Η Αυτοκρατορία το 2005

740

του Τζ. Πέτρας, από το Άρδην τ. 52, Ιανουάριος-Μάρτιος 2005

oι πα­γκό­σμιες ε­ξε­λί­ξεις του 2005 θα κα­θο­ρι­στούν α­πό τα μεί­ζο­να γε­γο­νό­τα και τά­σεις του 2004.

Πρώ­το και κύ­ριο, το 2004 α­πέ­δει­ξε με τον πιο δρα­μα­τι­κό και κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρό­πο ό­τι η αυ­το­κρα­το­ρι­κή στρα­τιω­τι­κή μη­χα­νή των Η­ΠΑ μπο­ρεί να ητ­τη­θεί.

Η ι­ρα­κι­νή α­ντί­στα­ση α­πέ­δει­ξε ό­τι η α­με­ρι­κα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α δεν εί­ναι α­ήτ­τη­τη. Με πά­νω α­πό 1.500 θα­νά­τους στο πε­δί­ο της μά­χης, 25.000 α­νά­πη­ρους στρα­τιώ­τες και πά­νω α­πό 35.000 να α­ντι­με­τω­πί­ζουν «ψυ­χι­κές δια­τα­ρα­χές», ο α­με­ρι­κα­νι­κός κα­το­χι­κός στρα­τός εί­ναι α­νί­κα­νος να φέ­ρει σε πέ­ρας με ε­πι­τυ­χί­α τον α­ποι­κια­κό πό­λε­μο. Τα α­με­ρι­κά­νι­κα α­ποι­κια­κά στρα­τεύ­μα­τα και οι δο­ρυ­φό­ροι τους α­ντι­με­τω­πί­ζουν πά­νω α­πό 100 ε­πι­θέ­σεις την η­μέ­ρα σε ό­λη την έ­κτα­ση της χώ­ρας. Α­ξιό­πι­στες πη­γές α­πό στρα­τιώ­τες που ε­πέ­στρε­ψαν α­να­φέ­ρουν ό­τι η πτώ­ση του η­θι­κού και η αύ­ξη­ση της δυ­σα­ρέ­σκειας εί­ναι φαι­νό­με­να διά­χυ­τα στους κόλ­πους των α­ποι­κια­κών στρα­τευ­μά­των. Α­ντί­θε­τα, η ι­ρα­κι­νή α­ντί­στα­ση ε­ξα­πλώ­νε­ται, κα­θώς χι­λιά­δες νέ­οι ε­θε­λο­ντές κα­τα­τάσ­σο­νται στις γραμ­μές τις – το 95% των ο­ποί­ων εί­ναι ι­ρα­κι­νοί.
Η ι­ρα­κι­νή α­ντί­στα­ση και η α­δυ­να­μί­α των Η.Π.Α. κα­θι­στούν α­πί­θα­νη την διε­ξα­γω­γή μιας νέ­ας χερ­σαί­ας ε­πί­θε­σης σε μια α­πό τις κύ­ριες ε­χθρι­κές χώ­ρες (ό­πως εί­ναι το Ι­ράν, η Συ­ρί­α ή η Βε­νε­ζουέ­λα) για το 2005. Η ε­πι­δεί­νω­ση των συν­θη­κών για τους Α­με­ρι­κά­νους α­ποι­κιο­κρά­τες και η α­πο­χώ­ρη­ση των πε­ρισ­σό­τε­ρων συμ­μα­χι­κών δυ­νά­με­ων (της Ουγ­γα­ρί­ας, της Πο­λω­νί­ας και της Ου­κρα­νί­ας) θα προ­κα­λέ­σουν έ­ντο­νες συ­ζη­τή­σεις μέ­σα στη χρο­νιά που έρ­χε­ται. Αρ­κε­τοί Δη­μο­κρα­τι­κοί, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Χί­λα­ρι Κλί­ντον, Ρε­μπου­μπλι­κά­νοι και Σιω­νι­στές ζη­τούν την κλι­μά­κω­ση του πο­λέ­μου και την ε­νί­σχυ­ση των κα­το­χι­κών δυ­νά­με­ων σε ε­πί­πε­δα ά­νω των 100.000 στρα­τιω­τών. Οι δή­θεν «φι­λε­λεύ­θε­ρες» κρι­τι­κές που έ­χει να α­ντι­με­τω­πί­σει ο Ράμ­σφελ­ντ στο Κο­γκρέ­σο, γί­νο­νται α­πό φι­λο­πό­λε­μη και μι­λι­τα­ρι­στι­κή σκο­πιά: Το 2005 μάς ε­πι­φυ­λάσ­σει με­γα­λύ­τε­ρη στρα­τιω­τι­κή ε­μπλο­κή των Η.Π.Α. στο Ι­ράκ, πε­ρισ­σό­τε­ρα θύ­μα­τα και διεύ­ρυν­ση της α­ντί­θε­σης α­νά­με­σα στην κυ­βέρ­νη­ση και τις οι­κο­γέ­νειες των θυ­μά­των και των βε­τε­ρά­νων, α­πό τους α­πό­στρα­τους και τον «μέ­σο Α­με­ρι­κα­νό».

Στις αρ­χές του 2005, η α­με­ρι­κανι­κή οι­κο­νο­μί­α θα συ­νε­χί­σει να ε­πε­κτεί­νε­ται με βά­ση την ε­ξω­τε­ρι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση και την κερ­δο­σκο­πί­α. Η ρα­γδαί­α πτώ­ση του δο­λα­ρί­ου που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε το 2004 θα ε­πι­τα­θεί κα­τά το 2005, και θα ο­δη­γή­σει σε πε­ραι­τέ­ρω συρ­ρί­κνω­ση των α­πο­θε­μα­τι­κών. Κα­τά τα μέ­σα του 2005, μπο­ρού­με να πε­ρι­μέ­νου­με μια βα­θιά κρί­ση της δο­λα­ριο­ποι­η­μέ­νης οι­κο­νο­μί­ας, που θα ση­μά­νει την πτώ­ση των α­με­ρι­κα­νι­κών με­το­χών και την μα­ζι­κή α­πο­μά­κρυν­ση α­πό το υ­πο­τι­μη­μέ­νο δο­λά­ριο στην Ια­πω­νί­α, ί­σως και στην Κί­να. Αυ­τή η ε­ξέ­λι­ξη εί­ναι πι­θα­νόν να προ­κα­λέ­σει μια γε­νι­κή οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση που θα α­πο­δυ­να­μώ­σει α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο τα ε­σω­τε­ρι­κά ε­ρεί­σμα­τα της α­με­ρι­κα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας.

Οι συ­γκρού­σεις των ε­λίτ στο ε­σω­τε­ρι­κό των Η.Π.Α. θα ε­ντα­θούν σε μια πρω­το­φα­νή κλί­μα­κα. Οι «νέ­οι μι­λι­τα­ρι­στές» (φι­λε­λεύ­θε­ροι δη­μο­κρά­τες, νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί και σιω­νι­στές) θα κρι­τι­κά­ρουν την πο­λι­τι­κή των Ράμ­σφελ­ντ/ Μπους για τη Μέ­ση Α­να­το­λή. Οι στρα­τιω­τι­κοί και οι δυ­νά­μεις α­σφα­λεί­ας (FBI) θα αμ­φι­σβη­τή­σουν τον έ­λεγ­χο των σιω­νι­στών και των νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κών στην πο­λι­τι­κή του Πε­ντα­γώ­νου. Εν­δέ­χε­ται να πραγ­μα­το­ποι­η­θούν συλ­λή­ψεις και δί­κες των η­γε­τών του ση­μα­ντι­κό­τε­ρου ισ­ρα­η­λι­νού λό­μπι (AIPEC) με την κα­τη­γο­ρί­α της κα­τα­σκο­πεί­ας υ­πέρ του Ισ­ρα­ήλ, πράγ­μα που μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει διά­σπα­ση με­τα­ξύ των ση­μα­ντι­κό­τε­ρων ισ­ρα­η­λι­νών ορ­γα­νώ­σε­ων. Ε­πί­σης, το 2005, θα υ­πάρ­ξει με­γά­λη α­ντι­πα­ρά­θε­ση στο εσωτερικό του νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κού ε­πι­τε­λεί­ου του Πε­ντα­γώ­νου, των τρα­πε­ζι­τών και των με­γά­λων α­με­ρι­κα­νι­κών πο­λυε­θνι­κών για την πο­λι­τι­κή α­πέ­να­ντι στην Κί­να. Ό­σο η Κί­να ε­πε­κτεί­νει τις οι­κο­νο­μι­κές της δρα­στη­ριό­τη­τες σε ό­λο τον κό­σμο και δια­σφα­λί­ζει την πρό­σβα­ση στις ε­νερ­γεια­κές πη­γές και τις πρώ­τες ύ­λες, οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί (και οι «υ­πέρ­μα­χοι των αν­θρω­πίνων δι­καιω­μά­των» σύμ­μα­χοί τους) θα α­παι­τούν μια πιο ε­πι­θε­τι­κή πο­λι­τι­κή. Α­ντί­θε­τα, οι ρε­α­λι­στές της Γουόλ Στρητ έ­χουν συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει ό­τι η α­γο­ρά α­με­ρι­κα­νι­κών ο­μο­λό­γων ε­ξαρ­τά­ται α­πό τους Κι­νέ­ζους, για­τί α­πο­τρέ­πει την κα­τάρ­ρευ­ση του δο­λα­ρί­ου: Οι α­με­ρι­κα­νι­κές ε­πεν­δύ­σεις στην Κί­να φτά­νουν τα 300 ε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια, ε­νώ το 50% των κι­νε­ζι­κών ε­ξα­γω­γών προς τις Η.Π.Α. α­φο­ρούν προ­ϊ­ό­ντα των α­με­ρι­κα­νι­κών πο­λυε­θνι­κών.

Η ε­ξω­τε­ρι­κή στρα­τιω­τι­κή α­δυ­να­μί­α, η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και οι συ­γκρού­σεις των ε­λίτ στο ε­σω­τε­ρι­κό θα εκ­θρέ­ψουν την κοι­νω­νι­κή δια­μαρ­τυ­ρί­α ε­νός α­να­νε­ω­μέ­νου α­ντι­πο­λε­μι­κού κι­νή­μα­τος. Ε­ντού­τοις, η συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τί­α θα πα­ρα­μεί­νει α­πο­μο­νω­μέ­νη και α­δύ­να­μη, εκ­προ­σω­πώ­ντας μό­νο το 8% των ερ­γα­ζό­με­νων στον ι­διω­τι­κό το­μέ­α. Οι πε­ρισ­σό­τε­ροι «προ­ο­δευ­τι­κοί δια­νο­ού­με­νοι» θα δια­μαρ­τύ­ρο­νται για τον πό­λε­μο στο Ι­ράκ, αλ­λά θα συ­νε­χί­σουν να α­πο­φεύ­γουν την κα­τά μέ­τω­πο σύ­γκρου­ση με τους «νέ­ους μι­λι­τα­ρι­στές» και ι­διαί­τε­ρα με τους σιω­νι­στές του Πε­ντα­γώ­νου και τους φι­λο­πό­λε­μους δη­μο­κρα­τι­κούς, ό­πως τον Κλί­ντον.

Η Ευ­ρώ­πη και η Κί­να θα συ­νε­χί­σουν να α­ντα­γω­νί­ζο­νται αλ­λά και να συ­νερ­γά­ζο­νται με την α­με­ρι­κα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α, α­πο­κο­μί­ζο­ντας πολ­λα­πλά ο­φέ­λη α­πό τις στε­νές σχέ­σεις που δια­τη­ρούν με τους α­ντι­πά­λους των Η.Π.Α, ό­πως το Ι­ράν και η Συ­ρί­α. Ταυ­τό­χρο­να, θα συ­νε­χί­σουν να α­ντα­γω­νί­ζο­νται για τον έ­λεγ­χο ε­πά­νω στις στρα­τη­γι­κές ε­νερ­γεια­κές πη­γές και τις πρώ­τες ύ­λες. Το 2004, η Κί­να υ­πέ­γρα­ψε ση­μα­ντι­κές ε­μπο­ρι­κές και ε­πεν­δυ­τι­κές συμ­φω­νί­ες με την Βρα­ζι­λί­α, την Αρ­γε­ντι­νή, τη Βε­νε­ζουέ­λα, τη Χι­λή, την Κού­βα και τη Ρω­σί­α, οι ο­ποί­ες ε­ξα­σφα­λί­ζουν για έ­να με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα τα ε­νερ­γεια­κά και ο­ρυ­κτά α­πο­θέ­μα­τά της, την ει­σα­γω­γή α­γρο­τι­κών προ­ϊ­ό­ντων κα­θώς και το ά­νοιγ­μα των α­γο­ρών τους για το κι­νε­ζι­κό κε­φά­λαιο. Πα­ράλ­λη­λα, η Ευ­ρώ­πη και η Ια­πω­νί­α ε­πεν­δύ­ουν ση­μα­ντι­κά πο­σά στο Ι­ράν, τη Ρω­σί­α, την Λι­βύ­η και την Α­φρι­κή για να ε­ξα­σφα­λί­σουν τα ε­νερ­γεια­κά τους α­πο­θέ­μα­τα. Αυ­τός ο εν­δο­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κός α­ντα­γω­νι­σμός ε­νι­σχύ­ει τον πα­ρα­δε­δο­μέ­νο ρό­λο της Λα­τι­νι­κής Α­με­ρι­κής στα πλαί­σια του διε­θνούς κα­τα­με­ρι­σμού της ερ­γα­σί­ας, ως χώ­ρο που πα­ρέ­χει α­κα­τέργα­στες πρώ­τες ύ­λες και ει­σά­γει βιο­μη­χα­νι­κά προ­ϊ­ό­ντα. Οι συμ­φω­νί­ες των Λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κών χω­ρών με την Κί­να, ε­νώ δια­φο­ρο­ποιούν τις α­γο­ρές, α­κο­λου­θούν το πα­ρά­δειγ­μα της α­ποι­κια­κής λε­η­λα­σί­ας, το ο­ποί­ο ε­γκαι­νιά­στη­κε με την Ι­σπα­νί­α, συ­νε­χί­στη­κε με τις Η.Π.Α και α­να­βιώ­νει σε νέ­ες μορ­φές με την αυ­το­κρα­το­ρι­κή α­νά­δυ­ση της Κί­νας.

Στην Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή, οι Η.Π.Α. θα συ­νε­χί­ζουν να ε­στιά­ζουν στην Κο­λομ­βί­α προ­σπα­θώ­ντας να πε­τύ­χουν μια πο­λι­τι­κο- στρα­τιω­τι­κή νί­κη ε­νά­ντια στις δη­μο­φι­λείς α­ντάρ­τι­κες δυ­νά­μεις. […]. Οι πο­λυε­θνι­κές πε­τρε­λα­ϊ­κές ε­ται­ρεί­ες θα ε­νι­σχύ­σουν την πα­ρου­σί­α τους στην Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή, και ι­διαί­τε­ρα στο Με­ξι­κό, την Βε­νε­ζουέ­λα, την Αρ­γε­ντι­νή και το Ε­κουα­δόρ, πε­τυ­χαί­νο­ντας ση­μα­ντι­κές συμ­φω­νί­ες ε­ξό­ρυ­ξης α­πό κοι­νού με άλ­λες ε­ται­ρεί­ες, οι ο­ποί­ες θα α­πο­βούν ι­διαί­τε­ρα ε­πω­φε­λείς για τις Η.Π.Α.

Πο­λι­τι­κά οι Η.Π.Α θα συ­νε­χί­ζουν να πιέ­ζουν το κα­θε­στώς του Τσά­βες στη Βε­νε­ζουέ­λα και την κυ­βέρ­νη­ση του Κίρ­χνερ στην Αρ­γε­ντι­νή, έ­τσι ώ­στε να προ­βούν σε πε­ρισ­σό­τε­ρες υ­πο­χω­ρή­σεις στην ε­σω­τε­ρι­κή και την ε­ξω­τε­ρι­κή τους πο­λι­τι­κή. […]. Μπο­ρού­με να α­να­μέ­νου­με μια ε­παμ­φο­τε­ρί­ζου­σα στά­ση των Η.Π.Α. έ­να­ντι αυ­τών των χω­ρών, η ο­ποί­α απ’ τη μια θα υ­πο­στη­ρί­ζει την ά­κρα δε­ξιά (τον Μά­κρι, τον Με­νέμ και τον Μέρ­φι στην Αρ­γε­ντι­νή, την α­ντι­πο­λί­τευ­ση της Γκο­βερ­χέν­σια στη Βε­νε­ζουέ­λα) και α­πό την άλ­λη τις λε­γό­με­νες με­τριο­πα­θείς δυ­νά­μεις στο ε­σω­τε­ρι­κό των κα­θε­στώ­των.

[…] Η Ουά­σι­γκτον θα προ­σπα­θή­σει να α­πο­δυ­να­μώ­σει τις ε­μπο­ρι­κές και πο­λι­τι­κές σχέ­σεις της Αρ­γε­ντι­νής, της Βρα­ζι­λί­ας και της Βε­νε­ζουέ­λας με την Κού­βα, εί­τε μέ­σω δι­η­πει­ρω­τι­κών ε­μπο­ρι­κών συμ­φω­νιών εί­τε μέ­σω συμ­φω­νιών που θα α­φο­ρούν την «συ­νερ­γα­σί­α για την α­σφά­λεια» με το ε­λεγ­χό­με­νο α­πό τις Η.Π.Α. κα­θε­στώς της Κο­λομ­βί­ας.

Πα­ρό­λα αυ­τά, στην αρ­χή του νέ­ου χρό­νου, η στρα­τιω­τι­κή και η οι­κο­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση της α­με­ρι­κα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας εί­ναι χει­ρό­τε­ρη α­πό ό,τι πριν α­πό έ­ναν χρό­νο. Για τη νέ­α χρο­νιά, μπο­ρού­με να προ­βλέ­ψου­με έ­να νέ­ο κύ­κλο κλι­μά­κω­σης των πο­λέ­μων, της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και της α­νά­λη­ψης ά­με­σης δρά­σης α­πό την πλευ­ρά των Η.Π.Α.

Στο Ι­ράκ, ό­πως στο Βιετ­νάμ, οι συ­νε­χείς ήτ­τες θα ο­δη­γή­σουν στην κλι­μά­κω­ση του πο­λέ­μου – στην ε­νί­σχυ­ση της στρα­τιω­τι­κής πα­ρου­σί­ας, στη γε­νί­κευ­ση των βα­σα­νι­στη­ρί­ων, την ε­πί­τα­ση των σφα­γών και της κα­τα­στρο­φής της ι­ρα­κι­νής κοι­νω­νί­ας. Ο ο­λο­κλη­ρω­τι­κός πό­λε­μος των Η.Π.Α. θα με­τα­βάλει έ­ναν ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό α­γώ­να σ’ έ­ναν «παλ­λα­ϊ­κό πό­λε­μο».

Τα ε­λεγ­χό­με­να α­πό τις Η.Π.Α. κα­θε­στώ­τα, ό­ντας α­πο­μο­νω­μέ­να στο ε­σω­τε­ρι­κό και έ­χο­ντας βιώ­σει μια ση­μα­ντι­κή ήτ­τα στο πλευ­ρό των Α­με­ρι­κα­νών, στο Ι­ράκ, θα α­πο­μα­κρύ­νο­νται ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τις Η.Π.Α. Το 2005, θα διε­ξα­χθούν πολ­λές ε­κλο­γι­κές α­να­με­τρή­σεις στον κό­σμο, άλ­λα κα­θε­στώ­τα ε­λεγ­χό­με­να α­πό τις Η.Π.Α. θα κα­ταρ­ρεύ­σουν και άλ­λα θα ε­πι­βλη­θούν. Οι συ­νέ­πειες του πο­λέ­μου, ό­μως, θα εί­ναι ε­ντο­νό­τε­ρες α­πό πο­τέ – πράγ­μα που θα α­να­γκά­σει την α­με­ρι­κα­νι­κή κοι­νω­νί­α να α­ντι­με­τω­πί­σει την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ό­τι α­κρι­βώς οι Η.Π.Α. δεν μπο­ρούν να κερ­δί­σουν αυ­τόν τον πό­λε­μο και αυ­τοί πλη­ρώ­νουν τις δα­πά­νες για μια χα­μέ­νη υ­πό­θε­ση. Η Ουά­σι­γκτον, βέ­βαια, δεν θα υ­πο­χω­ρή­σει: οι μι­λι­τα­ρι­στές έ­χουν βα­σί­σει ό­λη την ι­δε­ο­λο­γί­α τους στις Η.Π.Α. ως μια α­ήτ­τη­τη, πα­γκό­σμια υ­περ­δύ­να­μη, ε­νώ το Πε­ντά­γω­νο και οι σιω­νι­στές ε­πι­μέ­νουν στην ε­πι­βο­λή της α­πό­λυ­της κυ­ριαρ­χί­ας του Ισ­ρα­ήλ στην πε­ριο­χή, α­κό­μα κι αν αυ­τό κο­στί­σει την α­πο­δυ­νά­μω­ση της α­με­ρι­κα­νι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας στον υ­πό­λοι­πο κό­σμο. Οι πο­λι­τι­κές ε­λίτ (Δη­μο­κρα­τι­κοί και Ρε­που­μπλι­κά­νοι), αλ­λά και οι στρα­τιω­τι­κοί, φο­βού­νται ό­τι μια α­με­ρι­κά­νι­κη ήτ­τα θα ε­νι­σχύ­σει ό­σες χώ­ρες ε­πι­θυ­μούν να αμ­φι­σβη­τή­σουν την πα­γκό­σμια η­γε­μο­νί­α των Η.Π.Α. Η λο­γι­κή της Ουά­σι­γκτον για το 2005 εί­ναι ό­τι ο πό­λε­μος πρέ­πει να συ­νε­χι­στεί και ό­τι η νί­κη θα πρέ­πει να δια­σφα­λι­στεί με ο­ποιο­δή­πο­τε τί­μη­μα – α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό το πό­σες ζω­ές Ι­ρα­κι­νών και Α­με­ρι­κα­νών θα χρεια­στεί κά­τι τέ­τοιο. Η λο­γι­κή του πο­λέ­μου κρα­τά­ει ό­μη­ρο τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και τα α­πο­θε­μα­τι­κά: Προ­κει­μέ­νου να υ­πε­ρα­σπι­στεί το γό­η­τρο της αυ­το­κρα­το­ρι­κής πα­ντο­δυ­να­μί­ας, η αυ­το­κρα­το­ρί­α κιν­δυ­νεύ­ει να γο­να­τί­σει…

Πε­ριο­δι­κό Rebeliοn, 24 Δε­κεμ­βρί­ου 2004
Α­να­δη­μο­σιεύ­ε­ται α­πό την ι­στο­σε­λί­δα του Center on Research of Globalisation www.globalresearch.ca