Τα Ζωνιανά της Θράκης

994

του Κ. Καραΐσκου, από το Άρδην τ. 67, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2007

Μπορεῖ στό Μέγα Δέρειο τῆς ὀρεινῆς Ροδόπης νά µήν πέσαν µπαλωθιές, καί ἄρα τό θέαµα νά µήν εἶναι τόσο ἑλκυστικό γιά τούς τηλεοπτικούς δέκτες ὅσο τό κρητικό τῶν Ζωνιανῶν, ὅµως ἡ οὐσία εἶναι ἡ ἴδια: Ἀπόπειρα ὑποκατάστασης τοῦ κράτους, ἐπιτυχής σ’ ἕναν βαθµό, µέ µεθόδους τοῦ ὑποκόσµου καί ὑποχώρηση τῆς νοµιµότητας ὥς τό µή παρέκει. Μέχρι πού τό ποτήρι ξεχείλισε καί κάτι ἔδειξε νά ἀποκαθίσταται, ἔστω καί γιά λίγο. Ἐκεῖ, στή Μεγαλόνησο, στόχος ἦταν τό χρῆµα, ἐδῶ στή Θράκη εἶναι ὁ ἐκτουρκισµός. Ἡ ἀπίστευτη ἱστορία µέ τή δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, ἡ ὁποία µέ τήν εὐσυνειδησία της καί τήν ἀγάπη της γιά τά παιδιά κέρδισε ἕνα µειονοτικό χωριό (γιά νά εἰσπράξει τελικά τή λύσσα τῶν τουρκοφρόνων), ἀποκάλυψε τόν βρωµερό ρόλο τοῦ Προξενείου καί τῶν φερέφωνών του στήν περιοχή. Ὅ,τι θυµίζει Ἑλλάδα, ὅ,τι φέρνει τόν ἁπλό µειονοτικό κόσµο κοντύτερα στό πλειονοτικό στοιχεῖο, ὅ,τι µπορεῖ νά δείξει ἀληθινό ἐνδιαφέρον τῆς πολιτείας γιά τόν µουσουλµάνο πολίτη, εἶναι βδελυρό καί ἀπορριπτέο. Θά βρεθοῦν χίλιες δυό γελοῖες αἰτιάσεις, θά φτάσουν µέχρι τά ἄκρα ἄν χρειαστεῖ – σέ ἀπειλές καί συκοφαντίες ἤ καί σέ ἀναφορές στή Βουλή τῶν Ἑλλήνων – ἀλλά τό τσιφλίκι τους δέν πρόκειται νά τό «µοιραστοῦν» µέ τούς γκιαούρηδες.
Κώστας Καραϊσκος

Γιά τήν Χα­ρά µ­ας στό Μέ­γα Δέ­ρει­ο τοῦ Ἔ­βρου ἴ­σως νά ἀ­κού­σα­τε τίς τε­λευ­ταῖ­ες µ­έρες: Πρό­κει­ται γιά µ­ιά Ἑλ­λη­νί­δα Δα­σκά­λα πού πῆ­γε σέ µ­ει­ο­νο­τι­κό σχο­λεῖ­ο µ­ε τήν πρω­το­φα­νῆ δι­ά­θε­ση νά δι­δά­ξει στά µ­οι­σου­λµ­α­νό­παι­δα ἑλ­λη­νι­κά γρά­µ­µ­α­τα καί νά ἀ­πο­τε­λέ­σει ἐ­νερ­γό µ­έ­λος τῆς το­πι­κῆς κοι­νω­νί­ας. Κά­πως ἔ­τσι ἀρ­χί­ζει νά βγαί­νει ἀ­πό τήν σκο­τει­νή πλευ­ρά τοῦ φεγ­γα­ριοῦ ἡ µ­ει­ο­νο­τι­κή – µ­ειο­νε­κτι­κή µ­ας ἐκ­παί­δευ­ση στά ὀ­ρει­νά της Θρά­κης.
Ἡ Χα­ρά µ­ας (Χα­ρά Νι­κο­πού­λου) πῆ­γε στό Δέ­ρει­ο µ­α­ζί µ­έ τόν σύ­ζυ­γό της (καί τά πο­λι­τι­κά τους δι­και­ώ­µ­α­τα!) γιά νά µ­είνει καί νά δι­δά­ξει, νά βλέ­πει στά µ­ά­τια κά­θε µ­έ­ρα τούς γο­νεῖς τῶν µ­α­θη­τῶν της (πού τήν λα­τρεύ­ουν) καί νά µ­ε­τέ­χει ἐ­νερ­γά στήν κοι­νω­νί­α τοῦ χω­ριοῦ. Τό ἐν­τυ­πω­σια­κό, πέ­ραν ὅ­λων τῶν ἄλ­λων, εἶ­ναι πώς δέν πρό­κει­ται γιά κά­ποι­α ἀ­πελ­πι­σµ­έ­νη πού ἤ­θε­λε νά δι­ο­ρι­σθεῖ ὅ­που καί νά εἶ­ναι. Δι­ό­τι ἁ­πλά µ­ι­λά­µ­ε γιά τήν κό­ρη τοῦ προ­έ­δρου τοῦ Ἀ­ρεί­ου Πά­γου! Πού ὅ­πως κα­τα­λα­βαί­νου­µ­ε ὅ­λοι ἄν ἤ­θε­λε θά ὑ­πη­ρε­τοῦ­σε… χει­µ­ώ­να στήν Ἀ­ρά­χο­βα καί κα­λο­καί­ρι στή Μύ­κο­νο.

Ἐξ αἰ­τί­ας της στό σχο­λεῖ­ο ἔ­χουν ἀρ­χί­σει νά ἐ­φα­ρµ­ό­ζουν κά­τι πα­λι­ές ξε­χα­σµ­έ­νες συ­νή­θει­ες γιά τίς ὁ­ποῖ­ες ἡ πο­λι­τεί­α στέλ­νει κά­θε τό­σο δι­α­τα­γές καί ἀ­πο­φά­σεις γιά τήν ἐ­φα­ρµ­ο­γή τους. Ὅ­πως ἡ ἔ­παρ­ση ση­µ­αί­ας, ἡ πα­ρέ­λα­ση καί ὁ ἔ­λεγ­χος στά οἰ­κο­νο­µ­ι­κά τοῦ σχο­λεί­ου. Ἐ­πί­σης ἐ­πί τῶν ἡ­µ­ε­ρῶν της ἄρ­χι­σαν νά «τρέ­χουν» κά­τι προ­γρά­µ­µ­α­τα ξε­χα­σµ­έ­να στό συρ­τά­ρι τοῦ δι­ευ­θυν­τῆ γιά ἐκ­παί­δευ­ση ἐ­νη­λί­κων (ἐ­κµ­ά­θη­ση ἑλ­λη­νι­κῶν) τά ὁ­ποί­α τά εἶ­χαν στε­λε­χώ­σει πέ­ρυ­σι πε­ρί­που 40 γυ­ναῖ­κες ἐ­νῶ φέ­τος, µ­ετά ἀ­πό τίς ὁ­δη­γί­ες τοῦ τουρ­κι­κοῦ Προ­ξε­νεί­ου, κα­µ­µ­ί­α. Στό σχο­λεῖ­ο τά παι­διά ἔ­ζη­σαν κα­τα­στά­σεις πρω­τό­γνω­ρες. Δη­µ­ι­ουρ­γή­θη­κε σχο­λι­κή χο­ρω­δί­α πού ἐ­µ­φα­νί­στη­κε καί στή Θεσ­σα­λο­νί­κη. Ἀ­ξί­ζει νά ση­µ­ει­ω­θεῖ πώς ὁ­ρι­σµ­έ­να παι­διά ἔ­βλε­παν γιά πρώ­τη φο­ρά τή θά­λασ­σα…

Ἡ δρά­ση της βέ­βαι­α προ­κά­λε­σε τίς ἀν­τι­δρά­σεις δι­α­φό­ρων, πρῶ­τα τοῦ θρη­σκευ­τι­κοῦ λει­τουρ­γοῦ τοῦ χω­ριοῦ καί προ­έ­δρου τῆς σχο­λι­κῆς ἐ­φο­ρί­ας, δι­ό­τι σέ µ­ία µ­ε­γά­λη µ­ε­ρί­δα τῶν ντό­πι­ων ἄρ­χι­σε νά φαί­νε­ται φι­λι­κή, ἀν­θρώ­πι­νη καί δη­µ­ι­ουρ­γι­κή ἡ ἑλ­λη­νι­κή ἐκ­παί­δευ­ση µ­έ ἀ­πο­τέ­λε­σµ­α νά χά­νει τό κῦρός του. Ἔ­πει­τα τοῦ δι­ευ­θυν­τῆ τοῦ σχο­λεί­ου τοῦ ὁ­ποί­ου κά­ποι­ες αὐ­θαι­ρε­σί­ες ἄρ­χι­σαν νά δη­µ­ο­σι­ο­ποι­οῦν­ται καί τε­λι­κά τοῦ τουρ­κι­κοῦ µ­η­χα­νι­σµ­οῦ ὅ­ταν κα­τά­λα­βε ὅ­τι τό κῦ­ρος τῶν ἀν­θρώ­πων του µ­ει­ώ­νε­ται ἐ­πι­κίν­δυ­να στό χω­ριό καί διά τῶν νε­ο­ε­κλε­χθέν­των βου­λευ­τῶν τοῦ ΠΑ­ΣΟΚ Χατ­ζη­ο­σµ­ᾶν καί Μάν­τατ­ζη ἐγ­κα­λοῦν τήν πο­λι­τεί­α µέ τε­λε­σί­γρα­φο τους πρός τό γρα­φεῖ­ο Μει­ο­νο­τι­κῆς Ἐκ­παί­δευ­σης νά ἀ­πο­σύ­ρει τήν Χα­ρά τοῦ Δε­ρεί­ου ἀ­πό τήν θέ­ση της µ­έ­χρι τίς 7.11.2007, ἀλ­λι­ῶς οἱ γο­νεῖς δέν θά ξα­να­στεί­λουν τά παι­διά τους στό σχο­λεῖ­ο. Ἡ κα­τη­γο­ρί­α; Ὅ­τι ἡ Χα­ρά «ἀ­να­κα­τεύ­ε­ται παν­τοῦ» καί «ἀ­πεί­λη­σε µ­ία γυ­ναί­κα πώς θά.­.. κα­τα­στρέ­ψει ἐ­παγ­γε­λµ­α­τι­κά τόν ἄν­δρα της»! Γι’ αὐ­τόν τόν λό­γο συγ­κεν­τρώ­θη­καν 23 ὑ­πο­γρα­φές ἀ­πό τούς 38 γο­νεῖς τῶν παι­δι­ῶν τοῦ σχο­λεί­ου γιά νά ἀ­πο­µ­α­κρυν­θεῖ ἀ­πό τό Δέ­ρει­ο. Ση­µ­αν­τι­κό: Ὅ­λοι οἱ σου­νί­τες γο­νεῖς ὑ­πέ­γρα­ψαν καί ὅ­σοι δέν ὑ­πέ­γρα­ψαν ἦ­ταν Ἀ­λε­βί­τες. Ἀ­πό δῶ καί πέ­ρα ἀρ­χί­ζουν τά πα­ρά­λο­γα καί συ­νά­µ­α τα­πει­νω­τι­κά γε­γο­νό­τα γιά τήν Χα­ρά ἀλ­λά καί γιά τήν πα­τρί­δα µας.

Τό γρα­φεῖ­ο µ­ει­ο­νο­τι­κής ἐκ­παί­δευ­σης ἀ­φοῦ παίρ­νει τό «τε­λε­σί­γρα­φο», τό ἀν­τι­µ­ε­τω­πί­ζει σάν τέ­τοι­ο καί λει­τουρ­γεῖ µέ­σα στίς ἡ­µ­ε­ρο­µ­η­νί­ες πού αὐ­τό ἐ­πι­βάλ­λει, δη­λα­δή στίς 7.11.2007, ὁ­ρί­ζε­ται συ­να­κρό­α­ση τῶν γο­νέ­ων πού ὑ­πέ­γρα­ψαν ἐ­ναν­τί­ον τῆς Χα­ρᾶς καί τῆς ἴ­διας σέ κοι­νή πα­ρου­σί­α ὅ­λων, δη­λα­δή σέ «λα­ϊ­κό δι­κα­στή­ριο». Ἀ­λή­θεια ποι­ά ὑ­πη­ρε­σια­κή δι­ά­τα­ξη προ­βλέ­πει τήν δη­µ­ό­σια ἀ­πο­λο­γί­α – δι­α­πό­µ­πευ­ση τοῦ δά­σκα­λου;

Σέ αὐ­τό τό κλί­µ­α λοι­πόν ἔ­γι­νε µ­ία «ἀ­κρό­α­ση» τῶν γο­νέ­ων ἐ­ναν­τί­ον τῆς Χα­ρᾶς ἀ­πό τούς ἰ­θύ­νον­τες τῆς µ­ει­ο­νο­τι­κῆς ἐκ­παί­δευ­σης οἱ ὁ­ποῖ­οι δέν µ­πο­ροῦ­σαν νά ἐ­λέγ­ξουν τί­πο­τε ἀ­πό τά λε­γό­µ­ε­να δι­ό­τι ἦ­ταν θέ­µ­α­τα προ­σω­πι­κά καί σέ κα­µ­µ­ί­α πε­ρί­πτω­ση ὑ­πη­ρε­σια­κά. Δη­µ­ι­ουρ­γή­θη­κε κλί­µ­α προ­σω­πι­κῶν ἀν­τι­πα­ρα­θέ­σε­ων µ­έ ἀ­πο­τέ­λε­σµ­α ἡ Χα­ρά νά ἀν­τι­µ­ε­τω­πί­σει ἕ­να πο­λυ­µ­ε­λές ἀ­κρο­α­τή­ριο ἀν­δρῶν, χω­ρίς νά προ­στα­τευ­θεῖ ἐ­παρ­κῶς ἀ­πό τήν ἐ­πι­τρο­πή πού τήν κά­λε­σε σέ «ἀ­κρό­α­ση». Μά­λι­στα σέ κά­ποι­α στι­γµ­ή ἐ­κτο­ξεύ­τη­κε καί βα­ρύ­τα­τος χα­ρα­κτη­ρι­σµός σέ βά­ρος της (ἤ­µ­α­σταν αὐ­τή­κο­οι µ­άρ­τυ­ρες) χω­ρίς αὐ­τό νά ἀ­πο­τε­λέ­σει λό­γο πε­ρά­τω­σης τῆς δι­α­δι­κα­σί­ας. Μπο­ρεῖ καί νά µ­ήν ἄ­κου­σαν οἱ ὑ­πη­ρε­σια­κοί πα­ρά­γον­τες.

Εἶ­ναι ἀ­λή­θεια πώς ὁ προ­ϊ­στά­µ­ε­νος τοῦ γρα­φεί­ου κ. Μα­ραγ­κός µ­ίλη­σε µ­έ κα­λά λό­για γιά τήν Χα­ρά, ἀλ­λά πῶς νά κα­λύ­ψεις κά­ποι­ον ὑ­πη­ρε­σια­κά ὅ­ταν οἱ κα­τη­γο­ρί­ες πού ἐ­κτο­ξεύ­ον­ται εἶ­ναι προ­σω­πι­κές; Δη­λα­δή τό Δη­µ­ό­σιο διά τῶν ἐκ­προ­σώ­πων του σύρ­θη­κε σέ µ­ία δι­α­δι­κα­σί­α πού θά ἀ­φο­ροῦ­σε µᾶλ­λον ἕ­να δι­κα­στή­ριο πα­ρά αὐ­τούς, τήν στι­γµ­ή µά­λι­στα πού δέν µ­πο­ροῦ­σε νά προ­στα­τέ­ψει τή δι­α­δι­κα­σί­α.

Πα­ράλ­λη­λα ὑ­πεν­θυ­µ­ί­ζου­µ­ε ὅ­τι γιά τόν κ. Ἀ­λή Α­µ­πτου­ρα­χµ­άν, δι­ευ­θυν­τή τοῦ σχο­λεί­ου, ἐκ­κρε­µ­οῦν ὑ­πη­ρε­σια­κές κα­ταγ­γε­λί­ες (καί Ε.Δ.Ε.) οἱ ὁ­ποῖ­ες ἐ­µ­πί­πτουν στίς ἀ­ρµ­ο­δι­ό­τη­τες τοῦ κ. Μα­ραγ­κοῦ, συν­το­νι­στή τῆς µ­ει­ο­νο­τι­κῆς ἐκ­παί­δευ­σης, νά ἐ­λέγ­ξει καί νά δεί­ξει τέ­λος πάν­των ὅ­τι αὐ­τό τό κρά­τος ἔ­χει κά­ποι­ες ἀρ­χές λει­τουρ­γί­ας.

Τό ἐλ­πι­δο­φό­ρο µ­ε­τά τή λή­ξη τῆς πα­ρά­στα­σης ἦ­ταν ὅ­τι µ­ε­ρι­κοί ντό­πιοι συγ­χά­ρη­καν τή Χα­ρά στό προ­αύ­λιο τοῦ σχο­λεί­ου µ­έ τή φρά­ση «νἄ­σαι κα­λά, τούς ἔ­σπα­σες τήν ἀρ­χη­γί­α» πού µ­έ τά λί­γα ἑλ­λη­νι­κά τους δεῖ­ξαν τήν κα­τά­στα­ση στό χω­ριό.

Τά ἀ­νω­τέ­ρω εἶ­ναι µ­έ λί­γα λό­για µ­ε­ρι­κά γε­γο­νό­τα καί κα­τα­στά­σεις πού δι­και­ο­λο­γοῦν τόν τίτ­λο τοῦ ἄρ­θρου, πού πα­ρα­πέ­µ­πει σέ πε­ρι­ο­χή µ­έ µ­ειω­µ­έ­νη Ἑλ­λη­νι­κή κρα­τι­κή πα­ρου­σί­α. Φυ­σι­κά µ­ᾶς δη­µ­ι­ουρ­γοῦν­ται καί µ­ε­ρι­κές ἀ­πο­ρί­ες – ἐ­ρω­τή­µ­α­τα. Για­τί τό γρα­φεῖ­ο µ­ει­ο­νο­τι­κῆς ἐκ­παί­δευ­σης ἐ­πέ­τρε­ψε αὐ­τήν τήν ἐ­ξευ­τε­λι­στι­κή δι­α­δι­κα­σί­α καί µ­άλι­στα µ­έ κλει­στές πόρ­τες καί ὅ­λους τούς πε­ρισ­σό­τε­ρους ἄν­δρες γο­νεῖς «ἐ­νάν­τια» στή Χα­ρά καί ὄ­χι µ­έ µία δι­α­κρι­τι­κή κα­τά µ­ό­νας ἄς πού­µ­ε συ­ζή­τη­ση (ὅ­πως τό εἶ­χαν ζη­τή­σει κά­ποι­οι γο­νεῖς) γιά τά πα­ρά­πο­να τῶν γο­νέ­ων; Χω­ρίς τόν ἄ­µ­ε­σο καί ἀ­σφυ­κτι­κό ἔ­λεγ­χο ἀ­πό τούς ἐγ­κά­θε­τους τοῦ Προ­ξε­νεί­ου καί τούς τρα­µ­που­κι­σµ­ούς τοῦ κά­θε Κοτ­ζᾶ Α­µ­έτ, θά δι­νό­ταν ἡ δυ­να­τό­τη­τα σέ κεί­νους τούς γο­νεῖς πού δέν το­λµ­οῦ­σαν νά ἐκ­φρα­στοῦν ἀ­νοι­κτά ὑ­πέρ τῆς δα­σκά­λας νά µ­ι­λή­σουν – ἴ­σως καί νά βε­βαι­ώ­σουν ὅ­τι ΔΕΝ ὑ­πέ­γρα­ψαν τό σχε­τι­κό κεί­µ­ε­νο. Μιά µ­ε­γά­λη εὐ­και­ρί­α γιά τή δη­µ­ο­κρα­τί­α καί τή νο­µ­ι­µ­ό­τη­τα χά­θη­κε. Ἐπί­σης: Για­τί πρέ­πει πάν­τα νά ἀν­τι­δρού­µ­ε στήν προ­ξε­νι­κή ἀτ­ζέν­τα καί νά µ­ήν τήν ἀ­κυ­ρώ­νου­µ­ε; Προ­βάλ­λον­τας τή δι­κή µ­ας ἀτ­ζέν­τα µ­έ­σα στά δη­µ­ο­κρα­τι­κά καί φι­λε­λεύ­θε­ρα πλαί­σια πού κα­τά κοι­νή ὀ­µ­ο­λο­γί­α βι­ώ­νου­µ­ε. Ποι­ά εἶ­ναι ἡ θέ­ση τοῦ ΠΑ­ΣΟΚ γιά τή δη­µ­ό­σια το­πο­θέ­τη­ση τῶν κοι­νο­βου­λευ­τι­κῶν του ἀν­δρῶν, τοῦ ἀρ­κοῦν οἱ ψῆ­φοι πού φέρ­νου­νε; Πῶς δι­και­ο­λο­γεῖ­ται ἡ «τη­λε­ο­πτι­κή» µ­ε­τα­στρο­φή τοῦ δη­µ­άρ­χου Ὀρ­φέ­α κ. Που­λι­λιού, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­πό θε­ρµ­ός ὑ­πο­στη­ρι­κτής τῆς Χα­ρᾶς ἔ­γι­νε «οὐ­δέ­τε­ρος πα­ρα­τη­ρη­τής», δήλ. συ­νερ­γός τοῦ ὄ­χλου, ἄν ὄ­χι µ­έ τά κόκ­κι­να κου­κιά;

Τό θέ­µ­α φαί­νε­ται νά κλεί­νει µ­ε θε­τι­κό ἀ­πο­λο­γι­σµ­ό στή φά­ση αὐ­τή, κα­θώς καί ὁ ὑ­πουρ­γός Παι­δεί­ας Εὐ­ρι­πί­δης Στυ­λι­α­νί­δης µέ δη­λώ­σεις του στό κα­νά­λι ΔΕΛ­ΤΑ (12-11) κά­λυ­ψε τήν δα­σκά­λα καί µ­ίλη­σε γιά «πο­λι­τι­κές καί ἐ­θνι­κι­στι­κές σκο­πι­µ­ό­τη­τες πού βλά­πτουν τήν ἐκ­παί­δευ­ση τῶν παι­δι­ῶν». Ὡ­στό­σο τά δη­µ­ο­σι­εύ­µ­α­τα στόν µ­ειο­νο­τι­κό Τύ­πο (βλ. ἄρ­θρο τοῦ Τζε­µ­ίλ Καπ­ζᾶ στή «Γκι­ουν­τέµ», 9/11/07) πού ἀ­να­πα­ρά­γουν τίς συ­κο­φαν­τί­ες κα­τά τῆς Χα­ρᾶς, ἐ­µ­πλου­τί­ζον­τας τες µ­έ ἄ­θλιους ὑ­παι­νι­γµ­ούς γιά τόν ρό­λο της, δεί­χνουν ὅ­τι ἴ­σως ὑ­πάρ­ξει καί δεύ­τε­ρος γύ­ρος.­..

Π.Κ. – Κ.Κ.