του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Η κυπριακή βουλή με τις ψήφους του δεξιού ΔΗΣΥ, του κεντρώου ΔΗΠΑ (προερχόμενο από το ΔΗΚΟ) και του ακροδεξιού ΕΛΑΜ (αδελφάκι της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο) εξέλεξε νέα πρόεδρο της την Αννίτα Δημητρίου. Στην Κύπρο η παλιά θεωρία περί “σοβαρής Χρυσής Αυγής” υλοποιείται. Α.-Ρ.
Έβαλαν όλοι τα καλά τους και έσπευσαν για τη διαβεβαίωση. Είχε προηγηθεί ένα βλακώδες (όχι οργιώδες τελικά) παρασκήνιο που έβγαλε πρόεδρο την Αννίτα Δημητρίου. Ενώπιον του λαού, παίχτηκε ένα άρρωστο παιχνίδι φοιτητικών παρατάξεων, παιχνίδι άνευ περιεχομένου και ουσίας, τουλάχιστον ως προς την πολιτική όψη των πραγμάτων. Παρέλασαν κύριοι και κυρίες για να δώσουν μια κωμικοτραγική παράσταση και να πείσουν τους απέχοντες ή όσους ψήφισαν κάτι άλλο, ότι ήταν καλό εν τέλει που έμειναν απ’ έξω.
Τις δεξιώσεις ακολούθησαν τα σχόλια. Ο Αβέρωφ κι ο Αβέρωφ κι ο Αβέρωφ. Που ελίσσεται ποικιλοτρόπως, προχωρώντας στο κενό των υπολοίπων και λαμβάνοντας τα εύσημα για τις τακτικές του. Στην απουσία (σοβαρής) αντιπολίτευσης, κατόρθωσε να κτίσει πύργους με ορίζοντα το 2023 και, εν πολλοίς, να παίζει μόνος του τις ώρες που οι άλλοι – «η κόλαση είναι οι άλλοι» – προφυλάσσουν τις παράγκες τους. Και δεν έχει να κάνει τόσο με το ΑΚΕΛ, που ήθελε να χρεώσει στην ηγεσία της Βουλής, τον (βάσει αριθμών) αποτυχημένο και απερχόμενο Γενικό του Γραμματέα, μα με τους υπόλοιπους.
Έχει να κάνει με το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ, που λειτούργησαν αξιοπρεπώς μα καθυστερημένα, δείχνοντας πως ο τρίτος δρόμος (πέραν της αριστεράς και της δεξιάς) είναι υπαρκτός αλλά όχι στρωμένος με ροδοπέταλα. Τοιούτω τρόπω, αποδείχθηκε την Πέμπτη πως αν όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι ηγέτες του δημοκρατικού πατριωτισμού (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Κίνημα Οικολόγων, Συμμαχία Πολιτών, Αλληλεγγύη) μπορούσαν να συνεννοηθούν και δεν άκουγαν τις «κασσάνδρες» της εξουσίας και του ΔΗΣΑΚΕΛ, σήμερα θα συζητούσαμε για μια άλλη αντιπολίτευση, το ΑΚΕΛ θα ήταν τρίτο κόμμα και ο Άντρος ίσως ούτε καν βουλευτής.
Επειδή, όμως, η πολιτική δεν κτίζεται με τα «αν» (εκτός κι αν ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ αποφασίσει διαφορετικά), όσα εκτυλίχθηκαν την Πέμπτη ήταν μια καλή απόδειξη της φιλοσοφίας των κομμάτων είτε αυτά αυτοπροτείνονται ως «αντισυστημικά» είτε ως «καινούργια». Εν προκειμένω, οι Ελαμίτες βουλευτές άφησαν εκτεθειμένους όσους τους εξέλεξαν για να είναι αντίβαρο στους νόμους Ακιντζί ή στις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης, ενώ ο Μάριος Καρογιάν και η παρέα του άφησαν εκτεθειμένους όσους τους εξέλεξαν για να φέρουν το αμόλυντο «φιλελεύθερο» στοιχείο στη νέα Βουλή. Αμφότεροι απέδειξαν ότι ανταπόδωσαν κάπως τις δανεικές ψήφους από τον ΔΗΣΥ, κερδίζοντας την καθιέρωσή τους ως κομμάτια του πολιτικού κατεστημένου.
Το ΕΛΑΜ δε, που συντηρεί το ψευτοδίλημμα ΔΗΣΥ ή ΑΚΕΛ, εκτίθεται ανεπανόρθωτα, όχι μόνο γιατί το 2016, στο δίλημμα Συλλούρης ή Σιζόπουλος τήρησε αποχή, αλλά και γιατί η προεκλογική του βασίστηκε στην εναντίωση αυτού που ονομάζουμε «ΔΗΣΑΚΕΛ». Ξάφνου, επέστρεψαν στον ψυχρό πόλεμο και φράζουν δρόμους, την ώρα που είχε κι άλλες επιλογές στον κατάλογο των υποψηφιοτήτων. Φαιδρά, λοιπόν, τα επιχειρήματα με τα οποία αξιώνουν εύσημα για την ώθηση που έδωσαν στην κυριαρχία του Αβέρωφ Νεοφύτου: «…τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη».
