του Θ. Ντρίνια, από το Άρδην τ. 66, Αύγουστος-Οκτώβριος 2007
Το τρίτο πρόσωπο
Ο περίπατος που περίμενε ο Βενιζέλος εναντίον του Γιωργάκη θα γίνει κούρσα που θα κριθεί στο νήμα; Όλα δείχνουν ότι τα ανακλαστικά των μελών του ΠΑΣΟΚ λειτουργούν αντίθετα απ’ ό,τι θα ήθελε ο υπερφίαλος δελφίνος. Η ωμή παρέμβαση του ΔΟΛ και του Μπόμπολα προκαλεί «εκνευρισμό» στα μέλη και δίνει τη χρυσή ευκαιρία στο άχρηστο επιτελείο του Παπανδρέου να πιαστεί από τα μαλλιά του και να μιλήσει για νέο «βρώμικο ‘89». Βέβαια, ο κόσμος δεν είναι τόσο αφελής στην πλειοψηφία του αλλά όλο και κάποιοι τσιμπάνε. Όχι ότι θέλει κανένας να εμπιστευτεί τον αποτυχημένο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ξανά, αλλά θα δημιουργηθεί στο τέλος μια γενικευμένη απαξίωση και των δύο προσώπων. Οπότε, μπορεί στο συνέδριο να δούμε μια «εναλλακτική λύση τρία», την προώθηση ενός νέου και «άφθαρτου» προσώπου με διαδικασίες εξπρές και την επιβολή του σε μια κατάλληλα προετοιμασμένη γι’ αυτό μάζα απογοητευμένων συνέδρων. Ας θυμηθούμε πώς προτάθηκε τελευταία στιγμή ο Καραμανλής σαν λύση απέναντι στο αδιέξοδο της σύγκρουσης μεταξύ των βαρόνων της ΝΔ για τη διαδοχή Έβερτ. Πολλοί έχουν αρχίσει να μιλάνε για τη Διαμαντοπούλου, αλλά γιατί εγώ «μυρίζομαι» Χρυσοχοΐδη;
Υπάρχουν και ξένοι «νταβατζήδες»
Το ότι οι ντόπιες ελίτ (ΣΕΒ, καναλάρχες, εργολάβοι, μαφία ευρωπαϊκών προγραμμάτων) δεν επιθυμούν να συνεχιστεί το αδιέξοδο στο ΠΑΣΟΚ είναι φανερό. Δεν μπορούν να αφήσουν έναν τόσο κρίσιμο πολιτικά χώρο να βολοδέρνει ακυβέρνητος επί μακρόν, γιατί αρχίζει να τίθεται σε κίνδυνο και ο δικός τους σχεδιασμός για την αλλαγή του πολιτικού τοπίου, που θα οδηγήσει σε σύγκλιση κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, ώστε να εξασφαλιστεί η απαιτούμενη συναίνεση στις αναγκαίες –για την τσέπη τους- «μεταρρυθμίσεις».
Ο λεγόμενος διεθνής παράγοντας (λέγε πρεσβεία), όμως, τι θα κάνει; Η αμερικανοποίηση του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 10 χρόνια ήταν από τις πολύ θετικές, για τους σχεδιασμούς του, εξέλιξη. Ένα διαλυμένο ΠΑΣΟΚ μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω ενίσχυση της αριστεράς, πράγμα απαράδεκτο για τους πλανητάρχες. Μπορεί ένα μεγάλο τμήμα της (ΣΥΝ) να φοβάται να συγκρουστεί επί της ουσίας με την πολιτική της υπερδύναμης στην περιοχή ή ακόμη και να την αποδέχεται (Σχέδιο Ανάν, «ελληνοτουρκική φιλία», κ.λπ), αλλά γνωρίζουν καλά ότι μια αριστερά του 20-25%, με την κεντροαριστερά διαλυμένη, απελευθερώνει ανεξέλεγκτες δυνάμεις σε επίπεδο κοινωνίας, οι οποίες δυνητικά μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Άρα, πρέπει να περιμένουμε με ενδιαφέρον και τη στάση της υπερδύναμης στις εξελίξεις. Το «πρόβλημα ΠΑΣΟΚ», από πρόβλημα εσωτερικού πολιτικού ενδιαφέροντος, πιθανόν να μετασχηματιστεί σε θέμα ισχυρού εξωτερικού ενδιαφέροντος, συν τοις άλλοις…
Σαλταπιδισμοί τέλος
Ένα από τα χαρακτηριστικά του καρατζαφέριου τρόπου πολιτεύεσθαι ήταν η χωρίς ενδοιασμούς εναλλαγή απόψεων, ιδεών και προσωπείων, ανάλογα με το τι ήθελε να ακούσει το ακροατήριο ή επέβαλαν οι περιστάσεις. Κατά το δοκούν μπορούσε να είναι ρατσιστής ή όχι, αριστερός ή δεξιός, παραδοσιακός ή μοντέρνος, κλπ. Το σακούλι των ψήφων να γέμιζε και μέχρι προκηρύξεις της 17Ν διάβαζε!
Έλα, όμως, που ενώ περίμενε να σχηματίσει μια κοινοβουλευτική ομάδα με ανθρώπους που «δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους» κι έτσι να μπορεί να πραγματοποιεί τις πιρουέτες του χωρίς προβλήματα, με τελικό στόχο κάποιο κομματάκι κυβερνητικής εξουσίας ή έστω την καθιέρωσή του στην πολιτική σκηνή ως μελλοντική εφεδρεία του πολιτικού συστήματος, το σενάριο δεν του βγήκε. Η εκλογή των «σκληρών» Πλεύρη, Βορίδη και Βελόπουλου κόβει τις δυνατότητες των ελιγμών. Πολύ σύντομα οι εν λόγω κύριοι θα παρουσιάσουν στη Βουλή την ακροδεξιά ρατσιστική τους ατζέντα, χωρίς να υπολογίσουν το πολιτικό κόστος για τον «αρχηγό» τους. Είτε, λοιπόν, θα αναγκαστεί να τους εξωπετάξει βίαια για να συνεχίσει το τσαλαβούτημα σε όλους τους πολιτικούς χώρους και έτσι η «συνεπής» ακροδεξιά θα αυτονομηθεί –με κοινοβουλευτική μάλιστα εκπροσώπηση– διεμβολίζοντας τμήμα της εκλογικής του βάσης, είτε θα αναγκαστεί να υιοθετήσει τις σκληρές τους απόψεις και θα περιθωριοποιηθεί πολιτικά, γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι το ΛΑΟΣ είναι ακόμη κόμμα διαμαρτυρίας και όχι ιδεολογικής ταύτισης.
Τα περίεργα
Αν μου έκανε κάτι εντύπωση στην προεκλογική περίοδο ήταν η άνεση και η αδιαφορία με την οποία πολλοί αριστεροί (ιδιαίτερα της ανανέωσης και του αριστερισμού) αντιμετώπιζαν την πιθανολογούμενη είσοδο του Καρατζαφέρη στη Βουλή. Για κάποιους ήταν επιθυμητή διότι μπορεί να στερούσε την αυτοδυναμία του Καραμανλή, ενώ για άλλους ήταν επιθυμητή διότι πραγματικά ήθελαν να εκπροσωπείται η ακροδεξιά στη Βουλή και άρα στο επίσημο πολιτικό σκηνικό. Η ερμηνεία που δίνω εγώ στην επιθυμία των τελευταίων είναι ότι έτσι βρίσκουν ένα βολικό αντίπαλο για να μπορεί ένα συγκεκριμένο πολιτικό τμήμα της Αριστεράς να πλειοδοτεί σε «αντιρατσισμό» και «αντιφασισμό» κι έτσι να δικαιολογεί την πλήρη αδιαφορία του για τα εθνικά ζητήματα και τις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις στην περιοχή. Μου θυμίζουν αυτοί οι άνθρωποι κάποιους αφελείς στη Γαλλία, που πίστευαν ότι η άνοδος του Λεπέν θα διέλυε τη δεξιά και το αποτέλεσμα ήταν να διαλύσει την αριστερά, αποψιλώνοντάς την από τα λαϊκά στοιχεία και αφήνοντάς την με τους διανοούμενους και τα μεσοστρώματα, Ή τους άλλους αφελείς, κάποιους τριτοδιεθνιστές του μεσοπολέμου, που χαίρονταν με την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού γιατί έτσι θα καταστρέφονταν οι παλιές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και θα προέκυπτε ένα νέο «επαναστατικό κύμα»! Όσοι δώσαμε μάχη σ’ αυτές τις εκλογές για να μην μπει η ακροδεξιά στη Βουλή, νιώσαμε πολύ μόνοι. Φαίνεται ότι για κάποιους αυτοχαρακτηριζόμενους αριστερούς, οι τηλεοπτικές και βουλευτικές μάχες εναντίον του Βορίδη έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον (και περισσότερα ψηφαλάκια).
Τουλάχιστον κάτι καλό
Η απευκταία για τον υποφαινόμενο, αλλά τελικά πραγματοποιηθείσα επιτυχής πορεία του ΣΥΡΙΖΑ έφερε και ένα καλό: Την είσοδο στη Βουλή του Γιάννη Μπανιά. Μπορεί οι διαφορές μαζί του να είναι σημαντικές τα τελευταία χρόνια και να γίνουν ίσως μεγαλύτερες, ανάλογα με τη στάση που θα κρατήσει ως βουλευτής σε σημαντικά ζητήματα που άπτονται των πολιτικών ανησυχιών αυτού του περιοδικού, όμως δεν μπορεί να μην τονιστεί ότι πρόκειται για μια από τις πιο έντιμες, σεμνές και συνεπείς μορφές που έβγαλε ο πολύπαθος και καταταλαιπωρημένος (από τα μέλη του) χώρος της ανανεωτικής αριστεράς.
Ο Λοξός
