του Ρακκά, από το Άρδην τ. 47, Ιούνιος 2004
το μεγαλειώδες “ΟΧΙ” του κυπριακού ελληνισμού στο σχέδιο Ανάν σηματοδοτεί μια κρίσιμη καμπή για την ελληνική εθνική στρατηγική. Ήδη, και πριν από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, το σκηνικό που στήθηκε για την προώθηση και την επιβολή του σχεδίου Ανάν, αναπόφευκτα, οδήγησε στην εξάντληση πολλών δεδομένων επάνω στα οποία θεμελιώνονταν οι επιλογές μας σε σχέση με την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή: Οι βασικές μας επιλογές της τελευταίας εικοσαετίας οδήγησαν εν τέλει σε εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα. Ο δυτικοκεντρισμός των πολιτικών μας επιλογών -και ιδιαίτερα η ταύτισή μας με τις Η.Π.Α.-που, καθώς περνούσαν τα χρόνια, γινόταν ολοένα και εντονότερη, για να φτάσει στο απόγειο κατά την περίοδο των πρόσφατων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, δεν εξώθησε τον “διεθνή παράγοντα” στο να επεξεργαστεί μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση. Τουναντίον, το σχέδιο Ανάν ήταν ένα από τα πρώτα νομικά προϊόντα του διεθνούς δικαίου που καταγράφουν την ανισότητα, την αδικία και την ανελευθερία που επικρατεί υπό το καθεστώς των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης.
Αυτή η εξέλιξη μας αναγκάζει να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια. Ο ρόλος της Τουρκίας είναι σαφώς ανώτερος μέσα στα πλαίσια των σχεδιασμών της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο άξονας Τουρκία-Η.Π.Α.-Ισραήλ, γύρω από τον οποίο οργανώνεται η επέμβαση της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην Μέση Ανατολή, εν μέρει στη Βαλκανική και εν μέρει στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, είναι αυτός που υπαγορεύει τη λύση του Κυπριακού και αυτή -με δεδομένη την σημασία της Τουρκίας για τη λειτουργία αυτού του άξονα- δεν μπορεί παρά να είναι προς το συμφέρον της γείτονος χώρας. Συνεπώς, όσο και εάν επενδύουμε πάνω στην επέμβαση της Αμερικής, ακόμα και εάν αυτή η επιλογή συνοδεύεται από ένα ρεσιτάλ… ραγιαδισμού απέναντι στα κελεύσματα του παγκόσμιου ηγεμόνα, τα αποτελέσματα της παρέμβασης της μεγαλύτερης υπερδύναμης θα γέρνουν προς την πλευρά του “διακεκριμένου εταίρου”, της Τουρκίας δηλαδή. Γι’ αυτό το λόγο, οι δικές μας εναλλακτικές επιλογές θα πρέπει να βασίζονται οπωσδήποτε σε οποιαδήποτε τάση προσπαθεί να εξισορροπήσει την αμερικανική επιβολή πάνω στον πλανήτη και ειδικότερα στην ευρύτερη περιοχή
Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι πρέπει να αναπτύξουμε παράλληλες κινήσεις που θα στηρίζουν, ή τουλάχιστον, θα συνομιλούν μ’ εκείνες τις διεθνείς τάσεις όπως αυτή της Γαλλίας – που προσπαθεί να οικοδομήσει μια ευέλικτη, συνεκτική και ανεξάρτητη απέναντι στις Η.Π.Α., Ευρώπη και που γι’ αυτό τον λόγο δεν επιθυμεί την είσοδο της Τουρκίας στηνΕ.Ε.-ή όπως αυτή της Ρωσίας, που κατά καιρούς προσπαθεί να μπλοκάρει μέσω του 0.Η.Ε. τις ασύδοτες επιλογές των Η.Π.Α..
Ακόμη, η αντίσταση των λαών της Παλαιστίνης και του Ιράκ, από τη στιγμή που μπλοκάρουν την εμπέδωση της αμερικανικής κυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή και καθυστερούν την απόλυτη υλοποίηση των αυτοκρατορικών σχεδίων λειτουργούν εποικοδομητικά.
Ένα άλλο στοιχείο που κατά κανόνα βοηθά τις μικρές χώρες -όπως την δική μας- σε εποχές όπου η μονοπολικότητα στο παγκόσμιο σκηνικό ακυρώνει εν γένει την απόλυτη αυτονομία των επιλογών τους, είναι η ενίσχυση της περιφερειακότητας. Όπως μια ανεξάρτητη Ευρώπη θα λειτουργούσε θετικά ως προς την σχετική ανάσχεση της αμερικανικής επιβολής, έτσι και η ενίσχυση της βαλκανικής συνεργασίας θα μετρίαζε την επιβουλή της περιφερειακής “υπερδύναμης” Τουρκίας έναντι των Βαλκανίων γειτόνων. Στην ίδια κατεύθυνση θα μπορούσε να λειτουργήσει επίσης και η επαναπροσέγγιση των χωρών του Αραβικού κόσμου, με τις οποίες διατηρούσαμε αρκετά καλές σχέσεις στο παρελθόν, προτού η κυβέρνηση Σημίτη εγκαταλείψει σχεδόν κάθε δίαυλο επικοινωνίας, πέρα από εκείνους που οργάνωναν οι Η.Π.Α. για την υλοποίηση των σχεδίων τους.
Μπορεί, όλα τα παραπάνω, να μην συνιστούν τις απόλυτες εκείνες ενδείξεις που μπορούν να μεταβάλουν άμεσα και ριζικά την εθνική μας στρατηγική. Εάν, όμως, αναλογιστούμε την πρόσφατη πορεία μας στη διεθνή σκακιέρα, όλα αυτά είναι ήδη αρκετά ως αφετηρία για μια άλλη πορεία στο μέλλον. Για πάνω από οκτώ χρόνια, είχαμε εναποθέσει τις διεθνείς μας τύχες αποκλειστικά στη βούληση των Η.Π.Α., ακόμα και όταν αυτή λειτουργούσε ενάντια στα δικά μας συμφέροντα(αρκεί να αναφέρουμε ενδεικτικά την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και τον κατακερματισμό της Βαλκανικής ή την πιο πρόσφατη δέσμευσή μας ότι θα προωθήσουμε σε κάθε περίπτωση την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας), με κίνδυνο να υποθηκεύσουμε οριστικά την ανεξαρτησία μας. Με δεδομένες αυτές τις συνθήκες, ό,τι διαμορφώνει καλύτερους όρους αυτονομίας και αυτοδιάθεσης για το μέλλον, σε μια λογική που επιτέλους διαρρηγνύει την παράδοση της ευκαιριακής πολιτικής και των περιστάσεων, είναι αναγκαίο και επιθυμητό…
