Η κατάργηση του φύλου των γονέων στα δημόσια Καλλιτεχνικά Σχολεία

4,6K

Δημόσια διαμαρτυρία …πατέρα

του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Οι γονείς που επιθυμούν να εγγράψουν τα παιδιά τους σε κάποιο Καλλιτεχνικό Σχολείο της χώρας θα βρεθούν μπροστά σε μία δυσάρεστη έκπληξη: στο έντυπο αίτησης για τη συμμετοχή του παιδιού τους στις εισαγωγικές εξετάσεις δεν αναγράφεται το φύλο του γονέα, αναγράφονται όμως οι, χωρίς προσδιορισμό φύλου, καινοφανείς όροι: «1^ος γονέας» και «2^ος γονέας» ενώ στη συνέχεια ζητείται να προσδιοριστεί η… σχέση κάθε γονέα με τον υποψήφιο.

Είναι γνωστή η προσπάθεια της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας να προβάλει τη δική της λογική στον επίσημο δημόσιο λόγο, στην εκπαίδευση και σε όσους θεσμούς θεωρεί ότι διαθέτει κάποια επιρροή. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να «νομοθετεί» αυθαίρετα και να επιβάλλει επίσης αυθαίρετα τη δική της αντίληψη με την αντίστοιχη ορολογία. Τίθεται δηλαδή, πρώτα πρώτα, ζήτημα νομιμότητας: βάσει ποιου νόμου, καταργείται σε έντυπο του Δημοσίου το βιολογικό φύλο; Κάτι τέτοιο δεν έχει νομοθετηθεί. Αν εγώ, ως δημόσιος λειτουργός, παραβώ τον νόμο και λειτουργήσω αυθαίρετα, διότι αυτό μου υπαγορεύει, π.χ. η θρησκεία ή η ιδεολογία μου, θα κληθώ πάραυτα σε έγγραφη απολογία και θα υποστώ τα νόμιμα. Στην περίπτωση αυτή, πώς γίνεται ανεκτή μία κατάφωρη παράβαση του νόμου;

Υπάρχει όμως και ένα ζήτημα ουσίας. Είναι προφανές ότι το έντυπο με την σπουδή της κατάργησης της αναγραφής του φύλου των γονέων, «προλαβαίνει» και ταυτόχρονα καλλιεργεί δολίως το έδαφος για μία νομοθετική ρύθμιση που στην Ελλάδα, ακόμη εκκρεμεί και αφορά τη δυνατότητα σε ζευγάρια του ίδιου φύλου να υιοθετούν παιδιά. Το ότι αυτή είναι η πρόθεση είναι ολοφάνερο διότι σε διαφορετική περίπτωση θα χρησιμοποιούνταν ο όρος «κηδεμόνας» έτσι ώστε να καλύπτεται κάθε ιδιαιτερότητα (π.χ. ένα παιδί να μεγαλώνει με τη γιαγιά και τον παππού και όχι με τους φυσικούς γονείς). Δε θα δινόταν έμφαση στον όρο «γονέας» (είναι και αρσενικό!).

Δεν επιθυμώ να εισέλθω στην ουσία της συζήτησης, αν είναι σωστό, δίκαιο, άδικο, επωφελές ή καταστροφικό να υιοθετούν ομόφυλα ζευγάρια παιδιά. Επισημαίνω αφενός το πρωθύστερο κι αφετέρου την «κουτοπονηριά», στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη την γκεμπελικής έμπνευσης προπαγάνδα μίας άποψης: «πες, πες, κάτι θα μείνει». Αν θεωρούν οι εμπνευστές αυτής της λαθροχειρίας ότι τα Καλλιτεχνικά Σχολεία αποτελούν ευνοϊκό έδαφος για την προώθηση της δικής τους ατζέντας, στο πλαίσιο ίσως της ελευθεριότητας που χαρακτηρίζει την τέχνη, σφάλλουν διότι εδώ εκτός από τυφλωμένοι ιδεολογικά: πιάνονται και αγράμματοι: όλοι οι πολιτισμοί, από την εποχή των κυκλαδικών ειδωλίων, ύμνησαν εξαρχής και κατεξοχήν τη μητρότητα. Και βέβαια, ελευθεριότητα δε σημαίνει επ’ ουδενί αυθαίρετη επιβολή!

Ακόμη όμως κι αν θεσμοθετηθεί τελικά η δυνατότητα στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά, πόσο δημοκρατικό είναι να επιβάλλει η μειοψηφία των ομόφυλων γονέων την κατάργηση της αναγραφής του φύλου στη συντριπτική πλειοψηφία των ετερόφυλων; Ας επιλέξουν τα ομόφυλα ζευγάρια την αριθμητική αναγραφή, εφόσον αρνούνται να υιοθετήσουν τον πανάρχαιο και πανανθρώπινο ρόλο της μάνας και του πατέρα, κι ας αποφασίσουν μεταξύ τους τη σειρά: πρώτος ή δεύτερος γονέας. Ας αφήσουν όμως εμάς τους υπόλοιπους να είμαστε πατέρες και μητέρες, συνεχίζοντας και όχι διακόπτοντας βίαια τον ανθρώπινο πολιτισμό. Σε τελική ανάλυση, γιατί να μην καταργήσουμε και τα ονόματά και να συστηνόμαστε πλέον μόνο με το ΑΜΚΑ; Γιατί και τα ονόματα κάποιον προσδιορισμό, φύλου, έθνους, θρησκείας κτλ φανερώνουν. «Καλομελέτα» κι έρχεται…

Και ένα τελευταίο σχόλιο, πολιτικό. Η ετσιθελική επιβολή μίας αντίληψης που πλήττει ευθέως την ταυτότητα του φύλου των γονέων δεν καλλιεργεί ούτε την ανεκτικότητα ούτε τον σεβασμό της σεξουαλικής επιλογής, αν υποτεθεί ότι αυτές είναι οι «αγνές» προθέσεις κάποιων. Αντίθετα, ειδικά με τον τρόπο που γίνεται, οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα και ενισχύει τις πλέον ομοφοβικές, σεξιστικές ρατσιστικές και ακροδεξιές φωνές. Αυτό ήδη συμβαίνει σε όλον τον δυτικό κόσμο ενώ και στη χώρα μας είναι η ακροδεξιά που ενισχύεται και όχι η «επαναστατική» αριστερά από την αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων που δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία σε ζητήματα ταυτότητας (εθνικής, θρησκευτικής, φύλου) και για την προστασία της οικογένειας, του έσχατου αναχώματος στην κυριαρχία του εμπορεύματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο σεβασμός των δημοκρατικών ελευθεριών, η πραγματική και όχι η προσχηματική και επιλεκτική ανεκτικότητα, η ενίσχυση και όχι η αποδόμηση του θεσμού της οικογένειας και της μητρότητας, η εθνική και όχι η διασπασμένη σε δεκάδες ανταγωνιστικά φύλα και «φυλές», ταυτότητα, εγγυώνται τελικά την κοινωνική συνοχή και το πολίτευμα.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, πρέπει ν’ αποκατασταθεί στο έντυπο της αίτησης για τα καλλιτεχνικά σχολεία και σε κάθε άλλο έντυπο στο Δημόσιο, η αναγραφή του φύλου. Είναι πρώτιστα ζήτημα δημοκρατίας.

*Ιστορικός