Χλιδάτοι Ναιναίκοι

του Χ. Ιακώβου, από το Άρδην τ. 51, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2004

Προ ο­λιγων ε­βδο­μαδων, έ­τυ­χε να πα­ρευ­ρε­θώ σε μί­α κο­σμι­κή δε­ξί­ω­ση σε ξε­νο­δο­χεί­ο της πρω­τεύ­ου­σας. Ο­μο­λο­γώ ό­τι ή­ταν η πρώ­τη φο­ρά που ε­λάμ­βα­να τέ­τοια πρό­σκλη­ση και πα­ρά την αρ­χι­κή μου α­προ­θυ­μί­α για συμ­με­το­χή σε τέ­τοιου εί­δους “events”, η πε­ριέρ­γεια, στο τέ­λος, α­πε­δεί­χθη πιο ι­σχυ­ρή α­πό την α­προ­θυ­μί­α. Η ε­μπει­ρί­α, ό­μως, α­πό αυ­τή τη μο­να­δι­κή ε­πα­φή με τον κό­σμο των χλι­δά­των κο­σμι­κών της Κύ­πρου θα μου μεί­νει α­ξέ­χα­στη.
Α­πό την πρώ­τη ε­πα­φή κα­τά­λα­βα ό­τι ή­μουν α­νά­με­σα σε έ­ναν κύ­κλο αν­θρώ­πων, κυ­ρί­ως νε­ό­πλου­των (α­πό τη χρυ­σή ε­πο­χή του χρη­μα­τι­στη­ρί­ου) και νε­ο­κο­σμι­κών, με­ρι­κοί α­πό αυ­τούς ξέ­μπαρ­κοι της πο­λι­τι­κής αλ­λά σί­γου­ρα ε­πι­δει­ξι­ομα­νείς, τύ­ποι α­να­λώ­σι­μοι και πά­νω α­πό ό­λα ψώ­νια. Άν­θρω­ποι που ε­πι­διώ­κουν να ε­πι­βιώ­νουν στις πα­ρυ­φές της κά­θε ε­ξου­σί­ας, ι­διαί­τε­ρα ε­κείνης που τους ε­ξα­σφα­λί­ζει διεύ­ρυν­ση των οι­κο­νο­μι­κών τους δρα­στη­ριο­τή­των, πά­ντο­τε με χλι­δά­τους φί­λους, αλ­λά κα­τά βά­θος τρα­γι­κά μό­νοι, κλει­σμέ­νοι στις πε­ρι­χα­ρα­κώ­σεις που ε­πι­βάλ­λει η έ­ντο­νη σκέ­ψη για κέρ­δος, και με τα πό­δια μο­νί­μως πιο ψη­λά α­πό τη γη. Το δε εν­δια­φέ­ρον εί­ναι ό­τι έ­να με­γά­λο μέ­ρος των συ­ζη­τή­σε­ων που κα­τε­λάμ­βα­νε τα πη­γα­δά­κια ή­ταν, τι άλ­λο, το δη­μο­ψή­φι­σμα και φυ­σι­κά, το εκ βά­θους μί­σος προς ό­λους ό­σους ψή­φι­σαν “Ο­ΧΙ”. Ή­ταν ξε­κά­θα­ρο ό­τι προ­σπα­θού­σαν να ι­σορ­ρο­πή­σουν με­τα­ξύ του ε­αυ­τού τους και της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας της 24ης Α­πρι­λί­ου.
Με­τά το σοκ που υ­πέ­στη­σαν στο δη­μο­ψή­φι­σμα, ε­πι­διώ­κουν να δια­μορ­φώ­σουν έ­ναν πο­λι­τι­κό λό­γο, με κά­θε τρό­πο ε­κτός α­πό το να ξε­πε­ρά­σουν τα στε­νά ό­ρια που τους κα­θο­ρί­ζει το δι­κό τους lifestyle. Α­να­ζη­τούν διέ­ξο­δο στην πα­ρο­ξυ­σμι­κή α­να­κύ­κλω­ση της α­να­νι­κής φι­λο­λο­γί­ας και σε μί­α ε­πι­πό­λαια αυ­το­ϊ­κα­νο­ποί­η­ση (χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της συ­μπε­ρι­φο­ράς τους) με το να α­φο­ρί­ζουν τη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φί­α του λα­ού, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντάς τον “α­παί­δευ­το”, α­πλά και μό­νο για­τί η χλι­δά­τη λο­γι­κή τους δεν τους ε­πι­τρέ­πει να κα­τα­λά­βουν πώς αυ­τός ο λα­ός εί­χε τό­σα α­πο­θέ­μα­τα α­ξιο­πρέ­πειας να πει έ­να με­γά­λο “Ο­ΧΙ”, λες και η χλι­δή εί­ναι η μό­νη πη­γή νο­μι­μό­τη­τας για τη σο­φί­α των πο­λι­τι­κών ε­πι­λο­γών στη λύ­ση του Κυ­πρια­κού. Δεν εί­ναι κα­κό να έ­χεις λε­φτά, κα­κό εί­ναι τα α­φή­νεις να σε α­πο­ξε­νώ­νουν α­πό την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και να σου δη­μιουρ­γούν την ψευ­δαί­σθη­ση ό­τι το μό­νι­μο πά­θος για οι­κο­νο­μι­κό κέρ­δος πρέ­πει να ευ­θυ­γραμ­μί­ζε­ται με τις πο­λι­τι­κές ε­πι­λο­γές για λύ­ση στο ε­θνι­κό μας θέ­μα.
Άλ­λοι πά­λι α­να­κύ­κλω­ναν τις συ­σκευα­σμέ­νες α­πό­ψεις που ά­κου­σαν και συ­νε­χί­ζουν να α­κούν σε δε­ξιώ­σεις ξέ­νων πρε­σβειών, ε­πι­κα­λού­με­νοι την έ­ξω­θεν και διε­θνή σο­φί­α για να προσ­δώ­σουν κύ­ρος στην ε­τε­ρό­φω­τη πο­λι­τι­κή τους ά­πο­ψη ό­πως α­κρι­βώς προ­βάλ­λουν το κοι­νω­νι­κό τους κα­θε­στώς ε­πι­δει­κνύ­ο­ντας με­τά μα­νί­ας τις ε­τι­κέ­τες γνω­στών ξέ­νων οί­κων μό­δας που κο­σμούν τα ρού­χα, τις τσά­ντες και τα πορ­το­φό­λια τους. (Κά­τι τέ­τοιους τύ­πους συ­να­ντού­σε και ο Ντε Σό­το σε κο­σμι­κές δε­ξιώ­σεις που του καλ­λιέρ­γη­σαν ψευ­δαι­σθή­σεις για τους ελ­λη­νο­κυ­πρί­ους, με α­πο­τέ­λε­σμα να πεί­σει τον ε­αυ­τό του ό­τι μπο­ρεί να γί­νει Γ.Γ. του Ο­Η­Ε μέ­σω του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος.)
Κα­τά βά­θος, μπο­ρού­σε κα­νείς εύ­κο­λα να δια­πι­στώ­σει ό­τι δεν προσ­δο­κούν σε λύ­ση αλ­λά σε ε­πι­βε­βαί­ω­ση της κοι­νω­νι­κής τους τά­ξης (που τη θε­ω­ρούν πε­πρω­μέ­νο), της φα­ντα­σί­ας, της α­λα­ζο­νεί­ας και της πα­ρο­ξυ­σμι­κής λο­γι­κής τους να με­γε­θύ­νουν τον πλού­το τους μέ­σω μί­ας λύ­σης που θα διεύ­ρυ­νε τις ε­πι­χει­ρη­μα­τι­κές τους δρα­στη­ριό­τη­τες. Στη λο­γι­κή τους, ο “Βοράς” εί­ναι μί­α τε­ρά­στια α­γο­ρά και ό­χι το κα­τε­χό­με­νο μέ­ρος της Κύ­πρου. Ε­πο­μέ­νως, το πο­λι­τεια­κό κα­θε­στώς της λύ­σης ο­λί­γον εν­δια­φέ­ρει α­φού ε­ξα­σφα­λί­ζει προ­ο­πτι­κές αύ­ξη­σης του τρα­πε­ζι­κού τους λο­γα­ρια­σμού.
Αυ­τό που μου προ­κά­λε­σε ι­διαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον ή­ταν ότι η ό­ποια α­νά­πτυ­ξη της ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας του “Ο­ΧΙ” α­πό κά­ποιον που τύγ­χα­νε να δια­φω­νεί, προ­κα­λού­σε μί­α μα­σκα­ρε­μέ­νη α­μη­χα­νί­α, έλ­λει­ψη αυ­το­πε­ποί­θη­σης, αυ­τι­στι­κή διά­θε­ση και κα­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά των αν­θρώ­πων της ε­πι­φά­νειας, του θε­α­θή­ναι και της α­να­σφά­λειας, ό­λων αυ­τών που στη­ρί­ζουν τις σχέ­σεις τους στο συμ­φέ­ρον και τον α­ντα­γω­νι­σμό.
Ό­σο τολ­μη­ρό μπο­ρεί να θε­ω­ρή­σει κα­νείς τη δη­μό­σια κρι­τι­κή της ό­ποιας πο­λι­τι­κής ε­πι­λο­γής άλ­λο τό­σο δει­λό μοιά­ζει να εί­ναι ό­ταν χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως άλ­λο­θι για να α­ντι­με­τω­πί­ζεις τη μι­ζέ­ρια των ε­πι­λο­γών σου (24%) ω­σάν να ή­ταν κά­ποιου άλ­λου (76%). Γί­νε­ται δε, ε­ξαι­ρε­τι­κά α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κό ό­ταν με­τα­τρέ­πουν αυ­τόν το μι­κρό­κο­σμο της μι­ζέ­ριας σε α­παί­τη­ση να εί­ναι ο κό­σμος ό­λων μας.
Φεύ­γο­ντας α­πό τη δε­ξί­ω­ση, α­η­διά­ζο­ντας α­πό την δυ­σπε­ψί­α που μου προ­κα­λούν τέ­τοιου εί­δους μα­ϊ­ντα­νοί ε­νός lifestyle που στε­ρεί­ται αυ­θε­ντι­κό­τη­τας, κρά­τη­σα την πα­ρή­γο­ρη δια­πί­στω­ση ό­τι με τέ­τοια ο­μά­δα α­νά­με­σα στους υ­πο­στη­ρι­κτές του “Ναι”, ας φέρ­νουν το “Σχέ­διο Α­νάν” σε δη­μο­ψή­φι­σμα κά­θε μή­να. Θα ζω­ντα­νέ­ψουν τον Σί­συ­φο α­πό τη μυ­θο­λο­γί­α.