του Θ. Μπούνταλη, από το Άρδην τ. 74, Μάρτιος-Απρίλιος 2009
Εδώ και πολλά χρόνια ο “Ιός” της Κυριακάτικης “Ε” έχει ασχοληθεί με τις διάφορες πλευρές του Μακεδονικού. Θα ήθελα εδώ να αναφερθώ σε μια συγκεκριμένη αναφορά του, προσπαθώντας να ανιχνεύσω μια μεθοδολογία στις προσεγγίσεις του.
Θα ξεκινήσω από την ιστοσελίδα bulgarmak.org, που στήθηκε (όπως αναφέρει) το 2002. Με τα κείμενά της ανέλαβε να φωτίσει το Μακεδονικό από την πλευρά του Βουλγαρομακεδονισμού. Ο Βουλγαρομακεδονισμός είναι το δόγμα που γεννήθηκε από τη πανσλαβική στροφή της τσαρικής Ρωσίας στην προσπάθειά της να βγει στις ζεστές θάλασσες μετά την ήττα της στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Συγκεκριμένα, επελέγη η Βουλγαρία ως ο Σλάβος “συγγενής” στον οποίο θα ενεγράφοντο οι σλαβόφωνοι της ευρύτερης Μακεδονίας, που τότε ήταν οθωμανική περιοχή.
Ο Βουλγαρομακεδονισμός επεβίωσε υπό κάποια μορφή και επί Σοβιετικής Ένωσης. Αν και υπό διαφορετική ρητορική από τη Βερχοβιστική πτέρυγα του VMRO και την Εξαρχική Εκκλησία, που ήταν κύριοι υλοποιητές του δόγματος, το νεοσχηματισθέν Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας (ΚΚΒ) εποφθαλμιούσε ομοίως τη Μακεδονία. Υπολογίσιμη δύναμη στη Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία, υπό το πρόταγμα της “ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης”, επεχείρησε να αποσπάσει τις περιοχές που η Βουλγαρία δεν κατάφερε να κρατήσει μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Αυτά όμως μέχρι και το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την ήττα του Άξονα, με τον οποίο είχε συστρατευθεί και η Βουλγαρία, τη σκυτάλη παίρνει ο νεοαναδυθείς Σλαβομακεδονισμός του Τίτο. Καθιστάμενος πλέον το αντίπαλον δέος του Βουλγαρομακεδονισμού, αναλαμβάνει να καθαρίσει τη νεοϊδρυθείσα “Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας” από κάθε βουλγαρική (ή άλλη) επιρροή. Στα χρόνια που ακολουθούν, ο (συγκεκαλυμμένος) Βουλγαρομακεδονισμός και ο Σλαβομακεδονισμός του Τίτο θα δώσουν σκληρές μάχες, υπό το βλέμμα του Στάλιν και των επιγόνων του. Η Ελλάδα επιλέγει την “επιλεκτική κώφωση”, μέχρις ότου τα γεγονότα του 1991 της χτυπήσουν την πόρτα. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της Σοβιετικής Ένωσης θα δώσει παράλληλα μια σχετική αυτονομία και στον Βουλγαρομακεδονισμό.
Επανερχόμενοι στο bulgarmak, και διαβάζοντας τις σελίδες του, θα δούμε ότι καταρχήν επιτίθεται στην Ελλάδα για την άρνησή της να παραχωρήσει τον όρο “Μακεδονία” σε ξένο κράτος, πράγμα που αυτομάτως αναιρεί και τον Βουλγαρομακεδονισμό. Η ενασχόλησή του με καταγγελίες “ελληνικών εγκλημάτων” είναι πραγματικά εντυπωσιακής έκτασης. Όμως, το bulgarmak στρέφει και αλλού τα βέλη του. Έτσι, αναδεικνύει και θέματα που φέρνουν σε δύσκολη θέση και την ίδια την ΠΓΔΜ, όπως π.χ. την πολιτογράφηση του πρώην πρωθυπουργού της, Λούπτσο Γκεοργκιέφσκι, ως Βουλγάρου (www.bulgarmak.org/georgievski.htm). Παράλληλα, καταγγέλλει το “Ουράνιο Τόξο”, κόμμα με έδρα στη Φλώρινα, ως παρακλάδι της ΕΥΠ (www.bulgarmak.org/voskopoulos.htm). Να σημειώσουμε ότι το “Ουράνιο Τόξο” υποστηρίζει τη “μακεδονική” εθνότητα των υποτιθέμενων “αυτοχθόνων Μακεδόνων” της Ελλάδας, σε αντιδιαστολή με τη βουλγαρική καταγωγή που κηρύσσει ο Βουλγαρομακεδονισμός για όλους τους “Μακεδόνες” (είτε βρίσκονται στην Ελλάδα, είτε στην ΠΓΔΜ). Δηλαδή, το bulgarmak φαίνεται να αναγνωρίζει ως “εχθρό” οποιονδήποτε δεν προσυπογράφει το δόγμα ότι «οι “Μακεδόνες” είναι Βούλγαροι».
Χρήσιμη εδώ είναι η ανίχνευση της ταυτότητας του bulgarmak. Μια πρόσφατη αναζήτηση σε βάση δεδομένων WHOIS κατέδειξε μεταξύ άλλων:
Domain name:BULGARMAK.ORG
Registrant Name:Nikolaos Stoidis
Ο Νικόλαος Στοΐδης, ιδιοκτήτης του ιστοχώρου, είχε προ ετών (1996) κάνει αίτηση μετονομασίας σε Στογιάνωφ. Ο “Ιός” είχε αναφερθεί (18/7/1998) στο αίτημα του κ. Στοΐδη σε άρθρο με τίτλο «Πόντιος με το στανιό»: «Στις 5 Ιουλίου 1996, ο μεταλλειολόγος Νίκος Στοΐδης, κάτοικος Έδεσσας, υπέβαλε στη νομαρχία Πέλλας αίτηση αλλαγής του επωνύμου του σε Στογιάνωφ, επικαλούμενος δύο κυρίως λόγους: α) το “Στοΐδης” υποδηλώνει Ποντιακή καταγωγή, που του είναι ανεπιθύμητη β) ο προπάππους του, που ήταν γηγενής Βουλγαρομακεδόνας, ονομαζόταν Ιβάν Στογιάνωφ και υποχρεώθηκε από τις ελληνικές αρχές να αλλάξει το επώνυμό του σε Στοΐδης μετά το 1913» (www.iospress.gr/mikro1998/mikro19980718.htm).
Κάποια στιγμή, το bulgarmak ανέβασε στις σελίδες του «Τα δέκα μυθεύματα της ελληνικής προπαγάνδας» (www.bulgarmak.org/propaganda.htm), αν και η ακριβής ημερομηνία δεν αναφέρεται.
Το 2005 (23/10), ο “Ιός” δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Οι δέκα μύθοι του “Σκοπιανού”» (http://www.iospress.gr/ios2005/ios20051023.htm). Τα δύο κείμενα είναι αρκετά εκτεταμένα για να παρατεθούν εδώ, ωστόσο εντύπωση προκαλούν οι ομοιότητές τους. Συγκεκριμένα, πέρα από τον μαγικό αριθμό “10”, στον οποίο απαριθμούνται οι “μύθοι” ή τα “μυθεύματα” αμφοτέρων των κειμένων, μια σειρά άλλων συμπτώσεων προκαλεί εντύπωση:
1) Οι τίτλοι πολλών από τα “μυθεύματα”/”μύθους” είναι πολύ κοντινοί, π.χ.:
bulgarmak: «Ο αυτοπροσδιορισμός “Μακεδόνας” των βορείων γειτόνων πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί εφεύρημα του Κροάτη Ιωσήφ Μπροζ Τίτο».
Iός: «Η ονομασία “Μακεδόνες” των βορείων γειτόνων μας πρωτοεμφανίζεται το 1943-44 και αποτελεί κατασκεύασμα του Τίτο».
2) Άλλοι τίτλοι είναι πανομοιότυποι και στα δύο κείμενα, π.χ.:
«Η εδαφική επικράτεια της ΠΓΔΜ βρίσκεται ως επί το πλείστον εκτός “ιστορικής” Μακεδονίας»
«Το πραγματικό ιστορικό όνομα της ΠΓΔΜ είναι “Βαρντάρσκα Μπανοβίνα”» κ.λπ.
3) Το περιεχόμενο κάθε “μυθεύματος”/”μύθου” είναι από πολύ παραπλήσιο, έως και ταυτόσημο στα δύο κείμενα.
Θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί κάποια… σατανική σύμπτωση για να εξηγήσει τις ομοιότητες των δύο κειμένων. Επιστρατεύοντας όμως το ξυράφι του Όκαμ, οφείλουμε να αποκλείσουμε ένα τέτοιο απίθανο ενδεχόμενο. Θα ήταν πολύ πιο λογικό να δεχθούμε ότι ο συντάκτης τους είναι ο ίδιος, ή ότι, απλώς, o ένας συντάκτης αντέγραψε τον άλλο. Αλλά σε οποιαδήποτε περίπτωση, γεννώνται ερωτήματα: Γιατί το δεύτερο (χρονικά) κείμενο δεν παραπέμπει στο πρώτο; Γιατί αποσιωπάται η πηγή; [Σημείωση: Από τον όγκο των πληροφοριών, τις τοποθετήσεις, καθώς και από το ύφος του κειμένου (από εδώ και πέρα μιλάω πλέον για ένα κείμενο) κάνω την υπόθεση εργασίας ότι αυτό προέρχεται από το bulgarmak. Σε περίπτωση λάθους, είμαι ανοιχτός σε διορθώσεις.]
Ο “Ιός” έχει χύσει αρκετό μελάνι στην καταγγελία του ρατσισμού, του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας. Και καλώς, γιατί είναι εχθροί της αρμονικής συνύπαρξης των λαών. Αν τα βέλη του έπεφταν με τον ίδιο τρόπο εναντίον των ομοεθνών και αλλοεθνών μισαλλόδοξων, αυτό θα καθιστούσε πράξη θάρρους και, προπάντων, ηθικής ακεραιότητας. Αν λοιπόν ο “Ιός” εμπνέεται από έναν Ισραήλ Σαχάκ, θα έπρεπε να καταγγέλλει όλους τους μισαλλόδοξους και υπερεθνικιστές. Στο άρθρο του 1998, μαζί με την υπόθεση του κ. Στοΐδη είχε αναφερθεί (αν και σε πολύ μικρότερη έκταση) και στην περίπτωση του Νίκου Μιχαήλοφσκι-Κωνσταντινίδη, ο οποίος υπέστη διάφορες διώξεις από τις αρχές της ΠΓΔΜ, ύστερα από παρόμοια επιθυμία αλλαγής του ονόματός του σε ελληνικό. Το άρθρο κατέληγε: «Η δυνατότητα ενός ανθρώπου να αλλάζει το όνομά του σύμφωνα με την εθνική του συνείδηση θεωρήθηκε από τους πάντες –και πολύ σωστά– στοιχειώδες και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά του». Μέχρις εκεί. Μετά δεν μπήκε σε κανέναν κόπο να φιλοξενήσει στις σελίδες του τις απόψεις του διωκόμενου. Αυτή την προνομιακή μεταχείριση την επεφύλαξε μόνο στη μία πλευρά, γεγονός που επιτρέπει σε κάποιον να του καταλογίσει υποκρισία.
Όμως, ευκαιρίες να διορθωθούν οι παραλείψεις δεν λείπουν (δυστυχώς). Στην “ΕτΚ” της 15/2/2009, ο Τάσος Τσακίρογλου αναφέρει την περίπτωση του 30χρονου αρχαιολόγου Βάσκο Γκλιγκόρωφ, τον οποίο οι αρχές της ΠΓΔΜ, αφού συνέλαβαν, ενέκλεισαν σε ψυχιατρείο. Ο λόγος; Ήθελε να αλλάξει το όνομά του στο σέρβικο Βασίλιε Γκλιγκορίεβιτς. Στις δράσεις του συγκαταλέγεται και η κατάθεση μήνυσης κατά του Ατανάς Μπότεφ, που φιλοτέχνησε τη γνωστή “παραλλαγή” της ελληνικής σημαίας με τη σβάστικα. Επίσης, το στήσιμο του ιστοχώρου www.vardaraxios.info του Σλαβικού Φιλελληνικού Δικτύου.
Συνεπώς, αγαπητέ “Ιέ”, κρατική καταπίεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπάρχει, αίτημα εθνοτικού αυτοπροσδιορισμού υπάρχει, αγώνας για ειρηνική συνύπαρξη των λαών υπάρχει, μέχρι και ιστοσελίδα υπάρχει. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν! Αν, πάλι, ψάχνεις για τίτλο, μπορώ να προτείνω: «“Μακεδόνας με το στανιό».
Παράλληλα, θα συγκινηθείς και από την υπόθεση της Χαράς Νικοπούλου, δασκάλας στο Μέγα Δέρειο, Πομακοχώρι του ν. Έβρου. Η δασκάλα αυτή, αν και κόρη του προέδρου του Αρείου Πάγου, παραμένει στο ακριτικό μετερίζι της, παρά τις διώξεις που υφίσταται από τους εκεί εκπροσώπους του ελλαδικού κράτους και παρά τον ξυλοδαρμό που υπέστη από τον μουσουλμάνο κάτοικο Οσμάν Κασάικα. Ο κύριος λόγος είναι μάλλον η… επιμονή της να θεωρεί ότι διδάσκει μελλοντικούς Έλληνες πολίτες, πομακικής καταγωγής. Εδώ θα ταίριαζε ο τίτλος «Τούρκος με το στανιό».
Και ασφαλώς θα καταδικάσεις τους εθνικιστές που επιτέθηκαν σε Έλληνες τουρίστες στην Αχρίδα (1/3/2009) και τις Αρχές που απαγόρευσαν την είσοδο του δημοσιογράφου Α. Αγγελίδη (“Eλ. Τύπος”, “City”) στη χώρα, τρεις μέρες μετά.
Εκτός κι αν οι “κακοί” είναι πάντα από τη μία μεριά.
ΥΓ: Για να μη δρέψουμε δάφνες που δεν μας ανήκουν, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι δεν είμαστε οι πρώτοι που ασχολούνται με την ταύτιση απόψεων “Ιού” – bulgarmak. Πρώτα είχε αναφερθεί στην Aegean Times, στις 5/3/2008 (www.aegeantimes.gr/article.asp?id=22510&type=12) και μετά πλείστες ιστοσελίδες και ιστολόγια. Ουδεμία όμως απάντηση από τον “Ιό”. Εμείς μάλλον είμαστε οι τελευταίοι, αλλά ενδεχομένως οι πρώτοι σε έντυπο μέσο. Ίσως τώρα να υπάρξει κάποια ανταπόκριση.
