Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
To ΑΡΔΗΝ, συχνά, προτείνει τη μεταφορά της πρωτεύουσας από την Αθήνα σε άλλη πόλη (στη Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα). Μια συστημική αλλαγή που θα επηρέαζε θετικά το ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης και ζωής, μέσα από λόγους εθνικούς-γεωπολιτικούς, περιφερειακής αναγέννησης, δημοκρατίας, κοινωνικούς, παραγωγικούς, κ.α. Η πανδημία πρόσθεσε και την ανάγκη αλλαγής του τρόπου ζωής ως προστασία και επιδημιολογική πρόληψη σε ιογενείς αρρώστιες που μπορεί να αποτελούν περιοδικά ενδεχόμενα, τα επόμενα χρόνια.
Η πρώτη καραντίνα, ως προφύλαξη, μορφοποίησε και ασυνείδητα ένα εναλλακτικό παράδειγμα βίου και μηνύματος για τον πλανήτη. Απομαζικοποίηση, μείωση μετακινήσεων, καλύτερη διατροφή, οικογενειακός χρόνος, ποιοτικότερος και υγιεινότερος τρόπος ζωής, αργοί ρυθμοί, ψυχαγωγία έναντι διασκέδασης, άθληση, κ.ά. Στην ουσία αυτό ήταν το μικρό παράδειγμα που ζήσαμε. Το αναπτυξιακό μοντέλο που δημιούργησε όλες τις οικολογικές παθογένειες του πλανήτη σου «πρότεινε», κυνικά, κόντρα στη λογική του, πως θα μπορούσε να είναι η ζωή, αν βέβαια δεν…υπήρχε αυτό το ίδιο το πολιτισμικό και οικονομικό μοντέλο αναπαραγωγής.
Από τον περασμένο Μάιο, η αποκλειστικά τεχνοκρατική απάντηση επανέρχεται. Η πανδημία, παρά τις αναλύσεις, θεωρείται αποκλειστικά ιατρικό πρόβλημα και οι κοινωνικές λύσεις που προτείνονται: λοκ ντάουν, αποστασιοποίηση, ωράρια, έλεγχος, κ.λπ., είναι ανάχωμα μέχρι τα εμβόλια ή τα φάρμακα. Η επιτροπή είναι …«λοιμωξιολόγων», τα μέτρα καθυστερούν το φρακάρισμα των νοσοκομείων τα οποία είναι η αποκλειστική γραμμή αντιμετώπισης, τα εμβόλια και οι μεταλλάξεις κυριαρχούν στα κανάλια.
Όμως ο κορωνοϊός δείχνει ότι η νοσοκομειακή «σκληρή ιατρική» δεν μπορεί να είναι μονοκαλλιέργεια. Όλοι ανεξαιρέτως οι επιστήμονες δεν απορρίπτουν την απαραίτητη δημόσια αγωγή υγείας, την πρόληψη στην κοινότητα και την πρωτοβάθμια περίθαλψη. Στοιχεία που υποδηλώνουν κι ένα διαφορετικό συνδυαστικό μοντέλο καθημερινότητας από αυτό της αποκλειστικής γενετικής τεχνοανάπτυξης που αποθεώνει ο υπερμοντερνισμός και την οποία ακολουθεί πιστά όλο το πολιτικό σύστημα. Γι’ αυτό, ακολουθείται μια μονοσήμαντη ανακύκλωση της ποσοτικής λογικής, που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, αν δεν σχεδιάσεις έναν συνολικό μετασχηματισμό με όραμα και κοινοτικό κίνητρο συνεργασίας, όσες ΜΕΘ και να φτιάχνεις, άλλες τόσες δεν θα σου φτάνουν. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν υπερβαίνουν τον μονόπλευρο, ποσοτικό, αριθμολάγνο Λόγο, στον οποίον ταυτίζονται απόλυτα! Αδυνατούν να σκεφτούν έξω από το στεγνό λογοκρατικό τους πλαίσιο και να εντάξουν την πανδημία σε ένα ευρύτερο εθνικό και κοινωνικό νόημα αλλαγής για την Ελλάδα. «Φροντίζω το σύμπτωμα και αφήνω τον οργανισμό να νοσεί», είναι το γενικό μοτίβο από την υγεία, μέχρι την παιδεία και την οικονομία!
Μέλημά μας, όμως, μπορεί να είναι ένας συνθετικός μετασχηματισμός, που μετουσιώνει την «κοινωνική αποστασιοποίηση» ως παράδειγμα, σε επίπεδο αστικού και περιφερειακού σχεδιασμού. Είναι η αναλογική αλληλοσύνδεση της μικρής και της μεγάλης εικόνας.
Αν «αραιώνουμε» ως μαζικά άτομα για καλύτερες συνθήκες υγείας, δεν μπορεί αυτό να μην οδηγεί –συστημικά και κατ’ αναλογίαν– στην «αραίωση» και των πόλεων. Στην αστική αποκέντρωση του ελληνικού ανθρώπινου μέτρου, της κοντινότητας και των κοινοτικών σχέσεων, ώστε ο «κοινωνικός εγκλεισμός» να μην αποτελεί μονόδρομο προφύλαξης, αλλά για να αποφευχθεί κι ο …«ένδοξος» παρασιτισμός μας με την ενδογενή ανάπτυξη. Αλλιώς, ο εικονικός χώρος θα είναι η μόνη απάντηση και επιδίωξη του τεχνικοπληροφοριακού συστήματος για απομαζικοποίηση και η «υγεία» θα κινδυνεύει μόνο από ψηφιακούς ιούς και διακοπή ρεύματος. Κι έτσι, ως διαχωρισμένα και ψευδοενωμένα άτομα, θα συνεχίζουμε να ζούμε σε παρασιτικές, καταναλωτικές μητροπόλεις, βασικές πηγές πολλαπλής παθογένειας.
Η μεταφορά της πρωτεύουσας θα μπορούσε να είναι ένα οργανικό στοιχείο μιας νέας νοηματοδότησης για τον ελληνισμό. Δείτε την –ακόμα κι αν είναι ανέφικτη– ως μια ισχυρή συμβολική ανάγκη να αλλάξουμε την ειμαρμένη της παρακμής. Από το μέγιστο στο ελάχιστο και από το ελάχιστο στο συνολικό μέγιστο, μειώνοντας τις πολλαπλές ζημιές του νεοελληνικού παρασιτισμού και οικοδομώντας, εκ νέου, συλλογική σκέψη. Το συνδέω και με την πανδημία, επειδή τίποτα δεν είναι ασύνδετο για να επιβιώσουμε ως χώρα. Μια τέτοια κίνηση, κατάλληλα και εθνικά σχεδιασμένη, θα αποφόρτιζε συνολικά τις πόλεις και θα ζωντάνευε τα άδεια χωριά. Ο φόβος του διάσπαρτου που καταγωγικά μάς κατατρύχει δεν θα αποδυνάμωνε την Ελλάδα, αλλά θα την καθιστούσε ολόκληρη ισόρροπο ενιαίο κέντρο, από τη στιγμή που ο σχεδιασμός για υγιείς πόλεις θα εμπόδιζε να δημιουργηθούν μικρομέγαλες …Αθήνες αλλού και εφόσον το υπουργείο Πολιτισμού θα ‘ταν στην Ολυμπία ή τους Δελφούς, το Άμυνας στη Λέσβο ή το….Καστελλόριζο, παράλληλα με τα κίνητρα στους νέους, τη βοήθεια της πληροφορικής, κ.ά.
Επειδή έχουμε ανάγκη το όραμα…
Κι επειδή, λίγες μέρες, πριν τον εορτασμό του μεγάλου Νοήματος, του κοινού Οράματος της ελληνικής Επανάστασης-Παλιγγενεσίας, ενός εθνικού και οικουμενικού παραδείγματος ανθρώπινου αγώνα, ο καθείς κοιτάει την πάρτη του! Και μικροεμφύλιοι -αυτοδικαιωμένοι εντελώς ναρκισσιστικά- ξεφυτρώνουν παντού. Από την κυβέρνηση και τους ειδικούς, μέχρι κάθε είδους γκρουπούσκουλα και κόμματα χωρίς όραμα, που ψάχνουν να κάνουν διακυβέρνηση και αντιπολίτευση αντίστοιχα, χωρίς κανένα στρατηγικό όραμα για τη χώρα και τον λαό.
«Κομμάτια κι αποσπάσματα», κατακερματισμός και συμπτωματική αγωγή –κάθε είδους «φαρμακάκια», πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, συνδικαλιστικά, κ.α! Γιατροσόφια δηλαδή για τον τοπικό πόνο, χωρίς να νοιάζονται για όλον τον οργανισμό που σαπίζει. Ακόμα και η αντιμετώπιση της πανδημίας, αν δεν ενταχθεί σε ένα συνολικό «εξω-ιατρικό», κοινό Νόημα και Όραμα για τη χώρα, θα αποτυγχάνει συνεχώς. Και θα μείνουν τα άτομα ως ομάδες συμφερόντων που ονει-«ρεύονται» …επαναστάσεις χωρίς τον άνθρωπο. Άλλοι την 4η, και άλλοι μια φαντασιωσική επανάσταση, έναν πόλεμο εναντίον όλων και ενάντια στην ίδιο τον εαυτό, ενάντια στον ίδιο τον τόπο μας! g
