του Α. Τερζή, από το Άρδην τ. 47, Ιούνιος 2004
1
ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΗ την ιδέα να αναλάβει κάποια στιγμή την Προεδρία της Ε.Ε. ο εγκληματίας Αριέλ Σαρόν, αξίζει να ασχοληθούμε με την κινητικότητα που αναπτύχθηκε τον περασμένο χρόνο σε αυτό τον τομέα. Προς το τέλος της ελληνικής προεδρίας, όταν ήδη ο “κωμικός” της Ευρώπης, κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ετοίμαζε το ανέβασμα της κωμωδίας “Ιταλική Προεδρία”, αντιπροσωπεία της EE επισκέφθηκε το Ισραήλ. Από την έγκυρη ισραηλινή εφημερίδα Haaretz και το Reuters (21/5/2003) μαθαίνουμε ότι “ο Υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Silvan Shalom, δήλωσε πως δεν το αποκλείει η κυβέρνησή του να ζητήσει να γίνει πλήρες μέλος της EE” και ο εκπρόσωπος του Shalom διευκρίνισε ότι “κατ’ αρχήν, ο Υπουργός πιστεύει ότι η δυνατότητα ένταξης του Ισραήλ στην EE υπάρχει, αφού το Ισραήλ και η Ευρώπη έχουν παρόμοιες οικονομίες και δημοκρατικές αρχές”. Ο δε Ιταλός ευρωβουλευτής και μέλος της αντιπροσωπείας, Marco Pannella, δήλωνε στο Reuters ότι υπάρχει αυξανόμενη υποστήριξη αυτής της ιδέας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ότι “όλη η διαδικασία θα μπορούσε να ολοκληρωθεί σε 10 χρόνια”.
Τα σφιχταγκαλιάσματα των φασιστοειδών της ιταλικής κυβέρνησης με τον εγκληματία Σαρόν συνεχίστηκαν το δεύτερο εξάμηνο του 2003 όταν πια της EE ηγούνταν το “κωμικό ντουέτο” Πρόντι και Μπερλουσκόνι. Στις αρχές Νοεμβρίου, ο Σαρόν επισκέφθηκε τον ένθερμο υποστηρικτή της ένταξης του Ισραήλ, Μπερλουσκόνι, και προς το τέλος του ίδιου μήνα η ισραηλινή κυβέρνηση υποδέχθηκε θερμά το νεοφασίστα και αναπληρωτή πρωθυπουργό της Ιταλίας Φίνι, γνωστό λάτρη του Μουσολίνι τον οποίο είχε αποκαλέσει: “ο μεγαλύτερος πολιτικός του 20ού αιώνα”. Ο Φίνι, με την ευαισθησία στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι νεοφασίστες της ιταλικής κυβέρνησης, ξεχνώντας ίσως ότι ο ήρωάς του Μουσολίνι ήταν ο πιο σημαντικός σύμμαχος του σφαγέα των Εβραίων, φθάνοντας στο Ισραήλ φόρεσε την kippa (το σκουφάκι) στο κεφάλι του και πήγε να επισκεφθεί το Μουσείο του Ολοκαυτώματος, εξοργίζοντας τον ισραηλινό λαό. Όμως ποιος ρωτάει τους λαούς; Μήπως ρώτησαν οι ηγεσίες της Ευρώπης τους λαούς τους για το νεοφιλελεύθερο Σύνταγμα του Giscard d’ Estaing για την EE ή για το δόγμα Σολάνα για την ασφάλεια της EE ή για την Ευρωπαϊκή Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης (ΕΔΤΑ)1; Αλλά και όταν μας ρωτάνε και δεν δίνουμε τη σωστή απάντηση, σπεύδουν να μας επιπλήξουν όπως το απαιτούν οι “δημοκρατικές” αρχές τους. Αυτό ακριβώς συνέβη όταν, στα καλά οργανωμένα σφιχταγκαλιάσματα, παρείσφρησε η παραφωνία των λαών. Στον απόηχο της κατάληψης του Ιράκ από τους Αμερικανούς, η Κομισιόν της EE έδωσε εντολή να διεξαχθεί μία σφυγμομέτρηση του ευρωπαϊκού λαού (Ευρωβαρόμετρο, Οκτώβριος 2003). Το 68% των Ευρωπαίων θεώρησε την αμερικανική επίθεση στο Ιράκ αδικαιολόγητη. Αυτό όμως το γνωρίζαμε ήδη. Η κωμωδία εξελίχθηκε με την απάντηση των Ευρωπαίων στο ερώτημα “Ποιο κράτος θεωρείτε ως το μεγαλύτερο κίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη”. Δεύτεροι, με 53%, ήρθαν (σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους) οι ΗΠΑ, το Ιράν και η Β. Κορέα. Πρώτο με 59%, ήρθε το Ισραήλ. Αμέσως, ισραηλινοί ηγέτες και διεθνείς εβραϊκές οργανώσεις έσπευσαν οργισμένοι να καταγγείλουν τη σφυγμομέτρηση λέγοντας ότι η ευρωπαϊκή κριτική του Ισραήλ παρακινείται από αντισημιτισμό. (Αυτό πια αποτελεί αντανακλαστικό των Σιωνιστών, όπως γνωρίσαμε από την πρόσφατη εμπειρία μας με το “επεισόδιο” Μίκη Θεοδωράκη). Το δε ντουέτο της ιταλικής φαρσοκωμωδίας αντέδρασε άμεσα, σαν πειθήνιο στρατιωτάκι, για να συμφωνήσει με τις ισραηλινές κραυγές περί αντισημιτισμού και να απαλύνει τον πόνο των νέο-Σιωνιστών. Η Ευρωπαϊκή Κομισιόν ζήτησε συγνώμη από το Ισραήλ για τη σφυγμομέτρηση (Sydney Morning Herald, 5/ 11/03). Ο Πρόεδρος της, Ρομάνο Πρόντι, δήλωσε ότι τα αποτελέσματα “δείχνουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει προκατάληψη η οποία πρέπει άμεσα να καταδικαστεί” και “στο βαθμό που αυτό καταδεικνύει μια βαθύτερη και γενικότερη προκατάληψη κατά των Εβραίων η απέχθειά μας είναι ακόμη πιο ριζική”. Ο δε Μπερλουσκόνι, προεδρεύων της EE, αισθάνθηκε “έκπληξη και αγανάκτηση” (SMH 5/11/03). Οι Ισραηλινοί ανακουφίστηκαν από τη συγνώμη και έδειξαν να μην ενοχλούνται από το γεγονός ότι η ιταλική ηγεσία παίζει ενεργό ρόλο στην όποια αναβίωση του αντισημιτισμού: ο Φίνι, δηλώνοντας ότι “ο Μουσολίνι είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός του 20ού αιώνα”, και ο Μπερλουσκόνι, δηλώνοντας πρόσφατα ότι ο δικτάτορας Μουσολίνι “δεν έπαιξε κανένα ρόλο στο Ολοκαύτωμα” και ότι ο Μπενίτο υπήρξε ένας “καλοκάγαθος” δικτάτορας ο οποίος “ποτέ δεν σκότωσε κανένα.Ο Μουσολίνι έστειλε απλά ανθρώπους σε εσωτερική εξορία για να κάνουν τις διακοπές τους”, (όπως ακριβώς έπραξαν και οι δικοί μας “καλοκάγαθοι” εθνικόφρονες φροντίζοντας να απολαύσουν πολυετείς “διακοπές” στο Αιγαίο, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες προοδευτικοί και κομμουνιστές). Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για την ισραηλινή ηγεσία, η οποία έχει δείξει τα τελευταία 40 χρόνια ότι μπορεί και ξέρει να συνεργάζεται αρμονικά ακόμη και με τους πρώην Ναζί που διέφυγαν στη Λατινική Αμερική, όπου έστησαν το φονικό τους κύκλωμα, αν χρειαστεί να ανατρέψουν κάποια κυβέρνηση της Λατινικής Αμερικής η οποία δεν υπακούει στις διαταγές των ΗΠΑ. Έτσι, κατά πως φαίνεται, το Ισραήλ έδωσε εντολή να ευχαριστήσουν έμπρακτα τον Μπερλουσκόνι. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η εβραϊκή ADL (Anti-defamation League), μια γνωστή ισχυρή συντηρητική οργάνωση μέλος του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, ανέλαβε να το φέρει εις πέρας. Κάλεσε τον “κωμικό” στις ΗΠΑ για να ίου απονείμει το “Βραβείο Διακεκριμένου Πολιτικού”, μεταξύ άλλων και για “τον ενεργό του ρόλο στον αγώνα εναντίον του αντισημιτισμού”. Στην πραγματικότητα όμως, για τις υπηρεσίες που προσφέρει στα σχέδια του Σαρόν και του Μπους. Να πως προσφώνησε (τι ευγλωττία, τι θέρμη) ο Πρόεδρος της ADL, Abraham Foxman, τον Μπερλουσκόνι: “Αγαπώ τον Μπους. Αγαπώ τον Σαρόν. Και Σύλβιο Μπερλουσκόνι, είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι να σε έχουμε απόψε ανάμεσά μας”.
Το Ισραήλ είναι βέβαια ανεξάρτητο κράτος, και δεν αποκλείεται στο μέλλον, μετά από σκληρούς αγώνες των πολλών έντιμων και θαρραλέων Ισραηλινών, να αλλάξει πορεία. Για την ώρα όμως ισχύουν οι τίτλοι που κατά καιρούς του έχουν απονεμηθεί ως “η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση της Αμερικής” και “η πεντηκοστή πρώτη Πολιτεία των ΗΠΑ” και θα πρέπει να σκεφθούμε καλά αν θέλουμε έναν ακόμη Δούρειο Ίππο των ΗΠΑ μέσα στην EE. Ο πίνακας 1 αποτελεί ένα μικρό δείγμα της ταύτισης του Ισραήλ με τις πολιτικές των ΗΠΑ. Για ένα θέμα όπως η άρση του εμπάργκο κατά της Κούβας, για το οποίο το Ισραήλ μπορεί να έχει μόνο ηθικό ενδιαφέρον (ίσως και εμπορικό), για ένα εμπάργκο που είναι το σκληρότερο (συμπεριλαμβάνει τρόφιμα και φάρμακα) και μακροβιότερο (42 ολόκληρα χρόνια) στην ιστορία της ανθρωπότητας, εναντίον ενός κράτους που δεν έχει βλάψει κανένα λαό, αντίθετα έχει βοηθήσει πολλούς φτωχούς λαούς αποστέλλοντας γιατρούς και δασκάλους (όπως στην Κεντρική Αμερική και στις φτωχογειτονιές των μαύρων της Νότιας Αφρικής), ενώ το Ισραήλ έχει εισβάλει σε όλα τα γειτονικά του κράτη και έχει υφαρπάξει κομμάτια αυτών, έχει δε βομβαρδίσει και μη γειτονικά κράτη (Ιράκ, Τυνησία), οι ΗΠΑ πάντα με την πιστή συνοδεία του Ισραήλ εξακολουθούν να εναντιώνονται σε ολόκληρο τον πλανήτη, πιστοί στις “δημοκρατικές” και “ανθρωπιστικές” τους αξίες. Κατά καιρούς υποστηρίζονται στον αγώνα τους να συνθλίψουν το λαό της Κούβας και από 2-3 άλλες μεγάλες δημοκρατίες όπως η Αλβανία, το Ουζμπεκιστάν… Βέβαια, η αρνητική ψήφος των ΗΠΑ ισοδυναμεί με βέτο και είναι αρκετή για να συνεχιστεί το έγκλημα κατά της Κούβας. Το 2003 δήλωσαν αποχή το Μαρόκο και η Μικρονησία.
Έχοντας μόλις καταδικάσει το εμπάργκο κατά της Κούβας, έρχομαι τώρα να υποστηρίξω ότι έχουμε ηθική υποχρέωση να στηρίξουμε ένα παγκόσμιο μποϋκοτάζ κατά του Ισραήλ. Αυτό δεν είναι ούτε οξύμωρο ούτε υποκρύπτει “δύο μέτρα και δύο σταθμά” διότι: 1) Το εμπάργκο κατά της Κούβας έχει σκοπό να συνθλίψει το λαό της με απώτερο σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος του Κάστρο, ώστε να περιέλθει η Κούβα στην παλιά της πελατειακή σχέση με τις ΗΠΑ, όπως ήταν από το 1898 ως την ανατροπή του δικτάτορα Μπατίστα από την επανάσταση του 1959, και όπως δυστυχώς παραμένουν όλα τα κράτη της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Αντίθετα, σκοπός του μποϋκοτάζ κατά του Ισραήλ είναι να σώσουμε από Εθνοκτονία το παλαιστινιακό έθνος, στην οποία έχει επιδοθεί με μανία ο Σαρόν τα τελευταία τρία χρόνια, και θα σταματήσει (το μποϋκοτάζ) μόλις το Ισραήλ αποσύρει τα στρατεύματά του από τα Κατεχόμενα και συμφωνήσει με τους Παλαιστίνιους για την ίδρυση ενός βιώσιμου ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. 2) Ενώ το εμπάργκο κατά της Κούβας σημαίνει ουσιαστικά αποκλεισμό και έχει απαγορευτικό χαρακτήρα με υψηλές ποινές για όσους το παραβιάζουν, το μποϋκοτάζ κατά του Ισραήλ σημαίνει απλά ότι δεν συνεργαζόμαστε με ένα κράτος που διαπράττει Εθνοκτονία. Είναι σαν το μποϋκοτάζ κατά του λευκού καθεστώτος της Νότιας Αφρικής (δεκαετία του ’80), το οποίο είχε στηρίξει ολόκληρη η διεθνής κοινότητα και είχε παίξει σημαντικό ρόλο στον τερματισμό του συστήματος Απαρτχάιντ. Το μποϋκοτάζ κατά του Ισραήλ έχει πάρει τη μορφή μποϋκοτάζ των καταναλωτών (δεν αγοράζουμε ισραηλινά προϊόντα), τουριστικό μποϋκοτάζ (δεν ταξιδεύουμε στο Ισραήλ), μποϋκοτάζ επενδύσεων όπως το προωθεί το φοιτητικό κίνημα των ΗΠΑ, καθώς και πολιτιστικό, αθλητικό και ακαδημαϊκό μποϋκοτάζ. Όπως δε μας πληροφορεί η Tanya Reinhart, Ισραηλινή καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, η οποία με επιστολή της στην Le Monde (θα την βρείτε στο www.zmag.org 18/2/03) στηρίζει ένθερμα το ακαδημαϊκό μποϋκοτάζ, το έγκλημα “που διαπράττει το Ισραήλ υπό τον Σαρόν ξεπερνάει κατά πολύ τα εγκλήματα του Λευκού Καθεστώτος της Νότιας Αφρικής. Έχει πάρει τη μορφή Εθνοκάθαρσης, κάτι που η Νότια Αφρική δεν αποτόλμησε ποτέ”. Για εγκλήματα πολύ μικρότερης έκτασης η Γιουγκοσλαβία υπήρξε θύμα ευρωαμερικανικού εμπάργκο και ΝΑΤΟϊκού βομβαρδισμού. Και ο llan Pappe, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα, μας λεει για την ανάγκη να στηρίξουμε το μποϋκοτάζ: “είναι η κραυγή μας από μέσα προς τα έξω για να ασκήσετε οικονομική και πολιτιστική πίεση προς το Εβραϊκό κράτος, ώστε να φτάσει μέσα το μήνυμα πως η συνέχιση της κατοχής θα έχει μεγάλο τίμημα”.
Η κατάσταση στα Κατεχόμενα είναι απελπιστική. 0 ΟΗΕ (Έκθεση της Jean Ziegler, 2003) μιλάει για ανθρωπιστική καταστροφή. Ο τρόπος που ο Σαρόν επέλεξε να αφανίσει το Παλαιστινιακό Έθνος είναι ο αργός θάνατος και η εκδίωξη, και η μέθοδος είναι η καταστροφή και υφαρπαγή των μέσων επιβίωσης. Μεταξύ 29/9/2000 και 31/5/2003, ο ισραηλινός στρατός κατοχής έχει ξεριζώσει 2,5 εκατ. ελαιόδενδρα και ένα εκατ. φρουτόδενδρα. Έχει καταστρέψει 806 πηγάδια και 300 αγροτικές αποθήκες τροφίμων, δεκάδες βυτιοφόρο νερού και 9.100 ντεπόζιτα νερού στις ταράτσες των σπιτιών. Έχει καταστρέψει την οικονομία στα Κατεχόμενα με τους συνεχείς αποκλεισμούς, απαγορεύσεις κυκλοφορίας, μπλόκα και κλείσιμο συνόρων. Το 31 % των παιδιών κάτω των 5 ετών πάσχουν από χρόνιο υποσιτισμό που σημαίνει εγκεφαλικές βλάβες, σακατεμένα για όλη τους τη ζωή (Έκθεση ΟΗΕ).
Στη Γάζα, όπου ζουν 1.200.000 Παλαιστίνιοι, έχουν καταφθάσει 6.000 Ισραηλινοί έποικοι οι οποίοι αποτελούν το 0.5% του πληθυσμού. Αυτά τα ανθρώπινα τέρατα έχουν κλέψει το 45% της γης και το 85% του νερού της Γάζας (The Nation 15/12/03). Οι Παλαιστίνιοι, περικυκλωμένοι και απομονωμένοι, αργοπεθαίνουν μέσα στο μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στον κόσμο.
Στη Δυτική Όχθη, η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Η Qalqilya . είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Δυτικής Όχθης. Είχε την τύχη να κάθεται πάνω στη μεγαλύτερη ποσότητα υπόγειων υδάτων στα Κατεχόμενα και να περιτριγυρίζεται από μια εύφορη κοιλάδα γνωστή ως “ο σιτοβολώνας της Παλαιστίνης”. Αυτή της η τύχη ήταν και η μεγάλη της τραγωδία, όπως συνέβη τόσες φορές στην ιστορία όταν οι τυχεροί αλλά αδύναμοι του Τρίτου Κόσμου θυσιάστηκαν στο βωμό της λεηλασίας των πρώτων υλών τους από τους «πολιτισμένους» της Δύσης. Το Τείχος της Ντροπής, το οποίο ο Σαρόν χτίζει με γοργούς ρυθμούς, περικύκλωσε την Qalqilya αφήνοντας μόνο μία διέξοδο, την οποία ελέγχει ο στρατός κατοχής, και μόνο 15% της κοιλάδας εντός του τείχους. Το 85% της κοιλάδας όπως και το νερό στο υπέδαφος της Qalqilya έγιναν εύκολη λεία για τους Ισραηλινούς εποίκους. Η πόλη ήδη αργοπεθαίνει, με 4.000 από τους κατοίκους της και άλλες 3.000 από τα περίχωρα, πεινασμένοι, χωρίς χωράφια, χωρίς νερό, να την έχουν ήδη εγκαταλείψει (The Nation 19/ 1/04, Έκθεση ΟΗΕ 2003).
Είναι επιτακτική ανάγκη να στηρίξουμε το μποϋκοτάζ. Τα εργατικά συνδικάτα, οι καθηγητές, οι ερευνητές, οι καλλιτέχνες, οι φίλαθλοι και οι αθλητές, να πιέσουν τους οργανισμούς όπου εργάζονται να διακόψουν όλες τις θεσμικές συνεργασίες με το Ισραήλ. Τα κόμματα θα πρέπει να πάρουν θέση πάνω σε αυτό το σοβαρότατο θέμα ζωής και θανάτου των Παλαιστινίων.
Τα Πανεπιστήμια Paris IV, της Grenoble και του Montpellier έχουν βγάλει ψηφίσματα με τα οποία ζητούν από την EE να τερματίσει τη χρηματοδότηση έρευνας και τεχνολογίας και την συνεργασία με το Ισραήλ.
Οι προπαγανδιστές του νεο-Σιωνισμού ας μην βιαστούν να φωνάξουν “Αντισημιτισμός”. Το ακαδημαϊκό μποϋκοτάζ το ξεκίνησαν οι Εβραίοι καθηγητές Hillary Rose και Steven Rose του Ανοιχτού Πανεπιστημίου της Αγγλίας.
4/2/2004
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
/ . Σε ό,τι αφορά την ΕΔΤΑ, καλό είναι να θυμηθούμε την πρόσφατη ιστορία. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Γερμανία… δεν ενόχλησε την Ευρώπη σε όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Τα τελευταία τρία χρόνια που το Ισραήλ προχωράει προς την Εθνοκτονί-α των Παλαιστινίων, η Γερμανία τηρεί σιγήν ιχθύος διότι, όπως μας πληροφορούν, ο γερμανικός λαός κουβαλάει ακόμη τις ενοχές για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς των πατεράδων τους. Φαίνεται όμως πως ξεπέρασαν τις ενοχές τους για τα φρικτά ναζιστικά εγκλήματα κατά των Σέρβων και έτσι, την άνοιξη του 1999, με καθαρή πια συνείδηση, η Γερμανία έλαβε μέρος με την Λουφτβάφε της στον Ν ΑΤΟϊκό καταστροφικό και ισοπεδωτικό βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, με τον πράσινο Γιόσκα Φίσερ ως Υπουργό Εξωτερικών να τον υπερασπίζεται. Ήδη υπάρχουν γερμανικά στρατεύματα (πάντα για τη διαφύλαξη της ειρήνης φυσικά) σε αρκετά κράτη εκτός Γερμανίας αλλά και εκτός Ευρώπης.
