του Ιωάννη Μ. Μιχαλακόπουλου
«Κόμμα μπορείς να αλλάξεις, αδερφέ, ομάδα όμως όχι!», αναφώνησε αποφθεγματικά ο συνταξιούχος γυμνασιάρχης προκαλώντας κύμα καταφατικών νευμάτων στους θαμώνες του μικρού κυψελιώτικου καφενέ. Βλέπετε, εκείνη την περίοδο είχαν παρατηρηθεί ιλιγγιώδεις ιδεολογικές «μεταμορφώσεις» («κυβιστήσεις») σχεδόν σε όλα τα πολιτικά κόμματα, με αποτέλεσμα το λαϊκό συνοικιακό στέκι να ομοιάζει συχνά με τηλεοπτικό πάνελ… Από την άλλη βέβαια ο παλιός εκπαιδευτικός είχε δίκιο, καθότι είναι πολύ δύσκολο για τον μέσο φίλαθλο να «αλλαξοπιστήσει» κατά τη διάρκεια του οπαδικού του βίου. Μολαταύτα, ο γράφων βρέθηκε κάποτε στην οριακή θέση να διανοηθεί να μεταπηδήσει από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας στη Νέα Φιλαδέλφεια…
Ήταν άνοιξη του 1999 και οι νατοϊκές δυνάμεις σφυροκοπούσαν αδιακρίτως «στόχους» στη Σερβία. Οι «παράπλευρες απώλειες» δεδομένες! Τα αντανακλαστικά της επίσημης Πολιτείας από χλιαρά έως ανύπαρκτα… Τότε, ανάμεσα στις βόμβες και στα αποκαΐδια αυτού του άφρονος πολέμου, η Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως (ΑΕΚ) αποφάσισε και έπαιξε φιλικό αγώνα με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι! Οι 22 ποδοσφαιριστές μπήκαν στο γήπεδο κρατώντας ένα πανό που έγραφε «NATO stop the war, stop the bombing». Στο 68΄ και ενώ το σκορ ήταν 1-1, οι φίλοι των δύο ομάδων έκαναν ειρηνική εισβολή στον αγωνιστικό χώρο και διέκοψαν την αναμέτρηση. Το χορτάρι γέμισε με αγκαλιές και χαμόγελα για λίγο, ενώ το βράδυ οι γλυκόπικρες «καληνύχτες» βρήκαν τους κιτρινόμαυρους Ενωσίτες στα πούλμαν της επιστροφής και τους Γιουγκοσλάβους Παρτιζάνους στα καταφύγια…
Η Κλειώ, ως Μούσα της Ιστορίας, ξεφύλλισε τα κιτάπια της και κάνοντας μια μεγαλοπρεπέστατη μονοκοντυλιά σημείωσε την ημερομηνία: 7 Απριλίου 1999! Ήταν Μεγάλη Τετάρτη και ήταν η μέρα που σκέφτηκα ν’ αλλάξω ομάδα…
