του Η. Κωνσταντινίδη, από το Άρδην τ. 70, Ιούνιος-Ιούλιος 2008
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της νέας εποχής της παγκοσμιοποίησης, που μας κατέδειξαν σαφώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, αφορά τις νέες μεθόδους παρακολούθησης και παραβίασης των προσωπικών δεδομένων των πολιτών, με τη δικαιολογία της «ασφάλειας» και του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Γίνεται, δηλαδή, μέσα στην παγκοσμιοποιημένη πια κοινωνία μας, μία ολοκληρωτική απόπειρα ανάδειξης αντιδραστικών και αναχρονιστικών μέτρων κατασκόπευσης των προσώπων που απαρτίζουν το κοινωνικό σύνολο, με την προβολή ενός σκιάχτρου που μπήκε στη ζωή της ανθρωπότητας, εντελώς ξαφνικά, την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, και που έκτοτε την ακολουθεί κατά πόδας. Διότι, σε τελική ανάλυση, τα νέα μέτρα κατασκοπείας του πολίτη, που γίνονται «για το καλό του», δεν συνιστούν παρά έναν βαρβαρισμό και μια οπισθοδρόμηση πίσω στον Μεσαίωνα, έστω και αν συνδέονται με τα «νέα εκπληκτικά τεχνολογικά επιτεύγματα» του πολιτισμού μας.
Έχουμε βέβαια συνηθίσει να κρίνουμε τον κόσμο από «υλιστική» οπτική γωνία ορώμενο και κάθε τεχνολογική καινοτομία ή επιστημονική εφευρετική πρωτοπορία να τις θεωρούμε ως κάτι το «καλό» και το θετικό, το οποίο αναμφίβολα συμβάλλει στην πορεία του κόσμου προς την εξέλιξη και την πρόοδο. Επίσης, αυτό το σκεπτικό το εμπλουτίζουμε με το να νομίζουμε πως και η κάθε είδους «εκλέπτυνση» και «εκθηλυσμός» των πάντων (από τους εν γένει τρόπους μας, που από «βάρβαροι» γίνονται πονηρότεροι και πάντως «ευγενέστεροι» ως προς τους άλλους, μέχρι και τον τρόπο ομιλίας και προφοράς μας) συνιστούν αναπόσπαστα κομμάτια του «νεώτερού μας πολιτισμού». Υπ’ αυτή την έννοια, οι νέες τεχνολογικές πρόοδοι, έστω και αν αποτελούν καταπιεστικά στην ουσία όργανα εις βάρος μας, εντούτοις γίνονται διακριτές μέσα από μια γενική συμπάθεια και έγκριση!…
Η Αθήνα που προέκυψε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 είναι όντως μια «νέα Αθήνα». Είναι η Αθήνα οργουελικού τύπου, με τα αερόπλοια να πλανώνται στον αέρα συνοδεία μαχητικών ελικοπτέρων, με την έντονη αστυνομική παρουσία στους δρόμους (που λειτουργεί περισσότερο με πυξίδα την καχυποψία, παρά ως αμυντική-αποτρεπτική δύναμη) και με τα φανάρια και τις κολόνες να φιλοξενούν αμέτρητες κάμερες, φανερές τουλάχιστον, διότι ουδείς μπορεί να φανταστεί πόσες κρυφές στ’ αλήθεια υπάρχουν! Υπό το πρόσχημα λοιπόν της ασφάλειας του πολίτη ,στήθηκε ένα σύστημα παρακολούθησής του, τέτοιο που ούτε η δικτατορία του Παπαδόπουλου θα τολμούσε ποτέ να συλλάβει και να υλοποιήσει…
Βέβαια, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι, εντέλει, όλα τα παραπάνω δεν προέκυψαν και τόσο «αιφνίδια». Προοίμιο αυτών όλων εμπεριέχονταν στην περίφημη Συνθήκη του Σένγκεν, που έβαλε τις βάσεις για την επιβολή ενός μελλοντικού τεχνο-φασισμού. Και πάλι, πολύ πιο πριν, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, η τότε ΕΟΚ συζητούσε επίσημα και για κοινό ευρωπαϊκό κράτος ομοσπονδιακού χαρακτήρα και για κεντρική κυβέρνηση των Βρυξελλών και για καταγραφή των ατομικών δεδομένων των υπηκόων των κρατών-μελών σε μια ενιαία «βάση δεδομένων» (όρα ηλεκτρονικό υπερ-υπολογιστή, το λεγόμενο Θηρίο) και για πιο σχολαστικούς ελέγχους της ζωής των Ευρωπαίων και για άλλα πολλά. Μια 11η Σεπτέμβρη μόνο έλειπε για να κάνει τις ιδέες αυτές πιο μαζικές, πιο εύκολο να επιβληθούν…
Φυσικά, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει πως σε τελική ανάλυση όλα αυτά, αρχειοθέτηση προσωπικών δεδομένων, ζέπελιν, κάμερες και τα τοιαύτα, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πραγματικά για θετικό σκοπό ως προς το κοινωνικό σύνολο, δηλαδή για την καλύτερη εξυπηρέτησή του. Θα μπορούσαν δηλαδή να λάβουν χαρακτήρα ωφελιμότητας, αποδεικνύοντας έτσι ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας δύναται να συμφιλιώνεται με τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Όμως σ’ έναν τέτοιον «καλοθελητή», θα μπορούσε κάποιος άλλος να αντιτείνει με τη σειρά του ότι τελικά η θετική χρήση της τεχνολογίας, το «βάδισμα χέρι χέρι» του ανθρώπου με τη μηχανή, πράγματι θα ήταν δυνατόν να συμβεί αν η κοινωνία μας ήταν τέλεια από πλευράς ηθικής, εφαρμογής των νόμων και σεβασμού προς το άτομο. Αν το κράτος κυβερνούνταν από «φιλοσόφους-βασιλείς», όπως θα έλεγε κι ο Πλάτωνας, που με τη σοφία τους θα διοικούσαν δίκαια και ειρηνικά. Αν, με δυο λόγια, η κοινωνία μας ήταν «κοινωνία αγγέλων». Όμως ποιος άραγε, κοιτώντας τριγύρω του, έχει την εντύπωση (για να μην πούμε την ψευδαίσθηση;) πως ο κόσμος μας είναι «πλασμένος από το υλικό των αγγέλων»;
Β. Παρακολούθηση των πάντων
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η παγκοσμιοποίηση στην αρνητική της μορφή εμπεριέχει το στοιχείο του ελέγχου πάνω στη ζωή και τις δραστηριότητες του απλού πολίτη, με πρόσχημα την ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου, αλλά και την εξασφάλιση της προσωπικής του «τάξης» και «γαλήνης». Από αυτό γίνεται σαφές το πόσο τελικά επικίνδυνη είναι η εισαγωγή του κόσμου μας σε μια παγκοσμιοποιημένη κατάσταση, σε μια «νέα τάξη πραγμάτων», η οποία θα χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο από τις ασυδοσίες μιας μεταμοντέρνας υπερ-εξουσίας, μιας κλειστού τύπου πλανητικής ελίτ. Όλα αυτά είναι ήδη εμφανή αφενός από τη τάση πλανητικής επικράτησης των ΗΠΑ (και συνακόλουθα αυτών που βρίσκονται πίσω από τις ΗΠΑ!) κι αφετέρου από τα συστήματα μαζικού ελέγχου που επιβάλλονται πια διαρκώς είτε από τις ΗΠΑ είτε από την άλλη όψη του δυτικού κόσμου, που εκπροσωπεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η αρνητική αυτή κατάσταση, που μετατρέπει τον κόσμο σε μια παγκόσμια φυλακή, σε ένα σύγχρονο Panopticum, συνιστά ουσιαστικά μια παρακολούθηση των πάντων, με αρχειοθέτηση και «μηχανογράφηση» όλων των ζώντων εγκεφαλικών όντων από την αφετηρία ήδη της ζωής τους έως και το τέλος αυτής. Ο καθένας βέβαια μπορεί να αντιληφθεί πόσο μπορεί αυτή η κατάσταση να οδηγήσει, και μάλιστα τάχιστα, στην εγκατάσταση μιας δικτατορίας πάνω στον πλανήτη, στο σύστημα της οποίας τον βασικό ηγετικό ρόλο θα παίζει μια μικρή αριθμητικά ολιγαρχική ομάδα. Δεν είναι λοιπόν και τόσο θετική η εικόνα του αυριανού παγκόσμιου γίγνεσθαι, όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει περί του αντιθέτου ο θεωρητικός της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, Ανδρέας Ανδριανόπουλος…
Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων, που οικοδομείται από το 1989 και εντεύθεν, βασίστηκε θεωρητικά πάνω στην εργογραφία επιστημονικοφανούς στυλ των συνεργατών του αμερικανικού Πενταγώνου και της ΣΙΑ, Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι (κλασικά θεωρούνται πλέον τα βιβλία του Εκτός ελέγχου και Η μεγάλη σκακιέρα: έτσι βλέπουν τον κόσμο αυτοί, σαν «σκακιέρα», και τους ανθρώπους σαν «πιόνια»!), Σάμουελ Χάντινγκτον (Η σύγκρουση των πολιτισμών) και Φράνσις Φουκουγιάμα (Το τέλος της ιστορίας και Ο τελευταίος άνθρωπος). Βέβαια, οι θεωρητικοί αυτοί της σημερινής γεωπολιτικής των ΗΠΑ είχαν και κάποια «μικροατυχήματα» στις προβλέψεις τους, όπως για παράδειγμα η «προφητεία» του Φουκουγιάμα, ο οποίος, αν και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 διακήρυξε το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας και των ιδεολογιών, εντούτοις, λιγότερο από μια δεκαπενταετία μετά, τα γεγονότα όχι μόνο τον διέψευσαν, αλλά η έξαρση της τρομοκρατίας και των εθνοτικών προβλημάτων έβαλαν την ιστορία σε έναν νέο, δραματικό κύκλο ανάπτυξής της.
Στις 10 Αυγούστου 2003, η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αναδημοσίευσε μεταφρασμένο ένα άρθρο του διευθυντή της γαλλικής εφημερίδας Le Monde Diplomatique, Ιγνάσιο Ραμονέ, με τίτλο «Ολική Παρακολούθηση». Στο άρθρο αυτό διαβάζουμε: «Το σχέδιο (σημ.: πρόκειται για το σχέδιο Total Information Awareness του Πενταγώνου των ΗΠΑ) στοχεύει στη συγκέντρωση περίπου 40 σελίδων πληροφοριών για καθέναν από τα έξι δισ. κατοίκους του πλανήτη, τις οποίες θα επεξεργαστεί ένας υπερ-υπολογιστής. Αναλύοντας όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες –πληρωμές με πιστωτική κάρτα, συνδρομές στον Τύπο, τραπεζικές κινήσεις, τηλεφωνικές κλήσεις, επισκέψεις ιστοσελίδων, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, αστυνομικοί φάκελοι, ασφαλιστήρια, ιατρικές πληροφορίες, κοινωνική ασφάλιση– το Πεντάγωνο θέλει να εξασφαλίσει την πλήρη ιχνηλασιμότητα κάθε ατόμου». Το άρθρο αυτό του Ραμονέ, που τελειώνει με τη φράση, «ο Μεγάλος Αδελφός ξεπεράστηκε…», κρούει σαφώς τον κώδωνα του κινδύνου για το εφιαλτικό αύριο που περιμένει την ανθρώπινη κοινωνία. Εγείρει ωστόσο και ορισμένα ερωτήματα:
- κατά πόσον το σχέδιο αυτό «σαρώματος» της ανθρώπινης προσωπικότητας σχετίζεται με το περιβόητο σύστημα Έσελον, που προσδιορίστηκε ως το «παγκόσμιο αυτί», με υποκλοπές τηλεφωνικών παρακολουθήσεων από το διάστημα;
- ποιοι είναι τελικά αυτοί που έχουν την ευθύνη για τη λειτουργία τέτοιων συστημάτων και σε ποιους πηγαίνουν οι απόρρητες πληροφορίες και τα στοιχεία από τις παν-γήινες παρακολουθήσεις;
- τέλος, αν όλα αυτά μέχρι πριν 10 – 20 χρόνια θεωρούνταν απλώς επιστημονική φαντασία, τώρα, με δεδομένη την υπερεξέλιξη της τεχνολογίας, μήπως άραγε είναι πλέον εφικτή η δημιουργία τους και μήπως ήδη άρχισαν να «χτίζονται»;
Και κάτι άλλο: είναι γνωστό πως όλες οι τυραννίες και οι δικτατορίες του πρόσφατου τουλάχιστον παρελθόντος αυτοβαπτίζονταν «δημοκρατίες» και οι μέθοδοι βασανιστηρίων και καταπίεσης που εφάρμοζαν γίνονταν με την επίκληση του «γενικού καλού» και του «καλού του ατόμου»… Κάθε ομοιότητα, λοιπόν…
Γ. Global Control: έλεγχος πάνω στην ανθρωπότητα
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως η παρακολούθηση των πάντων βρίσκεται σε «πρωτόγονο» στάδιο και ότι υπάρχει ακόμα καιρός μέχρι να μετατραπεί σε έλεγχο της ανθρωπότητας πανγήινου επιπέδου. Θεωρούν λοιπόν αναφορές που θίγουν το θέμα ως «υπερβολικές». Πρόκειται όμως για δικές τους τελικά υπερβολές, εφόσον, χωρίς αμφιβολία ισχύουν τα παρακάτω:
- άπαντες πλέον παραδέχονται ότι η τεχνολογία των τελευταίων ετών (ή και δεκαετιών) έχει σημειώσει τέτοια ιλιγγιώδη πρόοδο, που πολλά, αδιανόητα έως πρόσφατα ως ανακαλύψεις, να είναι πλέον επιτεύξιμα,
- πολλοί αρθρογράφοι και συγγραφείς που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου είναι σοβαροί και έγκυροι και δεν μπορούν να κατηγορηθούν για ακρότητες ή εξτρεμιστικές αντιλήψεις (χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το θέμα δεν το εκμεταλλεύονται και γνωστοί «αγύρτες» των ΜΜΕ),
- όλα γύρω (κάμερες, νέα διαβατήρια και ταυτότητες, έλεγχος στα αεροδρόμια διαφόρων κρατών κτλ.) συνηγορούν προς ένα συμπέρασμα που τείνει προς την κατεύθυνση του ασφυκτικού παγκοσμίου «κοντρόλ», παρά προς το αντίθετο, δηλαδή σε μια «χαλάρωση» ή «φιλελευθεροποίηση» των μέτρων ασφαλείας.
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο στην πραγματικότητα είναι ανησυχητική όλη αυτή η κατάσταση (της οποίας βέβαια μόνο μερικές παραμέτρους αναφέρουμε στα άρθρα μας) αποτελεί και το κάτωθι:
Στις 20 Ιουνίου 1984 (δηλ. πάνω από δύο δεκαετίες πριν!), το αυστριακό περιοδικό BUNTE δημοσίευσε σε μερικές σελίδες του ένα σύνολο φωτογραφιών, που αφορούσαν ουσιαστικά την ίδια φωτογραφική «φάση», ήταν δηλαδή μία και αυτή φωτογραφία αναλυμένη σε διάφορα στάδιά της. Πρόκειται για μια φωτογραφία τραβηγμένη από δορυφόρο, που βρίσκεται σε απόσταση 100.000 χλμ. πάνω από τον πλανήτη και η οποία απεικονίζει από μακριά την υδρόγειο. Όμως από την ανάλυση-μεγέθυνση της φωτογραφίας (που ακολουθεί πιο κάτω) προκύπτει ότι, τελικά, ο δορυφόρος μπορεί και κατασκοπεύει όχι μόνον όλον τον πλανήτη, ή έστω ένα τμήμα του, αλλά και συγκεκριμένο σημείο μιας πόλης, συγκεκριμένους ανθρώπους, ακόμα και λεπτομέρειες από το σώμα αυτών των ανθρώπων! Πρόκειται πράγματι για συγκλονιστικό ντοκουμέντο, που αποδεικνύει περίτρανα τι μπορεί να πετύχει η σύγχρονη τεχνολογία στον τομέα του ελέγχου του ανθρώπου και ας μη λησμονούμε ότι το εκπληκτικό αυτό υλικό (του οποίου η συνεχής ανάλυση αποκλείει εντελώς το να είναι «στημένο») αφορά το έτος 1984! Ποιος άραγε μπορεί να μας πει τι είδους εξελίξεις είχαμε έκτοτε, αφού εν τω μεταξύ έχουν περάσει και πάνω από είκοσι χρόνια;
Αν λοιπόν όλα τα παραπάνω συνδυαστούν και με τον έλεγχο της προσωπικότητας, όπως αυτός επιχειρείται στις βάσεις δεδομένων, τότε θα πρέπει να προβληματίσουν τα γραφόμενα ενός σοβαρού Έλληνα επιστήμονα, του Νίκου Αλιβιζάτου: «…Οι επίμαχες κάμερες έχουν δυνατότητες παρακολούθησης που υπερβαίνουν κατά πολύ τις όποιες ανάγκες ελέγχου της κυκλοφορίας και ασφάλειας κτηρίων και εγκαταστάσεων. Όπως γράφτηκε, είναι τόσο προηγμένης τεχνολογίας, ώστε μπορούν να ζουμάρουν σε πρόσωπα και πινακίδες κυκλοφορίας αυτοκινήτων από απόσταση δύο χιλιομέτρων και να καταγράφουν διαλόγους, όπως π.χ. τον καβγά δύο ταξιτζήδων ύστερα από ένα τρακάρισμα, επίσης από μεγάλη απόσταση». (εφ. Τα Νέα, 27 Σεπτεμβρίου 2004).
Δ. Το «σύστημα-ανθρωποφάγος»
Όταν ένα σύστημα τρέφεται απομυζώντας το ανθρώπινο δυναμικό της κοινωνίας που εκφράζει, τότε είναι ένα «σύστημα – ανθρωποφάγος». Αυτό το σύστημα είναι έντονα συντηρητικό και εξουσιαστικό, με τάση προς τη θεοκρατική αντίληψη των πραγμάτων, σταματώντας κάθε εξελικτική διαδικασία στους κόλπους της κοινωνίας. Είναι ένα σύστημα φανατικό και έξαλλο, που φορά παρωπίδες και δεν βλέπει «πέρα από τη μύτη του». Είναι ένα σύστημα που αυτοαναπαράγεται και διαιωνίζεται στο όνομα της «λαϊκής κυριαρχίας». Είναι, τέλος, ένα σύστημα που κατά κόρον εκφράζει τις αυτοκρατορίες, εφόσον από τη φύση του έχει ροπή επεκτατική και ιμπεριαλιστική (να μην ξεχνάμε ότι η παρεξηγημένη λέξη «ιμπεριαλισμός» προέρχεται από το λατινικό «imperium» – «αυτοκρατορία»). Το «σύστημα – ανθρωποφάγος» λοιπόν είναι δικέφαλο: το ένα κεφάλι του κοιτά προς τα μέσα, προς τη δημιουργία εκφοβισμού και καταπίεσης του υπηκόου του, και το άλλο προς τα έξω, προς την υπέρβασή του και διεύρυνσή του εις βάρος έτερων κρατικών – εθνικών σχηματισμών! [ ]
Όπως η Σοβιετική Ένωση, στη μετά τον Στάλιν εποχή, εξέφρασε μια καθαρά επεκτατική δυναμική, με δράση κατά της αντίστασης ευρωπαϊκών λαών (Ουγγαρία 1956, Τσεχοσλοβακία 1968), αλλά και εμπλοκής της σε καυτά ευρασιατικά παιχνίδια (Αφγανιστάν 1979 – 1989), έτσι και οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, τόσο στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά κυρίως μετά το 1989, ακολούθησαν μια παρόμοια λογική χάραξης εξωτερικής πολιτικής. Στα βιβλία του Χένρι Κίσιντζερ, Diplomacy και Years of renewal, μπορεί κανείς να βρει καταγεγραμμένες τις τακτικές και μεθοδολογίες που η δυτική υπερδύναμη ακολουθούσε έως το πέρας τουλάχιστον του Ψυχρού Πολέμου. Και όσο και αν ο συγγραφέας των βιβλίων αυτών, και «μαέστρος» της γεωπολιτικής των ατλαντικών δυνάμεων, να θέλει να απομυθοποιήσει, για παράδειγμα, το περίφημο «Δόγμα Ζόνενφελντ», η μετέπειτα δράση των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ καταρρίπτει κάθε εκ μέρους του προσπάθεια «καθαγιασμού» των πρακτικών που η χώρα αυτή συνεχίζει ακόμη και τώρα ν’ ακολουθεί…
Το «σύστημα-ανθρωποφάγος» είναι πρωτίστως το προϊόν μιας παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας, η οποία αποδέχτηκε πολύ γρήγορα και αναίμακτα τη γιγαντιαία εκστρατεία παρακολούθησής της, που αρχικά καλύφθηκε κάτω από τηλεοπτικά παιχνιδάκια τύπου «Η Φάρμα» και «Μεγάλος Αδελφός» (άραγε κανείς δεν συνειδητοποίησε τον συμβολισμό που αυτά τα ονόματα φέρουν, ως παράγωγα της οργουελικής σκέψης;). Έπειτα από τα διασκεδαστικά αυτά παιχνίδια, που αποκοίμισαν τον τηλεθεατή, περάσαμε στα μέτρα ηλεκτρονικής παρακολούθησης του πολίτη, μέσα από αρχειοθετήσεις, κάμερες, ακόμα και ιπτάμενα μπαλόνια (!), που έβαλαν πια τις βάσεις της εγκαθίδρυσης μιας διόλου αισιόδοξης «Εποχής του Υδροχόου». Αύριο ακολουθούν τα χειρότερα, όμως το «σύστημα – ανθρωποφάγος» έχει έτοιμη τη ρωμαϊκή συνταγή καταστολής πάσης αντίστασης από τη γέννησή της: προσφέρει απλόχερα «άρτον και θεάματα», κρατώντας στα χέρια του τα κλειδιά του διπλοαμπαρωμένου χρυσού κλουβιού, που έχει χτίσει για τον άνθρωπο του μέλλοντος…
Ε. Ο εφιάλτης του Όργουελ
Στο κλασικό βιβλίο του, 1984, που συνέγραψε στα τέλη της δεκαετίας του ’40, λίγο πριν πεθάνει, ο μεγάλος Άγγλος συγγραφέας Τζωρτζ Όργουελ (1903-1950) περιγράφει έναν κόσμο απόλυτα ελεγχόμενο, χωρίς ανθρωπιά, μα και χωρίς καμία προοπτική να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο και ευγενέστερο. Η εικόνα αυτού του εφιαλτικού κόσμου μας δείχνει μία κοινωνία εντελώς απονευρωμένη από αισθήματα και εσωτερικό κόσμο, στα πλαίσια της οποίας κάθε ανθρώπινο ον, που αναπολεί τον φυσικό τρόπο ζωής και που παλεύει για αλλαγή της αρνητικής αυτής κατάστασης απομονώνεται, υποφέρει, υποτάσσεται και τελικά συντρίβεται, αποδεχόμενο την ήττα του και την απόλυτη κυριαρχία του «Μεγάλου Αδελφού» που εξουσιάζει τα πάντα…
Αν και θεωρήθηκε ότι, στο μυθιστόρημά του, ο Όργουελ υπαινίσσεται την κατάσταση που επικρατούσε στην κομμουνιστική μητρόπολη της Σοβιετικής Ένωσης, εντούτοις η όλη πλοκή του κειμένου και πολλές επιμέρους λεπτομέρειές του δίνουν άνετα την εντύπωση ότι αυτό το τόσο σκοτεινό σενάριο μάλλον παραπέμπει στον δικό μας αιώνα, τον 21ο, και μάλιστα στις δυτικές (ή δυτικοποιημένες, όπως π.χ. η Ελλάδα) χώρες του πλανήτη. Όντως, ολοένα και παρατηρούμε τριγύρω μας ότι η ανθρωπότητα, σταδιακά, οδεύει προς την πραγμάτωση της οργουελικής πρόβλεψης, ιδιαίτερα μετά την επικράτηση της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού και της ισοπέδωσης των πάντων, είτε πρόκειται για πολιτικές ή θρησκευτικές ιδεολογίες, είτε για έννοιες όπως η πατρίδα, η ελευθερία του ατόμου και η οικογένεια. Τα πάντα πλέον στον δυτικό τρόπο ζωής υποτάχθηκαν στο χρήμα, τον απόλυτο «θεό» του σήμερα, και τις όλες διαδικασίες προς μια ολική υποχώρηση του ανθρώπου μπροστά στη μηχανή επισπεύδει η ανεξέλεγκτη και ανήθικη χρήση των τεχνολογικών επιτευγμάτων, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται (π.χ. καταστροφή του περιβάλλοντος)…
Νέα παγκόσμια τάξη σημαίνει παγκοσμιοποίηση: ένας και μοναδικός κόσμος, με ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, μία θρησκεία, κοινές αξίες και παράδοση. Αυτός είναι ο κόσμος, στον οποίο μία μοναδική υπερδύναμη θα κυβερνά τον πλανήτη και θα έχει απόλυτη κυριαρχία πάνω στους λαούς της Γης. Η υπερδύναμη αυτή δεν χρειάζεται απαραίτητα να σηματοδοτεί κάποια χώρα ή κάποιο έθνος, αλλά θα λέγαμε καλύτερα πως μάλλον αντιπροσωπεύει μία κάστα εξουσιαστών, μία απόμακρη από τον λαό και τα προβλήματά του ελίτ, οι τελικοί σκοποί της οποίας είναι άδηλοι, όπως άγνωστα είναι τόσο τα χαρακτηριστικά της όσο και ο ρόλος της διαχρονικά στα παγκόσμια πράγματα. Περί της διαπλανητικής αυτής «φράξιας» έχουν κατά καιρούς υπάρξει διάφορες εκτιμήσεις, που ξεκινούν από συνωμοσίες μυστικών κοινοτήτων και οργανώσεων και φτάνουν έως τα πλέον πολύπλοκα παιχνίδια θρησκευτικού και οικονομικού περιεχομένου, ακόμα και σε ανάμιξη εξωγήινων συμφερόντων (!), μπλέκοντας έτσι την πραγματικότητα με τη φαντασία και δυσκολεύοντας το έργο του όποιου επίδοξου αναλυτή.
Όπως ακριβώς κάποτε, στην ιδέα του Panopticum, που αφορούσε τον απόλυτο έλεγχο των εγκλείστων της φυλακής, έτσι και μια σύγχρονη κάστα επίδοξων κυβερνητών-αρχόντων του κόσμου όλου, επιβάλλεται να μπορούν να έχουν πλήρη εποπτεία επί των «αντικειμένων-κουκίδων» που είναι οι άνθρωποι πάνω σε μια ιδιότυπη σφαίρα, που είναι ο πλανήτης Γη. Από τα πανάρχαια χρόνια, άλλωστε, η παρακολούθηση των κινήσεων του «άλλου» θεωρούνταν βασικό και απαραίτητο στοιχείο για την εκάστοτε εξουσία, ώστε να προστατεύει και να αποτρέπει από τυχόν ξαφνική επίθεση των υπηκόων και υποτακτικών της. Η ιδέα λοιπόν της παρακολούθησης ή της υποκλοπής μυστικών ανάγεται στο απώτατο παρελθόν και είναι τόσο αρχαία όσο και ο άνθρωπος. Απλώς, εκεί που κάποτε αρκούσε ένα ζευγάρι μάτια ή ένα ζευγάρι αυτιά στις στοιχειώδεις βιοτικές συνθήκες των καιρών, σήμερα, μέσω της ραγδαίας και απίθανης επιστημονικής προόδου, τα μέσα έχουν πια καταστεί απείρως πιο σύνθετα, πιο αποτελεσματικά, πιο επικίνδυνα και πιο φρικιαστικά…
Στ. Μαβίλη-Γκέιτ
Η όλη ιστορία που ξέσπασε στις 2.2.2006, με τις υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών μέσω συστήματος «εμφυτευμένου» στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας Vodafone στην Ελλάδα, οδηγεί σε πολύ βαθιές σκέψεις και υποψίες σχετικά με τη δυνατότητα απόλυτης παρακολούθησης της ιδιωτικής ζωής του πολίτη. Συνιστά δε, το μέγα αυτό σκάνδαλο, μία ελληνική πτυχή του όλου ζητήματος της πορείας ολοκληρωτισμού στην οποία έχει περάσει όλος ο πλανήτης, που πρέπει να μας ενδιαφέρει άμεσα, αφού πρόκειται για το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην πολιτική ζωή της χώρας, τουλάχιστον για την περίοδο της μεταπολίτευσης και έπειτα.
Καταρχάς, πρέπει να σημειωθεί η αξιοπερίεργη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία απέκρυψε το θέμα επί 11 ολόκληρους μήνες και μόνον κατόπιν αποκάλυψης του Τύπου αναγκάστηκε να ομολογήσει την ύπαρξη του σκανδάλου. Ουδείς όμως μπορεί να γνωρίζει είτε τι πραγματικά συνέβη κατά τη διάρκεια αυτών των 11 κρίσιμων μηνών, ούτε και το τι κρίσιμα στοιχεία χάθηκαν, που ειδάλλως θα μπορούσαν να ρίξουν άπλετο φως πάνω στην τόσο σκοτεινή αυτή υπόθεση κατασκοπείας εις βάρος της χώρας και πολιτικών (και όχι μόνο) προσώπων.
Πέραν αυτού, η «αυτοκτονία» του υπαλλήλου της ως άνω εταιρείας, Κώστα Τσαλικίδη, ένα μόνο εικοσιτετράωρο πριν ο διευθύνων σύμβουλός της ενημερώσει προσωπικά τον πρωθυπουργό, γεννά έντονα ερωτηματικά αναφορικά με τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος, που ενδέχεται να είναι τρομακτικές και πολύ μεγάλες σε ευρύτητα και σημασία! Το «βαθύ λαρύγγι» της υπόθεσης, δηλαδή ο άνθρωπος που ανώνυμα ενημερώνει τον δικηγόρο της οικογένειας του άτυχου υπαλλήλου για λεπτομέρειες του σκανδάλου, και που προφανώς είναι υπάλληλος της ίδιας εταιρείας, έχει εξάλλου ήδη τονίσει ότι ο Τσαλικίδης έπεσε θύμα δολοφονίας, εφόσον –για κακή του τύχη– γνώριζε πολλές πλευρές του θέματος, που ήταν άκρως «καυτές» και που δεν έπρεπε να γνωρίζει…
Κεντρικό ρόλο στην όλη υπόθεση έπαιξαν οι λεγόμενες μυστικές υπηρεσίες της χώρας και ειδικότερα η περίφημη Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ). Το θέμα συνδέθηκε με τη συνεργασία της ελληνικής υπηρεσίας πληροφοριών με ξένη εταιρεία υψηλής τεχνολογίας, συγκεκριμένα την ισραηλινή Efrat, που ανήκει στην αμερικανική (εβραϊκών συμφερόντων) Converse Technology Ltd. Η ΕΥΠ ανέθεσε στην Efrat το έργο των τηλεφωνικών υποκλοπών που γίνονται για λογαριασμό της, άρα όλες οι κλήσεις που υποκλέπτονταν για την ίδια, γίνονταν ταυτόχρονα κτήμα και της ισραηλινής εταιρείας! Το θέμα αυτό αποκαλύφτηκε στον Τύπο τόσο πρόσφατα όσο και παλαιότερα (π.χ. σε άρθρο του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στην εφ. Πρώτο Θέμα), δείχνοντας διαστάσεις πραγματικά τεράστιου σκανδάλου…
Πέραν όμως των δημοσιευμάτων, ήδη από τις 26.9.2000, ο τότε βουλευτής νομού Αχαΐας του ΠΑΣΟΚ, Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος, υπέβαλε ερώτημα στην αρμόδια για την ΕΥΠ υπουργό, με θέμα, «Ανάθεση του έργου των τηλεφωνικών υποκλοπών της ΕΥΠ σε ξένη εταιρεία και διατήρηση των φακέλων πολιτικών προσώπων», όπου μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής: «Είναι αληθές ότι η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ) έχει αναθέσει το έργο των τηλεφωνικών υποκλοπών, που πραγματοποιούνται για λόγους εθνικής ασφαλείας, στην ισραηλινή εταιρεία Efrat; Ότι το σύστημα των υποκλοπών δεν είναι της κλασικής μεθόδου χρησιμοποίησης μαγνητοφώνων, πρακτική που ακολουθούν οι περισσότερες χώρες, αλλά οι υπό παρακολούθηση τηλεφωνικές γραμμές συνδέονται με ηλεκτρονικό υπολογιστή, με αποτέλεσμα, σε περίπτωση βλάβης, να ειδοποιείται, μέσω ισραηλινής Πρεσβείας, ο κ. Ζεφ, υπεύθυνος για τις ελληνικές υποκλοπές και την αποκατάσταση των βλαβών»;
Και ρωτάει κάποιος με τη δική του σειρά:
είναι άραγε ασύνδετη εντελώς η παραπάνω πληροφορία-καταγγελία, που φωτίζει ένα σκοτεινό γεγονός, με την υπόθεση υποκλοπών που ξέσπασε στην Ελλάδα μόλις τον Φεβρουάριο του 2006;
ποια η σχέση του περίφημου Απόστολου Βαβύλη με το όλο αυτό σύστημα παρακολούθησης (κατά μία εκδοχή αυτός είναι ο άνθρωπος που προμήθευσε στην ΕΥΠ το προϊόν της ισραηλινής εταιρείας); [ ]
Στον κόσμο της συνωμοσιολογίας, όλα τα πιθανά σενάρια είναι ανοιχτά, ενόψει μάλιστα της νέας εποχής που ξημερώνει και που θα αποτελεί, στον αιώνα αυτό, μια δοκιμασία για όλους μας. Πάντως, κανείς δεν μπορεί να διαψεύσει τις ως άνω πληροφορίες, καθώς και το αναμφισβήτητο γεγονός ότι όλα μεταξύ τους συνδέονται!…
*Πολιτικός επιστήμονας, συνεργάτης πανεπιστημίου Σόφιας. Μέλος της Ένωσης Δημοσιογράφων και Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος.
Συντονιστής για τον ελληνικό χώρο της Ευρωπαϊκής Κίνησης Άμεσης Δημοκρατίας (2002-2003). Συγγραφέας 5 βιβλίων, συντάκτης της εφημερίδας Ηχώ (Δράμα).
