Είμαστε υποχρεωμένοι να καταδεικνύουμε τις αρνητικές συνέπειες της συμμαχίας Πούτιν και Ερντογάν για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Του Γιώργου Καραμπελιά από την huffingtonpost.gr
Τα τελευταία χρόνια, έχει μεγαλώσει η σύγχυση στην Ελλάδα και την ελληνική κοινή γνώμη, σχετικά με τις σχέσεις Ρωσίας, Τουρκίας και Ελλάδας. Τα πράγματα έμοιαζαν σχετικά εύκολα όσο Τουρκία και Ρωσία συγκρούονταν στη Συρία αλλά έπαψε να είναι από τη στιγμή που άρχισαν να συνεργάζονται, μετά το 2016. Έτσι, παράλληλα με την έντονη αποδοκιμασία της γερμανικής αλλά και της αμερικανικής πολιτικής, είμαστε υποχρεωμένοι να καταδεικνύουμε τις αρνητικές συνέπειες της συμμαχίας Πούτιν και Ερντογάν για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Και αυτό θέλουν να το συγκαλύψει ένα σημαντικό τμήμα οπαδών της Ρωσίας οι οποίοι ανήκουν σε όλα τα πιθανά και απίθανα περιβάλλοντα. Από την άκρα δεξιά και τον ορθόδοξο χώρο έως την άκρα αριστερά προβάλλεται μία πολιτική άκριτης υπεράσπισης της Ρωσίας και των επιλογών της, παρά τις συχνά αρνητικές για τα εθνικά μας συμφέροντα θέσεις της. Οι πλέον θρασείς ή οι πλέον αφελείς, φθάνουν μάλιστα να υποστηρίζουν πως η Ελλάδα η Ρωσία και η Τουρκία θα πρέπει «να τα βρουν» απέναντι στους δυτικούς, σύμφωνα με το παλιό κουκουέδικο αφήγημα, παραγνωρίζοντας ή αποσιωπώντας τον τουρκικό επεκτατισμό. Οι περισσότεροι το πράττουν «διά της παραλείψεως». Δηλαδή, αποσιωπούν ρωσικές θέσεις και ενέργειες που στηρίζουν την Τουρκία, όπως έγινε ακόμα και με την Αγία Σοφία, και από την άλλη επιτίθενται αποκλειστικά, ενάντια σε ορισμένες στις χώρες της Δύσης και την ελληνική κυβέρνηση – εξάλλου υπάρχουν και πολλά για να τους καταμαρτυρήσει κανείς μια και επιτρέπουν τον τουρκικό επεκτατισμό.
Το εγχείρημα λοιπόν καθίσταται ιδιαίτερα εύκολο μια και απλώς αποσιωπάται η ανάλογη ή και ακόμα χειρότερη τοποθέτηση της Ρωσίας. Έτσι, από το πρωί μέχρι το βράδυ, καταγγέλλουν και ορθώς τη Δύση και την Ευρωπαϊκή Ένωση διότι περιορίζονται σε φραστικές καταδίκες καθώς και την υποχωρητική ελληνική κυβέρνηση. Αποκρύπτουν όμως τη στάση της Ρωσίας που δεν βάζει κανένα φραγμό στην τουρκική επιθετικότητα ούτε καν φραστικά. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί με την Κύπρο και την τουρκική εισβολή. Εμείς μιλάμε μονίμως, και δικαίως, για τον Κίσινγκερ αλλά αποκρύπτουμε το γεγονός ότι η Ρωσία έδωσε τότε το οκέι στον Ετσεβίτ για να εισβάλει στην Κύπρο. Κάποιοι από τους κυνικότερους ή τους αφελέστερους συμπληρώνουν πως, εάν είχαμε εγκαταλείψει, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, τότε και μόνο θα μας προστάτευε η Ρωσία. «Καλά να πάθουν» λοιπόν οι Έλληνες.
Μάλιστα, εάν προσέξει κανείς, τα βέλη των υποστηρικτών της συμμαχίας Πούτιν-Ερντογάν δεν στρέφονται ιδιαίτερα εναντίον της πλέον εχθρικής προς την Ελλάδα ευρωπαϊκής χώρας, της Γερμανίας αλλά έχουν ως προνομιακό στόχο τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τον… Μητσοτάκη. Και δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να το ερμηνεύσουμε. Διότι η Ρωσία έχει στενές σχέσεις με τη Γερμανία και, μετά την απόπειρα κατά του Ναβάλνυ, διακυβεύεται ο North Stream 2.Ένας ακόμα λόγος ώστε Ρωσία και Γερμανία να “αντιπαθούν” τον Εastmed και να συντάσσονται με την Τουρκία, ενάντια στο ελληνο-αιγυπτιακό σύμφωνο οριοθέτησης ΑΟΖ.
Μια αδιέξοδη αυτοκρατορική πολιτική
Η πολιτική της προσέγγισης Ρωσίας-Τουρκίας είναι συνέπεια μιας αυτοκρατορικής-ευρασιανικής πολιτικής σε αντίθεση με τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του ρωσικού λαού. Διότι η λογική της αυτοκρατορικής Ευρασίας, οδηγεί στην υπαγωγή στην Κίνα, οικονομικά, και το Ισλάμ, πολιτιστικο-πολιτικά. Εξάλλου, το πρόσφατο μήνυμα που έστειλε η… Τουρκία μέσω των Αζέρων στη Ρωσία, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές.
Και η σημερινή Ρωσία δεν είναι η αυτοκρατορική τσαρική Ρωσία ή η Σοβιετική Ένωση, είναι μία χώρα 145 εκατομμυρίων, εκ των οποίων το 15% είναι μουσουλμάνοι, και περιστοιχίζεται στα νότια σύνορά της από τα 70 εκατομμύρια των μουσουλμάνων της Κεντρικής Ασίας, για να μην αναφερθώ στα 250 εκατομμύρια του Ιράν, του Αφγανιστάν και της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή, το ΑΕΠ της, σε δολάρια, είναι κατώτερο της Ιταλίας και συνεχίζει να εξαρτιέται αποκλειστικά από την ενέργεια, τις πρώτες ύλες και τη στρατιωτική βιομηχανία.
Μετά την κατάρρευση του 1989-93, η Ρωσία, έχοντας χάσει όλους τους δορυφόρους της, καθώς και την όποια επιρροή στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα, επιχείρησε προς στιγμήν να ενταχθεί στο δυτικό σύστημα.
Ωστόσο, μια τέτοια πορεία δεν ευδοκίμησε εξαιτίας εξωτερικών αλλά και εσωτερικών παραγόντων.
Κατ’ αρχάς την έντονη αντίθεση όλων των πρώην ανατολικών χωρών, Πολωνίας, Βαλτικών χωρών, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας κ.λπ., με τον φόβο της επιστροφής της ρωσικής αυτοκρατορίας. Πάνω σε αυτά ακριβώς τα έντονα αντιρωσικά συναισθήματα θα στηριχθεί η προσπάθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γερμανίας να επεκτείνουν τη δική τους επιρροή – οικονομική η Γερμανία και πολιτικοστρατιωτική οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Απέναντι σε μία τέτοια πολιτική, αρχικώς ο Γιέλτσιν και για μία μικρή περίοδο ο Πούτιν, επιδίωξαν την ένταξη της Ρωσίας στο ευρύτερο δυτικό στρατόπεδο παρά τις τρικλοποδιές των Αμερικανών στοχεύοντας να καταστεί μεσοπρόθεσμα η Ρωσία ευρωπαϊκή δύναμη και πάλι, και έτσι να αποκοπεί η Ευρώπη από την αποκλειστική αμερικανική ηγεμονία. Διότι μια Ευρώπη, συνδεδεμένη με τη Ρωσία θα μπορούσε και να απεξαρτηθεί από την αμερικανική κυριαρχία. Όμως, επρόκειτο για μία στρατηγική μακράς πνοής και προφανώς μεγάλης υπομονής.
Η αποικιακή παράδοση
Ωστόσο, υπήρχαν και εσωτερικοί παράγοντες που έκαναν δυσκολότερη και τελικώς απέτρεψαν μία τέτοια εξέλιξη.
Κατ’ αρχάς, το γεγονός ότι οι ρωσικές ελίτ είχαν μία μακρά αυτοκρατορική και αποικιακή παράδοση, τουλάχιστον από την εποχή του μεγάλου Πέτρου. Όλη η σύγχρονη ιστορία της Ρωσίας, αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης, αποτελεί μία ιστορία αποικιακών κατακτήσεων τόσο προς τα δυτικά, με την επέκταση στην Πολωνία, τις Βαλτικές Χώρες, την Κεντρική Ευρώπη, όσο και προς τα ανατολικά, μέχρι τη Μαντζουρία και προς τα νότια. Έτσι, διαμορφώθηκε μια αυτοκρατορική και ιμπεριαλιστική εθνική συνείδηση, βαθιά ριζωμένη στις ρωσικές ελίτ αλλά και τον ίδιο το ρωσικό λαό – αυτό που και οι μπολσεβίκοι αποκαλούσαν μεγαλορωσικό σοβινισμό.
Μία πρώτη μεγάλη κρίση δοκίμασε η Αυτοκρατορία κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ενώ η οριστική κατάρρευση θα έρθει στη δεκαετία του 1990 καθώς θα αποκολληθούν και έθνη που συγκροτούσαν τον πυρήνα της, από την Ουκρανία μέχρι το Καζακστάν. Η Ρωσία, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της, θα τείνει να μεταβληθεί σε έθνος–κράτος και ενώ μέχρι το 1990 οι Ρώσοι αποτελούσαν κάτι λιγότερο από το 50% του πληθυσμού, σήμερα αποτελούν το 80%
Είναι δηλαδή εν τοις πράγμασι ένα εθνικό κράτος, παρότι η μετάβαση από μια αυτοκρατορική σε μια εθνική συνείδηση δεν είναι τόσο εύκολη. Και σε αυτό δεν βοηθά ούτε η γεωγραφία ενός αχανούς κράτους ούτε ο χαρακτήρας της ρωσικής οικονομίας και των ρωσικών αρχουσών τάξεων. Η δε δυναμική της αυξανόμενης αντιπαράθεσης με τους Αμερικανούς θα κάνει όλο και πιο ισχυρή την τάση της επιστροφής σε μία πολιτική παγκόσμιας αντιπαράθεσης, χρησιμοποιώντας κατ’ εξοχήν τη η στρατιωτική της μηχανή πράγμα που κάνει στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Συρία και τη Λιβύη και κατά δεύτερο λόγο η ανασυγκρότηση μιας ιδεολογικής επιρροής στηριγμένης σε έναν πολιτικο-ιδεολογικό «ανταρτοπόλεμο», άσχετα και πέρα από οποιαδήποτε ιδεολογική σταθερά.
Έτσι, μια και στη Δύση, αναπτύσσονται κατ’ εξοχήν οι δεξιές, ακροδεξιές ακόμα και φασιστικές αντιπαγκοσμιοποιητικές τάσεις, η Ρωσία του Πούτιν θα στηρίζεται προνομιακά σε αυτές. Θα στηρίξει και τον Τραμπ στις ΗΠΑ, ή τα ακροδεξιά κόμματα σε όλη την Ευρώπη και παράλληλα ομάδες από το αντίπαλο αριστερό στρατόπεδο. Και οι σύμμαχοί της σήμερα δεν θα είναι ο… Πάμπλο Πικάσο ή ο Γιάννης Ρίτσος και ο Μανόλης Γλέζος, αλλά διάφοροι ακροδεξιοί, από τον Μπάνον στις ΗΠΑ μέχρι τον Βελόπουλο στην Ελλάδα, καθώς και κάποιοι αριστεροί γυρολόγοι.
Μια αδιέξοδη υπερεπέκταση
Όμως, μια τέτοια πολιτική, υπερεπέκτασης είναι μεσοπρόθεσμα αντιπαραγωγική.
Κατ’ αρχάς οδηγεί στη μονομερή στρατιωτικοποίηση των εξωτερικών σχέσεων της χώρας και μία τέτοια πολιτική υπερδύναμης χωρίς τα όπλα της –πληθυσμιακά, οικονομικά, ιδεολογικά– την οδηγεί σε ανίερες και ανόσιες συμμαχίες. Συμμαχεί με την Τουρκία, υποτιμώντας το γεγονός πως αυτή η τελευταία αποτελεί την αιχμή του δόρατος ενός ισλάμ που πολιορκεί όλο και πιο στενά μια ορθόδοξη ευρωπαϊκή χώρα. Όσο για την πολιτική της ιδεολογικής διείσδυσης, αυτή γίνεται με όπλα τον Μπάνον, τον Βελόπουλο και διάφορα έντυπα, ιστοσελίδες και προσωπικότητες αμφιλεγόμενης αξίας και υπόστασης. Χαρακτηριστική είναι η έσχατη συμπόρευση πολλών ρωσόφιλων «παραγόντων» με την αμφισβήτηση του κορωνοϊού, της χρήσης μάσκας, του εμβολιασμού και η χρησιμοποίηση και της ορθοδοξίας γι’ αυτό τον σκοπό.
Μια μεγαλοϊδεατική αυτοκρατορική πολιτική δεν μπορεί παρά να έχει και συνέπειες στο εσωτερικό της χώρας, όπου οι κάθε είδους ολιγάρχες απομυζούν τον ρωσικό λαό, καταργούνται σταδιακώς τα όποια δημοκρατικά δικαιώματα, όπου καταστέλλονται βίαια ή ακόμα και δολοφονούνται όσοι διαφωνούν, γεγονός που απομακρύνει όλο και περισσότερο τη χώρα από τη φυσική της θέση στην Ευρώπη. Παράλληλα, προσφέρει την ευκαιρία τους άσπονδους φίλους της σε όλη τη Δύση, όπως συνέβη πρόσφατα με την υπόθεση Ναβάλνυ, να μεθοδεύουν όλο και περισσότερο την απομάκρυνση της Ρωσίας.
Αυτή η αδιέξοδη πολιτική μπορεί να αναστραφεί μόνο με την αποδοχή από τις ρωσικές ελίτ του γεγονότος ότι η Αυτοκρατορία έχει λάβει τέλος και ότι θα πρέπει να αυτο-αναγνωριστεί ως ένα ευρωπαϊκό έθνος-κράτος και να κερδίσει με την πολιτική της, εξωτερική και εσωτερική, την ένταξή της σε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό σύστημα. Αντίθετα, η πορεία που ακολουθούν οι ελίτ της χώρας θα αποδειχτεί, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα, μοιραία, όπως και επί Μπρέζνιεφ για τη Σοβιετική Ένωση.
Από το ξανθό γένος στη Συμφωνία Λένιν-Κεμάλ;
Για μας τους Έλληνες, προφανώς, μια τέτοια πολιτική είναι απαράδεκτη και συνεχίζει μια αρνητική παράδοση εκατό χρόνων, από τη συμμαχία Λένιν-Κεμάλ φθάνοντας στη σημερινή συμμαχία Πούτιν-Ερντογάν. Δυστυχώς για εμάς, η συμμαχία μας με το ξανθό γένος, αποφασιστικής σημασίας κατά τον 18ο και στις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1829, τελείωσε με τον Κριμαϊκό Πόλεμο, το 1853. Έκτοτε, η ρωσική πολιτική υπήρξε εχθρική απέναντί μας, προωθώντας τον βουλγαρικό εθνικισμό και επεκτατισμό σε βάρος της Ελλάδας και με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, έφθασαν να παραχωρούν ολόκληρη τη Μακεδονία και τη Θράκη στη Βουλγαρία. Στη συνέχεια, οι μπολσεβίκοι θα αναστήσουν το ετοιμοθάνατο οθωμανικό τέρας, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας τον Κεμάλ ενώ θα συνεχίσουν να ανακινούν το μακεδονικό ζήτημα και να επιδιώκουν την απόσπαση της Μακεδονίας και της Θράκης από την Ελλάδα. Μόνο στο Κυπριακό ζήτημα, θα συνταχθούν με τους ελληνοκύπριους, και κατ’ επέκταση με τα ελληνικά συμφέροντα, μια και η Κύπρος αμφισβητούσε την αγγλική και Νατοϊκή κυριαρχία. Εν συνεχεία, με βάση την αντιπαράθεσή τους με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, θα παραμένουν εχθρικοί προς μια Τουρκία προκεχωρημένο φυλάκιο της δυτικής Συμμαχίας. Σήμερα, πάντως, θα τα ξαναβρούν με την Τουρκία και θα θεωρήσουν την αντιπαράθεση Τουρκίας-Ελλάδας ως μια πιθανή ευκαιρία αποσύνθεσης του ΝΑΤΟ.
Παρόλα ταύτα, επειδή σε βάθος χρόνου η ένταξη της Ρωσίας στο ευρωπαϊκό στρατόπεδο είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του ελληνισμού και της ορθοδοξίας, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τρέφουμε εχθρική προδιάθεση απέναντι στη Ρωσία ούτε να ιδεολογικοποιούμε σε μια αντιρωσική κατεύθυνση τη σημερινή αντίθεσή μας στην τόσο αρνητική για μας προσέγγιση Ερντογάν-Πούτιν. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε την κοινή σε ένα σημαντικό ποσοστό ιστορική και πολιτιστική μας κληρονομιά και δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η Ρωσία, με βάση τα δικά της συμφέροντα, δεν επιθυμεί την παράδοση της Κύπρου στους Τούρκους. Γι’ αυτό και οι σχέσεις πρέπει να συνεχίζονται και να επενδύουμε και στη «δημόσια διπλωματία», ενισχύοντας την πολιτιστική μας παρουσία στη Ρωσία. Εξάλλου, όλοι οι Ρώσοι δεν συμφωνούν με όλες τις επιλογές του Πούτιν, πόσο μάλλον με εκείνες του τουρκόφιλου ευρασιανιστή Ντούγκιν.
Παρότι λοιπόν, σήμερα τα συμφέροντά μας δεν ταυτίζονται, πιστεύουμε πως ο χρόνος δουλεύει αντίστροφα για τα ευρω-ασιατικά και φιλο-ισλαμικά μεγαλοϊδεατικά οράματα των Ντούγκιν και κομπανία. Γιατί η σκληρή πραγματικότητα, όπως έγινε πρόσφατα στο ΝαγκόρνοΚαραμπάχ, καταδεικνύει καθημερινά πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την επιβίωση της Ρωσίας ως μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης από την εγκατάλειψη των αυτοκρατορικών της ονειρώξεων.
Η εξέλιξη εξάλλου του ευρασιανισμού του Ντούγκιν είναι αποκαλυπτική. Ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια με μια επιδίωξη ανασύστασης της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, σε αντίθεση με την Κίνα και την Τουρκία, και κατέληξε στον ρωσο-ισλαμισμό και στη συμμαχία με την Κίνα! Ακριβώς γιατί πλέον η Ρωσία δεν μπορεί να είναι αυτοκρατορία και θα εξαρτηθεί, τελικώς, από τους ισχυρότερους συμμάχους της, το 1,5 δισεκατομμύριο των Κινέζων, οικονομικά, και το 1,5 δισεκατομμύριο των μουσουλμάνων, πολιτισμικά! Μόνο σε μια ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να είναι ανεξάρτητη και αποφασιστικός παράγοντας της ευρωπαϊκής αυτονομίας. Και αυτό είναι το δικό μας συμφέρον. Απέναντι στον Ευρασιανισμό, η Πανευρώπη. Επιπλέον θα ήταν ένας ευρωπαϊσμός ισορροπημένος στον οποίο θα μπορούμε να παίζουμε ουσιαστικό ρόλο ως σύνδεσμος ανατολικής και δυτικής πτέρυγας της Ευρώπης.
6 ΣΧΟΛΙΑ
“Και αυτό είναι το δικό μας συμφέρον. Απέναντι στον Ευρασιανισμό, η Πανευρώπη. ”
Και ποιος σας είπε ότι αφενός αυτό είναι το συμφέρον της Ρωσίας ή ότι είναι εφικτό;
Καταρχάς η ίδια η έννοια της “Πανευρώπης” τι είδους ιστορικά, ιδεολογικά, εθνοτικά, οικονομικά ερείσματα και προοπτικές έχει ως γεωπολιτική οντότητα; Σε τι συνίσταται, σε μια ενιαία ομοσπονδία “Από την Λισσαβόνα στο Βλαδιβοστόκ”, με τι είδους ηγεσία, με τι κοινό ανάμεσα στους λαούς της, τι μορφή ηγεσίας και κοινής άμυνας; Εδώ η ίδια η προσπάθεια ενοποίησης του αμιγώς ευρωπαϊκού χώρου έχει όχι απλά τελματώσει αλλά βρίσκεται σε αποδρομή.
Η Ρωσία δεν είναι Δύση. Έχει υιοθετήσει-οι ελίτ της-ένα ψευδεπίγραφο δυτικό τρόπο ο οποίος αποτελεί με σπενγκλεριανούς όρους μια ιστορική ψευδομόρφωση. “Grattez le russe et en dessous vous verrez le tartare”. Το 2014, μετά την Ουκρανική κρίση, το… συμπεφωνημένο υπονοούμενο μεταξύ των περισσότερων Ρώσων γεωπολιτικών αναλυτών, διανοουμένων, σχολιαστών, οργανικών ή μη, είναι ότι η μακρά προσπάθεια της Ρωσίας να “δυτικοποιηθεί”, που ξεκίνησε με τον Μεγάλο Πέτρο πριν τρείς αιώνες και το Κομουνιστικό εβδομηντάχρονο επεισόδιο ήταν απλά μέρος της, έφτασε σε ένα οριστικό τέλμα.
Σε συνέντευξη του ο Λαβρώφ προ δύο ημερών, απηχώντας αυτή την θέση, είπε ότι είναι καιρός η Ρωσία να πάψει να κοιτά προς την Δύση ζητώντας επιβεβαίωση και αναγνώριση. Οι λόγοι είναι πολλαπλοί. Από την μια κόπωση από αυτό που οι ίδιοι οι Ρώσοι, δίκαια ή άδικα, θεωρούν ως ειλικρινή προσπάθεια η οποία έτυχε εμπαιγμού και περιφρόνησης, αν όχι ωμής εχθρότητας, η παγίωση της αντίληψης ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε αναπόδραστη παρακμή και φυσικά το οικονομικό δέλεαρ του κοιτάγματος προς το νέο οικονομικό κέντρο του πλανήτη, την Ανατολή.
Ακόμη όμως και αν παραγνωρίσουμε όλα τα παραπάνω, η αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ είναι τόσο πολιτισμικά όσο και με ένα πυκνότατο πλέγμα σχέσεων εξάρτησης και εξουσίας μέσω τόσο του ΝΑΤΟ όσο και ενός εσμού οργανισμών, προσωπικών σχέσεων, μυστικών και φυσικά οικονομικών συμφερόντων, τόσο καλά αγκιστρωμένες στην Ευρώπη που η έξωση τους φαντάζει απλά αδύνατη ενώ η εκούσια φυγή τους προσκρούει σε όλο το κοσμοείδωλο του Beltway.
Και να έκρινε λοιπόν η Ρωσία ότι θα ήταν προς το συμφέρον της μια τέτοια προσπάθεια, ο μη-ρεαλιστικός της χαρακτήρας θα την ακύρωνε εκ των πραγμάτων.
“.. πιστεύουμε πως ο χρόνος δουλεύει αντίστροφα για τα ευρω-ασιατικά και φιλο-ισλαμικά μεγαλοϊδεατικά οράματα των Ντούγκιν και κομπανία.”
Ο ιστορικός χρόνος μάλλον δουλεύει ακριβώς προς την επιβεβαίωση αυτών των οραμάτων, κυοφορώντας την αποσύνθεση της Δύσης, την ενίσχυση του “μαχητικού” Ισλάμ (σε βάρος και της Ρωσίας) και του ανοίγματος ενός κενού εξουσίας στην Ευρασία που φτάνει δυνητικά μέχρι τον Περσικό (Rimland), ανεξάρτητα από τις επιλογές της Ρωσικής ηγεσίας, αλλά πιστός μέχρι κλάσματος δευτερολέπτου στην εσωτερική του λογική που μετατρέπει την Ευρώπη σε γεωπολιτικό ζόμπι. Ρωσία, Τουρκία και άλλες δυνάμεις οσμίζονται την αποσύνθεση και τοποθετούνται ανάλογα. Είναι ίσως καιρός και η Ελλάδα να κάνει το ίδιο.
Το ερώτημα δεν είναι εάν η Ευρώπη βρίσκεται σε παρακμή, γεγονός διαπιστωμένο εδώ και δεκαετίες ούτε εάν η Ρωσία και η Ελλάδα βρίσκονται σε παρακμή, επίσης διαπιστωμένη προ πολλού. Το ερώτημα είναι άλλο, τι κάνουμε μπροστά σε αυτή την παρακμή. Εάν η Ευρώπη –συμπεριλαμβάνοντας τη Ρωσία– και η Ελλάδα έχουν άλλη διέξοδο εκτός από την συγκρότηση ενός γεωπολιτικού πόλου, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό. Και είναι προφανές πως δεν υπάρχει άλλη απάντηση. Και όπως αναγνωρίζει και ο ίδιος ο ανώνυμος “σχολιαστής” το “μαχητικό Ισλάμ” ενισχύεται “και σε βάρος της Ρωσίας”. Κατά συνέπεια κάθε πρόταση “προσχώρησης” στη «νέα πραγματικότητα» που υποστηρίζει ισοδυναμεί με “απορρόφηση” σε αυτό το “μαχητικό Ισλάμ”, που τόσο μοιάζει να τον θέλγει, σε “Υποταγή” σύμφωνα με το ομώνυμο βιβλίο του Ουελμπέκ. Και επειδή γνωρίζει πολύ καλά ο ίδιος όπως έχει φανεί και από τις προηγούμενες τοποθετήσεις του, πως ειδικά για την Ελλάδα αυτό σημαίνει ιστορική έκλειψη του ελληνικού-έθνους κράτους, και του ελληνισμού, την οποία και προφανώς επικροτεί, περιττεύει στο εξής κάθε συζήτηση. Διότι τοποθετείται εκτός του σώματος του ελληνισμού και ενάντιά του. Ενώ το Άρδην τοποθετείται εντός του ελληνικού σώματος και κατά συνέπεια ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες αναζητά διεξόδους για την διατήρηση της ελληνικής ανεξαρτησίας.
Όμως οι παρεμβάσεις του υπήρξαν πολύ χρήσιμες παιδευτικά, γι’ αυτό και μπήκα στον κόπο να απαντήσω. Γιατί δείχνουν την «τελική ανάλυση» όλων των ψευδο-φιλορωσικών τοποθετήσεων που φθάνουν εντέλει να στρέφονται ενάντια στην ίδια την υπόσταση του ελληνισμού και ενός μεγάλου ευρωπαϊκού έθνους όπως η Ρωσία. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ανοικτά φιλοτουρκικές και φιλοϊσλαμικές τοποθετήσεις. Και επειδή με την ισλαμική Τουρκία βρισκόμαστε σε πόλεμο από το 1974 και μετά, επειδή η Τουρκία βρίσκεται στον «κόσμο του πολέμου» (Νταρ αλ Χαρμπ) όπου οι ίδιοι οι Ισλαμιστές τοποθετούν την Ελλάδα, δεν χωράει πλέον τέτοια συζήτηση στα πλαίσια της ιστοσελίδας του Άρδην. Ο ανώνυμος ¨σχολιαστής’ αυτοτοποθετείται χωρίς καμιά αμφιβολία στο πλευρό της Τουρκίας και του Ερντογάν, γι’ αυτό στο εξής ας βρει άλλο «μετερίζι» παρέμβασης.
οταν η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ αρνουνται την ηλεκτρονικη ψηφοφορια και την διεξαγωγη της ημερα Σαββατο και οχι σε μερα εργασιμη και κανεις από τους 150.000 χιλιαδες εκπαιδευτικους (μονο αυτο δεν ειναι) δεν αντιδρα σε αυτο, δεν χρειαζομαστε πολλα για να καταλαβουμε αυτη η κοινωνια ζει ήδη τον ΘΑΝΑΤΟ της και δεν υπαρχει σωτηρια…. ειναι πια θεμα χρονου η εξαφανιση της…. ειναι κατι τελειωμενο ήδη….
Δεν προσβλέπω σε δημοσίευση αφού δικό σας φυσικά το μετερίζι και δική σας η ελευθερία να παρέχεται φιλοξενία σε αυτό κατά το δοκούν. Τούτου λεχθέντος, κάνετε-όπως και σε προηγούμενη απάντηση σας σε εμένα-κάποιες νοητικές ακροβασίες, ή τέλος πάντων αυθαίρετες υποθέσεις αναφορικά με ότι έγραψα ή μάλλον ότι δεν έγραψα, δίχως να απαντάται στον πυρήνα της προβληματικής.
Ακόμη και αν η Ρωσία επιθυμούσε να συγκροτήσει έναν τέτοιο Πανευρωπαϊκό πόλο-και υπάρχουν άφθονα παραδείγματα σε βάθος σχεδόν 30 ετών ότι το προσπάθησε-απλά δεν θα μπορούσε να το επιτύχει λόγω δομής της Ε.Ε και των συμφερόντων που αυτή διασφαλίζει σε σύμπνοια με το ΝΑΤΟ. Επιπλεόν θα προυπέθετε ακραία απομείωση της Αμερικανικής ισχύος σε βαθμό μη-ρεαλιστικό για τις επόμενες 2-3 δεκαετίες. Οπότε το ξεχνάμε.
Ισχυρίζεστε ότι επικροτώ και μάλιστα “προφανώς”, την ” ιστορική έκλειψη του ελληνικού-έθνους κράτους”. Αυτή την θεωρώ αναπόδραστη όσο παραμένουμε σε καθεστώς παρασίτου εντός των σε βαθιά παρακμή δυτικών, δομών, τουλάχιστον όχι χωρίς να προχωρούσαμε σε ένα ιδιότυπο αντάρτικο για το οποίο όμως δεν έχουμε ούτε το στομάχι ούτε το όραμα, ούτε τον λαό. Κοντολογίς, μακάρι να επιβιώσει ο ελληνισμός αλλά αν δεν το θέλει ο ίδιος, το σώμα αυτών που τον εκπροσωπούν αυτή την ιστορική στιγμή, λίγα μπορούμε να κάνουμε. Sic transit..
Κύριε «Γιάννη Α» παρά την υπόσχεσή μου ότι δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί σου, θα το κάνω μάλλον και πάλι για παιδευτικούς λόγους ή ίσως απλώς γιατί έχω το σαράκι της πολεμικής που μου επιτρέπει να διευκρινίζω τις ίδιες μου τις απόψεις καθώς και να τις κοινοποιήσω σε κάποιους αναγνώστες ακόμα.
Κατ’ αρχάς σε σχέση με την ένταξη της Ρωσίας σε έναν πανευρωπαϊκό σχεδιασμό πολύ σωστά θέτεις ως όριο τις 2-3 δεκαετίες. Και εγώ έναν τέτοιο ορίζοντα βλέπω και δεν είναι προφανώς πολύ μακρυά. Στο άμεσο μέλλον βλέπω μια έστω στοιχειώδη στρατιωτική και πολιτική συγκρότηση της ΕυρωπαΪκής Ένωσης με εμβρυουλκό τη Γαλλία και την ελληνογαλλική συμμαχία σε αντιπαράθεση με την Τουρκία. Γι’ αυτό και η στρατιωτική΄ αντιμετώπιση των προκλήσεών της και η οριστική εκδίωξη της από την Ευρωπαϊκή Ένωση που θα βαθύνει το απαραίτητο χάσμα Τουρκίας-ΕΕ ώστε η Τουρκία να αποκοπεί η πρώτη οριστικά από αυτή και να στραφεί στην τόσο ποθητή για σένα και γι’ αυτήν Ευρασία.
Όσο για την πεποίθησή μου ότι τοποθετείσαι ανοικτά υπέρ της κατάργησης του ελληνικού έθνους-κράτους και ότι κατά βάθος είσαι φιλότουρκος, την επιβεβαιώνεις για άλλη μία φορά. Πέραν του ότι ουδέποτε –και μάλιστα σε μια στιγμή ανοικτής αντιπαράθεσης με τον Ερντογάν– δεν έχεις τοποθετηθεί ανοικτά εναντίον της Τουρκίας, αντίθετα μας καλείς να προσχωρήσουμε στο ευρασιατικό σχήμα, δηλαδή κάτω από τις σημερινές συνθήκες να διαλύσουμε το ελληνικό έθνος κράτος. Διότι κάτω από τον υπαρκτό συσχετισμό δύναμης και τα σημερινά πληθυσμιακά δεδομένα αυτό σημαίνει αποδοχή της ισλαμοποίησης της Ελλάδας και των Βαλκανίων και οριστική αποσύνθεση του ελληνισμού.
Υποστηρίζοντας για άλλη μια φορά ότι οι «Έλληνες» και ο ελληνικός λαός δεν έχουν τη δυνατότητα για οποιαδήποτε αντίσταση και επομένως καλά να πάθουν, καταδεικνύει πως αυτοτοποθετείσαι εκτός του ελληνικού σώματος. Όσοι τοποθετούνται μέσα σε αυτό αναζητούν μέχρι την τελευταία στιγμή διεξόδους και λύσεις για τη σωτηρία του έθνους τους. Αυτό που έκανε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος παρά την απελπιστική κατάσταση του βυζαντινού Ελληνισμού ή οι Έλληνες στη μάχη της Λευκόπετρας στην Κόρινθο, απέναντι στους Ρωμαίους το 146 π.Χ.
Τέλος δεν γνωρίζω αν είσαι απλώς ακραίος εθνομηδενιστής από αυτούς που αφειδώς παράγει η χώρα ή προπορίζεσαι κάποιο όφελος από αυτά που υποστηρίζεις, εξάλλου κινείσαι από την ανωνυμία και ο καθένας μπορεί να υποθέσει τα πάντα. Γι’ αυτό και αν υπάρχει μια αμυδρή πιθανότητα να συνεχιστεί οποιαδήποτε συζήτηση αυτή έχει ως προϋπόθεση, να μας στείλεις όνομα και ιδιότητα, όπως εμείς από την πλευρά μας ανοικτά τη διακηρύττουμε. Διαφορετικά η συζήτηση καταντάει κοροϊδία.
Τα επόμενα χρόνια δεν θα έχουμε ενίσχυση του Ισλάμ, αλλά το αντίθετο. Το Ισλάμ, ενώ τόσα χρόνια κρυβόταν πίσω από το προσωπείο του δήθεν θύματος των σταυροφοριών και της αποικιοκρατίας, έδειξε μέσω του ισλαμικού κράτους, της Τουρκίας, αλλά και της εισόδου των μπουμπουκιών του στην Ευρώπη (χάρη στον Αλέξη Τσίπρα και την κυρία Τασία, που άθελά τους έγιναν ευεργέτες της ανθρωπότητας και του πολιτισμού) το πραγματικό του πρόσωπο.
Και το πρόσωπο αυτό το έδειξε όχι μόνο στον δυτικό κόσμο, αλλά και στους ίδιους τους μουσουλμάνους, τουλάχιστον στα ανώτερα στρώματα αυτών. Γι’ αυτό βλέπεις π.χ. το κυνήγι της μουσουλμανικής αδελφότητας και της Τουρκίας από τις αραβικές χώρες και την αναγνώριση του Ισραήλ από ΗΑΕ και Μπαχρέιν. Αυτό είναι μόνο η αρχή. Το πολιτικό Ισλάμ δεν μπορεί να σταθεί ως ιδεολογία στον σύγχρονο κόσμο.
Μη σου κάνει εντύπωση αν τα επόμενα χρόνια η κεφαλή του φιδιού (η Τουρκία) συντριβεί.
Επιπλέον, στην εποχή της επικοινωνίας των ανώτερα στρώματα του μουσουλμανικού κόσμου μορφώνονται, συγκρίνουν π.χ. θρησκείες κτλ. Η εξουσία των μουλάδων τελειώνει.
Πριν από 9 χρόνια, πριν ακόμα το Ισλάμ ξεβρακωθεί, έλεγα σε έναν φίλο Τουρκοαζέρο για τους καημένους τους μουσουλμάνους που υποφέρουν από την αποικιοκρατία όπως εμείς. Και τι μου απάντησε: Ψάξε να δεις τι είχε πει ο Τσώρτσιλ για το Ισλάμ…