του Νίκου Μελέτη από το liberal.gr
Με αέρα νικητή έχει μπει στην κούρσα των 2 εβδομάδων ο Ταγιπ Ερντογάν, με προβάδισμα που του προσφέρει όχι μόνο η διαφορά του 4% του Α΄ Γύρου, αλλά και η επικράτηση του Συνασπισμού του στην Εθνοσυνέλευση, το μήνυμα για «σταθερότητα» και φυσικά η δυνατότητα του να χρησιμοποιήσει πλήρως όλο τον κρατικό μηχανισμό που έχει στα χέρια του προκειμένου να διασφαλίσει μια ακόμη εκλογική νίκη.
Περιμένοντας να γιορτάσει τη νίκη του την επομένη των εκλογών στις 29 Μαΐου στην επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, ως νέος «απελευθερωτής». Στην αρχή μιας νέας θητείας στη διάρκεια της οποίας θα μπορέσει και να δρομολογήσει τη διαμόρφωση της διαδοχής του και τη μετά Ερντογάν εποχή στηριγμένη στον ισλαμισμό και τον εθνικισμό…
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 14ης Μαΐου τα οποία ούτε η αντιπολίτευση αμφισβήτησε, έδειξαν ότι η Δημοκρατία σε τέτοιου είδους καθεστώτα έχει τις δικές της «ιδιορρυθμίες» και οι εκλογές μπορεί να είναι καθαρές αλλά κάθε άλλο παρά είναι δίκαιες…
Γιατί η Τουρκία θεωρείται Δημοκρατία όπου οι εκλογές διεξάγονται με διαφάνεια (οι 500 χιλιάδες εθελοντές της αντιπολίτευσης ως εκλογικοί αντιπρόσωποι ήταν αποτελεσματικοί), όμως δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε το πως λειτουργεί η Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου στη χώρα. Με πολιτικούς αντιπάλους στη φυλακή ή υπό διωγμό, φυλακισμένους δημοσιογράφους και ασφυκτικούς περιορισμούς σε αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ, κυριαρχία της κυβερνητικής προπαγάνδας δαιμονοποίηση κάθε αντίθετης φωνής και αντιμετώπιση του κράτους ως προσωπικού μαγαζιού και του κρατικού κορβανά ως προσωπικού προεκλογικού κονδυλίου…
Έτσι δεν ήταν τελικά και τόσο δύσκολο για τον Ερντογάν να ανατρέψει την πληθώρα των δημοσκοπήσεων που έδειχναν είτε επικράτηση Κιλιτσάρογλου από τον Α’ Γύρο είτε επαναληπτικές εκλογές με τον Κιλιτσάρογλου όμως να προηγείται. Χωρίς αυτό βεβαίως να υποβαθμίζει τη σημασία του γεγονότος ότι είναι η πρώτη φορά που υποχρεώθηκε σε Β’ Γύρο…
Έτσι πλέον είναι στο χέρι του Ερντογάν έχοντας ένα ισχυρό προβάδισμα να χρησιμοποιήσει κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο που έχει στη διάθεση του, ώστε να μην υπάρχει καμιά έκπληξη στις 28 Μαΐου και να ανοίξει ο δρόμος, ούτως ώστε αυτός να είναι ο μακροβιότερος ηγέτης στην ιστορία του τουρκικού κράτους και αυτός που οδηγεί στη χώρα του στον δεύτερο αιώνα της Τουρκικής Δημοκρατίας, στον «Αιώνα της Τουρκίας» που τον φαντάζεται ως «Αιώνα του Ερντογάν».
Το ερώτημα που αναδεικνύεται είναι εάν η προδιαγραφόμενη νίκη του Τ. Ερντογάν θα του δημιουργήσει αίσθημα ασφάλειας και πλέον θα μπορεί να πολιτευθεί με μεγαλύτερη μετριοπάθεια και ωριμότητα, η αν αντιθέτως αυτή η νίκη θα πυροδοτήσει την αλαζονεία και το αίσθημα παντοδυναμίας οδηγώντας σε μεγαλύτερο αυταρχισμό στο εσωτερικό και σε ακόμη πιο φιλόδοξη αποφασιστική αυτόνομη πορεία στο διεθνές περιβάλλον.
Η μέχρι τώρα πορεία του Ερντογάν, η ιδιοσυγκρασία του, ο πολιτικός λόγος και κυρίως το αίσθημα αυτοσυντήρησης του το καθεστώτος που έχει επιβάλει στη χώρα του συντείνουν στη δεύτερη εκδοχή.
Όμως οι εκλογές ανέδειξαν μία ακόμη διάσταση: τη σημαντική ενίσχυση των ακροδεξιών εθνικιστικών δυνάμεων αλλά και εκείνων που χαρακτηρίζονται ισλαμιστικές. Το ΜΗΡ του Μπαχτσελί συγκέντρωσε 10% και 5,4 εκ ψήφους, το ΙΥΙ της Ακσενέρ 9,89% και 5,26 εκ ψήφους, το ΖΡ του ακροδεξιού Ουμίτ Οζντάγκ 2,23% και 1,2 εκ ψήφους το ΒΒΡ 1,01% και 550 χιλιάδες ψήφους, ενώ ο τρίτος υποψήφιος για την Προεδρία ακροδεξιός εθνικιστής Σινάν Ογκάν συγκέντρωσε 5,7% και 2,8 εκ. ψήφους. Το Ισλαμιστικό κόμμα YRP του γιου του Ερμπακάν συγκέντρωσε 2,87% και 1,5 εκ. ψήφους…
Η αποτύπωση αυτών των αποτελεσμάτων με δεδομένη και την ισλαμική εθνικιστική φυσιογνωμία και του ΑΚΡ, διαμορφώνουν ένα πεδίο στην εκλογική βάση της Τουρκίας που είναι ιδανική για τον ισλαμοεθνικισμό του Τ. Ερντογάν.
Η αντιπολίτευση ετερόκλητη και χαμένη στις προσωπικές φιλοδοξίες είναι δεδομένο ότι δεν θα μπορέσει να μείνει αρραγής απέναντι του. Ο Κ. Κιλιτσάρογλου αποδείχθηκε ότι ήταν ανεπαρκής για τη μεγάλη παρτίδα της 14ης Μαΐου και πλέον το Αντι-Ερντογάν μέτωπο είναι σαφές ότι πρέπει να στραφεί στη νέα γενιά πολιτικών, όπως ο Δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Ιμάμογλου για να μπορεί να κτίσει, όσο θα της επιτρέψει η ασφυκτική πίεση του αναβαπτισμένου στη λαϊκή εντολή καθεστώτος, μια δύναμη που θα μπορεί, όχι απλώς να αμφισβητήσει τον Ερντογάν, αλλά και να ανατρέψει σε πέντε χρόνια κάθε σχέδιο οργανωμένης διαδοχής του.
Στις επόμενες ημέρες ο Ερντογάν θα κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να διχάσει ακόμη περισσότερο μια κοινωνία που είναι ήδη διχοτομημένη. Να προβάλει τον κίνδυνο εκλογής ενός προέδρου υποστηριζόμενου από έναν ετερόκλητο συνασπισμό που θα έχει απέναντι του μια ισχυρή απόλυτη πλειοψηφία της συμμαχίας AKP και ΜΗΡ στην τουρκική Εθνοσυνέλευση. Έναν πρόεδρο που θα έρθει να υλοποιήσει τις «εντολές» της Δύσης και θα ανακόψει τις προοπτικές της Τουρκίας για ανάδειξη της σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη. Έναν πρόεδρο που θα συνεργάζεται και θα έχει πολιτική εξάρτηση από τους «τρομοκράτες» του ΠΚΚ και του Φ. Γκιουλεν Έναν πρόεδρο που απορρίπτοντας τα Erdoganomics θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη λιτότητα και πιθανόν θα φέρει την Τουρκία πίσω στο ΔΝΤ. Και φυσικά εκτός από τις αυξήσεις 45% στους Δημοσίους Υπαλλήλους θα έχει αρκετά ακόμη να προσφέρει σε κάθε πολίτη από μια υποθηκευμένη οικονομία.
Τα προβλήματα την επόμενη ημέρα όμως θα είναι και πάλι μπροστά, με πρώτο αυτό της οικονομίας. Και είναι μεγάλο ερωτηματικό για πόσο καιρό ακόμη η οικονομική κρίση που μαστίζει τους πολίτες και η αυταρχική διακυβέρνηση θα μπορούν να κρύβονται πίσω από συνθήματα για το «μεγαλείο» της Ερντογανικής Τουρκίας…
