Η Μέρκελ φεύγει & οι γλώσσες λύνονται στην Ελλάδα
του Γιώργου Ρακκά
Η έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για την αποχώρηση της Μέρκελ από την Καγκελαρία προκάλεσε καυτά δάκρυα στους αριστερούς και κεντροαριστερούς μερκελιστές, – αρκεί να διαβάσει κανείς όλο τον συρφετό των αρθρογράφων του Βήματος των Νέων και όχι μόνο. Ταυτόχρονα όμως άρχισε να λύνει τις γλώσσες του ελληνικού πολιτικού κόσμου, ώστε να αποκαλυφθεί το τι συνέβη κατά την χρονιά εκείνη (2014-2015) που συγκλόνισε την Ελλάδα.
Την αρχή έκανε ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, σε συνέντευξή του στα Νέα του Σαββατοκύριακου:
«…ήδη από τον Νοέμβριο του 2014 το Eurogroup ομόφωνα αποφάσιζε ότι η Ελλάδα μπορούσε να βγει οριστικά από τα μνημόνια. Τότε!
Κι όμως, τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια μας! Με συνέπεια τρίτο Μνημόνιο. Για να μας πουν μετά ότι η χώρα πήγε πίσω 10 χρόνια!
Κάποιοι λοιπόν εκτός Ελλάδος είδαν τότε την άνοδο του Τσίπρα σαν μιαν “ευκαιρία” να ξαναφέρουν το Grexit στο τραπέζι: Για να επιβάλουν την «πειθαρχία» στα υπόλοιπα κράτη μέλη…
Η τιμωρία της «δύστροπης» Ελλάδας θα ήταν το «μαστίγιο», για κάθε «απείθαρχο» στην Ευρώπης. Γι’ αυτό και χρειάστηκαν την κυβέρνηση Τσίπρα…
Ποιός δεν θυμάται ότι η κα Μέρκελ εκμεταλλεύτηκε τα ολέθρια σφάλματα των Τσίπρα-Βαρουφάκη για να αποσπάσει από την Ελλάδα αδιανόητες υποχωρήσεις, τις οποίες εγώ ξεκάθαρα είχα αρνηθεί. Ποιός ξεχνάει το Υπερταμείο, δηλαδή την εκχώρηση ολόκληρης της Εθνικής Περιουσίας για 99 χρόνια! Ή την εκχώρηση της Μακεδονικής ταυτότητας στα Σκόπια…
Η κα. Μέρκελ ‘στενοχωριέται’ σήμερα για όσα ζητούσε τότε από τους Έλληνες. Αλλά όταν, κατά δήλωση όλων τους ‘τα καταφέρναμε’, τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μας! Δεν θυμάμαι να στήριξε την Ελλάδα…».
Λίγες μέρες μετά, έσπευσε και νυν αλλά και τότε υπουργός ο Άδωνις Γεωργιάδης να επαναλάβει τις ίδιες θέσεις, από το κανάλι του Οpen: «Η Άνγκελα Μέρκελ έριξε την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά [ ] Ο κ. Σαμαράς είπε “όχι” στην κ. Μερκελ και στο υπερταμείο για τα 99 χρόνια και στον συμβιβασμό με τα Σκόπια [και η Μέρκελ] μη κλείνοντας την αξιολόγηση το 2014, ήθελε να δημιουργήσει πολιτική αστάθεια στην Ελλάδα, για να έρθει στην εξουσία ο Αλέξης Τσίπρας με σκοπό να δώσει αυτά που δεν έδινε ο Αντώνης Σαμαράς στη Γερμανία».
Η ειδική σχέση των Τσίπρα-Μέρκελ, όμως, επαληθεύεται και από την ανάποδη: Ο αποχαιρετισμός που επιφύλασσε ο Αλέξης Τσίπρας στην Γερμανίδα Καγκελάριο υπήρξε, όντως, ιδιαιτέρως θερμός, και βέβαια φαντάζει εντελώς παράταιρος για έναν πολιτικό που έκανε καριέρα με το ‘go back madam Merkel’: «Σε μια πιο ιδιωτική στιγμή το 2019 δειπνούσαμε σε μια ψαροταβέρνα στον Πειραιά. Εκεί μου αποκάλυψε την πεποίθησή της ότι όταν θέλουμε πραγματικά να λύσουμε τα προβλήματα, το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Εκπροσωπήσαμε διαφορετικές πολιτικές κατευθύνσεις. Αλλά αυτή ακριβώς η ειλικρίνεια ήταν το ουσιώδες χαρακτηριστικό στην μεταξύ μας σχέση. Μας επέτρεψε να χτίσουμε εμπιστοσύνη, παρά τις αντιξοότητες», θα γράψει ο Τσίπρας στην FAZ. Και οι άνθρωπος έχει δίκιο , η Μέρκελ του έστρωσε το κόκκινο χαλί για την πρωθυπουργία
Έτσι, κατά την αποχώρηση της Γερμανίδας Καγκελαρίου, ζήσαμε στην Ελλάδα την εξής απίστευτη παραδοξότητα: Οι –υποτίθεται– ‘μερκελιστές’ και ‘συστημικοί’ έριχναν πάρθια βέλη εναντίον της, ενώ οι υποτίθεται αντιμνημονιακοί έσπευσαν να την αποχαιρετήσουν με φανερή συγκίνηση, και αναμνήσεις ιδιωτικών γευμάτων σε παραθαλάσσιες ταβέρνες.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω είναι ήδη γνωστά. Περιλαμβάνονται στο βιβλίο των Ελένης Βαρβιτσιώτη, και Βικτωρίας Δενδρινού, Η Τελευταία Μπλόφα, το οποίο είχε κυκλοφορήσει με μεγάλη επιτυχία πριν 2 χρόνια από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Πολύ πριν από αυτό, όμως, αποτέλεσαν και την πάγια αιχμή (και αντίθεση) που είχε το Άρδην ήδη από το 2012, εντονότερα μέσα στο 2014, με όλο το αντιμνημονιακό κύμα το οποίο τότε, μπροστά στη φούρια του να γκρεμίσει τους ‘σαμαροβενιζέλους’ δεν έβλεπε κυριολεκτικά πέρα από την μύτη του. Σε διάστημα 9 και πλέον μηνών, θα δημοσιευθούν στην παρούσα ιστοσελίδα άπειρα άρθρα που ανέλυαν τη ‘γερμανική παγίδα’ και την απειλή που αυτή έκρυβε να ολοκληρωθεί η μνημονιακή καταβύθιση της χώρας με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Εκτεταμένη, και σε άλλα έντυπα επίσης, υπήρξε η αρθρογραφία του Γιώργου Καραμπελιά, η οποία αποτέλεσε και τη βάση για την έκδοση του δικού του χρονικού αυτής της τόσο κρίσιμης για της χώρα περιόδου, με τίτλο 6 μήνες που συγκλόνισαν την Ελλάδα(Εναλλακτικές Εκδόσεις).
Τότε, το Άρδην θα πραγματοποιήσει μια πρώτη τομή με έναν ολόκληρο πολιτικό κόσμο που προέρχεται ταυτόχρονα από τα αριστερά και τα δεξιά, και έπεφτε θύμα αυτοϋπονόμευσης, καθώς άφηνε το θυμικό του και τη δίκαιη οργή για τις μνημονιακές κυβερνήσεις να οδηγηθεί σε ολοκληρωτική αυτοπαγίδευση και να ακολουθήσει την εύκολη και βολική συνθηματολογία απατεώνων υπονομεύοντας κάθε έννοια λογικής. Και κατ’ επέκτασιν βέβαια, σοβαρής ιδεολογικής και προγραμματικής συγκρότησης: Αυτός ο κόσμος θα οδηγηθεί, τότε, στην τραγική αντίφαση να νομίζει ότι διατρανώνει ένα ‘ηρωϊκό όχι’ προς τους Γερμανούς, κατά το δημοψήφισμα του 2015, την ίδια στιγμή που με τη στήριξη που έδινε στον Τσίπρα ουσιαστικά ολοκλήρωνε το γερμανικό σχέδιο για τη βαθύτερη οικονομική και γεωπολιτική καθυπόταξη της Ελλάδας.
Δεν κατάφερε να αντιληφθεί αυτός ο κόσμος ότι η αποσταθεροποίηση της εγχώριας πολιτικής ζωής θα λειτουργούσε εν τέλει υπέρ εκείνων που ήθελαν να την γονατίσουν ακόμα περισσότερο. Έλειπε από αυτόν το κλασικό γεωπολιτικό αισθητήριο, που έστω και αντανακλαστικά κατείχαν οι παλαιότερες γενιές, και ίσως θα πρέπει να αποδώσουμε αυτό το έλλειμμα στον παρασιτικό μιθριδατισμό που κατέβαλε πολυετώς το φρόνημα της ελληνικής κοινωνίας.
Εξάλλου, άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία διείδαν γρήγορα πως το στοίχημα, μέσα στην πανευρωπαϊκή πολιτική κρίση, ήταν η γρήγορη ανάκτηση του εθνικού ελέγχου επί των προγραμμάτων προσαρμογής. Γι’ αυτό και εκεί Δεξιά και Αριστερά ήρθαν σε συμφωνία, προκειμένου η χώρα να αποσπάσει την πρωτοβουλία για το ποιος θα καθορίσει το μείγμα πολιτικής από τους δανειστές. Αποτέλεσμα; Εξήλθαν της κρίσης ταχύτερα από την Ελλάδα, δίχως μάλιστα πολιτικά δράματα, προδοσίες εντός ή εκτός εισαγωγικών, ματαιώσεις και διαψεύσεις.
Εδώ, αντίθετα, το αντιμνημονιακό αίσθημα του ελληνικού λαού διαστρεβλώθηκε πολύ γρήγορα σε ‘μάτριξ’ κατακυριαρχούμενο από ιδεολογίες απογείωσης από την πραγματικότητα, καθώς και καταδίωξης αποδιοπομπαίων τράγων. Δηλαδή στοχοποίησης όλων των φωνών που έλεγαν ότι το ζήτημα της εθνικής και κοινωνικής αντίστασης στην πολλαπλή υπονόμευση της Ελλάδας δεν λύνεται με δραχμοφαντασίες και άλλα πολιτικά παραμύθια. Κι όλα αυτά παρ’ όλο που το αντιμνημονιακό αίσθημα του ελληνικού λαού είχε λάβει αρχικώς καθολικές διαστάσεις, και ξεκινούσε από τη σωστή αφετηρία, ότι η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, ως το αποκορύφωμα του φαύλου πολιτικού συστήματος, έπαιξε πολλαπλασιαστικό ρόλο στην ελληνική κρίση δένοντας την Ελλάδα σ’ ένα μνημόνιο επαχθέστατων όρων.
Όλα αυτά, βέβαια, είναι πια παρελθόν, σπαράγματα μιας ‘χαμένης’ δεκαετίας. Όσο για το μάτριξ, της ψευδοαντιστασιακότητας, επιχειρεί στις μέρες μας μια τελευταία αναλαμπή, με το αντιεμβολιαστικό ρεύμα. Που είναι και η ταφόπλακα αυτής της στάσης, γιατί την δένει αξεδιάλυτα και ανοιχτά πλέον με τον παραλογισμό.
Με το πολιτικό τέλος, δε, της Μέρκελ, η προηγούμενη δεκαετία απομακρύνεται ολοένα και πιο πίσω, στο παρελθόν. Τα μεγάλα πολιτικά διλήμματα της νέας δεκαετίας, που μόλις ξεπροβάλλει, είναι εντελώς άλλου τύπου. Αφορούν στον νεο-οθωμανισμό και την απειλή που αντιπροσωπεύει για τον ελληνισμό, και όχι το μνημόνιο· αφορούν την εκτροπή της παγκοσμιοποίησης σε υπερτεχνολογική δεσποτεία· την καθίζηση της Δύσης από την πολιτική των ταυτοτήτων, τον δικαιωματισμό, τη μαζική μετανάστευση και τον πολυπολιτισμό· αφορούν την περιβαλλοντική κρίση, και πολλά πολλά άλλα. Ζητήματα βαθιά, που απαιτούν από την ελληνική κοινωνία να ακονίσει την πολιτική και ιστορική της συνείδηση, να αποκτήσει στάσεις περισσότερο φιλοσοφημένες και λιγότερο ρηχές. Άραγε θα τα καταφέρει; Ίδωμεν…
