από το Άρδην τ. 12, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1998
Η Ελλάδα -και το γνωρίζουμε όλοι- ή θα αλλάξει ή θᾳ συρρικνωθεί και θα εξαφανιστεί ως διακριτός πολιτισµός. Εδώ, στη θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο, δεν δίνεται απλώς η μάχη για τη θρήκη, τη Μυτιλήνη ή την Κύπρο. Δίνεται η τελευταία µεγάλη μάχη του ελληνισµού. Δίνεται η μάχη της ανόκαµψης ύστερα από µια συρρίκνωση που διαρκεί ήδη εβδομήντα-πέντε χρόνια και κινδυνεύει να λάβει απαγορευτικές για την επιβίωσή µας διαστάσεις.
Και πάντα στις στιγμές που κρίνονται οι πολιτισμοί, όλες οι αντιθέσεις και όλες οἱ δυνατότητες κρίνονται στην περιφέρεια, στις limes, εκεί που η αμφισβήτηση της υπόστασης παίρνει τις πλέον δραματικές και πιεστικές διαστάσεις. Η πρόκληση πρέπει να απαντηθεί εκεί όπου η αμφισβήτηση αφορά την ἴδια την υπόσταση. Εδώ θᾳ κριθεί εάν ή Ελλάδα θα ανασυγκροτήσει τον ιστορικό της χώρο, των Βαλκανίων και του Ευξείνου, εδώ θᾳ κριθεί εάν θᾳ απορρίψει το παρασιτικό μοντέλο της ένταξης στη Δύση Και θα ξανασυναντήσει τη γεωγραφία της. Εδώ στη θράκη, στα σύνορα των συνόρων θᾳ πρέπει να απαντηθεί η πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Γι’ αυτό και τονίζουµε πως η θρήκη αποτελεί συμπύκνωση της μοίρας του ελληνισμού.
Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σαν χώρα, η πρόκληση που αντιμετωπίζει η θράκη, συνίσταται στα εξής σημεία:
Α. Στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας. Και προφανώς η θράκη είναι ένα βασικό µέτωπο µιας τέτοιας μάχης.
Β. Στην επανασύνδεση µε τον Ιστορικό µας χώρο. Στην επανασύνδεση µε το όραµα του Ρήγα. Και από πού αλλού μπορούμε να ξεκινήσουμε, αν όχι από την θρᾳκΙώτικη «πλατφόρμα»;
Γ. Τέλος, στην επανασύνδεση µε την διαδρομή του ελληνισμού -και που αλλού µπορεί να γίνει αυτή αν όχι εδώ, στη θράκη, στο χωνευτήρι όλων των φυλών και λαλιών του ελληνισμού: 0 Πόντος συναντά τον Ανατολικοθρακιώτη, τον Ρομά, τον Πομάκο απόγονο των αρχαίων θρακών, τον Μικρασιάτη, τον γεοπρόσφυγα από την Γεωργία, τον Ελλαδίτη επήλυδα, τον Αθηναίο φοιτητή.
Λένε πολλοί φίλοι στη θράκη: Πλουτίσαµε µε υποσχέσεις. Ας µας αφήσει η Αθήνα (και αυτό τείνει να συμπεριλάβει όλη την υπόλοιπη Ελλάδα) ήσυχους να προχωρήσουμε μόνοι µας. Αυτό το ξέσπασμα της οργής είναι κατανοητό αλλά δεν μπορούμε να το συμμεριστούµε. Η Ελλάδα δεν µπορεί να εγκαταλείψει τη θράκη. Όχι απλώς γιατί χωρίς αυτήν θα είναι ακρωτηρ!ασµένη, αλλά γιατί, όπως προσπαθήσαµε να δείξουμε, συμπυκνώνει την ἴδια της την υπόσταση. Κατά συνέπεια, επειδή εδώ χτυπάει η Καρδιά της Ελλάδας, οφείλει εδώ να μεταβάλει την ύπαρξή της από ένα Αθηνοκεντρικό µίζερο Ελλαδιστάν σε µια σύγχρονη και δυναμική χώρα.:
Αν φανταστούμε ότι ή Αθήνα του 1940 µε πληθυσμό γύρω στο εκατομμύριο ακολουθούσε τη φυσική της αυξηση, θᾳ έφθανε σήµερα το 1.9, εκ. Και η θράκη αν ακολουθούσε τη φυσική της αύξησ, θα έφτανε τις 550 Χιλ. πληθυσμό µε ότι αυτό µπορεί να σηµαίνει στο επίπεδο της ανάπτυξης, του πολιτισμού, µε ότι µπορεί να σηµαίνει για την άμυνα, το µειονοτικό κ.λπ. Είναι υποχρέωση της Ελλάδας, είναι υποχρέωση του κράτους των Αθηνών, αλλά και όλων των Ελλήνων, εδώ και τώρα να αποδώσουν τα οφειλόµενα στη θράκη. Εδώ και τώρα όχι απλώς να πάψει να εμποδίζει την ανάπτυξη της θράκης, αλλά να καλύψει µέσα σε ελάχιστα χρόνια το κενό που δημιούργησε, γιατί πλέον δεν χωράνε ψέματα. Ελπίζουμε να έχουµε δώσει µια πρώτη απάντηση στο ερώτημα: προς τι η ενασχόληση µε τη θρύκη; Σε αυτή τη χώρα-σύνορο που μοιραζόμαστε όλοι, εδώ, στο σύνορο του συνόρου στη θράκη, θᾳ παιχτεί η μοίρα του ελληνισμού. Εδώ, στο σύνορο.
