Σήμερα, Τετάρτη 11/02/2015, κατεβαίνουμε στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας μας, για να διατρανώσουμε την αξιοπρέπεια του λαού μας, και την ακλόνητη θέλησή του να βρεθεί μια λύση στην βάσανο της διαπραγμάτευσης δίχως εξευτελισμούς και περαιτέρω υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις, και ένα εξαντλημένο πολιτικό σύστημα, το οποίο σαπίζει ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, και που μόλις έχει ξεκινήσει να ξηλώνεται, με αφετηρία τους «αγανακτισμένους» του 2011, η βούληση του λαού έχει συνέχεια και παραμένει αμετακίνητη: Θέλουμε Εθνική αξιοπρέπεια και Ανεξαρτησία, θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη και ανατροπή της Ολιγαρχίας, θέλουμε πραγματική δημοκρατία και καταπολέμηση όλων των καρκινωμάτων που έχουν βυθίσει σε βαθιά παρακμή τον δημόσιο βίο της χώρας.
Απαιτούμε από οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί αυτή τη βούληση, και είμαστε διατεθειμένοι να στηρίξουμε και να πιέσουμε όσους δηλώνουν πως θα κινηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Δεν είμαστε ούτε «κερκίδα», ούτε «χειροκροτητές». Καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης ο δημόσιος βίος αυτού του τόπου, κακόπαθε από τους οπαδούς, και τους «φρουρούς» της κομματοκρατίας, που οδήγησαν κάθε κίνημα, κάθε κοινωνική πρωτοβουλία, κάθε λαϊκό θεσμό να σαπίσει και να καταστραφεί. Κατεβαίνουμε στις πλατείες σήμερα, για να στηρίξουμε την χώρα μας ενάντια στις ομοβροντίες των εκβιασμών που εξαπολύουν οι ξένοι δυνάστες, αλλά και για να απαιτήσουμε την εμβάθυνση του ρήγματος με τον παλιό κόσμο, που άνοιξε τον τελευταίο καιρό. Γιατί ακόμα κινούμαστε –και είναι λογικό– σε επίπεδο απλών δηλώσεων και εξαγγελιών, οι οποίες κάποτε είναι αντιφατικές και συγκεχυμένες.
Τις τελευταίες εβδομάδες, έγιναν πράγματι ορισμένα σημαντικά βήματα προς την κατεύθυνση της υπέρβασης της μεταπολίτευσης, και κυρίως της εξαντλημένης διαίρεσης μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Όχι στο όνομα μιας απολίτικης και κυνικής υπηρεσίας των ντόπιων και ξένων αφεντικών, όπως διεκδικούσε το Ποτάμι, αλλά χάριν ενός νέου Δημοκρατικού Κοινωνικού Πατριωτισμού, που αξιώνει τη μείωση των ανισοτήτων του πλούτου, της εξουσίας, και της μόρφωσης προς όφελος της πλειοψηφίας, το πέρασμα της δημοκρατίας στα χέρια του λαού και την ανεξαρτησία του έθνους μας. Αυτό που έπρεπε να γίνει ως αντιστασιακή απάντηση στην παγκοσμιοποίηση ήδη από το 1991, άρχισε στις πλατείες το 2011 και έκανε ένα ακόμα σημαντικό βήμα το 2015, έστω και ως κυβερνητική συγκόλληση ετερόκλητων και συχνά αντιφατικών τάσεων. Εμείς πρέπει να παλέψουμε, ώστε αυτό που έγινε από τις ανάγκες της κυβερνησιμότητας και υπαγορεύτηκε από τη συγκυρία, να αποκτήσει μόνιμη σάρκα και οστά. Να βαθύνει τις ιδεολογικές του συνθέσεις, να αποκτήσει πολιτικό και κοινωνικό πρόγραμμα, να συγκεκριμενοποιήσει την Πρότασή του για τον ελληνισμό του 21ου αιώνα.
Σε αντίθεση με διάφορους ευσεβείς πόθους που θέλουν εδώ και τώρα την επιστροφή στην πρότερη, μεταπολιτευτική της παρασιτική ακινησία, εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν αγωνιζόμαστε για την παλινόρθωση του φαύλου και τοξικού νεοελληνικού βίου της ύστερης μεταπολίτευσης. Επανακτώντας την αξιοπρέπειά μας, θα πρέπει να επινοήσουμε μια νέα μορφή ζωής, συμβατής με τις προκλήσεις του 21ου αιώνα, που να δίνει απαντήσεις στο εθνικό, δημογραφικό, οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικολογικό και πολιτιστικό αδιέξοδο. Το ζητούμενο είναι μια μεγάλη επανάσταση που θα υποκαταστήσει την κοινωνία του μνημονίου και της αποικίας χρέους, όχι με την υποταγή στον νέο-οθωμανισμό που καραδοκεί, αλλά με μια πραγματική αναγέννηση του Ελληνισμού. Και αυτό, μπορεί να γίνει μόνο μέσω μιας αδιάκοπης, διαρκούς πάλης, με τους ξένους δυνάστες, τις ντόπιες άρχουσες ελίτ, με τις σάπιες αξίες και τα πρότυπα του Θεάματος και του Εμπορεύματος, με την ιδεολογία του εθνομηδενιστικού, φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού. Εν τέλει με τον κακό μας εαυτό. Γι’ αυτό και κρατούμε πολύ μικρό καλάθι στις επαναστατικές μεγαλοστομίες, και τις υποσχέσεις, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι συχνά κάποιοι ζητούν δήθεν τα πάντα, για να μην αλλάξει ποτέ, τίποτα.
Εξάλλου θα πρέπει να επισημάνουμε το μεγάλο κενό της νέας κυβέρνησης πάνω στα ζητήματα του νέου παραγωγικού μοντέλου και της ενδογενούς ανάπτυξης, της δημογραφικής κατάρρευσης της χώρας, καθώς και της διαμόρφωσης ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό, όπως και των απειλών ενάντια στην εθνική μας ανεξαρτησία από τον δεύτερο –και πιο επικίνδυνο– αντίπαλό μας, την νέο-οθωμανική Τουρκία. Διότι βέβαια δεν είμαστε διατεθειμένοι να αποφύγουμε την Μέρκελ για χάρη του Ερντογάν, στον οποίο εύκολα θα ήθελαν να παραδώσουν την Κύπρο και την Ελλάδα οι Αμερικανοί «φίλοι» μας, ως αντάλλαγμα για την πρόσδεση της Τουρκίας στη Δύση.
Εν τέλει οι «απάτες» και οι ψευτοεπαναστάσεις, που υπήρξαν συστατικό στοιχείο της εκπασοκισμένης μεταπολίτευσης, πρέπει να εξαφανιστούν μαζί με τους πολιτικούς απατεώνες που τις εξέθρεψαν.
Οι πλατείες του 2015, οι κινητοποιήσεις της νέας περιόδου που ανοίγεται, μπορούν να βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση ενός νέου πολιτικού και ιστορικού κύκλου, ενός νέου οράματος για τον ελληνισμό, όπως οι πλατείες της αγανάκτησης συνέβαλαν να εγκαινιάσουν μια πολιτική διαδικασία που κατέληξε στην παρούσα συγκυβέρνηση και σε αυτήν την έστω στοιχειώδη αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού.
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ
