη τράπεζα με ενεργητικό ίσο με το εγχώριο Α.Ε.Π. Άλλωστε, στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. το μέγεθος των μεγαλύτερων τραπεζών τους ξεπερνά το αντίστοιχο Α.Ε.Π.
• Στην Ελβετία, το μέγεθος δύο μόνο τραπεζών, της UBS και της Credit Suisse, είναι σχεδόν 7 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ όλης της χώρας…
• Στο Βέλγιο, δύο τράπεζες, η Dexia και η Fortis, έχουν μέγεθος σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας…
• Στη Βρετανία, τρεις τράπεζες, οι RBS, Barclays, HSBC, έχουν μέγεθος 4 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της χώρας…
• Στη Γερμανία, μία μόνο τράπεζα, η Deutsche Bank, έχει μέγεθος που ανέρχεται σχεδόν στο ΑΕΠ όλης της χώρας…
• Στη Γαλλία, μία μόνο τράπεζα, η BNP Paribas, έχει μέγεθος που ξεπερνά όλο το ΑΕΠ της χώρας…
• Στην Ισπανία, μία μόνο τράπεζα, η Santander, έχει μέγεθος όσο και το ΑΕΠ της χώρας…
• Σε Σουηδία και Ολλανδία, το μέγεθος του τραπεζικού τομέα ξεπερνά κατά 3,5 φορές το ΑΕΠ των δύο χωρών…
Στην Ευρωζώνη, όπου το ΑΕΠ των χωρών που την απαρτίζουν κινείται στα 10 τρισ. ευρώ, το Ενεργητικό των τραπεζών ήταν το 2010 πάνω από 43 τρισ. ευρώ, δηλαδή 4 και πλέον φορές μεγαλύτερο.
Οι αντιρρήσεις που φαίνεται να διατυπώνει η τρόικα εξωτερικού για τη συγχώνευση Εθνικής – Eurobank περισσότερο παραπέμπουν στα σχέδια και τις επιδιώξεις του γερμανικού τραπεζικού κεφαλαίου (Deutsche Bank) για την επόμενη μέρα (απόκτηση της Εθνικής χωρίς τα βάρη που θα φορτωθεί από την Eurobank) παρά την «αγωνία» της για τη δημιουργία μιας «πολύ μεγάλης για να πτωχεύσει» τράπεζας. Η ραγδαία πτώση της τιμής της μετοχής της Εθνικής έχει σαν αποτέλεσμα η χρηματιστηριακή αξία της να ισούται με τα ετήσια κέρδη της θυγατρικής της Finansbank (περίπου 660 εκατ. ευρώ) και να υπολείπεται της αξίας των έργων τέχνης που έχει στην κατοχή της. Αν, δηλαδή, πωληθεί, θα πρόκειται για τεράστιο σκάνδαλο.
Έχει διατυπωθεί η θέση της τρόικας για περιορισμό του ελληνικού τραπεζικού συστήματος με πώληση του δικτύου εξωτερικού που διαθέτουν και που, όλως τυχαίως, λειτουργεί ανταγωνιστικά με γερμανικές και αυστριακές, κυρίως, τράπεζες.
Βασικός μέτοχος, ελέγχοντας, άμεσα ή έμμεσα, το 23,9% του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής, εξακολουθεί να είναι το ελληνικό δημόσιο και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις επιδιώξεις της. Η μη συμμετοχή των ασφαλιστικών ταμείων-μετόχων της Εθνικής στην αύξηση του μ.κ. της θα συμβάλει στην ακόμη μεγαλύτερη απομείωση της περιουσίας τους (μετά το «κούρεμα» των ομολόγων και τη μείωση των εσόδων τους λόγω της ύφεσης και της ανεργίας).
Ο επιχειρούμενος μετασχηματισμός του ελληνικού τραπεζικού συστήματος θα έχει σαν αποτέλεσμα τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχό του από το ξένο κεφάλαιο. Το ελληνικό παράδοξο, η διάσωση των τραπεζών να γίνεται με κεφάλαια που δανείζεται το ελληνικό δημόσιο ενώ ο έλεγχός τους θα μεταβιβάζεται είτε σε Έλληνες είτε σε ξένους ιδιώτες, πρέπει να αποτραπεί.
Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα πρέπει να εθνικοποιηθεί και να συμβάλει στη χρηματοδότηση του προγράμματος παραγωγικής αναδιάρθρωσης της χώρας.
Eνιαία στρατηγική
Τα δύο κράτη του ελληνισμού αντιμετωπίζουν σήμερα τους ίδιους κινδύνους και τις ίδιες προκλήσεις.
Η σύμπτωση της οικονομικής-κοινωνικής κρίσης με την εθνική δίνει ήδη διαστάσεις πανεθνικής κρίσης. Η διέξοδος, η διάσωση, η επιβίωση της χώρας, της κοινωνίας, του λαού, γίνεται πλέον πιο σύνθετη. Παραπέμπει σε διαδικασίες που ξεπερνούν κατά πολύ την απλή διατύπωση αιτημάτων ή την επιδίωξη επιτυχημένων επιμέρους οικονομικών χειρισμών. Η δημιουργία ενός πλειοψηφικού πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την υλοποίηση ενός εναλλακτικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, που θα στηρίζεται στην παραγωγική ανασυγκρότηση, τη ριζική διοικητική μεταρρύθμιση και την πολιτιστική αναγέννηση, είναι πλέον όρος για την επιβίωση του ελλαδικού και κυπριακού λαού.
Ήρθε ο καιρός να εγκαταλειφθεί το δόγμα – φύλλο συκής των ευθυνών του ελλαδικού ελληνισμού ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται και να συναποφασισθεί ενιαία στρατηγική αντιμετώπισης των προβλημάτων και των κινδύνων.
Τα πρώτα απαραίτητα βήματα μπορούν να είναι άμεσα: κοινές συνεδριάσεις των υπουργικών συμβουλίων και χάραξη κοινής στρατηγικής πριν από τα ευρωπαϊκά συμβούλια. Ακόμη, θα πρέπει να συγκροτηθούν επιτροπές για τη μελέτη στρατηγικότερων μορφών συνεργασίας από την κοινοπολιτεία μέχρι την ένωση…
