του Γ. Π.-Τετράδη, από το Άρδην τ. 101-102, Αύγουστος-Νοέμβριος 2015
Η Ελληνική αριστερά, που εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται για πολλοστή φορά στην ιστορία της μπροστά σε μία μετάλλαξη. Μετάλλαξη από αριστερά σε αχταρμά ιδεολογιών. Γράφω «για πολλοστή φορά» επειδή η συγκεκριμένη αριστερά είναι κομμάτι της αρχικής κομμουνιστικής και μετέπειτα εαμογενούς, που έχει μια ιστορία δια πυρός και σιδήρου.
Είναι περισσότερο δουλειά των ιστορικών να καταγράψουν τις συγκρούσεις και τις σχάσεις της από το 1917 και μετά, με αφορμές όχι μόνο ιδεολογικές, αλλά και πολιτικές σε μεγάλα τοπικά και διεθνή θέματα, όπως για παράδειγμα το Μακεδονικό τη δεκαετία του 1920, τη Νέα Οικονομική Πολιτική στη Σ. Ένωση, τις δίκες της Μόσχας, τον Ισπανικό Εμφύλιο, με αποκορύφωμα τον ελληνικό εμφύλιο και τα παρεπόμενά του.
Μ’ αυτά τα κριτήρια, η σημερινή σχάση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με απλό συνάχι. Η αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας από την κυβέρνηση και το κόμμα δεν είναι παρά η επιβεβαίωση, αυτού που πρακτικά γίνεται εδώ και χρόνια στο χώρο: Δύο αριστεροί τρείς πολιτικές.
Η διάσπαση στην αριστερά είναι ό,τι και η πυρκαγιά στα πεύκα: Αναπόφευκτες συνέπειες του είδους και όχι των περιστάσεων. Επειδή, όπως και το πεύκο έτσι και η αριστερά, και όχι μόνο η ελληνική, είναι πυρόφιλη. Από την εξωτερική θερμότητα, των εξελίξεων, δεν αντέχει η ίδια και παίρνει φωτιά, ακριβώς όπως το πεύκο. Το δράμα είναι ότι μεταδίδει αυτή τη φωτιά γύρω της.
Η φωτιά της αριστεράς είναι πολύ χρήσιμη στην κοινωνία, στο λαό, όταν τον ξεσηκώνει για να αποτινάξει δυνάστες, αλλά εξαιρετικά επιζήμια όταν ανάβει για να διασπαστεί, διασπώντας έτσι και το λαό.
Γιατί είναι πυρόφιλη η αριστερά; Επειδή όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες είναι πυρόφιλες! Όλες οι θεωρίες και ιδεολογίες που έχουν μέσα τους το στοιχείο του απόλυτου και του ιερού απαραβίαστου, του αλάνθαστου, του ηθικά καθαρού, τελικώς την παραδοχή ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα ον υπό διαμόρφωση και απολύτως ατελής σε σχέση με το πώς τον φαντασιώνεται η επιθυμία του εγκεφάλου, δημιουργούν μια ιερότητα. Μια ιδεολογική καθαρότητα. Ένα απαραβίστο. Κάθε παρέκκλιση, όπως την ερμηνεύουν οι ιερείς, οι ιντρούχτορες και οι ηγεσίες, είναι αμαρτία, είναι προδοσία του κόμματος και της ιδέας.
Η αριστερά, απ αυτή τη σκοπιά είναι θύμα της ίδιας της τής φύσης. Αν ο άνθρωπος δεν είναι ή δεν μπορεί να γίνει τόσο καθαρός όσο τον θέλει η θεωρία της, δεν μπορεί να γίνει τόσο συντροφικός και αλληλέγγυος όσο απαιτούν οι επιθυμίες της, τότε όταν έρχεται η ώρα και ανατρέπεται η θεωρία από την πράξη, δεν φταίει η ανθρώπινη αδυναμία, αλλά εκείνοι που προσαρμόζονται περισσότερο με την αδυναμία παρά με την τελειότητα της ακολουθούμενης «γραμμής». Και είτε εξοβελίζονται είτε εκτελούνται. Πάντως, είναι μιάσματα.
Όση αλήθεια λέει η παραπάνω πραγματικότητα άλλη τόση παγίδα κρύβει για τα ανθρώπινα. Επειδή, αν αποδεχτεί κανείς πλήρως τις ανθρώπινες αδυναμίες και υποταχτεί σ αυτές ως προσγειωμένος κινδυνεύει να γίνει τόσο απάνθρωπος όσο και αν παρέμενε ένας «άγιος» υπερασπιστής της καθαρότητας της πίστης.
Στην πρώτη περίπτωση θα μετατρεπόταν σε ένα εγωιστή αμοραλιστή και στη δεύτερη σε έναν φανατικό εκκαθαριστή. Στην ανθρώπινη ιστορία και καθημερινότητα συναντάμε και τους δύο.
Στην περίπτωση του πρώτου μια επανάσταση θα ήταν αδύνατη και ο ζυγός του δυνάστη ή της διαφθοράς θα ήταν η κρατούσα κατάσταση, ενώ στην περίπτωση του δεύτερου θα διαδεχόταν η γκιλοτίνα και οι δίκες και οι εκκαθαρίσεις την επανάσταση σε μια ατέρμονα πραγματικότητα. Φρίκη και τα δύο.
Μεταφέροντας αυτές τις σκέψεις στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα πρέπει να βάλουμε και μια τελευταία παράμετρο στο κάδρο για να έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα. Αυτή της παρέκκλισης μέχρις απαξίωσης. Επειδή, εκτός από τους δύο τύπους που προανέφερα, υπάρχει και ένας ακόμα στην περίπτωση των «πιστών»: Αυτός που, ενώ διατυμπανίζει την καθαρότητά του, στην πράξη κάνει ακριβώς τα αντίθετα.
Σ’ αυτό το πλαίσιο κινείται σήμερα η εδώ αριστερά και σ’ ένα ακόμα. Της υποκρισίας. Υποκρισία που δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ξεκινά κυρίως από τις ίντριγκες της πρώτης εμφάνισης του Ζαχαριάδη στο προσκήνιο, όταν το κόμμα είχε πιά «καρέκλες» και κορυφώνεται την περίοδο της κατοχικής αντίστασης και του εμφύλιου. Επειδή η υποκρισία γεννιέται εκεί που υπάρχει συμφέρον ικανό να προσδώσει αίγλη και να αποφέρει ικανοποιητικά οφέλη. Ή να γλιτώσει κεφάλια…
Σ’ αυτή την περίπτωση, ο διατυμπανισμός της καθαρότητας, όπως και της ταυτότητας είναι τα συχνότερα προσωπεία της υποκρισίας.
Όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, η σημερινή αριστερά είναι γέννημα και αποτέλεσμα όλως αυτών των παραμέτρων. Τις οποίες επίσης αγνοεί! Όλα όσα κατέγραψα συμβαίνουν στη σημερινή ελληνική και όχι μόνο αριστερά.
Πιο συγκεκριμένα:
Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνάει αυτόν τον τόπο με τη σημαία της αριστεράς, που την ανεμίζουν ακατάπαυστα τα στελέχη του και τα στελέχη της κυβέρνησης, χωρίς να δίνουν σημασία στο γεγονός ότι έχουν υπογράψει δύο μνημόνια, ένα τον Φεβρουάριο και ένα τον Σεπτέμβριο, τα οποία είναι αντιλαϊκά και αντίθετα σε κάθε έννοια και αρχή οποιασδήποτε αριστεράς. Όχι μόνο αυτό, αλλά εξαγγέλλουν την εφαρμογή των επαχθών μέτρων μετονομάζοντάς τα σε μεταρρυθμίσεις, ακριβώς όπως έκαναν και οι κυβερνήσεις της δεξιάς!
Φυσικά, ανήκουν στην Τρίτη κατηγορία των υποκριτών, που προκειμένου να αντλήσουν το όφελος της νομής της εξουσίας και όσων αυτή συμπαρασύρει (η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό εκτός από προσοδοφόρο) παριστάνουν ότι είναι αριστεροί όχι μόνο για να μη χάσουν την εκλογική πελατεία, αλλά κυρίως γιατί δεν μπορούν πούν στον εαυτό τους, ότι μεταλλάχτηκαν από τη μια μέρα στην άλλη από πρόβατα σε λύκους. Λύκους πού δαγκώνουν αυτόν χάριν του οποίου υποτίθεται ότι δρούν και υπάρχουν: Το λαό.
Υπάρχουν εξαιρέσεις, λίγες, ανάμεσά τους. Εκείνοι που πιστεύουν ότι πρέπει να πιούν το πικρό ποτήρι της μετάλλαξης, προκειμένου να καταφέρουν να προσφέρουν στο τέλος. Και προσφέροντας να δικαιώσουν την ταυτότητά τους. Είναι οι μονίμως αφελείς καλοκάγαθοι, που τελικώς θυσιάζονται οι ίδιοι χωρίς αποτέλεσμα ανάμεσα στο πλήθος των αριβιστών και υποκριτών γύρω τους.
Από την άλλη πλευρά, η Αριστερή πλατφόρμα επιλέγοντας το δρόμο της ιδεολογικής καθαρότητας, τουλάχιστον στη θεωρία, έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, πιστεύοντας ίσως και ότι θα κέρδιζε την εκλογική συμπαράσταση του λαού, χάριν του οποίου και διασπάστηκε από τον κορμό. Διαψεύστηκε.
Σ’ έναν κόσμο, που το DVD έχει μεγαλύτερη αξία από τις ιδεολογίες, και που ο μέσος πολίτης, ο λαός, αρνείται να συμμετάσχει ενεργά σε ό,τι αφορά στα του βίου του και που το 45% αρνείται και να ψηφίσει, όχι από αδιαφορία αλλά από σιχασιά και απογοήτευση για κόμματα που είναι ανίκανα να τον κυβερνήσουν αποτελεσματικά, η ύπαρξη της ΛΑΕ είναι προβληματική για την ίδια.
Επειδή, όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακραιφνείς ιδεολόγοι, χωρίς να έχουν και πολλή επαφή με την πραγματικότητα, αποδείχτηκαν λίγοι στο λαό για να βάλουν και τη ΛΑΕ στη Βουλή, ενώ οι υπόλοιποι, που είναι και η συντριπτική πλειονότητα εκείνων που ψήφισαν την κυβέρνηση είναι ψυχή τε και σώματι ΠΑΣΟΚ. ΠΑΣΟΚ ως γνωστόν δεν είναι κόμμα, είναι νοοτροπία. Είναι αποϊδεολογία. Είναι συμφεροντάκι. Είναι η πρώτη από τις κατηγορίες, που προανέφερα.
Μ’ αυτή την έννοια η ΛΑΕ δεν έχει πρόβλημα ιδεολογικής ταυτότητας, αλλά ανήκει στη δεύτερη κατηγορία των αριστερών, όπου η καθαρότητα προηγείται της πραγματικότητας και, αν κυριαρχήσει, η βαρβαρότητα προηγείται της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του λαού.
Δεν έχω αναφέρει επί τούτου το κομμάτι της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αν εξαιρέσω αγωνιστές, που έδωσαν και δίνουν το είναι τους γιαυτό που πιστεύουν άδολα, πολλοί, αλλά και οι μηχανισμοί από πίσω είναι στην πλειονότητά τους ιεραποστολικής νοοτροπίας, με την πιο φανατική έννοια και με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο προσωπικών και ιδεολογικών συγκρούσεων. Για να μη μιλήσουμε για τη διάβρωση μερικών από τις κρατικές υπηρεσίες, που «λατρεύουν» τον χώρο.
Ίσως ο αναγνώστης αναρωτηθεί εδώ αν η αριστερά είναι καταδικασμένη μεταξύ αμοραλιστών, υποκριτών, αναποτελεσματικών και βαρβάρων. Δεν είναι. Επειδή, εκτός από την αποστολική, κατά δήλωσή της, αριστερά της απόλυτης καθαρότητας και των συνθημάτων υπάρχει και η αριστερά για τον λαό. Που δεν επαίρεται, αλλά πράττει. Δεν αρνείται τα πάντα, αλλά συμμετέχει. Δεν υπονομεύει, αλλά συμπαρίσταται. Δεν διαστρεβλώνει, αλλά είναι ειλικρινής. Δεν ευτελίζει, αλλά εξυψώνει. Δεν τεμπελιάζει αμπελοφιλοσοφώντας, αλλά δουλεύει ακατάπαυστα για τον λαό, ξέροντας ποιος είναι ο λαός και ποιες οι ανάγκες του.
Έτσι, δεν ευτελίζει ούτε την αριστερά ούτε τον λαό. Αλλά τέτοια αριστερά και μάλιστα σε επίπεδο εξουσίας ακόμα δεν έχουμε.
