Την ώρα που στην Ελλάδα πολλοί «κομμουνιστές» συνηγορούν στην δολοφονία
του Ουκρανικού λαού, παρά τις ύβρεις του Πούτιν ενάντια στον ίδιο τον Λένιν
δημοσιεύουμε ένα διαφορετικό κείμενο, ενός κομμουνιστή ενάντια στον Πούτιν.
Του Μικαέλ Λεβί (Michael Löwy)
Το ΝΑΤΟ είναι μια ιμπεριαλιστική οργάνωση, που ηγεμονεύεται από τις Ηνωμένες
Πολιτείες, υπεύθυνο για αναρίθμητους επιθετικούς πολέμους. Η διάλυση αυτού
του πολιτικο-στρατιωτικού τέρατος, που γεννήθηκε από τον ψυχρό πόλεμο,
αποτελεί στοιχειώδη δημοκρατική απαίτηση. Η εξασθένισή του τα τελευταία χρόνια
οδήγησε τον Εμμανουέλ Μακρόν, τον νεοφιλελεύθερο Γάλλο πρόεδρο, να δηλώσει
το 2019 πως η Συμμαχία είναι «εγκεφαλικά νεκρή». Δυστυχώς, η εγκληματική
εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ξαναζωντάνεψε το ΝΑΤΟ! Πολλές χώρες που
είναι ουδέτερες (Σουηδία, Φινλανδία κ.ά.) μελετούν το ενδεχόμενο να ενταχθούν
στο ΝΑΤΟ· πολυάριθμα αμερικανικά στρατεύματα σταθμεύουν στην Ευρώπη· η
Γερμανία, που πριν δύο χρόνια αρνούνταν να αυξήσει τις στρατιωτικές της δαπάνες,
παρά τη βίαιη πίεση του Ντόναλντ Τραμπ, αποφάσισε να επενδύσει 100 δις ευρώ
στον επανεξοπλισμό της. Και έπεται συνέχεια. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έσωσε το ΝΑΤΟ
από την αργή παρακμή του, ίσως και την εξαφάνισή του.
Γιατί έγινε αυτή η εισβολή στην Ουκρανία; Όσο ο Πούτιν προσπαθούσε να
προστατεύσει τις ρωσόφωνες μειονότητες του Ντονέτσκ, υπήρχε κάποια λογική
στην πολιτική του. Το ίδιο ισχύει και για την αντίθεσή του στην επέκταση του ΝΑΤΟ
στην Ανατολική Ευρώπη. Αλλά η βίαιη εισβολή στην Ουκρανία, με τους
αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς πόλεων, με τα χιλιάδες θύματα στον άμαχο
πληθυσμό, μεταξύ των οποίων είναι ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά, δεν έχει
καμία δικαιολογία.
Με ποια επιχειρήματα προσπαθεί ο Πούτιν να νομιμοποιήσει αυτόν τον
εγκληματικό πόλεμο ενάντια στον ουκρανικό λαό; Το επιχείρημα της
«αποναζιστικοποίησης» της Ουκρανίας δεν στέκει καθόλου. Ο ουκρανικός λαός
εξέλεξε ως πρόεδρο τον Ζελένσκι, ένα εβραίο, περήφανο για τον παππού του που
πολέμησε με τον Κόκκινο Στρατό ενάντια στον ναζισμό. Σίγουρα υπάρχουν νέο-
ναζιστικά κόμματα και ομάδες στην Ουκρανία, αλλά στις τελευταίες εκλογές δεν
συγκέντρωσαν παρά το 3% των ψήφων. Παρόμοιες ομάδες υπάρχουν και στη
Ρωσία. Πώς μπορεί ο Πούτιν να ισχυρίζεται ότι είναι αντιφασίστας όταν στηρίζει,
πολιτικά και οικονομικά, πολλά νεοφασιστικά κόμματα στην Ευρώπη, όπως το
Εθνικό Μέτωπο της οικογένειας Λεπέν στη Γαλλία, ή τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι
στην Ιταλία; Η εφημερίδα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, η Ουμανιτέ, έχει
δημοσιεύσει έναν φάκελο σχετικά με αυτό το ζήτημα, στις 22/3/2022, με τον τίτλο
«Η άκρα δεξιά και ο Πούτιν»…
Η δεύτερη «νομιμοποίηση» της εισβολής βρίσκεται στην ομιλία που έκανε ο Πούτιν
στις 22 Φεβρουαρίου 2022. Σύμφωνα με τον ηγέτη του ρωσικού κράτους, η
Ουκρανία «δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από την μπολσεβίκικη και κομμουνιστική
Ρωσία» επειδή «ο Λένιν και οι σύντροφοί του άρπαξαν την Ουκρανία από τη
Ρωσία»! Η Ουκρανία πρέπει να λέγεται «Ουκρανία του Λένιν» γιατί αυτός υπήρξε
«ο δημιουργός και αρχιτέκτονας» αυτής της χώρας. Ο Λένιν είναι εκείνος που
επινόησε το καταστροφικό «δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση, μέχρι τον
διαχωρισμό, που είναι το θεμέλιο του σοβιετικού κράτους», μια παράλογη
παραχώρηση στους εθνικιστές των διάφορων δημοκρατιών που σχηματίστηκαν
μετά την επανάσταση του 1917. Το να δοθεί σε αυτές τις δημοκρατίες το δικαίωμα
να διαχωριστούν από το ρωσικό κράτος αποτελεί για τον Πούτιν «μια τρέλα, κάτι το
εντελώς ακατανόητο», μια πραγματική καταστροφή της «ιστορικής Ρωσίας»
(δηλαδή, της τσαρικής). Απευθυνόμενος στους Ουκρανούς ηγέτες, ο Πούτιν
δηλώνει: λέτε ότι θέλετε να «αποκομμουνιστικοποιήσετε» την Ουκρανία (δηλαδή
να διαγράψετε το κομμουνιστικό παρελθόν της) αλλά μένετε στη μέση του δρόμου.
«Εμείς θα σας δείξουμε την πραγματική από-κομμουνιστικοποίηση», καταλήγει ο
Πούτιν, αναφερόμενος στο σχέδιό του να επανεντάξει την Ουκρανία, διά της βίας
βεβαίως, στο ρωσικό κράτος.
Αυτή είναι, λοιπόν, η πουτινική «αιτιολόγηση» της εισβολής στην Ουκρανία:
επιχειρήματα αντι-κομμουνιστικά, αντι-λενινιστικά και η φιλοδοξία να
αποκαταστήσει την προ του μπολσεβικισμού «ιστορική Ρωσία» –δηλαδή την
τσαρική Ρωσία– προσαρτώντας την Ουκρανία. Δεν είναι τυχαίο ότι η μεγάλη
πλειοψηφία των κομμουνιστικών κομμάτων στον κόσμο, ακόμα και τα πιο
νοσταλγικά του σοβιετικού σοσιαλισμού, όπως το ελληνικό και το χιλιανό, καταδίκασαν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Μπορεί κανείς να διατυπώσει πολλές κριτικές στη σημερινή Ουκρανία: έλλειμμα
δημοκρατίας, καταπίεση της ρωσόφωνης μειονότητας, «δυτικισμός» κ.λπ. κ.λπ. Δεν
μπορεί όμως να αρνηθεί στον ουκρανικό λαό το δικαίωμά του να αντισταθεί στην
ρωσική εισβολή στην επικράτειά του, με βίαιη και εγκληματική περιφρόνηση του
δικαιώματος των εθνών στην αυτοδιάθεση.
Είτε κομμουνισμός, είτε πουτινισμός, είτε Βλαντιμίρ Ίλιτς είτε Βλαντιμίρ Πούτιν, είτε
το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση είτε το δικαίωμα των αυτοκρατοριών να
κατακτούν και να προσαρτούν άλλες χώρες: ο καθένας μπορεί να διαλέξει ότι
προτιμά, αλλά πρόκειται για επιλογές ασυμφιλίωτες μεταξύ τους.
Ας ελπίσουμε ότι κάποτε οι λαοί της Ευρώπης και της Ρωσίας θα απαλλαγούν από
τις καπιταλιστικές παρασιτικές ολιγαρχίες τους. Αυτή ήταν η πρόταση των
επαναστατών του Οκτώβρη 1917.
Ο Μικαέλ Λεβί γεννήθηκε το 1938 στο Σάο Πάολο. Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες
στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο. Εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι το 1969, όπου
δούλεψε με τον Νίκο Πουλαντζά στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν. Σήμερα είναι
επίτιμος διευθυντής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών [CNRS], ενώ διδάσκει
στην Εcole des Hautes Etudes en Sciences Sociales [EHESS]. Είναι από τα ιδρυτικά
στελέχη του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, του Οικοσοσιαλιστικού Διεθνούς
Δικτύου και του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος [ΝΡΑ].
Στη χώρα μας είναι γνωστός τόσο από τις ομιλίες του σε διάφορες εκδηλώσεις όσο
και από άρθρα του και συνεντεύξεις ενώ έχουν δημοσιευτεί πάνω από 15 βιβλία
του, ανάμεσά τους και το «Εξέγερση και Μελαγχολία» από τις Εναλλακτικές
Εκδόσεις.
Μετάφραση Χριστίνα Σταματοπούλου
