Κατοστάρι ή Μαραθώνιος; – Η αντίφαση του Μητσοτάκη

1,1K

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Πρόσφατα ένας καλός φίλος ζήτησε να είμαστε περισσότερο υπομονετικοί απέναντι στην τακτική της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας. Υποστήριξε μάλιστα πως δεν πρόκειται για έναν αγώνα δρόμου εκατό μέτρων, αλλά για Μαραθώνιο και κατά συνέπεια δεν θα πρέπει να εξαντλήσουμε μονομιάς όλα μας τα όπλα. Εντούτοις πιστεύω πως αυτό το επιχείρημα θα έπρεπε να διαβαστεί αντίστροφα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μάλλον προετοιμασμένη για ξαφνικά “κατοστάρια”, μετά από τα οποία μένει ξέπνοη και χρειάζεται να πάρει πολλές ανάσες μέχρι να ξανακουνηθεί. Δεν είναι καθόλου ικανή, τουλάχιστον ακόμα, για Μαραθώνιο! “Κατοστάρια”, όπως τον φράχτη στον Έβρο, την έξοδο του ελληνικού στόλου τον Ιούλιο, καθώς και την υπογραφή ΑΟΖ με την Αίγυπτο, μπορείς να τα πραγματοποιήσεις και μετά να ξεμείνεις από δυνάμεις.

Για να μπορείς να είσαι μαραθωνοδρόμος χρειάζεται να διαθέτεις τις προδιαγραφές του, δηλαδή μία συνολική αντίληψη για την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού με πολλαπλές διαστάσεις, ιστορικές, γεωπολιτικές και αμυντικές. Εν ολίγοις πρέπει να έχεις έναν ιδεολογικό εξοπλισμό κατάλληλο για μία μακρά αντιπαράθεση δεκαετιών με την τουρκική επιθετικότητα, καθώς αυτή δεν ζητάει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την υποταγή της Ελλάδας.

Πρόκειται όντως για έναν αγώνα δρόμου μακράς διάρκειας κατά τον οποίο όλες σου οι δυνάμεις επιστρατεύονται για αυτόν τον στόχο και υποτάσσονται σε αυτόν. Δεν το βλέπεις ευκαιριακά, σαν ένα “κατοστάρι”. Δυστυχώς, έχει φανεί η βαθύτατη ανεπάρκεια όχι μόνο της παρούσας κυβέρνησης, αλλά και των ελληνικών ελίτ στο σύνολό τους.

Κυβέρνηση σε παράλυση

Η συνολική τους αντίληψη διαπνέεται από εθνομηδενισμό, “πολυπολιτισμικό” κρετινισμό, άγνοια των γεωπολιτικών πραγματικοτήτων και πίστη σε ένα παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο. Για αυτό και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν συστηματικά τις υπαρξιακές προκλήσεις που θέτει η τουρκική επιθετικότητα και οι τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στο ευρύτερο γεωπολιτικό μας πεδίο.

Η έλλειψη ιδεολογικής προετοιμασίας της παρούσας κυβέρνησης, όσο αν είναι καλύτερη από αυτούς τους οποίους διαδέχτηκε, δεν μπορεί να κρυφτεί. Καταρχάς ανήλθε στην εξουσία χωρίς να διαθέτει ένα σχέδιο για αυτά που επρόκειτο να αντιμετωπίσει, περιοριζόμενη μόνο στην μείωση του ΕΝΦΙΑ! Έμεινε για μήνες παραλυμένη, παρά την επίταση των μεταναστευτικών ροών, προσχωρώντας στη θεωρία των προκατόχων της πως δεν γίνεται αποτροπή από τα θαλάσσια σύνορα.

Άφησε έτσι τις εισροές να γιγαντωθούν. Μόνο εκ των υστέρων και αφού μεταβλήθηκαν σε κόλαση η Μόρια, η ΒΙΑΛ και τα άλλα hotspot των νησιών, προκαλώντας την βίαιη αντίδραση των κατοίκων, άρχισε να παίρνει μέτρα. Έτσι, στον Έβρο υποχρεώθηκε να αντιδράσει γρήγορα και αποφασιστικά, “ανακαλύπτοντας” εν συνεχεία πως οι μεταναστευτικές ροές αποτρέπονται και από τη θάλασσα. Δηλαδή, η κυβέρνηση έπρεπε να μάθει στου “κασίδη το κεφάλι” τα στοιχειώδη για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών.

Συνταγές εθνομηδενισμού

Την ίδια περίοδο, έχοντας αποδεχτεί το ευρύ κοινωνικό αίτημα της μεταβολής των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 σε μία μεγάλη αφετηρία για τον Ελληνισμό, προσπάθησε να το φαλκιδεύσει. Αντί να το συνδέσει με την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού σήμερα, το έριξε στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, στα μαντηλάκια Hermes της Γιάννας Αγγελοπούλου και άλλους εθνομηδενιστές Καλύβες, Κιτρομηλίδηδες και Χατζήδες!

Και αυτό την ίδια στιγμή που διογκωνόταν η άμεση τουρκική απειλή. Την παντελή έλλειψη συνείδησης σχετικά με το μέγεθος και την κατεύθυνση των προβλημάτων θα καταδείξει ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο μήνυμα του για την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Εκεί όχι μόνο δεν ανέφερε καν τις λέξεις Τουρκία και Οθωμανοί, αλλά υποστήριζε πως η ελληνική επανάσταση έγινε για να γίνουν οι Έλληνες «από υπήκοοι πολίτες»!

Ούτε εξισλαμισμοί, ούτε σφαγές, ούτε επαναστάσεις, ούτε Ορλωφικά, ούτε νεομάρτυρες, ούτε Σουλιώτες και κλέφτες στα βουνά. Και όμως, ο Ερντογάν είχε ήδη προωθήσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο που κυριολεκτικά ακύρωνε τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, ακόμα και έξω από την Κρήτη. Σπρωγμένοι, λοιπόν, από την πραγματικότητα οι ιθύνοντες θα κάνουν και μερικά “κατοσταράκια”, αξιέπαινα ή ακόμα και νικηφόρα, αλλά πάντα κάτω από την πίεση του αντιπάλου.

“Κατοσταράκια” ήταν η αντιμετώπιση της κρίσης στον Έβρο, η υπογραφή του Εastmed, η αντιμετώπιση των πρώτων προκλήσεων της Τουρκίας στην υφαλοκρηπίδα μας, η ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο. Εντούτοις, η συμφωνία με τη Γαλλία δεν θα αποκτήσει χαρακτήρα αμυντικού συμφώνου, αντιθέτως θα αφήσει απ’ έξω τις φρεγάτες και θα περιοριστούμε στην (θετική) αγορά(;) των Rafale.

Κατώτεροι των περιστάσεων

Αυτή την έλλειψη προβλεπτικότητας και συνολικής αντίληψης θα τη διαπιστώσουμε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στο κομβικό ζήτημα των εξοπλισμών. Τον Νοέμβριο του 2019, στον προϋπολογισμό, προβλέπονταν δαπάνες για εξοπλισμούς 500 εκατ. ευρώ, δηλαδή στο επίπεδο της απλής αντικατάστασης των υλικών και της αγοράς βλημάτων. Ως εκ τούτου το Σεπτέμβρη το 2020 η ίδια κυβέρνηση υποχρεώθηκε να καταθέσει συμπληρωματικό προϋπολογισμό, με επιπλέον 600 εκατ. για εξοπλιστικές δαπάνες, ενώ ένα μήνα αργότερα, τον Οκτώβριο του 2020, το προσχέδιο προϋπολογισμού για το2021 προβλέπει πενταπλάσια δαπάνη για εξοπλισμούς, στο ύψος των 2,5 δισ.!

Το γεγονός είναι ότι, παρά αυτή την προσαρμογή στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση παραμένει στο σύνολο της κατώτερη των περιστάσεων. Γεγονός που καταδείχθηκε πανηγυρικά στις δύο Συνόδους Κορυφής της ΕΕ, όπου δεν απέσπασε στην κυριολεξία τίποτα! Καθυστέρησε, αντί να επισπεύσει τους δεσμούς με την Γαλλία και προπαντός περιορίστηκε στην φοβική αντίδραση απέναντι στις νέες προκλήσεις του Oruc Reis, όπου η Ελλάδα ήταν και είναι υποχρεωμένη να αντιδράσει επί του πεδίου. Αντ’ αυτού, αστειότητες στις Συνόδους Κορυφής!

Κατανοούμε το γεγονός ότι οι Γερμανοί μας εκβιάζουν και έχουν πολλούς τρόπους για να το κάνουν. Ωστόσο, τα όπλα της Ελλάδας είναι πολλά και σε διαφορετικά επίπεδα. Έτσι απέναντι στο ιταμό αίτημα των Τούρκων για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, η Ελλάδα θα μπορούσε και θα έπρεπε να αντιτάξει το αίτημα της αποχώρησης τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων από την Κύπρο, μιας και η Ελλάδα παραμένει εγγυήτρια δύναμη.

Η προβολή αυτού του αιτήματος, όχι μόνο θα επανέθετε το Κυπριακό σε νέα βάση, αλλά θα αποτελούσε ένα κυριολεκτικά διπλωματικό υπερόπλο, μιας και οι Τούρκοι έχουν καταδικαστεί αναρίθμητες φορές διεθνώς για την Κύπρο και κανείς δεν μπορούσε να μας εμποδίσει να το θέσουμε. Και όμως, εμείς εμμένουμε στην γελοία τακτική «δεν διεκδικούμε τίποτα» και συνεχίζουμε την τακτική της εγκατάλειψης της Κύπρου.

Πολιτικό σύστημα έτοιμο για συνδιαλλαγή

Όσον αφορά τις περιβόητες κυρώσεις, αυτές βρίσκονταν επί μήνες μπροστά στα μάτια μας και μπορούν όντως να πλήξουν καίρια την Τουρκία εκεί που πονάει σήμερα, στην οικονομία της. Πρόκειται για την διακοπή των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και την αναστολή της Τελωνειακής Ένωσης. Και έπρεπε να περάσουν δύο Σύνοδοι Κορυφής για να αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση στις 20 Οκτωβρίου να θέσει το θέμα της αναστολής της τελωνειακής ένωσης, παρότι ο πρωθυπουργός της Αυστρίας το ζητάει επιμόνως εδώ και μήνες.

Για να μην αναφερθούμε στο σκάνδαλο του μεταναστευτικού, όπου οι ποικίλες ΜΚΟ και ο ολίγιστος Μηταράκης, συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα και όλο το κέντρο της Αθήνας κατακλύζεται και πάλι από Αφγανούς, Πακιστανούς, Βορειοαφρικανούς κ.ά. για να μην μιλήσουμε για τα νησιά. Και θα πρέπει να γίνει κάποιος νέος εμπρησμός, όπως στη Μόρια, για να ανακαλύψουν τον ρόλο ορισμένων ΜΚΟ. Αφήνουν βέβαια ταυτόχρονα στο απυρόβλητο τις μεγάλες οργανώσεις του “Σόρος και Κομπανία”, όπως το Solidarity Now, στενά συνδεδεμένο με την κυβέρνηση και τον Δήμο της Αθήνας.

Και πώς θα ήταν δυνατόν να είναι διαφορετικά όταν πριν μερικές ημέρες αναβαθμίστηκε σε Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας ο Θάνος Ντόκος του ΕΛΙΑΜΕΠ, που μόλις πριν μερικούς μήνες είχε προτείνει τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου; Εν κατακλείδι, η κυβέρνησή μας και οι ελίτ της χώρας συνολικά αντιδρούν στον τουρκικό επεκτατισμό, μόνο εφόσον και όταν ο Ερντογάν δεν τους αφήνει κανένα άλλο περιθώριο με την επιθετικότητα των κινήσεών του. Διαθέτουμε ένα πολιτικό σύστημα που, εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις, ήταν προετοιμασμένο για μια συνδιαλλαγή και αν χρειαστεί και για κάποια “τζαρτζαρίσματα”.

Ένα πολιτικό σύστημα που βρίσκεται μπροστά σε έναν αγώνα ύπαρξης, σε έναν αγώνα ζωής ή θανάτου, για τον οποίο δεν είναι καθόλου προετοιμασμένο. Ο ελληνικός λαός, που επίσης δεν ήταν προετοιμασμένος για μακροχρόνιο αγώνα, διαθέτει, όμως, ένα ισχυρό αντιστασιακό ένστικτο, όπως φάνηκε και με τις αντιδράσεις στην Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτός θα πρέπει να υποχρεώσει το πολιτικό σύστημα ευρύτερα να αλλάξει ιδεολογία και ρότα, για να μεταβληθεί όντως στον “μαραθωνοδρόμο” που έχει ανάγκη ο Ελληνισμός.