του Ο. Φωτιάδη, από το Άρδην τ. 7 Μάρτιος-Απρίλιος 1997
Τα αμυντικά σχέδια θα πρέπει να αναπροσαρµόζονται διαρκώς σύμφωνα µε τις επικρατούσες καταστάσεις, την αντίληψη της ηγεσίας, του ανθρώπινου δυναμικού και τα χαρακτηριστικά της χώρας… διατυπώνει ο Ναπολέων Βοναπάρτης στην προσπάθειά του να εισέλθει στην φιλοσοφία του µεγαλοφυούς πνεύματος του Μακεδόνα Στρατηλάτη, και να εξηγήσει την επιτελική σκέψη του.
Ο Αλέξανδρος, του οποίου τα έργα και οἱ ημέρες άλλαξαν πολυεπίπεδα την ροή της ιστορίας, πριν την εκκίνηση της εκστρατείας του, Και για την πραγματοποίηση του αντικειµενικού του σκοπού, συνέλαβε σε απόλυτο βαθµό την φιλοσοφία του Έλληνα της εποχής του, και βασιζόμενος σε αυτήν την δύναμη, ξεκίνησε να συναντήσει τον Ινδό ποταμό.
Ἡ φιλοσοφία του Έλληνα της εποχής εκείνης και η πολιτική σκέψη του, Κάτω από την ηγεσία του Στρατηλάτη, απελευθέρωσαν άγνωστες δυνάμεις και πτυχές του ελληνικού δυναμισμού, σε όλα τα επίπεδα, οἱ οποίες έχουν αφήσει τα σηµάδια τους έως τις µέρες μας, στους λαούς της Ανατολής.
Ο γιος του Άμμωνα, χαρακτηρίζεται από τους αναλυτές της στρατηγικής του, ως “απρόβλεπτος᾽ σε ότι αφορά το πεδίο της μάχης, το οποίο µετά τον Αλέξανδρο θα γίνει κατανοητό από πολλούς ως πεδίο της Τιμής, µιας και οἱ άγνωστες φυλές της Ανατολής διδάχθηκαν την μοναδική ηθική του, νικηµένοι, αλλά όχι ταπεινωμένοι…
Πολλαπλασιαστής της στρατιωτικής του ισχύος, το πνεύμα του, διέλυε ακόµη πριν από τη µάχη, τους αντιπάλους του, εφαρµόζοντας άριστα την τέχνη της καίριας προσβολής της πνευματικής ισορροπίας των πολυπληθών αντιπάλων του, οι οποίοι στην κλαγγή των όπλων του και στη θέα της σάρισας, γνώριζαν το πνεύμα ενός Λαού, που τώρα πλέον εξήλθε απότ ις Θερμοπύλεςτου, όχι ως εκδικητής αλλά ως εκφραστής υψηλών αξιών.
Οι Μακεδονικές φάλαγγες και τα λοιπά σώματα κλήθηκαν να γράψουν στην ιστορία, τις διαχρονικές, αξίες που διέπουν τον πόλεμο. Σε στρατηγικό και φιλοσοφικό επίπεδο, σε επιτελική και τακτική εφαρµογή.
0ο Αλέξανδρος. εφεύρε την τακτική της αποτροπής του εχθρού, δημιουργώντας ένα περιβάλλον εκτεταμένης ανάσχεσης στο επιθετικό πνεύμα των αντιπάλων του, στηριζόµενο, όχι στα μαζικά αντίποινα στρατιωτικής ανταπόδοσης, αλλά στην ορµή του πνεύματος του Η τακτική αυτή στην µάχη εκφράστηκε ως το στρατηγικό πλήγμα του αντιπάλου, στον ισχυρότερο τοµέα του, τον οποίο πριν είχε αποδυναμώσει πλήρως πνευματικά, εξαντλώντας τα ηθικά του αποθέματα, πετυχαίνοντας έτσι την απόλυτη νίκη Και τον απώτερο αντικειμενικό του σκοπό, µετά το πέρας της μάχης.
Η σηµερινή νεοελληνική πραγματικότητα προσανατολίζεται στο να δώσει υπόσταση στο ‘νέο αμυντικό δόγµα΄ της εθνικής µας άμυνας, το οποίο φιλοσοφικά διαπνέεται από ενεργά αμυντικό χαρακτήρα, περιοριζόµενο στη διάθεση του ᾿ισοδύναµου τετελεσμένου”, ρεαλιστικά σκεπτόµενη, µιας Και στερείται υλικών µέσων, τα οποία θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν την όντως ανοδική δυναμική του Ελληνικού Λαού, ο οποίος µπορεί να είναι ο Λαός των. μνημοσύνων’, λόγω “νεκρών ηγετών”, αλλά δεν στερείται πνεύματος αυτοθυσίας και αγώνων για την ελευθερία του.
Η προσπάθεια του επαναπροσδιορισµού του αμυντικού δόγµατος της χώρας µας, παρά τις ευοίωνες προοπτικές της, παρουσιάζει εν τη γενέσει της κάποια στειρότητα η οποία εγκλωβίζει την κρυμμένη ηθική του Λαού που καλείται πολυτρόπως να δώσει υπόσταση στο ᾿νέο δόγμα’.
Ο Ελληνικός Λαός συχνά-πυκνά ενδοσκοπεί στα ενδότερα του πνεύματός του, αναζητώντας διέξοδο από τον ραγιαδισµό και την εθελοδουλεία. Περιμένει τον προνοητικό ηγέτη του, ο οποίος θα του κάνει γνωστές, τις άγνωστες γι΄ αυτόν δυνάμεις που ενδόµυχα παραμένουν σε παθητική αναμονή στην ψυχή του.
Το “Αλεξάνδρειο Δόγμα” και η ΄Αλεξανδρινή Προνοητικότητα᾽ εκφράστηκαν από το βασιλέα, ο οποίος στους φαλαγγίτες του ήταν γνωστός για τα πολυπληθή του τραύματα, και στους αντιπάλους του, ως ο άνθρωπος τον οποίο δεν αναγνώρισε η Συζίγαµβη που προσκύνησε τον Ηφαιστίωνα, αντί γι΄ αυτόν. Από τον μετέπειτα Μέγα της ιστορίας, ο οποίος έγινε Μέγας γιατί κατενόησε το πνεύμα της Στρατιάς του, τρώγοντας µαζί της τις νύχτες γύρω από τη φωτιά. Δεν τον χώριζε Καμιά απόσταση από τον τελευταίο στρατιώτη του. Ἠταν από τους μικρότερους και ήταν τα παιδιά του.
Αν και σήµερα οι αποφάσεις για τη χάραξη του νέου δόγµατος αμύνης παίρνονταν µε γνώμονα την ᾿Αλεξανδρινή απλότητα”, η οποία υπάρχει σαφώς σε ορισμένους ηγέτες μας, Και ως στρατηγική υποδοµή εκλαμβάνονταν η κατανόηση της διάθεσης του Ελληνικού Λαού, για την διαχρονική του πορεία, σίγουρα το µέλλον θα γίνει καλύτερο.
Επιγραμµατικά αναφέρω, την επανεµφάνιση του δόγµατος της ᾿παλλαϊκής άμυνας”, το οποίο, θα έρθει ως νομοσχέδιο στη Βουλή στερούµενο πνεύματος ρεαλιστικής εφαρµογής, από τα όσα έχουν γίνει γνωστά έως τώρα: Πράγματι, η προαίρεση της ηγεσίας για αξιοποίηση του αισθήµατος του λαού για µαζική προσφορά στον αγώνα, παρά την σωστή διάθεσή της, αντιγράφει απαρχαϊωµένα δόγµατα τα οποία δεν είναι σε αρµονία µε το πνεύμα του Λαού και τις απαιτήσεις ενός σύγχρονου πεδίου µάχης.
Η ᾿παλλαϊκή άμυνα΄ πρέπει να υλοποιείται από την ᾿παλλαϊκή διάθεση” του Λαού ο οποίος καλείται να αμυνθεί, έχοντας ως βασικό εφόδιο το πνεύμα θυσίας Και προσφοράς στην πατρίδα του, αναμένοντας από τους ιθύνοντες τεχνοκράτες, να το αξιολογήσουν και να το αξιοποιήσουν πλήρως, φιλοσοφικά και επιχειρησιακά.
Όταν δε πρόκειται για διατυπώσεις και δογµατικές εφαρμογές παλλαϊκού χαρακτήρα, οι λάθος επιλογές στην ανάπτυξή τους έχουν ολέθρια αποτελέσµατα στο ίδιο το αίσθημα του Λαού, διαχρονικά, και δευτερευόντως σε επιχειρησιακό επίπεδο.
Ο Κεκαυμένος στο. ᾿Στρατηγικόν” του, εκπόνηµα συμβουλευτικό για την ηθική στάση των απογόνων του, αξιωματούχων του Βυζαντίου, κατανοώντας την “Αλεξανδρινή προνοητικότητα” τους καλεί σε ιδιαίτερα σοβαρό προβληματισμό, για θέµατα παλλαϊκού χαρακτήρα, δείχνοντας σεβασμό και ευλάβεια στη διάθεση η οποία θα οδηγήσει το Λαό στην καθολική θυσία του στον αγώνα για την ανεξαρτησία του.
Παραμένοντας σε αναμονή και αγωνία, για την κατανόηση του παλλαϊκού αγωνιστικού αισθήµατός του, ο λαός, από τη Βουλή του και τους εντεταλµένους αρµοδίους φορείς του, ζητά την συμμετοχή του στις αποφάσεις που θα ληφθούν γι΄ αυτόν (χωρίς αυτόν, όπως φαίνεται), προβληματιζόµενος, εάν η ηγεσία του θα σκεφθεί έστω και µε λίγη “Αλεξανδρινή προνοητικότητα”, αξιοποιώντας τη διαχρονική “σάρισα” του πνεύματός του, µε ᾽απρόβλεπτῃ Αλεξανδρινή διάθεση᾽ προετοιµαζόµενος γι το πεδίο της τιµής, εάν κληθεί και αυτός να βαδίσει το δρόµο της ᾿προγονικής γενεάς τω μνημοσύνων”, µιας πατρίδας ζώντων και τεθνεώτων αγωνιζόµενων φαλαγγιτών της ελληνικής διαχρονικής πραγματικότητας.
Φωτιάδης Όμηρος, Άγιον ορος
