του Θ. Ντρίνια, από το Άρδην τ. 70, Ιούνιος-Ιούλιος 2008
Η μια διάσταση του σκανδάλου της «Ζίμενς» –η «μαύρη» χρηματοδότηση των κομμάτων εξουσίας και οι «μίζες» σε στελέχη τους από μεγάλους και μικρούς, ντόπιους και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους– είναι κάτι που κανέναν δεν εξέπληξε ιδιαίτερα. Ο βούρκος στον οποίο πλατσουρίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι γνωστός σε όλους και οι αφελείς έχουν πάψει εδώ και καιρό να υπάρχουν. Έδωσαν τη θέση τους στους αδιάφορους ή τους συνένοχους…
Εντυπωσιάζει, όμως, το γεγονός ότι όλοι οι σπουδαιοφανείς αναλυτές, που παρελαύνουν από τηλοψίας κάθε βράδυ αναζητώντας «πράσινες» ή «γαλάζιες» μίζες, ελάχιστα αναφέρονται στην εξόφθαλμη ανάμειξη του ξένου παράγοντα. Είναι διεθνώς γνωστό ότι η ιστορία με τις μίζες της «Ζίμενς» σε πολιτικά πρόσωπα, στην Ελλάδα και αλλού, ξέσπασε αφότου η γερμανικών συμφερόντων εταιρεία μπήκε στο χρηματιστήριο της Γουόλ Στρητ, στη Νέα Υόρκη. Με αφορμή τη γνωστή στη διεθνή πιάτσα χρήση των «μαύρων ταμείων» από τις γερμανικές εταιρείες εν γένει (μέχρι πριν λίγα χρόνια, με την απόλυτη ανοχή αν όχι προτροπή του γερμανικού κράτους, ώστε να υπερισχύουν των υπολοίπων πολυεθνικών αντιπάλων τους στις μεγάλες διεθνείς μπίζνες!), οι αμερικανικές αρχές μπόρεσαν να αποκτήσουν πρόσβαση σε όλα τα «μαύρα κατάστιχα» της γερμανικής πολυεθνικής, επιβάλλοντάς της αμερικάνικη εταιρεία εσωτερικού ελέγχου. Είναι αυτή η εταιρεία που, με το πιστόλι στον κρόταφο, προσέλαβαν οι Γερμανοί για να καθαρίσει δήθεν την «κόπρο του Αυγείου», η οποία έχει την τεράστια δυνατότητα πια να παίζει με ονόματα σε όποια χώρα του κόσμου έπεσαν μίζες.
Και ο πιο αδαής καταλαβαίνει τι σοβαρό όπλο έχουν στα χέρια τους όσοι επιθυμούν να προβούν σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο εσωτερικό της χώρας, να εκβιάσουν ένα διεφθαρμένο δικομματικό σύστημα, να τιμωρήσουν την ανυπακοή κάποιων ή να εκμεταλλευτούν τη ζοφερή εικόνα που δημιουργείται για να προωθήσουν μια πλήρη αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, με την ανάδυση νέων παικτών και την εξαφάνιση παλαιότερων. Όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλη η ιστορία είναι μόνο ο Τσουκάτος, ο Βερελής ή ο Λιάπης και αγνοούν ή αποκρύπτουν το φόντο του εντεινόμενου αμερικανογερμανικού ανταγωνισμού στην Ευρώπη και τα Ουράλια, της προσέγγισης Μέρκελ-Πούτιν, του αμερικανο-ρωσικού ενεργειακού πολέμου και της ανυπακοής Καραμανλή, με την προώθηση του ρώσικου πετρελαιαγωγού, μέσα στο οποίο ξετυλίγεται το κουβάρι των αποκαλύψεων και «αποκαλύψεων», τότε είτε είναι πραγματικά αφελείς είτε απλά υποχείρια. Εξάλλου, αν σύντομα αποδειχθούν και «γαλάζιοι» λαδιάρηδες, τότε το δικομματικό πολιτικό σύστημα μπαίνει σε κατάσταση διάλυσης, ανίκανο να αντιδράσει, καθώς όλοι έχουν βουτήξει τα χεράκια τους στο «βάζο με το μέλι» και για όλους υπάρχουν στοιχεία. Μένει να αποδειχτεί αν οι διεθνείς παράγοντες, που κατέχουν τα ονόματα και κρύβονται πίσω από την αμερικάνικη νομική φίρμα, θέλουν απλώς να τιμωρήσουν κάποιους άτακτους πολιτικούς υπαλλήλους, να τακτοποιήσουν κάποιους δικούς τους, να στείλουν προειδοποιητικά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση για το ποιος είναι το αφεντικό ή να διαλύσουν το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και να επιβάλουν ολοκληρωτικά νέους όρους στο πολιτικό παιχνίδι της χώρας.
«Ο λύκος κι αν εγέρασε…»
«Η Ελλάς βεβαίως πρέπει να μπορεί να ελίσσεται ανάλογα με τα συμφέροντά της. Να εκμεταλλευθούμε τις δυνατότητες της Ρωσίας, τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου. Η προτεραιότητά μας όμως είναι οι ΗΠΑ και η οικοδόμηση μίας πραγματικής στρατηγικής συνεργασίας μαζί τους.»…
«Η Ελλάς οφείλει να βρει ένα νκαινούριο γεωπολιτικό ρόλο. Προφανώς, αυτός ο ρόλος δεν θα είναι αυτός που ήταν πριν 2.500 χρόνια… Θα πρέπει να είναι ένας ρόλος προσαρμοσμένος στις σημερινές συνθήκες. Θα μπορούσαμε να γίνουμε χώρα-ηγέτης στη Χερσόνησο του Αίμου, συνδέοντας την περιοχή με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ… Οι ΗΠΑ χρειάζονται συμμάχους που θα συγκρατούν τη ρωσική επιρροή από τις θερμές θάλασσες,… και, όταν χρειάζεται, να δίνουν βοήθεια στις ΗΠΑ στις διενέξεις της με τη γερμανο-γαλλοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση».
Τα παραπάνω λόγια θα μπορούσαν να ανήκουν σ’ έναν Έλληνα πολιτικό, σαν εκείνον που είχε πει το αμίμητο, «Στρατηγέ μου. Ιδού ο στρατός σας!», όταν ο Αμερικάνος στρατηγός Βαν Φλήτ ετοιμαζόταν να επιθεωρήσει ελληνικό στρατιωτικό άγημα που είχε παραταχθεί προς τιμήν του, λίγα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου. Είναι απόψεις όμως κοπής 2008 (ΗΠΑ, Ρωσία και η θέση της Ελλάδας) και ανήκουν στον «πατριώτη», μέλος της Κ.Ε. του ΛΑΟΣ και παλαιό μέλος του «Ελληνικού Μετώπου», Χρ. Χαρίτο.
Ουδεμία έκπληξις. Σ’ αυτό το περιοδικό, όπως και στην εφημερίδα Ρήξη, έχουμε βαρεθεί να επαναλαμβάνουμε το ίδιο πράγμα: η ελληνική ακροδεξιά, αν δεν συσπειρώνει ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις τραμπούκων και ερευνητών των «Ελ», «Νεφελίμ», «Ελοχίμ», κ.λπ., τότε. στη «σοβαρή» της μορφή, ονειρεύεται ακόμα τον Γράμμο και το Βίτσι, την ΚΥΠ, τον Ιωαννίδη, τον Βαν Φλήτ και τον Παπάγο! Στο πολιτικό τους DNA έχει αποτυπωθεί το γεγονός ότι ήταν οι Αμερικάνοι που τους έσωσαν μετά τον πόλεμο από τα επίχειρα της συνεργασίας τους. Και αυτό, οι ίδιοι, σαν πιστοί φίλοι του Αμερικανού ανθρώπου, δεν μπορούν να το ξεχάσουν, οφείλοντας να του γλείφουν πάντα το χέρι. Με ό,τι αντι-ιμπεριαλιστική και πατριωτική προβιά και αν ενδυθούν, δεν πρόκειται ποτέ να κρύψουν αυτό που πραγματικά είναι. Ένα συνονθύλευμα πολιτικών απατεώνων ή αφελών, συχνά χειραγωγούμενων από πράκτορες και πρόθυμους υπηρέτες των «Μεγάλων Δυνάμεων», οι οποίοι θα αποτελούν πάντα μια χρήσιμη εφεδρεία ανωμαλίας και προβοκάτσιας. Άξιος ο μισθός τους!
Το τραγικό είναι ότι, τα τελευταία χρόνια, απόψεις τέτοιου τύπου, περί «στρατηγικής συμμαχίας της Ελλάδας με τις ΗΠΑ», μετατροπής μας σε «Ισραήλ των Βαλκανίων», κ.λπ., έχουν εμφιλοχωρήσει και σε σεβαστό τμήμα του λεγόμενου «δημοκρατικού πατριωτικού χώρου». Πάντα πηγαίνοντας παρέα με μπόλικες δόσεις αντισλαβισμού, ετεροχρονισμένου αντικομμουνισμού ή και κρυπτοθαυμασμού του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για το πόσο επικίνδυνες είναι αυτές οι απόψεις, οι οποίες, δυστυχώς, στην υπόθεση του «Μακεδονικού», βρήκαν ιδιαίτερα ευνοϊκό πεδίο δράσης. Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι, αν όλοι αυτοί οι φιλοαμερικανοί (ακροδεξιοί ή δημοκρατικοί) είναι οι «πατριώτες», τότε, σε δεδομένη συγκυρία, ας περιμένουμε άλλη μια εθνική καταστροφή με πρωταίτιους «γνήσιους Έλληνες πατριώτες»…
Ο Λοξός
