Η θέση της Ρωσίας στις διεθνείς υποθέσεις (Α΄ μέρος)

273

Μια δύσκολη αλλά αναγκαία απόφαση

Ο Σεργκέι Καραγκάνοφ, είναι διδάκτορας της Ιστορίας, Ομότιμος Καθηγητής, Ακαδημαϊκός επόπτης της Σχολής Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων. Το κείμενο του δημοσιεύθηκε αρχικά στη ρωσική οικονομική εφημερίδα Profile (13 Ιουνίου 2023) και εν συνεχεία γνώρισε ευρύτερη δημοσιότητα καθώς κυκλοφόρησε από το Συμβούλιο Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής της Ρωσίας του οποίου ο Καραγκάνοφ είναι επίτιμος Πρόεδρος. Ο Καραγκάνοφ, ένας από τους επιδραστικότερους συμβούλους της ρωσικής προεδρίας, προτείνει, χρησιμοποιώντας γεωπολιτικού και πολιτισμικού χαρακτήρα επιχειρήματα, τη χρήση πυρηνικών όπλων στην Ανατολική Ευρώπη, ώστε η Δύση και οι ΗΠΑ να αναγκαστούν να υποταχθούν και η Ρωσία να πάρει οριστικά διαζύγιο από τον δυτικό κόσμο.
νέος Ερμής ο Λόγιος

Μια απειλή που διογκώνεται

Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μερικές σκέψεις που κάνω εδώ και πολύ καιρό και που πήραν την τελική τους μορφή μετά την πρόσφατη Συνέλευση του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, η οποία εξελίχθηκε σε μια από τις πιο αξιομνημόνευτες συναντήσεις στην 31χρονη ιστορία του.

Η Ρωσία και η ηγεσία της φαίνεται να βρίσκονται ενώπιον μιας δύσκολης επιλογής. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι μια σύγκρουση με τη Δύση δεν μπορεί να τελειώσει, ακόμη και αν πετύχουμε μια νίκη στην Ουκρανία, μερική ή συντριπτική.

Εάν καταφέρουμε να απελευθερώσουμε τέσσερις περιοχές, θα πρόκειται όντως για μερική νίκη. Μια ελαφρώς μεγαλύτερη νίκη θα επιτευχθεί εφόσον ελευθερώσουμε ολόκληρη τη σημερινή Ανατολική και Νότια Ουκρανία, μέσα στα επόμενα ένα ή δύο χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, θα έχει απομείνει το υπόλοιπο κομμάτι της με έναν πληθυσμό χολωμένο, υπερεθνικιστικό και εξοπλισμένο ως τα δόντια – ένα τραύμα που αιμορραγεί και απειλεί με περαιτέρω επιπλοκές, και με έναν νέο πόλεμο.

Και ίσως θα ήταν ακόμα χειρότερα αν, με τίμημα τεράστιες δικές μας απώλειες, απελευθερώναμε ολόκληρη την Ουκρανία και απομέναμε με τα ερείπια στα χέρια, και έναν πληθυσμό που ως επί το πλείστον μας μισεί, ενώ η «αναμόρφωσή» του πρόκειται να διαρκέσει πάνω από μια δεκαετία. Οποιαδήποτε επιλογή, και ειδικά η τελευταία, θα αποσπάσει την προσοχή της χώρας μας από το να πραγματοποιήσει ένα βήμα που είναι άμεσα απαραίτητο – να μετατοπίσει το πνευματικό, οικονομικό, και πολιτικoστρατιωτικό ενδιαφέρον της προς τα ανατολικά της Ευρασίας. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα βρισκόμασταν κολλημένοι στη Δύση, δίχως προοπτικές απαγκίστρωσης στο ορατό μέλλον, ενώ η σημερινή Ουκρανία, και κυρίως οι κεντρικές και δυτικές επαρχίες της, θα απορροφούσαν διαχειριστικούς, ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους από τη χώρα. Αυτές οι περιοχές στηρίζονται με σημαντικούς πόρους ήδη από τη σοβιετική εποχή. Την ίδια στιγμή, η αντιπαράθεση με τη Δύση θα συνεχιστεί, δεδομένου ότι και η στρατηγική της θα στραφεί στην υποστήριξη ενός εμφύλιου αντάρτικου χαμηλής έντασης.

Μια πιο ελκυστική επιλογή θα ήταν να απελευθερώσουμε και να ενσωματώσουμε εκ νέου την Ανατολή και τον Νότο της Ουκρανίας, και παράλληλα να εξαναγκάσουμε τις υπόλοιπες περιοχές σε συνθηκολόγηση – κάτι που θα επέτρεπε την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση της περιοχής και τη δημιουργία ενός φιλικού και ουδέτερου κράτους. Αλλά αυτό θα ήταν δυνατό μόνο εφόσον είμαστε σε θέση να κάμψουμε τη βούληση της Δύσης ως προς την υποκίνηση και την υποστήριξη της χούντας του Κιέβου, και άρα, να την αναγκάσουμε σε μια στρατηγική υποχώρηση.

Ουκρανία, η ρωσική εισβολή και ο πόλεμος της προπαγάνδας

Και εδώ ερχόμαστε στο πιο σημαντικό ζήτημα, το οποίο όμως ελάχιστα έχει συζητηθεί. Η θεμελιώδης αιτία που βρίσκεται πίσω από τη σύγκρουση στην Ουκρανία, και η αιτία πολλών ακόμα σημείων έντασης ανά τον πλανήτη, καθώς και του γεγονότος ότι γενικά ένας πόλεμος φαντάζει όλο και πιο πιθανός, είναι η επιταχυνόμενη πτώση των σύγχρονων δυτικών ελίτ – και κυρίως των κομπραδόρικων της Ευρώπης (οι Πορτογάλοι αποικιοκράτες χρησιμοποιούσαν τη λέξη «κομπραντόρ» όταν ήθελαν να αναφερθούν στους συμπατριώτες τους εμπόρους που ενδιαφέρονταν μόνο για την ικανοποίηση των δικών τους, στενών αναγκών). Κάτι που συνέβη ως αποτέλεσμα της πορείας που είχε η παγκοσμιοποίηση κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η πτώση αυτή συνοδεύεται από αιφνίδιες, και ιστορικά πρωτόφαντες, αλλαγές στην παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων, προς όφελος της Παγκόσμιας Πλειοψηφίας – με την Κίνα και εν μέρει την Ινδία να αναλαμβάνουν ρόλο οικονομικής ατμομηχανής, και τη Ρωσία να επιλέγεται από την ίδια την ιστορία να αναλάβει ρόλο στρατιωτικού και στρατηγικού πυλώνα. Η πτώση της Δύσης δεν εξοργίζει μόνον τις αυτοκρατορικές, κοσμοπολίτικες ελίτ (Μπάιντεν & Σία), αλλά και τις αυτοκρατορικές-εθνικές (Τραμπ). Οι χώρες τους χάνουν το προνόμιο που διατηρούσαν επί πέντε αιώνες, να απορροφούν τον πλούτο όλου του κόσμου επιβάλλοντας, κυρίως με την επιστράτευση ωμής βίας, την πολιτική και οικονομική τους τάξη, καθώς και την πολιτιστική τους κυριαρχία. Επομένως, δεν πρόκειται να υπάρξει άμεσο τέλος στην αντιπαράθεση με τη Δύση, είτε αυτή επιτίθεται είτε αυτή αμύνεται. Η κατάρρευση των αξιακών, πολιτικών και οικονομικών πυλώνων της Δύσης ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Ανακόπηκε από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά επανήλθε με ανανεωμένη δυναμική κατά τη δεκαετία του 2000. (Η ήττα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και η έναρξη της κρίσης του δυτικού οικονομικού μοντέλου, το 2008, αποτέλεσαν σημαντικά ορόσημα ως προς αυτό).

Για να σταματήσει την ασυγκράτητη πτώση της, η Δύση έχει προσωρινώς συσπειρωθεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες μετέτρεψαν την Ουκρανία σε μια σιδηρογροθιά με σκοπό να προκληθεί κρίση και έτσι όχι μόνον να βρεθεί με τα χέρια της δεμένα η Ρωσία –που αποτελεί τον στρατιωτικό και πολιτικό πυρήνα του μη δυτικού κόσμου, ο οποίος χειραφετείται από τα δεσμά της νεοαποικιοκρατίας– αλλά και να προκαλέσει την έκρηξή της, αποδυναμώνοντας ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο την ανερχόμενη εναλλακτική υπερδύναμη, που είναι η Κίνα. Από την πλευρά μας, καθυστερήσαμε στο προληπτικό χτύπημα, είτε διότι δεν κατανοήσαμε τον αναπόφευκτο χαρακτήρα της σύγκρουσης είτε γιατί είχαμε ανάγκη από συσσώρευση δυνάμεων. Επιπλέον, ακολουθώντας τη σύγχρονη, κυρίως δυτική, στρατιωτικοπολιτική σκέψη, θέσαμε υπερβολικά αυστηρές προϋποθέσεις για τη χρήση πυρηνικών όπλων, αλλά και αξιολογήσαμε ανεπαρκώς την κατάσταση στην Ουκρανία, και έτσι η αφετηρία της στρατιωτικής μας επιχείρησης εκεί δεν στέφθηκε από επαρκείς επιτυχίες.

Αποτυγχάνοντας εσωτερικά, οι δυτικές ελίτ άρχισαν να δρέπουν τους καρπούς που καλλιεργήθηκαν μέσα σε εβδομήντα χρόνια ευημερίας, κορεσμού και ειρήνης – όλες αυτές τις αντιανθρώπινες ιδεολογίες που απορρίπτουν την οικογένεια, την πατρίδα, την ιστορία, την αγάπη μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, την πίστη, την προσήλωση σε ανώτερα ιδανικά, εν τέλει, όλα όσα συνιστούν την ουσία του ανθρώπου. Την ίδια στιγμή, ισοπεδώνουν όσους αντιστέκονται. Ο στόχος τους είναι να καταστρέψουν τις κοινωνίες τους και να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε mankurts (σκλάβους, αποστερημένους από λογική και αίσθηση της ιστορίας, όπως περιγράφει ο μεγάλος Κιργίσιος και Ρώσος συγγραφέας Τσενγκίζ Αϊτμάτοφ). Και αυτό το πράττουν προκειμένου να μειωθεί η ικανότητά τους για αντίσταση στον σύγχρονο «παγκοσμιοποιημένο» καπιταλισμό, ο οποίος γίνεται όλο και πιο άδικος και αντιπαραγωγικός για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα στο σύνολό της.

Στην πορεία αυτής της διαδικασίας, οι αποδυναμωμένες Ηνωμένες Πολιτείες υποδαύλισαν μια σύγκρουση ώστε να αποτελειώσουν την Ευρώπη και τις υπόλοιπες εξαρτημένες από αυτήν χώρες, και να τις αναλώσουν στις φλόγες της σύγκρουσης με την Ουκρανία. Οι τοπικές ελίτ των περισσότερων όμορων χωρών έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και, πανικόβλητες από τον κλονισμό των εσωτερικών και εξωτερικών τους θέσεων, υπάκουα οδηγούν τις χώρες τους στο σφαγείο. Επιπλέον, η αίσθηση μιας βαθύτερης αποτυχίας, η έλλειψη ισχύος, η ρωσοφοβία αιώνων, η πνευματική παρακμή και η αποσύνθεση της στρατηγικής τους κουλτούρας κάνουν το μίσος τους εναντίον μας ακόμα πιο βαθύ από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι εξελίξεις στις περισσότερες δυτικές χώρες δείχνουν ξεκάθαρα την κίνησή τους προς έναν νέο φασισμό και έναν «φιλελεύθερο»(μέχρι στιγμής) ολοκληρωτισμό.

Το πιο σημαντικό είναι πως η κατάσταση μπορεί μόνον να χειροτερέψει. Η εκεχειρία είναι εφικτή, αλλά η ειρήνη όχι. Ο θυμός και η απελπισία θα συνεχίσουν να κλιμακώνονται με απότομες αλλαγές και στροφές. Η πορεία στην οποία έχει εισέλθει η Δύση δείχνει ξεκάθαρα μια διολίσθηση προς έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήδη βρίσκεται στην αφετηρία του, και ίσως ξεδιπλωθεί στην πλήρη έκτασή του, είτε τυχαία, είτε λόγω της αυξανόμενης ανικανότητας και ανευθυνότητας των σύγχρονων κύκλων που είναι κυρίαρχοι στη Δύση. Η πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης και η ρομποτοποίηση του πολέμου αυξάνουν τον κίνδυνο ακόμα και για μια ακούσια κλιμάκωση. Στην πραγματικότητα, οι μηχανές θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον έλεγχο των ελίτ οι οποίες βρίσκονται σε σύγχυση. Η κατάσταση επιδεινώνεται από τον «στρατηγικό παρασιτισμό» – το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια των 75 ετών σχετικής ειρήνης, ο κόσμος έχει ξεχάσει τη φρίκη του πολέμου και έπαψε να φοβάται τα πυρηνικά όπλα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχει εξασθενήσει παντού, αλλά κυρίως στη Δύση.

Μελέτησα επί πολλά χρόνια την ιστορία της πυρηνικής στρατηγικής και κατέληξα σε ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα, αν και όχι και τόσο επιστημονικό από μια πρώτη άποψη. Η δημιουργία των πυρηνικών όπλων ήταν αποτέλεσμα θεϊκής παρέμβασης. Βλέποντας τρομοκρατημένος ότι οι άνθρωποι –Ευρωπαίοι και Ιάπωνες που τους ακολούθησαν– είχαν εξαπολύσει δύο παγκόσμιους πολέμους μέσα σε μια γενιά, θυσιάζοντας δεκάδες εκατομμύρια ζωές, ο Θεός παραχώρησε το όπλο του Αρμαγεδδώνα στην ανθρωπότητα ώστε να υπενθυμίσει σε όσους είχαν χάσει τον φόβο της κόλασης ότι αυτή όντως υπήρχε. Ήταν αυτός ο φόβος που εξασφάλισε μια σχετική ειρήνη τα τελευταία ¾ του αιώνα – και είναι ο ίδιος φόβος που πια έχει εξανεμιστεί. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι αδιανόητο βάσει των προηγούμενων αντιλήψεων περί της πυρηνικής αποτροπής: σε μια έκρηξη απελπισμένης οργής, οι κυρίαρχοι κύκλοι μιας ομάδας χωρών έχουν εξαπολύσει έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας κάτω από τη μύτη μιας πυρηνικής υπερδύναμης.

Αυτός ο φόβος πρέπει να αναβιώσει. Διαφορετικά, η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη. Αυτό που αποφασίζεται στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας δεν είναι τόσο ή κυρίως με τι θα μοιάζει η Ρωσία και η μελλοντική τάξη πραγμάτων. Προπαντός αφορά το εάν θα υπάρχει καθόλου κόσμος ή αν ο πλανήτης θα μετατραπεί σε ραδιενεργά ερείπια που θα δηλητηριάζουν τα υπολείμματα της ανθρωπότητας.

Εάν κάμψουμε τη βούληση της Δύσης να επιμένει στην επιθετικότητα, όχι μόνο θα σωθούμε εμείς και τελικά θα απελευθερώσουμε τον κόσμο από έναν δυτικό ζυγό πέντε αιώνων, αλλά θα σώσουμε και την ανθρωπότητα. Ωθώντας τη Δύση προς μια κάθαρση, και επομένως τις ελίτ της προς την εγκατάλειψη της προσπάθειάς τους για ηγεμονία, θα τις αναγκάσουμε να υποχωρήσουν πριν συμβεί μια παγκόσμια καταστροφή, κι έτσι θα την αποφύγουμε. Η ανθρωπότητα θα έχει μια νέα ευκαιρία να αναπτυχθεί.

Μετάφραση: Μαριάννα Δεσύπρη, Επιμέλεια Γιώργος Καραμπελιάς

Διαβάστε την συνέχεια του κειμένου:

Η θέση της Ρωσίας στις διεθνείς υποθέσεις – Μια δύσκολη αλλά αναγκαία απόφαση (Β΄ μέρος)