του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
«Ας μεταφέρουμε μαζί την Κύπρο μας σε ένα πιο ευημερές μέλλον», ήταν το χθεσινό κάλεσμα του Ερσίν Τατάρ. «Εάν θέλετε μια συμφωνία, ας υπογράψουμε όλοι μαζί μια λύση δύο κρατών». Απευθυνόταν, λέει η είδηση, στην ηγεσία της ελληνοκυπριακής πλευράς.
Λίγες μέρες πριν από τη συνάντηση της Γενεύης και αφού ξεκαθάρισε ότι δεν πάει εκεί για να διαπραγματευτεί αλλά για να αναπτύξει την πολιτική για λύση δύο κρατών, θα μπορούσε να πει και καμιά κουβέντα παραπάνω. Διότι αυτό το εμπεδώσαμε. Το «πιο ευημερές μέλλον» για τον ίδιο το καταλάβαμε, τόσες φορές το επανέλαβε. Αν είχε και λίγο περισσότερο πολιτικό μυαλό θα μπορούσε να δώσει και λίγα στοιχεία να εξηγήσει πώς θα είναι πιο ευημερές το μέλλον για τους Ελληνοκύπριους με μια λύση δυο κρατών. Υπάρχουν τέτοια στοιχεία;
Μπορεί, για παράδειγμα, να δηλώσει ότι με τέτοια λύση θα επιστραφούν σημαντικά εδάφη στους Ελληνοκύπριους; Με τίποτα. Διότι, τα δύο κράτη τα θέλει αλλά θέλει και όλα τα κατεχόμενα εδάφη, θέλει και τον κατοχικό στρατό αιώνια στην Κύπρο, θέλει και το φυσικό αέριο, θέλει και εμπόριο, θέλει και να μείνουν οι Τ/κ στην ΕΕ… Τα θέλει όλα. Επομένως, τι έχουν να κερδίσουν οι Ελληνοκύπριοι με τέτοια λύση;
Θα μπορούσε να δηλώσει «ας υπογράψουμε όλοι μαζί μια λύση δύο κρατών» και θα επιστραφεί η Μόρφου, η Αμμόχωστος και άλλες περιοχές, θα μείνει υπό την «τδβκ» το 18% του εδάφους ή το 22% ή, έστω, το 25%. Γιατί δεν λέει καμιά κουβέντα να προσπαθήσει να γλυκάνει το χάπι; Διότι, απορρίπτει ακόμα και το 29% που δέχθηκε ο Ακιντζί. Θεωρεί ότι είναι δικά του όσα εδάφη άρπαξε ο τουρκικός στρατός ο οποίος θα μείνει εδώ να τα προστατεύει.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν δεχθεί (χάριν συζητήσεως, το λέω) η ε/κ πλευρά να ανταποκριθεί στην αξίωση και να κουβεντιάσει τη λύση δυο κρατών, λύση δεν πρόκειται να υπάρξει. Διότι, στο τραπέζι θα μπουν άλλα. Όχι μόνο το εδαφικό όπου θα μας πουν ότι θα μοιράσουμε τη νεκρή ζώνη και τελείωσε. Θα έρθει στο προσκήνιο το φυσικό αέριο, για παράδειγμα. Όπου θα ζητούν άλλου είδους διαμοιρασμό διότι ο φυσικός πλούτος όλου του νησιού ανήκει και στις δύο κοινότητες και δεν μπορεί η ελληνοκυπριακή κοινότητα να έχει τα οικόπεδα της ΑΟΖ που περιέχουν φυσικό αέριο και η τουρκοκυπριακή να μείνει με τα οικόπεδα που δεν περιέχουν. Διότι, αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα με την ΑΟΖ. Είναι και οι αγωγοί. Γιατί να πάει στην Αίγυπτο το αέριο και όχι στην Τουρκία;
Αυτά, ακόμα κι αν η διαπραγμάτευση θα είναι τα δύο κράτη. Φαντάσου η διαπραγμάτευση να είναι για συνομοσπονδία ή για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με χωριστή κυριαρχία όπου «οι συνιστώσες πολιτείες θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, χωρίς επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση» και «οι ομοσπονδιακοί νόμοι δεν θα καταπατούν τις νομοθεσίες των συνιστωσών πολιτειών που εμπίπτουν στις αρμοδιότητες των συνιστωσών πολιτειών» (συμφωνία Αναστασιάδη – Έρογλου του 2014). Κι όπου το μόνο που θα ενώνει τα δύο κρατίδια θα είναι η «διεθνής προσωπικότητα»… «Συνεταιρισμός με μια και μόνη διεθνή προσωπικότητα, καθώς και μια Τουρκοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία και μια Ελληνοκυπριακής Συνιστώσα Πολιτεία, οι οποίες θα έχουν ισότιμο καθεστώς (συμφωνία Χριστόφια – Ταλάτ του 2008).
Με αυτή την εικόνα πάμε από βδομάδας στην πενταμερή της Γενεύης για να αναζητούν οι ξένοι τη χρυσή τομή και να ακούμε κάθε μέρα τους πολιτικούς μας να εύχονται και να προσεύχονται να γίνει το βήμα και να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις «από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντάνα». Ε, ας προσευχηθούμε όλοι μαζί, τουλάχιστον, να μην βρεθούμε σε άλλα σκοτεινά μονοπάτια. Διότι, κατά κει πάμε.
