του Τζον Πίλτζερ, από το Άρδην τ. 104, Μάρτιος-Μάιος 2016
Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, εν τω μέσω μιας εκλογικής χρονιάς, μένει κανείς έκπληκτος από την εκκωφαντική σιωπή. Έχω καλύψει τέσσερις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, ξεκινώντας από το 1968. Ήμουν με τον Ρόμπερτ Κένεντι, όταν πυροβολήθηκε, και είδα τον δολοφόνο του να προετοιμάζεται να τον σκοτώσει. Η δολοφονία, μαζί με την άγρια βία της αστυνομίας του Σικάγου στο στημένο συνέδριο του Δημοκρατικού κόμματος, ήταν το βάπτισμά μου στα αμερικάνικα πράγματα. Η μεγάλη αντεπανάσταση είχε αρχίσει.
Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο πρώτος που δολοφονήθηκε εκείνη τη χρονιά, είχε τολμήσει να συνδέσει τα πάθη των Αφροαμερικανών με αυτά του λαού του Βιετνάμ. Όταν η Τζάνις Τζόπλιν τραγουδούσε πως «η ελευθερία είναι απλά μια άλλη λέξη για να πεις ότι δεν σου έχει μείνει τίποτα να χάσεις» ίσως υποσυνείδητα να αναφερόταν στα εκατομμύρια των θυμάτων των ΗΠΑ ανά την υφήλιο. «Χάσαμε 58 χιλιάδες νέους στρατιώτες στο Βιετνάμ και πέθαναν υπερασπιζόμενοι την ελευθερία σας. Μην το ξεχνάτε αυτό». Τάδε έφη ο ξεναγός στο μνημείο του Λίνκολν στην Ουάσιγκτον, καθώς κινηματογραφούσα την περασμένη εβδομάδα. Απευθυνόταν σε μια σχολική ομάδα από εφήβους με πορτοκαλί μπλουζάκια. Σαν από συνήθεια, αντέστρεψε την αλήθεια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, μετατρέποντάς την σε ένα αδιαφιλονίκητο ψέμα.
Τα εκατομμύρια των Βιετναμέζων που πέθαναν, έμειναν ανάπηροι, δηλητηριάστηκαν και έχασαν τις εστίες τους δεν έχουν καμία ιστορική θέση στα μυαλά των νέων, για να μην αναφέρουμε τις 60 χιλιάδες των βετεράνων που αυτοκτόνησαν μετά τον πόλεμο. Ένας προσωπικός μου φίλος, πεζοναύτης που έμεινε παράλυτος στο Βιετνάμ και τάχθηκε κατά του πολέμου, έχει ερωτηθεί πολλές φορές «με ποια πλευρά πολέμησε;».
Πριν λίγα χρόνια, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μια δημοφιλή έκθεση στο μουσείο Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον με τον βαρύγδουπο τίτλο «Το τίμημα της ελευθερίας». Ουρές καθημερινών ανθρώπων, ως επί το πλείστον παιδιών, περιδιάβαιναν μέσα από έναν λαβύρινθο αναθεωρητισμού, όπου σερβίρονταν μια ποικιλία τρανταχτών ψεμάτων: ο ατομικός βομβαρδισμός της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι έσωσε ένα εκατομμύριο ζωές, το Ιράκ «απελευθερώθηκε από αεροπορικές επιδρομές ακριβείας άνευ προηγουμένου». Το συμπέρασμα ήταν αλάνθαστα ηρωικό: Μόνο οι Αμερικανοί πληρώνουν το τίμημα της ελευθερίας.
Οι εκλογές του 2016 είναι αξιοσημείωτες, όχι μόνο για την ανάδυση των Ντόναλντ Τραμπ και Μπέρνι Σάντερς, αλλά και για την ανθεκτικότητα της σιωπής σχετικά με μια δολοφονική, αυτοκατοχυρωμένη θεολογία που διατρέχει την πρόσφατη αμερικανική ιστορία. Το ένα τρίτο των μελών του ΟΗΕ έχουν αισθανθεί την μπότα της Ουάσιγκτον με ανατροπές καθεστώτων, δολοφονίες δημοκρατικά εκλεγμένων ηγετών και επιβολές ναυτικών αποκλεισμών και κυρώσεων. Η πλειοψηφία των υπευθύνων προέδρων γι’ αυτές τις πράξεις ήταν φιλελεύθερης προελεύσεως – Τρούμαν, Κέννεντι, Τζόνσον, Κάρτερ, Κλίντον και Ομπάμα.
Το απίστευτο ιστορικό της απάτης είναι τόσο αλλοιωμένο στο μυαλό του κοινού, έγραψε ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ, που «δεν συνέβη ποτέ… Τίποτε δεν συνέβη. Ακόμη και καθώς συνέβαινε, δεν συνέβαινε. Δεν είχε σημασία. Δεν μας αφορούσε. Δεν είχε σημασία…». Ο Πίντερ εξέφρασε έναν περιπαιχτικό θαυμασμό για αυτό που ονόμασε «κλινική χειραγώγηση της ισχύος που επιβάλλεται παγκοσμίως με την παράλληλη μεταμφίεσή της ως δύναμης παγκοσμίου καλού. Είναι μια λαμπρή, πνευματώδης, εξαιρετικά πετυχημένη εκστρατεία μαζικής ύπνωσης».
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον Ομπάμα. Καθώς ετοιμάζεται να εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, η κολακεία έχει αναθερμανθεί. Είναι, βλέπεις, «κουλ»! Ένας από τους πιο βίαιους προέδρους στην ιστορία των ΗΠΑ, ο Ομπάμα αξιοποίησε την πολεμική μηχανή του Πενταγώνου πολύ πιο αριστοτεχνικά από τον Μπους τον νεώτερο. Επίσης, άσκησε δικαστικές διώξεις σε περισσότερους ανθρώπους που αποκάλυψαν παράνομες δραστηριότητες της αμερικανικής κυβέρνησης από κάθε άλλο πρόεδρο. Μιλάμε για έναν πρόεδρο που σέβεται τόσο τη δικαιοσύνη, ώστε δήλωσε πως η Τσέλσυ Μάνινγκ είναι ένοχη πριν καν δικαστεί. Σήμερα, ο Ομπάμα διευθύνει μια χωρίς προηγούμενο επιχείρηση παγκοσμίας τρομοκράτησης και δολοφονιών με μη επανδρωμένα αεροσκάφη.
Το 2009, ο Ομπάμα υποσχέθηκε πως θα απαλλάξει τον κόσμο από τα πυρηνικά όπλα και αυτομάτως του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης. Η αλήθεια είναι ότι κανείς Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει παραγάγει περισσότερες πυρηνικές κεφαλές από τον Ομπάμα. Επιπλέον, «εκσυγχρόνισε» το πυρηνικό οπλοστάσιο της Αμερικής με την προσθήκη ενός νέου «μίνι» πυρηνικού όπλου, του οποίου το μέγεθος και η «έξυπνη» τεχνολογία, δήλωσε ένας εξέχων Αμερικανός στρατηγός, εξασφαλίζουν πως η χρήση του «δεν είναι πλέον αδιανόητη».
Ο Τζέιμς Μπράντλευ, συγγραφέας του μπεστ σέλερ Οι σημαίες των προγόνων μας και γιος ενός από τους πεζοναύτες που ύψωσαν τη σημαία στο νησί Ίβο Ζίμα, έχει γράψει πως, «Ένας τεράστιος μύθος που βλέπουμε να υφαίνεται είναι αυτός του ειρηνιστή Ομπάμα, που προσπαθεί να εξαλείψει τα πυρηνικά όπλα. Μόνο που δεν είναι η πραγματικότητα. Ο Ομπάμα είναι ο μεγαλύτερος θιασώτης των πυρηνικών και έχει προσανατολίσει τη χώρα σε μια αλόγιστη σπατάλη ενός και πλέον τρις δολαρίων για την κατασκευή νέων πυρηνικών όπλων. Οι πολίτες ζουν αυτήν τη φανταστική πραγματικότητα, γιατί δίνει που και που καμία συνέντευξη Τύπου για το πόσο «κακά» είναι τα πυρηνικά και κάνει και καμία φωτογράφιση. Νομίζουν ότι αυτή είναι η πραγματική πολιτική του. Μόνο έτσι δεν είναι».
Κατά τη διάρκεια της θητείας του Ομπάμα έχει ξεκινήσει ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος. Ο Ρώσος πρόεδρος είναι ο απόλυτος κακός και οι Κινέζοι επανέρχονται σταδιακά στη γνωστή καρικατούρα των σχιστομάτηδων κιτρινιάρηδων με τα κοτσιδάκια. Τα γραφεία προπαγάνδας των συστημικών ΜΜΕ δουλεύουν σκληρά προς την κατεύθυνση αυτή.
Εννοείται πως ούτε η Χίλαρυ Κλίντον, ούτε ο Μπέρνι Σάντερς έχουν αναφερθεί σ’ αυτό. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από τις πολιτικές του προέδρου για τις ΗΠΑ ή για όλους εμάς. Γι’ αυτούς, η μεγαλύτερη συγκέντρωση στρατευμάτων μετά τον Β΄ ΠΠ δεν έχει συμβεί. Στις 11 Μαΐου λειτούργησε στη Ρουμανία μια βάση «πυραυλικής άμυνας» του ΝΑΤΟ που στοχεύει, με αμερικανικούς βαλλιστικούς πυραύλους πρώτου πλήγματος, την καρδιά της Ρωσίας, της 2ης πυρηνικής δύναμης στον κόσμο. Στην Ασία, το Πεντάγωνο στέλνει πλοία, αεροπλάνα και ειδικές δυνάμεις στις Φιλιππίνες για να απειλήσει την Κίνα. Οι ΗΠΑ έχουν ήδη περικυκλώσει την Κίνα με στρατιωτικές βάσεις που σχηματίζουν ένα τόξο από την Αυστραλία στην Ασία και το Αφγανιστάν. Ο Ομπάμα το αποκαλεί «άξονα περιστροφής». Ως άμεση απάντηση, η Κίνα έχει αλλάξει την πολιτική χρήσης του πυρηνικού της οπλοστασίου από μη πρώτη χρήση σε υψηλή ετοιμότητα και έστειλε τον στόλο της από πυρηνικά υποβρύχια στον Ειρηνικό ωκεανό. Φαίνεται πως η κλιμάκωση επιταχύνεται.
Ας μην ξεχνάμε πως ήταν η Χίλαρυ Κλίντον που, ως υπουργός Εξωτερικών το 2010, κλιμάκωσε τις εδαφικές αμφισβητήσεις βραχονησίδων και υφάλων στη Νότια Κινεζική Θάλασσα και δημιούργησε διεθνές ζήτημα στην περιοχή. Το CNN και το BBC ανέλαβαν τα υπόλοιπα, με μια μιντιακή υστερία: «Η Κίνα κατασκευάζει αεροδιαδρόμους στα αμφισβητούμενα νησιά». Το 2015, κατά τη διάρκεια της τεράστιας πολεμικής άσκησης «Τάλισμαν Σέιμπρ», οι ΗΠΑ απέκλεισαν τα στενά της Μαλάκκας, μέσω των οποίων περνά η πλειονότητα των κινεζικών εμπορευμάτων και πετρελαίου. Αυτό όμως δεν ήταν ένα νέο που άξιζε να μεταδοθεί στη Δύση. Η Κλίντον διακήρυξε πως η Αμερική είχε «εθνικά συμφέροντα» στα συγκεκριμένα ασιατικά ύδατα. Οι Φιλιππίνες και το Βιετνάμ ενθαρρύνθηκαν και δωροδοκήθηκαν για να αναμοχλεύσουν τις παλιές τους έχθρες και αμφισβητήσεις έναντι της Κίνας. Στην Αμερική πάλι, οι άνθρωποι προετοιμάζονται από τα ΜΜΕ να εκλαμβάνουν κάθε αμυντική κινέζικη θέση ως επιθετική, κι έτσι προλειαίνεται το έδαφος για περαιτέρω κλιμάκωση της αντιπαράθεσης. Μια παρόμοια στρατηγική προκλήσεων και προπαγάνδας χρησιμοποιείται και στην περίπτωση της Ρωσίας.
Η Κλίντον, η «υποψήφια των γυναικών», έχει αφήσει πίσω της μια σειρά από αιματηρά πραξικοπήματα: στην Ονδούρα, στη Λιβύη (συν τη δολοφονία του Λίβυου προέδρου) και στην Ουκρανία. Η τελευταία έχει μετατραπεί σε θεματικό πάρκο της CIA, με ορδές από Ναζί στην πρώτη γραμμή ενός πιθανού πολέμου με τη Ρωσία. Ήταν μέσω της Ουκρανίας (που σημαίνει χώρα των συνόρων) που οι Ναζί του Χίτλερ εισέβαλλαν στην ΕΣΣΔ, προκαλώντας 27 εκατ. νεκρούς. Η επική εκείνη καταστροφή παραμένει ζωντανή ακόμη και σήμερα στη Ρωσία. Η προεδρική εκστρατεία της Κλίντον έχει λάβει χορηγίες από 9 από τις 10 μεγαλύτερες εταιρίες κατασκευής πολεμικού εξοπλισμού. Κανείς άλλος υποψήφιος δεν έχει λάβει τόσα χρήματα από το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα.
Ο Σάντερς, η ελπίδα πολλών νέων Αμερικανών, δεν διαφέρει και πολύ από την Κλίντον στην ιδιοκτητική θεώρηση του εκτός Η.Π.Α. κόσμου. Ο Σάντερς υποστήριξε τον Μπιλ Κλίντον, όταν αυτός βομβάρδισε παράνομα τη Σερβία. Υποστηρίζει, επίσης, την τρομοκρατική εκστρατεία του Ομπάμα με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τις προκλήσεις κατά της Ρωσίας και την επιστροφή των ειδικών δυνάμεων (ταγμάτων θανάτου) στο Ιράκ. Δεν έχει τίποτε να πει για τις απειλές εναντίον της Κίνας και τον επιταχυνόμενο κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Πιστεύει πως ο Έντουαρντ Σνόουντεν πρέπει να δικαστεί και αποκαλεί τον Ούγκο Τσάβεζ –έναν σοσιαλδημοκράτη όπως και ο ίδιος– «νεκρό κομμουνιστή δικτάτορα». Επίσης, έχει υποσχεθεί να υποστηρίξει την Κλίντον αν τελικά πάρει αυτή το χρίσμα των Δημοκρατικών για την προεδρία.
Η εκλογή του Τραμπ ή της Κλίντον είναι η παλιά αυταπάτη επιλογής που ουσιαστικά δεν είναι επιλογή. Μιλάμε για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Βάζοντας στο στόχαστρο τις μειονότητες και υποσχόμενος «να κάνει την Αμερική μεγάλη και πάλι», ο Τραμπ μπορεί να αποτελεί έναν ακροδεξιό λαϊκιστή, αλλά ο κίνδυνος της Κλίντον ενδέχεται να είναι μεγαλύτερος για τον κόσμο.
Ο Στίβεν Κοέν, επίτιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον και το NYU, ένας από τους ελάχιστους ειδικούς στα ρωσικά θέματα που έχει μιλήσει ανοιχτά για το ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης ΗΠΑ-Ρωσίας, δήλωσε πρόσφατα πως «Μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ασκήσει κριτική στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ».
Ο Κοέν αναφέρθηκε σε μια σειρά από ερωτήματα που έχει θέσει ο Τραμπ: «Γιατί βρίσκονται οι ΗΠΑ παντού στον κόσμο;», «Ποια είναι η πραγματική αποστολή του ΝΑΤΟ;», «Γιατί οι ΗΠΑ επιδιώκουν συνεχώς αλλαγές καθεστώτων στο Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, την Ουκρανία;», «Γιατί οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν εχθρικά τη Ρωσία και τον Βλαντιμίρ Πούτιν;»
Η υστερία στα φιλελεύθερα ΜΜΕ σε σχέση με τον Τραμπ εξυπηρετεί την αυταπάτη του «ελεύθερου και ανοιχτού δημοσίου διαλόγου» και της «δημοκρατίας στην πράξη». Οι απόψεις του Τραμπ για τους μετανάστες και τους μουσουλμάνους είναι απίστευτες, αλλά παρόλα αυτά, αυτός που έχει απελάσει δεκάδες χιλιάδες ευάλωτους ανθρώπους από τις ΗΠΑ δεν είναι ο Τραμπ, αλλά ο Ομπάμα, του οποίου κληρονομιά θα είναι η προδοσία των εγχρώμων. Στις ημέρες του Ομπάμα ο αριθμός των μαύρων κρατουμένων στο σύστημα φυλακών των ΗΠΑ εκτοξεύτηκε στα ύψη, ξεπερνώντας σε πληθυσμό τα Γκούλαγκ του Στάλιν.
Το μεγάλο πρόβλημα στις ΗΠΑ και επομένως και στις προεδρικές εκλογές του 2016 δεν είναι ο λαϊκισμός, αλλά ο αμερικάνικος φιλελευθερισμός, μια ιδεολογία που θεωρεί τον εαυτό της ως σύγχρονη κι ανώτερη όλων, κι έτσι ως τον αποκλειστικό δρόμο για το μέλλον. Αυτοί που βρίσκονται στην δεξιά της πτέρυγα προσομοιάζουν με τους χριστιανούς ιμπεριαλιστές του 19ου αιώνα, με την θεόθεν αποστολή να κατακτήσουν και να προσηλυτίσουν.
Στη Βρετανία αυτή ήταν η τάση του Μπλερισμού. Ο χριστιανός εγκληματίας πολέμου, Τόνι Μπλερ, κατάφερε να προετοιμάσει μυστικά την εισβολή στο Ιράκ, κυρίως γιατί η φιλελεύθερη πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ πούλησαν την ιδέα της «κουλ Βρετανίας». Στην Γκάρντιαν το χειροκρότημα ήταν εκκωφαντικό. Ο Μπλερ έφτασε να αποκαλείται «μυστηριώδης». Ένας άριστος αντιπερισπασμός, γνωστός ως «πολιτική ταυτότητας», που εισήχθη απ’ ευθείας από τις ΗΠΑ. Η ιστορία κηρύχθηκε λήξασα, οι τάξεις καταργήθηκαν και ο φεμινισμός προωθήθηκε στα υψηλά κλιμάκια της εξουσίας. Πολλές γυναίκες εκλέχτηκαν βουλευτίνες με το Νέο Εργατικό Κόμμα. Την πρώτη μέρα στο νέο κοινοβούλιο ψήφισαν ομοφώνως το ψαλίδισμα των επιδομάτων των μονογονεϊκών οικογενειών, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι γυναίκες. Λίγο αργότερα θα ψήφιζαν και υπέρ της εισβολής στο Ιράκ, που άφησε πάνω από 700 χιλιάδες Ιρακινές γυναίκες χήρες.
Το αντίστοιχο στις ΗΠΑ είναι οι πολιτικά ορθοί πολεμοκάπηλοι στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, στην Ουάσιγκτον Ποστ και τα κανάλια της τηλεόρασης που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο. Παρακολούθησα μια έξαλλη εκπομπή τις προάλλες, για τις εξωσυζυγικές σχέσεις του Τραμπ. Η παρουσιάστρια αποφάνθηκε πως «δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη σε έναν τέτοιο τύπο μέσα στον Λευκό Οίκο». Κανένα άλλο ζήτημα δεν σχολιάστηκε. Τίποτε για το 80% των Αμερικανών των οποίων το εισόδημα έχει καταρρεύσει σε σχέση με τα επίπεδα της δεκαετίας του ’70. Τίποτε για τη διολίσθηση προς τον πόλεμο. Το σύνθημα φαίνεται πως είναι «κράτα τη μύτη σου» και ψήφισε Κλίντον. Οποιονδήποτε εκτός από τον Τραμπ. Έτσι, σταματάς το τέρας και διατηρείς το σύστημα που προετοιμάζεται πυρετωδώς για πόλεμο.
Μετάφραση:
Κωνσταντίνος Μαυρίδης
