Οι τελευταίοι των Ελλήνων;

από το Άρδην τ. 38-39, Νοέμβριος 2002

Ό­ταν προ­ε­τοι­μά­ζα­με το πα­ρόν, ι­διαί­τε­ρα ε­κτε­τα­μέ­νο, α­φιέ­ρω­μα στη Μι­κρα­σια­τι­κή Κα­τα­στρο­φή, δεν μπο­ρού­σα­νε να υ­πο­πτευ­θού­με πως θα συ­νέ­πι­πτε με τό­σο τρα­γι­κό τρό­πο με την ο­λο­κλή­ρω­ση των συ­νε­πειών της, το ο­λο­κλη­ρω­τι­κό ξε­πού­λη­μα της Κύ­πρου. Διό­τι ό­λοι γνω­ρί­ζο­με πως το 1974 και ο Ατ­τί­λας α­πο­τε­λούν συ­νέ­πεια του ’22. Ω­στό­σο δεν μπο­ρού­σα­με να φα­ντα­στού­με πως θα υ­πήρ­χε ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση που θα προ­συ­πέ­γρα­φε «ει­ρη­νι­κά» την εκ­χώ­ρη­ση του τε­λευ­ταί­ου μέ­ρους του ε­ξω­ελ­λα­δι­κού ελ­λη­νι­σμού στην Τουρ­κί­α, α­νοί­γο­ντας έ­τσι τον δρό­μο για τη συρ­ρί­κνω­ση και της «μη­τρο­πο­λι­τι­κής Ελ­λά­δας» στη συ­νέ­χεια.
Τα πα­πα­γα­λά­κια του εν­δο­τι­σμού ε­πα­να­λαμ­βά­νουν κα­θη­με­ρι­νά, αυ­τές τις μέ­ρες της αισχύνης, πως πρό­κει­ται για μια «ι­στο­ρι­κή στιγ­μή». Πράγ­μα­τι πρό­κει­ται για ι­στο­ρι­κή στιγ­μή. Στο ε­ξής, αν υλοποι­η­θεί η ο­λο­κλη­ρω­τι­κή ε­γκα­τά­λει­ψη της Κύ­πρου στην Τουρ­κί­α, τους Βρε­τα­νούς και τους Α­με­ρι­κα­νούς, η Ελ­λά­δα ως α­νε­ξάρ­τη­το έ­θνος-κρά­τος θα έ­χει κλεί­σει τον ι­στο­ρι­κό της κύ­κλο. Στο ε­ξής θα α­πο­τε­λεί μια «ε­λεύ­θε­ρη ζώ­νη» της Νέ­ας Τά­ξης και της Τουρ­κί­ας. Η δια­δι­κα­σί­α που ά­νοι­ξε με τη διά­λυ­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας θα ο­λο­κλη­ρω­θεί με την εκ­χώ­ρη­ση της Κύ­πρου, το μοί­ρα­σμα του Αι­γαί­ου, και την πα­ρα­χώ­ρη­ση ει­δι­κού κα­θε­στώ­τος στη Θρά­κη. Με τον έ­να ή άλ­λο τρό­πο. Και η Ελ­λά­δα θα με­τα­βλη­θεί σε κρά­τος μειω­μέ­νης κυ­ριαρ­χί­ας, ό­χι μό­νο έ­να­ντι των Α­με­ρι­κα­νών και των Ευ­ρω­παί­ων αλ­λά και των Τούρ­κων, που ε­πι­στρέ­φουν. Ό­λα αυ­τά τα γνω­ρί­ζο­με και τα νιώ­θου­με πο­λύ βα­θιά μέ­σα μας. Αλ­λά δεν έ­χου­με το κου­ρά­γιο να α­ντι­στα­θού­με. Για­τί χρό­νια πα­ρα­σι­τι­σμού, εν­δο­τι­κό­τη­τας, ψευ­δο­κι­νη­μά­των ως άλ­λο­θι της υ­πο­τα­γής, προ­ε­τοί­μα­σαν το έ­δα­φος για την α­πο­δο­χή της Νέ­ας Τά­ξης.
Μας λέ­νε καποιοι, ακόμα και φί­λοι και σύ­ντρο­φοι: Ί­σως δεν υ­πάρ­χει άλ­λος δρό­μος ε­κτός α­πό την προ­σαρ­μο­γή στη Νέ­α Τά­ξη και την ε­πι­βί­ω­σή μας, μέ­χρι να έλ­θουν κα­λύ­τε­ρες μέ­ρες. Για­τί το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο εί­ναι η «ε­πι­βί­ω­ση». Τέ­τοιες κου­βέ­ντες α­κού­γο­νταν πολ­λές ό­ταν άρ­χι­σε η ρω­μαιο­κρα­τί­α ή λί­γο πριν την ο­ρι­στι­κή πτώ­ση του Βυ­ζα­ντί­ου. Και πράγ­μα­τι ο ελ­λη­νι­σμός ε­πι­βί­ω­σε. Ω­στό­σο κά­θε φο­ρά ό­λο και πιο συρ­ρι­κνω­μέ­νος. Και τί­πο­τε δεν μπο­ρεί να μας βε­βαιώ­σει πως αυ­τή τη φο­ρά θα α­ντέ­ξου­με και πά­λι αν πα­ρα­δο­θού­με. Ω­στό­σο το ό­τι ε­πι­βί­ω­σε μπο­ρέ­σα­με να το δια­πι­στώ­σου­με εκ των υ­στέ­ρων, συ­χνά πολ­λούς αιώ­νες με­τά. Τη στιγ­μή της Ά­λω­σης, ό­σοι υ­πο­στή­ρι­ζαν τέ­τοια «προ­σαρ­μο­στι­κά» εί­τε ή­ταν πρά­κτο­ρες του α­ντι­πά­λου εί­τε εύ­κα­μπτοι δια­νο­ού­με­νοι, α­νί­κα­νοι να κα­τα­νο­ή­σουν πως η ε­πι­βί­ω­ση των ε­πο­μέ­νων έ­γι­νε δυ­να­τή για­τί α­ντι­στά­θη­καν οι πα­ρό­ντες. «Υ­πέρ Α­χα­ϊ­κής συ­μπο­λι­τεί­ας», ό­σοι πο­λέ­μη­σαν τους Ρω­μαί­ους, οι λί­γοι του Πα­λαιο­λό­γου που έ­πε­σαν μα­ζί του στα μι­σο­γκρε­μι­σμέ­να τεί­χη της βα­σι­λεύ­ου­σας. Ο α­γώ­νας αυ­τών, των λί­γων, μπό­ρε­σε να τρο­φο­δο­τή­σει και να θρέ­ψει την α­ντί­στα­ση ε­κεί­νων που α­κο­λού­θη­σαν, και την ε­πό­με­νη Α­να­γέν­νη­ση που ήρ­θε. Για­τί βε­βαί­ως οι Έλ­λη­νες που ξε­ση­κώ­θη­καν το ’21 εί­χαν ως σύμ­βο­λό τους τον Κων­στα­ντί­νο Δρα­γά­ση Πα­λαιό­λο­γο και ό­χι τον Τρα­πε­ζού­ντιο που έ­γρα­φε ποι­ή­μα­τα για τον Σουλ­τά­νο.
Δεν γνω­ρί­ζου­με, στην πε­ρί­πτω­ση που υ­πο­χω­ρή­σου­με τώ­ρα, αν θα υ­πάρ­ξει ε­πό­με­νη α­να­γέν­νη­ση. Ού­τως ή άλ­λως ό­μως αυ­τή θα οι­κο­δο­μη­θεί πά­νω στον α­γώ­να που θα πρέ­πει να δώ­σου­με σή­με­ρα. Οι Κού­ισλιν­γκ, οι Ε­φιάλ­τες και οι Ράλ­λη­δες δεν μπο­ρούν να εί­ναι το πρό­τυ­πό μας.

Υ.Γ. Πο­λύ συ­χνά α­κού­γε­ται αυ­τές τις η­μέ­ρες στις διά­φο­ρες συ­ζη­τή­σεις και «πά­νελ­ς» πως «κα­νείς δεν εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­τριώ­της α­πό τους άλ­λους», πράγ­μα που εί­ναι ψεύ­δος. Διό­τι προ­φα­νώς ο Γλέ­ζος και ο Σά­ντας ή­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο πα­τριώ­τες α­πό τους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες, ο Κο­λο­κο­τρώ­νης α­πό τον Νε­νέ­κο .