Ειδικής συνεργάτιδος εξ Αθηνών
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις. Σύσσωμη, ομονοούσα και περιχαρής η ελλαδίτικη πολιτική ηγεσία γιορτάζει την Μεταπολίτευση στο Προεδρικό Μέγαρο του κλεινού άστεος.
Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει να γιορτάζουμε την Μεταπολίτευση ενώ η μισή Κύπρος είναι σκλαβωμένη.
Την Μεταπολίτευση την οφείλουμε στην Κύπρο. Επομένως θα έχουμε το δικαίωμα να την γιορτάσουμε μόνο όταν ελευθερωθούν τα κατεχόμενα και το Νησί ξαναγίνει ενιαίο κράτος, οι πρόσφυγες επιστρέψουν στις εστίες τους, ο τουρκικός στρατός ξεκουμπιστεί μαζί με τους εποίκους, από εκεί που ήρθαν.
Μέχρι τότε η ντροπή για όλους τους σκοτωμένους, αιχμαλώτους, πρόσφυγες, τις βιασμένες γυναίκες, τα ορφανά, όλους τους Κύπριους και Ελλαδίτες τους κατεστραμμένους από τον πόλεμο, δεν πρέπει να μας αφήνει να γιορτάζουμε. Το Κύπριον άγος, επιβάλλει την συστολή.
Μόνον όταν αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη στο ελληνικό Νησί, μόνο τότε και να γιορτάσουμε και να χαρούμε που έπεσε η χούντα το 1974.
Μέχρι τότε δάκρυα, πόνος, σιωπή και αγώνας. Όχι χαρές και δεξιώσεις.
Είδα ότι είχαν προσκαλέσει και την Χαρίτα Μάντολες στη δεξίωση, τη γυναίκα σύμβολο του αντικατοχικού αγώνα. Η πρόσκλησή της λειτούργησε ως το τέλειο άλλοθι για το ανεπίτρεπτο που κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται, να γιορτάζουμε την μέρα που η Κύπρος μάτωνε και εξανδραποδιζόταν.
Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ. Δεν με αφήνει το Χρέος προς τον θυσιασμένο κυπριακό ελληνισμό.
“Άμα ελευθερωθεί η Κύπρος, θα γελάσω”.
