του Λ. Μαύρου, από το Άρδην τ. 5 Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1996
Οταν η χιτλερική Γερμανία υλοποίησε, µε την ισχύ των ὁπλων, τον βίαιο επεκτατισµό της και επέβαλε στις χώρες της Ευρώπης τη ναζιστική κατοχή, ὁποιος εναντιωνόταν στην έµπρακτη κατά των Γερμανών αντίσταση και υποστήριζε την “ειρηνική συμβίωση µε το γερμανικό λαό”, στην πράξη υπηρετούσε τους κατακτητές σε βάρος των λαών, υπηρετούσε το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ σε βάρος και του γερμανικού λαού. Στη διάρκεια ζωής του χιτλερικού καθεστώτος, η αντιχιτλερική αντίσταση των Γερμανών ήταν αμελητέα και πάντως ανίκανη να ανατρέψει τους Ναζιστές. Η Μαζική Ψυχολογία του φασισμού, όπως την αναλύει στο ομώνυμο έργο του ο Βίλχεμ Ράιχ, επιβλήθηκε και διακατείχε την τεράστια πλειοψηφία του γερμανικού λαού. Η απροκάλυπτη και κτηνώδης βία που επέβαλαν οι αδίστακτοι εκπρόσωποι της “άριας φυλής” των. “εθνικοσοσιαλιστών”, απὀ τη δεκαετία του 30, εντός της Γερμανίας, δεν άφηνε πολλά περιθώρια στους δημοκρατικούς Γερμανούς. Χρειάστηκε να ηττηθεί απ᾿ έξω το ναζιστικό τέρας, για να ανοίξει η προοπτική της δημοκρατίας για τον γερμανικό λαό.
Οι αλήθειες αυτές έχουν τεράστια σημασία, όταν κανείς προβληματίζεται, σήµερα, για την αντιμετώπιση του νεοχιτλερικού φασιστικού και γι’ αυτό επεκτατικού τουρκικού κράτους τέρατος και της κατοχικής του «απόφυσης στην Κύπρο. Υπάρχουν εκπληκτικές ομοιότητες, στον χαρακτήρα, στην πρακτική και στην πολιτική των Τούρκων αι στην τουρκοκυπριακή µειονότητα, µε τη φρικτή εμπειρία του ναζισμού. Ἡ πρακτική τῆς τροµοκρατίας και των δολοφονιών που εφάρμοσε από το 1958, µέσα στη µειονότητα, το Γραφείο Ειδικού Πολέμου του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, µε εκτελεστικά όργανα την οργάνωση Τ.Μ.Τ., τον αρχιδολοφόνο Ντεκτάς και τη φασιστική κλίκα του, αποτελούν πιστή αντιγραφή της πρακτικής των χιτλερικών εντός της Γερμανίας. Χιτλερισμός και κεµαλισμός είχαν άλλωστε µεγάλες ιδεολογικές ταυτίσεις και αλληλοδανεισµένες μεθόδους. Ο Χίτλερ διδάχθηκε από τον Κεμάλ τις μεθόδους μαζικής εξόντωσης και γενοκτονίας που εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι και οι χεμαλιστές σε βάρος των Ελλήνων Ποντίων και των Αρμενίων, όπως ομολόγησε, όταν ήταν στις δόξες του το χιτλερικό τέρας.
Ο ηρωομάρτυρας Καβαζόγλου
ΑΥΤΕΣ ακριβώς τις αλήθειες είχε επισημάνει εγκαίρως ο ηρωομάρτυρας Τουρκοκύπριος αγωνιστής της δημοκρατίας Ντερβίς Καβάζογλου, που δολοφονήθηκε στις 11/4/65 απὀ τους φασίστες του Ντενκτάς και της ΤΜΤ, σε µια καμπή του μοναχικού του αγώνα για την οργάνωση τῆς τουρχοκυπριακής αντίστασης, απέναντι στο νεοχιτλερικό καθεστώς Ντενκτάς, που επιβλήθηκε στη µειονότητα. Έγραφε λοιπόν για τους φασίστες του Ντενκτάς, οι οποίοι, το 1964, ξεσπίτωσαν 20 χιλιάδες Τουρκοκύπριους και τους µάντρωσαν σε τόπους που δεν διαφέρουν από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και έγραφε, επί λέξει, ο δολοφονηµένος αγωνιστής:
«Δεν είναι υπερβολή να συκρίνουμε αυτά τα στρατόπεδα των Τ/κ προσφύγων µε τα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο σκοτάδι της νύχτας πυροβολούν και δολοφονούν δηµοκρατικούς δημοσιογράφους και προοδευτικούς παράγοντες της κοινότητάς µας. Συλλαμβάνουν, απαγάγουν και φυλακίζουν όσους τολμούν να μιλήσουν ελεύθερα και να εκφράζουν τις σκέψεις τους. Τους βασανίξουν µε µεσαιωνικά όργανα χιτλερικής επιγόησης. Είμαστε σε θέση να αποδείξουμε µε στοιχεία αδιάψευστα αυτά τα τρομερά πράγματα.»
Τρία χρόνια πριν από τη δολοφονία του Ντερβίς Καβάζογλου, το 1962, οι φασίστες του αρχιδολοφόνου Ντενκτάς, δολοφόνησαν τοὺς δυο άλλους µάρτυρες δημοκρατικούς Τ/κ δηµοσιογράφους Αἴῑχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουργκάν, οι οποίοι είχαν δημοσιεύσει στην εφημερίδα τους, την τ/κ Τζουμχουριγιέτ ότι θα αποκάλυπταν µε άρθρα και ντοκουµέντα ποιοί, µέσα στην τ/κ µειονότητα, προετοίµαζαν τις ένοπλες διακοινοτικές συγκρούσεις (οι οποίες ξέσπασαν τον επόμενο χρόνο).
Χασάν Μεχμέτ και βιασμοί
ΓΙΑ τις μεθόδους που χρησιµοποίησε για να επιβληθεί το νεοχιτλερικό καθεστώς του Ντενκτάς µέσα στην τ/κ μειονότητα και να συσπειρώσει δια πυρός και σιδήρου, αλλά και για την πλύση εγκεφάλου, στο σύνολο σχεδόν των Τουρκοκυπρίων, είναι αποκαλυπτική η μαρτυρία του Τ/κ Χασάν Μεχμέτ από το χωριό Χαμίτ-Μάντρες, σπουδαστή τότε στο τουρκικό Λύκειο Λευκωσίας, όπως δημοσιεύτηκε στην εφηµερίδα Χαραυγή στις Π1 Οκτ. 1964:
«Τουρκοκύπριοι αστυνομικοί εβίασαν µπροστά στα µάτια µου τις δυο αδελφές και τη μητέρα µου. Το έκαναν αυτό για να µε εξαναγκάσουν να πάρω το όπλο ναι να πολεμήσω εναντίον των Ἑλλήνων συμπατριωτών µου. Με απείλησαν µε περίστροφο. Δεν ήθελα να πολεµήσω εναντίον των Ἑλλήνων. Τα πάντα στον τουρκικό τοµέα ευρίσκονται υπό τον έλεγχο των Τούρκων στρατιωτικών. Όλοι γνωρίζουν ότι οι Τούρκοι στρατιώτες εισέρχονται µε τη βία στα σπίτια και βιάζουν νεαρές κοπέλες. Εκτός από τις περιπτώσεις των δυο αδελφών και της μητέρας µου, γνωρίζω ακόμα δύο. Ἡ µια είναι η κόρη του Τσακλαγιάν, διευθυντή κέντρου, και η άλλη είναι η κόρη του Ισμαήλ Κιαμήλ.»
Στη συγκλονιστική μαρτυρία του ο Χασάν Μεχμέτ περιγράφει πώς ο λοχίας Κεμάλ Ῥαματάν, ο αστυνομικός Ζία, ο ανθυπολοχαγός Χουσεῖν, και οι Τελί Αλπάι, Τοπάλ Μαχμούτ, Κασάπ Αχμέτ Μαβικόσογλου και Γκουκσέλ βίασαν ομαδικά, σε τρεις ξεχωριστές περιπτώσεις, τις αδελφές του, 24 και 15 χρόνων, και τη μητέρα του (“Χ” 11/10/64).
Φασισμού καθ᾽ οµοίωσιν
Ἡ κτηνώδης φασιστική βία, αδιάκοπη και αυξανόμενη από το 1958 µέχρι και σήµερα, µέσα στην τ/κ μειονότητα -με πρόσφατο τελευταίο θύμα τον δημοσιογράφο Κουτλού Ανταλί- είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν αφήνει κανένα, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ, περιθόριο δημοκρατικής προοπτικής µέσα στη μειονότητα. Το καθεστώς, που επιβλήθηκε µετά την εισβολή του Αττίλα στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου, είναι όμοιο και χειρότερο από το καθεστώς που επιβλήθηκε στην τ/κ µειονότητα τα προηγούμενα χρόνια. Είναι καθεστώς αντίγραφο, “κατ εικόναν και καθ οµοίωσι’ του φασιστικού κεμαλικού καθεστώτος της Τουρκίας. Όλες οι εσωτερικές ισχνές προσπάθειες δηµοκρατικοποίησής του, ακόµα και ο ένοπλος δρόμος που ακολούθησαν οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς -μη ελεγχόμενες από τους σοβιετόφιλους “κεμαλικούς κομμουνιστές!- απέβησαν άκαρπες, µάταιες και ατελέσφορες. Οι ηρωικές μορφές των Ντενίζ Γκεσμίς, Μαχίρ Τσιαγιάν, Κεμάλ Πιρ χαι χιλιάδων άλλων δολοφονηµένων απὀ το τουρκικό κράτος μαρτύρων, από µόνες τους δεν είχαν προοπτική ανατροπής του νεοχιτλερικού τουρκικού καθεστώτος. Μέσα στην ίδια την τ/κ μειονότητα, όπου δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη ένοπλη επαναστατική δράση, όπως στην Τουρκία, ακόμα και οι παρουσιαζόµενοι ως δημοκρατικοί, προοδευτικοί και αριστεροί, παρά τις εσωτερικές διαφωνίες πολιτικής διαχείρισης που έχουν µε τον αρχιδολοφόνο Ντενκτάς, υπερασπίξονται το κατοχικό καθεστώς, το ψευδοκράτος, μερίδιο της εξουσίας του οποίου επιδιώκουν να καταστούν. Παράδειγμα ο “προοδευτικός-αριστερός” Οἵκέρ Οζγκιούρ που ως ηγέτης του “Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος” ανήλθε µέχρι και την αντιπροεδρία της ψευδοκυβέρνησης του καθεστώτος.
Ελλήνων αυταπάτες
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ηγεσίες και άλλοι παράγοντες στην Κυπριακή Δημοκρατία τρέφουν φοβερές αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, καλλιεργούν δε μονίμως και συστηµατικά παραισθήσεις και παραπλάνηση των πολιτών, όταν αναφέρονται στην “τ/κ κοινότητα” και προπαγανδίζουν την “ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων”, αποδεχόµενοι βεβαίως και τον αρχιδολοφόνο Ντενκτάς ως ισότιμο συνομιλητή στις διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού.
Οπτασιάζονται και φαντάζονται την “τ/κ κοινότητα” όπως οι ίδιοι, µε τους ευσεβοποθισμούς και τους αντιρεαλιστικούς ροµαντισμούς τους, θα ήθελαν να είναι και όχι όπως είναι στην πραγµατικότητα. Αδυνατούν να εννοήσουν τον πραγµατικό χαρακτήρα, την ιστορία, τις δοµές και την ύπαρξη του γεοχιτλερισμού στην τ/κ μειονότητα από το 1958-96. Η µορφωτική, πνευματική και πολιτική ανεπάρκεια δεν τους επιτρέπει να αποτινάξουν τα παραισθησιογόνα που καθιστούν ανάπηρη τη διανοητική λειτουργία. Αδυνατούν να αντιληφθούν τη Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού που κυριαρχεί στην τεράστια πλειοψηφία τῆς µειογότητας.
Τ/κ “αριστερά” προς Χριστόφια
Ο κ. ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ, Γ. Γρ. του ΑΚΕΛ, για παράδειγµα, δήλωνε κάποτε τους ευγεγείς και ευσεβείς πόθους κάθε ρομαντικού και αιθεροβάµονα Έλληνα Κύπριου υπέρ της δημιουργίας ενός κοινού μετώπου µε την τουρχοκυπριακή αντιπολίτευση ενάντια στα ξένα στρατεύματα και τους εποίκους. Από το κατοχικό καθεστώς τού απάντησε τότε ο αρθρογράφος µιας “προοδευτικής” τ/κ εφημερίδας, της Ορτάμ, ποὺ αντιπολιτευόταν τον Ντενκτάς, ο “αριστερός” Σιενέρ Λεβέντ, σπουδασµένος μάλιστα, όπως και οκ. Χριστόφιας, στη σοβιετικῄ Μόσχα:
Οκ. Χριστόφιας έγραφε ο Σ. Λεβέντ στην Ορτάµ. της 28/2/89, ονειρεύεται και δεν έχει σωστές πληροφορίες για την τ/κ αντιπολίτευση, η οποία, ναι µεν είναι ενάντια στην κυβέρνηση Έρογλου και στον Ντενκτάς, εναντίον της κοινωνικής αδικίας, των εξευτελιστικών καταστάσεων και του άδικου συστήµατος στη δική µας πλευρά, όµως αυτό δεν σηµαίνει ότι είναι µαζί µε τον κ. Χριστόφια και το κόμμα του. Ενάντια σε ποιά στρατεύµατα ογειρεύεται να είµαστε µαζί του ο κ. Χριστόφιας, Μήπως τα βρετανικά ἡ τα ελληνικά, Όχι. Είναι ενάντια στα τουρκικά, αλλά φαίνεται ότι ο κ. Χριστόφιας ντρέπεται να τα κατονοµάσει.
Ἡ µόνη προοπτική ΜΕΤΑ απὀ τόσα χρόνια, είναι φανερό ότι για να αντιληφθεί κανείς ρεαλιστικά και προσγειωμένα την τουρκική πραγµατικότητα, είτε στο κεμαλικό κράτος-τέρας, είτε στο ομοίως φασιστικό κατοχικό καθεστώς του αρχιδολοφόνου Ντενκτάς, είτε στην τ/κ μειονότητα, θα πρέπει να έχει σαφείς και ξεκάθαρες εικόνες του. ναζιστικού καθεστώτος της Γερμανίας, προ και κατά τη διάρκεια του Β᾽ Παγκοσμίου Πολέμου. Γι’ αυτό και είναι πιο ρεαλιστικό να υπολογίζει κανείς ότι, όπως και για το γερμανικό, έτσι και για το τουρκικό τέρας, µόνο η εξωτερική στρατιωτική ήττα θα δώσει προοπτικές λύσης.
Όχι µόνο για τον Ελληνισμό και τους Κούρδους, αλλά και για τον ίδιο τον τουρκικό λαό και τους Τουρκοκύπριους.
