του Νίκου Ντάσιου
Τα τελευταία 25 χρόνια γινόμαστε μάρτυρες της παλινόρθωσης δυο μεγάλων αυτοκρατοριών στην ευρύτερη γειτονιά μας: της Ρώσικης και της Οθωμανικής. Παλινόρθωση που συντελείται λόγω του κενού ισχύος που δημιούργησε η Αμερικανική στρατιωτική υποχώρηση και η εσωτερική παρακμή των Δυτικών κοινωνιών. Οι υποστηριχτές δήθεν της ειρήνης με παγιοποίηση της κατάληψης εδαφών της Ανατολικής Ουκρανίας από την Ρωσία, που στοιχίζονται πίσω από τις δηλώσεις Τραμπ για ολοκλήρωση του πολέμου σε 24 ώρες, εάν πραγματοποιηθούν, θ’ αποτελέσουν ένα ακόμα βήμα της Ρωσικής επέκτασης στην Ανατολική Ευρώπη και στις χώρες της Βαλτικής.
Άλλωστε και η παγιοποίηση της τουρκικής εισβολής στο 36% της Κύπρου αποτέλεσε το έναυσμα του Τουρκικού αναθεωρητισμού στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο ήδη από το 1974, που συντελείται σήμερα με την Γαλάζια Πατρίδα, το Τουρκο- λιβυκό Μνημόνιο και την αξίωση της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.
Τασσόμαστε λοιπόν χωρίς μεν αλλά με την ουκρανική αντίσταση αφού η μοίρα μας είναι κοινή ως δυο λαοί ακρίτες που ο μόνος όρος για να υπάρχουν ως συλλογικά υποκείμενα σε τούτο τον αιώνα είναι η αντίσταση σε υπέρτερες απολυταρχίες.
Γιατί οι δικτάτορες απαξιούν το διεθνές δίκαιο και φοβούνται την ισχύ της αντίστασης….
