Εξαναγκαστική διπλωματία Τουρκίας

του Χρήστου Καπουτσή, από το Άρδην τ. 51, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004

Α­πο τα μεσα Αυ­γουστου (πε­ρί­ο­δος Ο­λυ­μπια­κών Α­γώ­νων), η Τουρ­κί­α κλι­μα­κώ­νει, με τα στρα­τιω­τι­κά της μέ­σα, τις προ­κλή­σεις στο Αι­γαί­ο, σε α­έ­ρα και θά­λασ­σα. Δε­κά­δες εί­ναι κα­θη­με­ρι­νά οι πα­ρα­βιά­σεις του εθνι­κού μας ε­να­έ­ριου χώ­ρου α­πό ο­πλι­σμέ­να τουρ­κι­κά μα­χη­τι­κά α­ε­ρο­σκά­φη, ε­νώ τουρ­κι­κή α­κταιω­ρός ε­πι­σκέ­πτε­ται συ­χνά-πυ­κνά την α­κτή της βρα­χο­νη­σί­δας Ί­μια, πα­ρα­βιά­ζο­ντας τα χω­ρι­κά μας ύ­δα­τα. Με­τά τη θυελ­λώ­δη, κυ­ριο­λε­κτι­κά και με­τα­φο­ρι­κά, νύ­χτα των Ι­μί­ων το 1996 (Κυ­βέρ­νη­ση Κ. Ση­μί­τη), η Τουρ­κί­α θε­ω­ρεί, και το δη­λώ­νει, ό­τι τα Ί­μια (Καρ­ντάκ) α­νή­κουν στην τουρ­κι­κή ε­πι­κρά­τεια. Η α­ντί­δρα­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι μάλ­λον υ­πο­το­νι­κή και α­νε­κτι­κή στις τουρ­κι­κές “προ­σβο­λές” στα Ί­μια. Ε­πι­πλέ­ον, α­ε­ρο­φω­το­γρα­φι­κά α­ε­ρο­σκά­φη της τουρ­κι­κής Πο­λε­μι­κής Α­ε­ρο­πο­ρί­ας, φω­το­γρα­φί­ζουν συ­νε­χώς ε­γκα­τα­στά­σεις του συ­στή­μα­τος α­ε­ρά­μυ­νας της Ελ­λά­δας (ε­γκα­τα­στά­σεις α­ντια­ε­ρο­πο­ρι­κών πυ­ραύ­λων Πά­τριοτ, S -300 και ΤΟR-Μ1). Για­τί ά­ρα­γε;
Κα­τό­πιν αυ­τών, έ­ντο­νος προ­βλη­μα­τι­σμός ε­πι­κρα­τεί στα Υ­πουρ­γεί­α Ε­θνι­κής Ά­μυ­νας και Ε­ξω­τε­ρι­κών, ε­ξαι­τί­ας της πα­ρα­τει­νό­με­νης και ε­ντει­νό­με­νης τουρ­κι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας στο Αι­γαί­ο. Ο Πρω­θυ­πουρ­γός Κ. Κα­ρα­μαν­λής και οι συ­ναρ­μό­διοι Υ­πουρ­γοί, κ. Π. Μο­λυ­βιά­της και Σπ. Σπη­λιω­τό­που­λος, προ­βλη­μα­τί­ζο­νται κυ­ρί­ως για τη βα­σι­κή στρα­τη­γι­κή ε­πι­λο­γή της Κυ­βέρ­νη­σης, να υ­πο­στη­ρί­ξει η Ελ­λά­δα, χω­ρίς ό­ρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις, τον Δε­κέμ­βρη στη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης, το τουρ­κι­κό αί­τη­μα για κα­θο­ρι­σμό η­με­ρο­μη­νί­ας έ­ναρ­ξης των ε­ντα­ξια­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων της Ά­γκυ­ρας με την Ε.Ε.
Και ο προ­βλη­μα­τι­σμός αυ­τός δεν α­πο­κλεί­ε­ται να ο­δη­γή­σει στην α­να­θε­ώ­ρη­ση της ελ­λη­νι­κής στρα­τη­γι­κής α­πέ­να­ντι στην Τουρ­κί­α, ε­φό­σον συ­νε­χι­στεί η τα­κτι­κή των προ­κλή­σε­ων της Άγκυ­ρας στο Αι­γαί­ο.

Ο τουρ­κι­κός ρε­α­λι­σμός
Η Τουρ­κί­α με τη συ­μπε­ρι­φο­ρά της α­πέ­να­ντι σε Ελ­λά­δα και Κύ­προ, εί­ναι σα­φές ό­τι δεν δι­καιώ­νει τη φι­λο­τουρ­κι­κή πο­λι­τι­κή των ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων (Κ. Ση­μί­τη, Κ. Κα­ρα­μαν­λή). Και πιο συ­γκε­κρι­μέ­να:
α) Η Τουρ­κί­α δεν έ­χει ε­γκα­τα­λεί­ψει τις ε­πε­κτα­τι­κές βλέ­ψεις της σε βά­ρος της Ελ­λά­δας. Α­ντί­θε­τα, η Τουρ­κί­α, με­θο­δι­κά και με ε­πι­μο­νή, αμ­φι­σβη­τεί το ση­με­ρι­νό νο­μι­κό και κυ­ριαρ­χι­κό κα­θε­στώς του Αι­γαί­ου.
Η δρα­στη­ριό­τη­τα της τουρ­κι­κής Πο­λε­μι­κής Α­ε­ρο­πο­ρί­ας στο Αι­γαί­ο, αλ­λά και των πλοια­ρί­ων του τουρ­κι­κού λι­με­νι­κού πε­ρί τα Ί­μια, συ­νι­στούν έ­μπρα­κτη αμ­φι­σβή­τη­ση της ε­θνι­κής μας κυ­ριαρ­χί­ας.
Ε­πί­σης, η Τουρ­κί­α θέ­τει ευ­θέ­ως θέ­μα α­πο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης των ελ­λη­νι­κών νη­σιών του Αι­γαί­ου και, α­κό­μη, προ­ω­θεί την α­να­γνώ­ρι­ση της μου­σουλ­μα­νι­κής μειο­νό­τη­τας της Θρά­κης, ως τουρ­κι­κής κοι­νό­τη­τας.
β) Αρ­νεί­ται η Τουρ­κί­α να α­να­γνω­ρί­σει την κρα­τι­κή ο­ντό­τη­τα της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας, πα­ρό­τι εί­ναι ι­σό­τι­μο κρά­τος-μέ­λος της Ε.Ε.
Μά­λι­στα, η τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση προ­βαί­νει σε α­πει­λη­τι­κές προ­ει­δο­ποι­ή­σεις προς την κυ­πρια­κή κυ­βέρ­νη­ση, να μην τολ­μή­σει να προ­βά­λει “βέ­το” στη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της Ε.Ε. τον Δε­κέμ­βρη, ό­ταν θα α­πο­φα­σι­σθεί η η­με­ρο­μη­νί­α έ­ναρ­ξης των ε­ντα­ξια­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων.
γ) Η λει­τουρ­γί­α της Θε­ο­λο­γι­κής Σχο­λής της Χάλ­κης, ε­λά­χι­στη α­ντα­πο­δο­τι­κή χει­ρο­νο­μί­α κα­λής θέ­λη­σης προς την Ελ­λά­δα, καρ­κι­νο­βα­τεί στα γρα­νά­ζια της τουρ­κι­κής στρα­το­γρα­φειο­κρα­τί­ας.
δ) Η ση­μα­ντι­κό­τε­ρη ό­μως πα­ρε­νέρ­γεια α­πό τη μελ­λο­ντι­κή έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας στην Ε.Ε., εί­ναι το δι­καί­ω­μα της ε­λεύ­θε­ρης ε­γκα­τά­στα­σης.
Οι Τούρ­κοι πο­λί­τες, ό­ταν θα γί­νουν και Ευ­ρω­παί­οι πο­λί­τες, θα α­πο­κτή­σουν το δι­καί­ω­μα να ε­γκα­θί­στα­νται σε ο­ποιο­δή­πο­τε α­πό τα κρά­τη της Ε.Ε.
Τι θα συμ­βεί ό­μως, αν οι Τούρ­κοι κα­τά χι­λιά­δες ε­γκα­τα­στα­θούν στη Θρά­κη, στη Λέ­σβο, στη Ρό­δο και στην Κύ­προ; Θα έ­χου­με ή ό­χι αλ­λοί­ω­ση της ε­θνο­τι­κής σύν­θε­σης κρί­σι­μων για την εθνι­κή μας α­σφά­λεια πε­ριο­χών;
Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έ­χει προ­ε­τοι­μά­σει κά­ποιο σχέ­διο α­ντι­με­τώ­πι­σης της εν­δε­χό­με­νης τουρ­κι­κής προ­σπά­θειας α­φελ­λη­νι­σμού αυ­τών των πε­ριο­χών; Ε­κτι­μώ ό­τι η α­πά­ντη­ση εί­ναι Ο­ΧΙ. Οι συ­νέ­πειες ό­μως της ελ­λη­νι­κής α­βελ­τη­ρί­ας α­πέ­να­ντι στα ε­πε­κτα­τι­κά σχέ­δια της Ά­γκυ­ρας θα εί­ναι ο­δυ­νη­ρές για τον Ελ­λη­νι­σμό.
Ο ι­σχυ­ρι­σμός των Ευ­ρω­παί­ων α­ξιω­μα­τού­χων ό­τι, ει­δι­κά στους Τούρ­κους, δεν θα ε­πι­τρα­πεί η ε­λεύ­θε­ρη ε­γκα­τά­στα­ση, εί­ναι μάλ­λον α­φε­λής, διό­τι τό­τε θα πρέ­πει να δε­χτού­με ό­τι οι Τούρ­κοι ευ­ρω­παί­οι πο­λί­τες, θα εί­ναι πο­λί­τες β΄ κα­τη­γο­ρί­ας. Ο δια­χω­ρι­σμός ό­μως αυ­τός εί­ναι α­σύμ­βα­τος με τον ευ­ρω­πα­ϊ­κό πο­λι­τι­κό και νο­μι­κό πο­λι­τι­σμό.
Και α­κό­μη, δεν πρό­κει­ται να δε­χτεί η τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση την υ­πο­βάθ­μι­ση των πο­λι­τών του τουρ­κι­κού κρά­τους, στα πλαί­σια της Ε.Ε.
Υ­πάρ­χει πε­ρί­πτω­ση ό­μως να ε­μπο­δι­στεί η εί­σο­δος της Τουρ­κί­ας στην Ε.Ε.;
Το πι­θα­νό­τε­ρο εί­ναι (λό­γω α­σφυ­κτι­κών πιέ­σε­ων των Η­ΠΑ) να αρ­θούν οι ό­ποιες ευ­ρω­πα­ϊ­κές α­ντιρ­ρή­σεις, να προ­χω­ρή­σει ο­μα­λά η ε­ντα­ξια­κή δια­δι­κα­σί­α και η Τουρ­κί­α να γί­νει μέ­λος της Ε.Ε., με το ση­με­ρι­νό πο­λι­τεια­κό της σύ­στη­μα (κε­μα­λι­κό-στρα­το­γρα­φειο­κρα­τι­κό).
Στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή ό­μως, α­ντί να έ­χου­με ε­ξευ­ρω­πα­ϊ­σμό της Τουρ­κί­ας, θα έ­χου­με ε­κτουρ­κι­σμό της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης. Και αυ­τό διό­τι:
Υ­πο­λο­γί­ζε­ται ό­τι, το 2020, η Τουρ­κί­α θα έ­χει 100 ε­κα­τομ­μύ­ρια πλη­θυ­σμό και, αν έ­χει ε­ντα­χθεί στην Ε.Ε., θα εί­ναι η με­γα­λύ­τε­ρη πλη­θυ­σμια­κά (Ι­σλα­μι­στές) χώ­ρα της Ε.Ε. Ε­πο­μέ­νως θα έ­χει τους πε­ρισ­σό­τε­ρους Ευ­ρω­βου­λευ­τές, ει­δι­κό βά­ρος σε καί­ρια ευ­ρω­πα­ϊ­κά ζη­τή­μα­τα και συ­νε­πώς το με­γα­λύ­τε­ρο πο­λι­τι­κό κύ­ρος!

Οι ελ­λη­νι­κοί προ­βλη­μα­τι­σμοί
Α­πέ­να­ντι στον τουρ­κι­κό πο­λι­τι­κό ρε­α­λι­σμό, με κύ­ρια χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά τον α­να­θε­ω­ρη­τι­σμό (Αι­γαί­ο, Θρά­κη) και την ε­πε­κτα­τι­κό­τη­τα (Κύ­προς), η Ελ­λά­δα προ­βλη­μα­τί­ζε­ται πά­νω σε δύ­ο εν­δε­χό­με­να:
α) Η έ­ντο­νη τουρ­κι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα στο Αι­γαί­ο εν­δε­χο­μέ­νως να α­πο­τε­λεί έ­να ε­σω­τε­ρι­κό παι­χνί­δι ε­ξου­σί­ας της Τουρ­κί­ας. Το με­τα­κε­μα­λι­κό στρα­τιω­τι­κο­γρα­φειο­κρα­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο ε­κτι­μά ό­τι ο πο­λι­τι­κός ρό­λος του πε­ριο­ρί­ζε­ται και κιν­δυ­νεύ­ουν τα προ­νό­μια που α­πο­λαμ­βά­νει, α­πό τον α­να­γκαί­ο εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό του τουρ­κι­κού πο­λι­τεια­κού συ­στή­μα­τος, λό­γω της ε­πι­κεί­με­νης έ­ντα­ξης της Τουρ­κί­ας στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση.
Ο Πρω­θυ­πουρ­γός της Τουρ­κί­ας, κ. Ερ­ντο­γάν, έ­χει δια­βε­βαιώ­σει τις αρ­μό­διες αρ­χές της Ε.Ε. ό­τι θα πε­ριο­ρί­σει δρα­στι­κά τον πο­λι­τι­κό ρό­λο του Στρα­τού και θα προ­σαρ­μό­σει το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα της Τουρ­κί­ας στα δυ­τι­κο­ευ­ρω­παϊ­κά πρό­τυ­πα. Οι Τούρ­κοι πα­σά­δες α­ντι­δρούν και, αυ­τό­νο­μα (χω­ρίς την έ­γκρι­ση της Κυ­βέρ­νη­σης Ερ­ντο­γάν), α­σκούν ε­ξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή και δη­μιουρ­γούν έ­ντα­ση στο Αι­γαί­ο, προ­κει­μέ­νου να εκ­θέ­σουν τον Ερ­ντο­γάν και, κυ­ρί­ως, να υ­πο­χρε­ώ­σουν την Ελ­λά­δα να προ­βά­λει βέ­το και να στα­μα­τή­σουν οι δια­δι­κα­σί­ες έ­ντα­ξης της Τουρ­κί­ας στην Ε.Ε. Τό­τε θα δια­τη­ρή­σει το τουρ­κι­κό κρά­τος τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του Κε­μα­λι­σμού και φυ­σι­κά οι στρα­τη­γοί τα προ­νό­μιά τους. Αν έ­τσι έ­χουν τα πράγ­μα­τα, ό­πως ι­σχυ­ρί­ζο­νται και οι Ερ­ντο­γάν και Γκιούλ στις κατ’ ι­δί­αν συ­νο­μι­λί­ες τους με α­ξιω­μα­τού­χους της Ε.Ε., τό­τε, η υ­περ­βο­λι­κή α­ντί­δρα­ση της Ελ­λά­δας στην τουρ­κι­κή προ­κλη­τι­κό­τη­τα θα ε­ξυ­πη­ρε­τή­σει α­πό­λυ­τα τους στό­χους του στρα­τιω­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου της Ά­γκυ­ρας. Η Ελ­λη­νι­κή Κυ­βέρ­νη­ση θα πρέ­πει να ε­πι­δεί­ξει ψυ­χραι­μί­α (να μην “τσι­μπή­σει” το δό­λω­μα των Τούρ­κων στρα­το­κρα­τών) και υ­πο­μο­νή, διό­τι ο Ερ­ντο­γάν, με ό­πλο τον κα­θο­ρι­σμό της η­με­ρο­μη­νί­ας έ­ναρ­ξης των ε­ντα­ξια­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, θα μπο­ρέ­σει να α­ντι­με­τω­πί­σει τους “α­ντι­πά­λους” του στο ε­σω­τε­ρι­κό παι­χνί­δι ε­ξου­σί­ας. Προ­σω­πι­κά, πι­στεύ­ω ό­τι για να α­πο­δε­χτεί κά­ποιος αυ­τή τη συλ­λο­γι­στι­κή πρέ­πει να δια­θέ­τει αρ­κε­τή α­φέ­λεια.
β) Η κλι­μα­κού­με­νη προ­κλη­τι­κό­τη­τα στο Αι­γαί­ο, εν­δέ­χε­ται να α­πο­τε­λεί ε­πι­λο­γή της Ι­σλα­μι­κής Κυ­βέρ­νη­σης Ερ­ντο­γάν, σε α­πό­λυ­τη συμ­φω­νί­α με τους Τούρ­κους στρα­τη­γούς. Το τουρ­κι­κό κρά­τος, με την ε­πι­θε­τι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά του στο Αι­γαί­ο, στέλ­νει έ­να σα­φές μή­νυ­μα προς κά­θε κα­τεύ­θυν­ση (Α­θή­να, Βρυ­ξέλ­λες και Ουά­σι­γκτον), ό­τι το υ­πάρ­χον νο­μι­κό και κυ­ριαρ­χι­κό κα­θε­στώς στο Αι­γαί­ο πρέ­πει να ε­πα­να­προσ­διο­ρι­στεί. Και ε­πι­πλέ­ον, η δια­δι­κα­σί­α έ­ντα­ξης της Τουρ­κί­ας στην Ε.Ε. δεν θα υ­πο­χρε­ώ­σει την τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση να α­πε­μπο­λή­σει βα­σι­κούς στό­χους της Στρα­τη­γι­κής της, στην Κύ­προ και στο Αι­γαί­ο.
Η στρα­τη­γι­κή της Τουρ­κί­ας στο Αι­γαί­ο εί­ναι ε­πι­θε­τι­κή, α­να­θε­ω­ρη­τι­κή και διεκ­δι­κη­τι­κή, ε­νώ στην Κύ­προ εί­ναι κα­τα­κτη­τι­κή.
Το τουρ­κι­κό κρά­τος ε­πι­θυ­μεί να μπει στην Ε.Ε., αλ­λά να αλ­λά­ξει ταυ­τό­χρο­να και το κα­θε­στώς στο Αι­γαί­ο. Ο Πρω­θυ­πουρ­γός της Τουρ­κί­ας κ. Ερ­ντο­γάν, στη συ­νέ­ντευ­ξή του στο Βήμα της Κυριακής, εί­ναι α­πο­κα­λυ­πτι­κός των προ­θέ­σε­ών του δη­λώ­νο­ντας ό­τι: “εί­ναι ε­φι­κτός έ­νας δί­καιος δια­κα­νο­νι­σμός στο Αι­γαί­ο”. Εί­ναι σα­φές ό­τι ο δια­κα­νο­νι­σμός που υ­παι­νίσ­σε­ται ο κ. Ερ­ντο­γάν α­φο­ρά κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τα της Ελ­λά­δας στο Αι­γαί­ο. Η Ι­σλα­μι­κή Κυ­βέρ­νη­ση του κ. Ερ­ντο­γάν ε­πι­διώ­κει να διε­θνο­ποι­ή­σει τις πα­ρά­νο­μες διεκ­δι­κή­σεις της στο Αι­γαί­ο. Η έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας στην Ε.Ε. α­πο­τε­λεί μο­να­δι­κή ευ­και­ρί­α για τους Τούρ­κους να θέ­σουν το πα­κέ­το των α­ξιώ­σε­ων τους στα θε­σμι­κά όρ­γα­να της Ε.Ε. Και η συ­νέ­χεια εί­ναι γνω­στή. Η Ε.Ε. θα πιέ­σει την Ελ­λά­δα να κά­νει υ­πο­χω­ρή­σεις. Να δια­πραγ­μα­τευ­τεί, δη­λα­δή, τα κυ­ριαρ­χι­κά της δι­καιώ­μα­τα στο Αι­γαί­ο.
Στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή (ό­πως την πε­ρι­γρά­ψα­με ως Β εν­δε­χό­με­νο), η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έ­χει τις ε­ξής ε­πι­λο­γές:
Ή θα α­πα­ντή­σει δυ­να­μι­κά στις τουρ­κι­κές προ­κλή­σεις, υ­πε­ρα­σπι­ζό­με­νη με δι­πλω­μα­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά μέ­σα τα κυ­ριαρ­χι­κά μας δι­καιώ­μα­τα. Πρό­κει­ται για πο­λύ δύ­σκο­λη ε­πι­λο­γή, υ­ψη­λού βαθ­μού ε­πι­κιν­δυ­νό­τη­τας με α­νά­λο­γο κό­στος, α­φού ό­λα τα εν­δε­χό­με­να πα­ρα­μέ­νουν α­νοι­χτά, α­κό­μη και της στρα­τιω­τι­κής σύρ­ρα­ξης.
Ή θα προ­βά­λει βέ­το στην τουρ­κι­κή έ­ντα­ξη, τον Δε­κέμ­βρη στις Βρυ­ξέλ­λες στη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της Ε.Ε. Η ε­πι­λο­γή αυ­τή ό­μως εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά αμ­φί­βο­λο αν θα συ­νε­τί­σει την Τουρ­κί­α και θα κα­τα­στεί διαλ­λα­κτι­κό­τε­ρη έ­να­ντι της Ελ­λά­δας και της Κύ­πρου. Ί­σως μά­λι­στα το κό­στος του ελ­λη­νι­κού βέ­το να εί­ναι βα­ρύ­τε­ρο για την Ελ­λά­δα πα­ρά για την Τουρ­κί­α! Και αυ­τό διό­τι θα δυ­σα­ρε­στη­θεί και θα α­ντι­δρά­σει α­νά­λο­γα το ι­σχυ­ρό “λό­μπι” των α­τλα­ντι­στών (Βρε­τα­νί­α, Γερ­μα­νί­α, Ι­τα­λί­α, Πο­λω­νί­α κ.ά.).
Ε­πι­πλέ­ον η Ελ­λά­δα δεν μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νει κα­μιά συ­μπα­ρά­στα­ση α­πό το ΝΑ­ΤΟ, προ­κει­μέ­νου να α­ντι­με­τω­πί­σει την κλι­μα­κού­με­νη ε­πι­θε­τι­κή και προ­κλη­τι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά της Τουρ­κί­ας. Α­πό το 1974, το ΝΑ­ΤΟ ε­πι­λέ­γει τη στά­ση του Πό­ντιου Πι­λά­του, α­πέ­να­ντι στην έ­κνο­μη τουρ­κι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα στο Αι­γαί­ο. Θυ­μί­ζου­με α­πλά την προ­δο­τι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά του ΝΑ­ΤΟ κα­τά την ει­σβο­λή της Τουρ­κί­ας στην Κύ­προ, το κα­λο­καί­ρι του 1974. Προ­φα­νώς η “ου­δε­τε­ρό­τη­τα” του ΝΑ­ΤΟ εν­θαρ­ρύ­νει την τουρ­κι­κή προ­κλη­τι­κό­τη­τα.

Ε­ξα­να­γκα­στι­κή δι­πλω­μα­τί­α και α­πο­τρο­πή
Η Ελ­λά­δα εί­ναι σα­φές ό­τι εί­ναι ε­γκλω­βι­σμέ­νη στα γρα­νά­ζια της ε­ξα­να­γκα­στι­κής δι­πλω­μα­τί­ας που α­σκεί με κλι­μα­κού­με­νη έ­ντα­ση η Τουρ­κί­α στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή.
Η Τουρ­κί­α χρη­σι­μο­ποιεί την α­πει­λή χρή­σης στρα­τιω­τι­κής βί­ας, προ­κει­μέ­νου να ε­πι­τύ­χει, χω­ρίς με­γά­λο κό­στος, στό­χους της Ε­θνι­κής της Στρα­τη­γι­κής.
Οι Ελ­λη­νι­κές Κυ­βερ­νή­σεις, λό­γω προ­φα­νούς α­δυ­να­μί­ας, α­ντι­δρούν στις τουρ­κι­κές προ­κλή­σεις με πα­ροι­μιώ­δη η­πιό­τη­τα.
Αρ­γά ή γρή­γο­ρα, η Ελ­λά­δα θα υ­πο­χρε­ω­θεί να υ­πο­κύ­ψει στην τουρ­κι­κή στρα­τιω­τι­κή και πο­λι­τι­κή υ­πε­ρο­χή και να εκ­χω­ρή­σει κυ­ριαρ­χι­κά της δι­καιώ­μα­τα. Η Τουρ­κί­α, με την ε­νερ­γό συ­μπα­ρά­στα­ση των Η­ΠΑ, ε­ξε­λίσ­σε­ται σε πε­ρι­φε­ρεια­κή υ­περ­δύ­να­μη. Πι­θα­νή κα­τά­λη­ξη για την Ελ­λά­δα εί­ναι η δο­ρυ­φο­ρο­ποί­η­σή της στην Τουρ­κί­α.
Α­ναμ­φί­βο­λα, η Ελ­λά­δα έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα να α­να­τρέ­ψει τη ση­με­ρι­νή ε­ξαι­ρε­τι­κά δυ­σμε­νή θέ­ση της. Και αυ­τό θα γί­νει ε­φι­κτό αν, α­ντί για την ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή “φι­λί­α” και άλ­λες φαι­δρό­τη­τες (ζεϊ­μπέ­κι­κα του Γιώρ­γου, κου­μπα­ριές του Κώ­στα και συ­ναυ­λί­ες της Ά­ντζε­λας και του Ρου­βά), α­πο­φα­σί­σει να κά­νει πο­λι­τι­κή με βα­σι­κό ά­ξο­να την α­πο­τρο­πή. Για να ε­φαρ­μό­σει ό­μως η κυ­βέρ­νη­ση α­πο­τρε­πτι­κή πο­λι­τι­κή, θα πρέ­πει να ι­σχυ­ρο­ποι­ή­σει τρεις βα­σι­κούς ά­ξο­νες της Ε­θνι­κής μας Στρα­τη­γι­κής. Την Παι­δεί­α, την Οι­κο­νο­μί­α και τις Έ­νο­πλες Δυ­νά­μεις.
Η ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση ό­μως των α­νω­τέ­ρω Ζω­τι­κών Ε­θνι­κών πα­ρα­μέ­τρων α­παι­τεί πρω­τί­στως ο­ρα­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή α­πό ε­μπνευ­σμέ­νους και πε­παι­δευ­μέ­νους πο­λι­τι­κούς η­γέ­τες. Και α­κό­μη εν­δυ­νά­μω­ση της Ε­θνι­κής Συ­νεί­δη­σης και με­τάγ­γι­σής της στον Λα­ό, α­πό την “ε­λίτ” των ε­πι­χει­ρη­μα­τιών και των δια­νο­ού­με­νων της χώ­ρας. Πο­λι­τι­κοί, ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες και δια­νο­ού­με­νοι α­ντι­λαμ­βά­νο­νται τον ι­στο­ρι­κό και παι­δευ­τι­κό τους ρό­λο και ε­μπνέ­ουν τον Ελ­λη­νι­κό Λα­ό. Τα α­νω­τέ­ρω εί­ναι προ­α­παι­τού­με­να για την α­νά­σχε­ση του φθί­νο­ντος Ελ­λη­νι­σμού.
Γι’ αυ­τό εί­μαι μάλ­λον α­παι­σιό­δο­ξος για την πο­ρεί­α των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων, αλ­λά και τη μελ­λο­ντι­κή θέ­ση της Ελ­λά­δας στο Διε­θνές σύ­στη­μα.