του Νίκου Ντάσιου
Η παραίτηση Τσίπρα είναι τέλος εποχής. Σταθμίζοντας την καθοδική πορεία του κόμματος φαίνεται πως δεν θέλει να επωμιστεί επιπλέον επώδυνες ήττες που προμηνύονται στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές.
Στην μακροσκελή δήλωση του αναφέρθηκε σε φθορά του κόμματος αλλά πουθενά δεν υπήρξε αυτοκριτική. Αντίθετα δήλωσε περήφανος για την έξοδο από τα μνημόνια και τη ρύθμιση χρέους αλλά και –ιδιαιτέρως- για την επίλυση του Μακεδονικού με την Συμφωνία των Πρεσπών!
Δεν γνωρίζουμε ποιος η ποια θα τον διαδεχθεί κι αν το κόμμα καταφέρει να παραμείνει ενωμένο, καθότι ο ίδιος ισορροπούσε δυο διαφορετικές τάσεις στο εσωτερικό του: την σοσιαλδημοκρατική και την παλαιο-αριστερή. Δεν γνωρίζουμε επίσης αν πάρει την πρωτοβουλία ίδρυσης νέου κόμματος ή περιμένει να επανέλθει για να ανακόψει την οριστική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Για να υπάρξει όμως οποιαδήποτε προοπτική ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς, η όποια διάδοχη κατάσταση οφείλει να κάνει μια βαθιά και ειλικρινή αυτοκριτική στον πυρήνα της ιδεολογίας αυτού του χώρου: τον εθνοδηδενισμό του. Αυτοκριτική για την κατάργηση του Μνημονίου με ένα Νόμο και ένα Άρθρο, για την οριστική κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, για την ΣΥΣΑΧΘΕΙΑ, για το εκβιαστικό και διχαστικό δημοψήφισμα του 2015, για τα capital control και τις δεσμεύσεις της χώρας από το 3ο Μνημόνιο και την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερ-ταμείο.
Επίσης για την ιδεολογία των ανοιχτών συνόρων, του Αιγαίου που δεν έχει σύνορα και «ανήκει στα ψάρια του», που διευκόλυνε την είσοδο ενός εκατ. μεταναστών και την αποκλειστική διαχείριση των ΜΚΟ στα άβατα των Hot spot της εξαθλίωσης.
Για την επονείδιστη συμφωνία των Πρεσπών που αναγνώρισε εθνότητα Μακεδονική και γλώσσα σε αντάλλαγμα την μη περικοπή των συντάξεων, που αποτέλεσε την βασική αιτία της ανορθόλογης εκλογικής συμπεριφοράς της Β. Ελλάδας έως σήμερα. Για τα όσα ειπώθηκαν με τον Ερντογάν στην μακρά συνάντηση στην Άγκυρα το 2019. Για την ανορθόδοξη αντιπολίτευση την περίοδο της πανδημίας αλλά και για την πλήρη σιγή του αντι-πολεμικού κινήματος στην περίπτωση της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Και για να γίνει αυτή η αυτοκριτική θα πρέπει να ξεκινήσει από το γενεσιουργό γεγονός της κοινωνικής συγκρότησης αυτού του χώρου: την μηδενιστική εξέγερση του 2008 μετά την δολοφονία Γρηγορόπουλου, μιας εξέγερσης που ο πυρήνας της ήταν η καταστροφή και η λεηλασία χωρίς κανένα κοινωνικό πρόταγμα.
Προσωπικά θεωρώ ελάχιστες τις πιθανότητες να υπάρξουν δυνάμεις σε αυτό τον χώρο που θα έκαναν αυτήν την αυτοκριτική ώστε να υπάρξει προοπτική και μέλλον στην κεντρο-αριστερά.
