του Σπύρου Κουτρούλη
Ο Παναγιώτης Κονδύλης δεν μας άφησε ούτε μια βουλγκάτα, ούτε ιερά κείμενα, ούτε “άγιες γραφές”. Απεχθανόταν τις ιδεοληψίες που σκιάζουν την ανάλυση της συγκεκριμένης πραγματικότητας. Φυσικά απέρριπτε την ύπαρξη ιστορικών νομοτελειών, την εσχατολογία, την μεταφυσική, ούτε πίστευε ότι έχει ένα προφητικό χάρισμα που θα υποκαθιστούσε την λογική σκέψη. Έτσι η σκέψη του ότι “μια εθνικιστική Ρωσία θα πίεζε την Τουρκία”, δεν επαληθεύτηκε.
Άλλωστε είχε διατυπωθεί το 1998 και δεν πρόλαβε να δει τα γεγονότα που ακολούθησαν. Η εθνικιστική Ρωσία, αυτή του ευρασιανισμού, της Γ’ Ρώμης, που θρέφει όνειρα αυτοκρατορίας όχι μόνο δεν στέκεται εμπόδιο στην Τουρκία αλλά μαζί συνεργάζονται παραγωγικά στην Συρία, στην Λιβύη, με τους Αζέρους κατά των Αρμενίων, την τροφοδοτεί με S 400 και σιωπά στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Ο Ντούγκιν επισκέπτεται την κατεχόμενη Κύπρο και αντιλαμβάνεται την Τουρκία ως συστατικό μέρος του ευρασιανισμού. Ο Ερντογάν δε φοβούμενος την εξέλιξη του κουρδικού κινήματος βρίσκει στο πρόσωπο του Πούτιν έναν χρήσιμο συνεργάτη.
Αυτό που θαυμάζουμε στον Π. Κονδύλη είναι η λογική σκέψη, ο αξιολογικά ουδέτερος λόγος, η εκπληκτική σε βάθος παιδεία, η έξοχη γνώση της ελληνικής γλώσσας, ο χειρουργικός τρόπος με τον οποίο διέλυε κάθε ιδεοληψία που δεν λαμβάνει υπόψιν της την εμπειρική πραγματικότητα.
Διαβάστε επίσης:
–Παναγιώτης Κονδύλης, μια διαδρομή, Εναλλακτικές Εκδόσεις
–Γκρίζο πάνω στο γκρίζο, ο Παναγιώτης Κονδύλης και η κριτική του Διαφωτισμού, Εναλλακτικές Εκδόσεις
