Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Προχθες, ο «αγαπητός» Γερμανός ΥΠΕΞ Χάικο Μάας συναντήθηκε με τον «αγαπητό» ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου για να κάνουν ένα «νέο ξεκίνημα» στις γερμανοτουρκικές (συγγνώμη, «ευρωτουρκικές») σχέσεις. Πιο «παραγωγικό», με «εμβάθυνση», όπερ και με περισσότερα γερμανικά όπλα για την Τουρκία και με μεγαλύτερη ανοχή στους «διεισδυτικούς» Γκρίζους Λύκους της Γερμανίας αλλά και στα νεοθωμανικά όνειρα της Άγκυρας.
Χάικο και Μεβλούτ υποσχέθηκαν, πότε φορώντας μάσκα και πότε όχι, να «ξαναγίνουν φίλοι», αφήνοντας πίσω τον «δύσκολο διάλογο για το θερμό 2020» στην Αν. Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Αφήνοντας όμως στην άκρη και τους χιλιάδες Τούρκους και Κούρδους αντιφρονούντες πολιτικούς κρατούμενους που στοιβάζονται στις τουρκικές φυλακές. Προφανώς και τους αφελείς Έλληνες που προσδοκούν συμπαράσταση από μια «φίλη» χώρα που επισήμως στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών της μιλά για «αμοιβαίες απειλές», ελληνικές και τουρκικές, στο Αιγαίο και για «αμοιβαίες υποχωρήσεις».
Ακόμα και η κα Μπακογιάννη αγανάκτησε βλέποντας τον Γερμανό να «μένει μουγκός» όταν μπροστά του ο Τούρκος απειλούσε με πόλεμο μία χώρα μέλος της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Πόσο πιο αναξιόπιστη και υποκριτική πρέπει να γίνει άραγε η Γερμανία για να μπορέσει επιτέλους το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας και της Κύπρου ν΄ απαγκιστρωθεί, έστω σταδιακά, από τον γερμανικό παράγοντα; Τόσο ανιστόρητοι πια; Ή μήπως υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζει ο ελληνικός λαός;
