Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
Τέσσερις σημαδιακές ημερομηνίες με συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα που έχουν χαραχθεί στη μνήμη μας και αφορούν τέσσερις διαφορετικές περιοχές του Ελληνισμού, την Κύπρο, τον Πόντο, την Κρήτη και την Πόλη (αρκετά μάλιστα από αυτά δεν μας τα είπαν στο σχολείο και ούτε πρόκειται ποτέ να τα πουν) μνημονεύουμε και τιμούμε κάθε Μάιο.
Κύπρος, 10 Μαΐου 1956: Το αντάρτικο της Ε.Ο.Κ.Α. 1955-59 για Ένωση και λευτεριά περνά σε μια από τις πιο κρίσιμες φάσεις του. Οι Άγγλοι αποικιοκράτες χρησιμοποιούν τις πιο απάνθρωπες μεθόδους προκειμένου να κάψουν την πρωτοφανή αντρειοσύνη του Κυπριακού Ελληνισμού. Φυλακίζουν, βασανίζουν, εξορίζουν, δολοφονούν και απαγχονίζουν. Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 10ης Μαΐου 1956, όταν δυο λεβέντες νέοι σέρνουν πρώτοι τον χορό της αγχόνης. Ο Μιχαήλ Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου πατούν στην καταπακτή του θανάτου με τον ύμνο προς την ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού στα χείλη! Την παραμονή της εκτέλεσης τους χιλιάδες Έλληνες βγήκαν στους δρόμους και στις πλατείες σε ογκώδεις, παλλαϊκές, μαχητικές διαδηλώσεις. Στην Ελληνική πρωτεύουσα θα βρεθούν αντιμέτωποι με την αστυνομία του «εθνάρχη» Καραμανλή που θα ανοίξει αδιακρίτως πυρ εναντίον τους!!! «4 νεκροί και 164 τραυματίαι εις Αθήνας κατά τας χθεσινάς βίαιας συγκρούσεις», έγραφε, στην πρώτη σελίδα, το μεσημέρι της Πέμπτης της 10ης Μαΐου 1956, η αθηναϊκή εφημερίδα «Τα Νέα». «Τέσσερις Ελλα-δικοί μας θυσιάστηκαν, εκείνη την Τετάρτη, στις συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και ελληνικής αστυνομίας, στην Αθήνα: Ευάγγελος Γεροντής, απ’ τον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου Κρήτης, Ιωάννης Κωνσταντόπουλος, απ’ το Ράδο Τρίπολης, Φραγκίσκος Νικολάου, απ’ τον Πειραιά και Κωνσταντίνος Γιαννακούρης, απ’ το Ευπάλιο Δωρίδας» (Λάζαρος Μαύρος «Σημερινή», 10 Μαΐου 2014). Για πολλοστή φορά η Αθήνα θέτει τα συμμαχικά συμφέροντα υπεράνω των εθνικών! Άλλη μια εθνική ντροπή από τους ανθρώπους που η πατρίδα εμπιστεύτηκε σε καιρούς χαλεπούς.
Πόντος, στα μισά της δεύτερης δεκαετίας του εικοστού αιώνα: Οι Νεότουρκοι, γνήσιοι και άξιοι απόγονοι των Οθωμανών Τούρκων, δημιούργησαν ένα εν κινήσει Άουσβιτς στέλνοντας κατά χιλιάδες στην εξορία τους Έλληνες του Πόντου, γνωρίζοντας ότι δεν θα έφθαναν ποτέ στον προορισμό τους. Τους ανάγκαζαν να περπατούν μέχρι θάνατο! Όσοι επέζησαν πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Το ελλαδικό κράτος αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ανίκανο να τους υποδεχθεί με το σεβασμό που τους αρμόζει… «Στα ξένα ήμουν Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος», τραγουδούν ακόμα και σήμερα με παράπονο οι Πόντιοι αδελφοί μας! Και να ήταν μόνο αυτοί……
Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, γράφει ο διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών Θεοφάνης Μαλκίδης, αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914 – 1923, τονίζοντας ότι «μιλάμε για πάνω από 800.000 Έλληνες. Και ο Αριστοκλής Αιγίδης στο σημαντικότατο βιβλίο «Η Ελλάς χωρίς τους πρόσφυγας», που έγραψε στην Αθήνα το 1934, για το προσφυγικό ζήτημα κάνει αναφορά για 1.200.000 ψυχές που αποτελούν «τον τραγικόν εις ανθρώπινας απώλειας απολογισμόν του αγώνος»!
Η Βουλή των Ελλήνων πολύ καθυστερημένα (24 Φεβρουαρίου 1994) ψηφίζει ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου (ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα), ως «Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Εξαιρετικά τραγικό είναι το γεγονός ότι πλην της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αυστραλίας, κανένα άλλο κράτος στον κόσμο έως και σήμερα δεν έχει αναγνωρίσει αυτήν την πρωτοφανή γενοκτονία-εθνοκάθαρση!
Κρήτη, 20 Μάιου 1941. Οι Γερμανοί υποτιμώντας σοβαρά το μέγεθος του πατριωτισμού, της μαχητικότητας και του ηρωισμού των Κρητών με μια γιγαντιαία αεροπορική επιχείρηση με συνθηματικό όνομα «Unternehmen Merkur» (Επιχείρηση Ερμής) επιτίθενται εναντίον της Μεγαλονήσου. Και το πλήρωσαν πολύ ακριβά! Τα παιδιά της Κρήτης αψηφώντας την υπεροπλία και την αριθμητικά υπέρτερη χιτλερική πολεμική μηχανή, εγκατεστημένοι και αβοήθητοι από τους «συμμάχους», αντιστέκονται πολεμώντας ηρωικά για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας, προκαλώντας παγκόσμιο θαυμασμό. Παρά την ηρωική αντίσταση των παιδιών της Κρήτης, όμως, οι Γερμανοί θα καταλάβουν το νησί, ωστόσο αυτή τους η επιτυχία θα τους κοστίσει τόσο πολύ ώστε να μην επιχειρήσουν ξανά άλλη αεροπορική έφοδο της ίδιας κλίμακας κατά τη διάρκεια του πόλεμου. Η αντίσταση της Κρήτης θα αποδειχθεί εξίσου σημαντική και για τους «συμμάχους» που κέρδισαν πολύτιμο χρόνο με αποτέλεσμα να προετοιμαστούν καλύτερα για τις επόμενες δύσκολες πολεμικές επιχειρήσεις, κυρίως στην παγωμένη Ρωσία.
Και η 29η Μαΐου αποφράδα μέρα του Ελληνισμού κλείνει τον κύκλο της Μαγιάτικης Εθνικής ενατένισης. Οι βαρβαρικές ορδές των Ούννων και των τουρκικών Μογγολικών φυλών με σημαντική συμμετοχή γενιτσάρων υπό τον Μωάμεθ τον Πορθητή, καταλαμβάνουν το σύμβολο του Βυζαντίου, του Ελληνισμού και της Χριστιανοσύνης, την προδομένη Κωνσταντινούπολη. Ο τελευταίος ηρωικός υπερασπιστής της Βασιλεύουσας πέφτει μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος, αρνούμενος να παραδώσει την Πόλη στον Μωάμεθ με αντάλλαγμα την ελευθερία του Μοριά. Ο ενσαρκωτής του Λεωνιδίου πνεύματος δεν εγκατέλειψε ποτέ την βασιλεύουσα λέγοντας: Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». Και ο λαός έκτοτε θρηνεί μαζί με την Παναγιά: «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι».
*Αναπλ. Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού
