Η αντιμετώπιση της πανδημίας επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων!

720

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Ζούμε πόλεμο, παγκόσμιο πόλεμο, εναντίον ενός αόρατου εχθρού που ως ελεύθερος σκοπευτής σημαδεύει και χτυπάει κατά βούληση. Η ηγεσία μας απέτυχε να συγκρατήσει το δεύτερο κύμα που ενέσκηψε φονικότατο και υποχρεώθηκε τώρα να κλείσει τους πολίτες στα … καταφύγια και να κηρύξει τη χώρα σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ούτε όμως η αντιπολίτευση αρθρώνει πειστικό λόγο και μοιάζει να ποντάρει στην αποτυχία των μέτρων, δηλαδή στη δραματική αύξηση των θανάτων (παρά τις συγγνώμες για τα άθλια πρωτοσέλιδα) και απαξιώνει τη συγκινητική προσφορά των εθελοντών ως… φερετζέ του συστήματος!

Αφήνω δε τις κραυγές για «χούντα» και περιστολή βασικών ελευθεριών. Σε συνθήκες πολέμου, προέχει η επιβίωση και η αξία της ζωής προηγείται έναντι όλων των άλλων. Στον πόλεμο του ’74, που έζησα εννιά χρονών παιδί, στην Κύπρο υπήρχε καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι τουρκικοί βομβαρδισμοί και τα αδέσποτα πυρά που έμπαιναν και στα σπίτια μας ήταν αρκούντως πειστικά. Όταν ξεσπάσει πυρκαγιά, η Πυροσβεστική μπορεί να αποκλείσει δρόμους και να διατάξει εκκένωση οικισμών. Αν θες, μην υπακούσεις. Όταν κάποιος ασθενήσει και χρειαστεί νοσηλεία, υπακούει εκών άκων τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Το μόνο δικαίωμα που έχει είναι αυτό της αξιοπρεπούς νοσηλείας. Δεν διαπραγματεύεται τις επιλογές και τις οδηγίες τους. Τι αντιδημοκρατικό!

«Τι έχουν», λοιπόν «τα έρμα και ψοφάνε;» Τι μας λείπει; Μια ματιά στις χώρες που πέτυχαν να συγκρατήσουν τον ιό είναι αρκούντως διδακτική: είτε με θρησκευτική εθελοντική προσήλωση στα μέτρα (Φινλανδία), είτε με καταναγκαστική επιβολή τους (Αυστραλία), είτε με συνδυασμό των δύο (Κίνα) είτε με μαζικά τεστ ώστε να εντοπιστεί και να απομονωθούν εγκαίρως οι φορείς και οι πάσχοντες (Νότια Κορέα). Στην ελληνική νοοτροπία, που αντιδρά ενστικτωδώς και αντιμετωπίζει με καχυποψία κάθε κρατική πρωτοβουλία, ειδικά στα αστυνομικού τύπου μέτρα, θα ταίριαζε μάλλον η κοινή απόφαση αντίστασης υπέρ “αδυνάτων”, να σταθούμε πρόμαχοι της κοινής μας πατρίδας. Μαζί με τη λήψη μέτρων στήριξης της δημόσιας υγείας, συγκοινωνίας, παιδείας κτλ και περιορισμών στις μαζικές συναθροίσεις, τις μετακινήσεις και στον εξωτερικό τουρισμό και όπως αποδείχτηκε τώρα και με τα μαζικά, δωρεάν, τεστ.

Για άλλη μια φορά, όμως, μας λείπει μια ηγεσία που να εμπνέει, να πιστεύει και η ίδια στην ανάγκη ενίσχυσης του δημόσιου τομέα, κυρίως όμως να πιστεύει και να καλλιεργεί τη συλλογική συνείδηση. Μας λείπει όμως και ο «ανθρωπολογικός τύπος», που παρόλα αυτά υπάρχει στην παράδοσή μας, που επιλέγει ελεύθερα την υπεράσπιση της πόλεως, της κοινωνίας, της χώρας αποδεχόμενη ελεύθερα να στερηθεί πρόσκαιρα την ατομική ευκολία, το ιδιωτικό κέρδος και την προσωπική ευχαρίστηση, για το κοινό καλό ή μάλλον να αντλήσει ικανοποίηση από την “θυσία” για τον άλλον, στη στήριξη του ενός στον άλλον, όπως στους χορούς μας. Ή όπως θαυμάσια το διατύπωσε ο Θουκυδίδης (2.40): “ἐλευθερίας τῷ πιστῷ ἀδεῶς τινὰ ὠφελοῦμεν”: να ωφελούμε ανενδοίαστα επειδή πιστεύουμε στην ελευθερία.

Ζητείται ένας σύγχρονος πατριωτισμός…

*Δρ Ιστορίας, εκπαιδευτικός