του Αλέκου Μιχαηλίδη
Ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ είναι δικό μας παιδί. Μεγάλωσε στα άθλια μπασκετικά γήπεδα της Λευκωσίας, με παραστάσεις κυρίως από τη… φοβερή κυπριακή καλαθόσφαιρα. Έμαθε τα πρώτα βήματα του μπάσκετ στον ΑΠΟΕΛ μας και έφυγε νωρίς για να γίνει αθλητής.
Ο Άρης τον απέκτησε χωρίς να δώσει σεντ και πήγαινε στο ιστορικό «Αλεξάνδρειο» με το λεωφορείο. Είναι δικό μας παιδί μα κι ο πατέρας του, Σάσο, καταλάβαινε ότι στην Κύπρο και τη λεγόμενη καλαθόσφαιρά της δεν θα είχε στον ήλιο μοίρα. Εδώ, που πανηγυρίζουμε για τον Σάσα και την εξέλιξή του, για την πορεία του μέχρι το Σακραμέντο και το όνειρο του NBA, θεωρείται «αθλητισμός» μόνο το κυπριακό ποδόσφαιρο και τα κέρδη (ή οι ζημιές) των εταιρειών που το βασανίζουν, των διαχειριστών του υποκόσμου που απομυζούν εις βάρος των ομάδων και της ιστορίας τους.
Εδώ, συζητούνται με τρομερή ένταση οι μισθοί των νέων παικτών των «κλασάτων» ποδοσφαιρικών ομάδων –επειδή έτσι θέλουν οι εταιρείες– και τα υπόλοιπα εναπόκεινται στη διάθεση των παραγόντων των σωματείων, που επίσης δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Εδώ, η έγνοια μας είναι αν πληρώνεται ο τάδε και ο δείνα ξένος παίκτης για να αποδώσει στο… Κόνφερενς Λιγκ, μα ούτε που μας κόφτει τι θυσιάζουν όσα παιδιά δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και δίνουν τα ρέστα τους για τον στίβο, την καλαθόσφαιρα, την ποδηλασία, την κολύμβηση και άλλα αθλήματα ξεχασμένα από τον «θεό» του χρήματος, τις εταιρείες, τους απατεώνες, τους πολιτικούς φίλους τους, το κράτος και, ασφαλώς, τους οπαδούς.
Ο Σάσα έφυγε και καλά έκανε και θα είμαστε πάντα περήφανοι που τίμησε, έστω και πιτσιρίκος, τα χρώματα του ΑΠΟΕΛ. Τα έχει στην καρδιά του, όπως δηλώνει πάντα, αλλά τα άφησε πίσω για να γίνει μπασκετμπολίστας. Και καλά έκανε. Πόσοι Βεζένκοφ χάνονται στις ακαδημίες της Κύπρου που τρώει τα παιδιά της;
