Πολίτες από το ακροατήριο της εκδήλωσης στον Ιανό απωθούν τους εισβολείς, που προσπάθησαν να διακόψουν εκδήλωση για «την τυμβωρυχία των Τεμπών»
Γράφει ο Ξενοφών Μπρουντζάκης από την ιστοσελίδα booksjournal.gr
Τα όσα διαδραματίστηκαν το απόγευμα της 28ης Απριλίου στον Ιανό, όταν μια ομάδα ακροαριστερών τραμπούκων προσπάθησε να εμποδίσει τη διεξαγωγή της προγραμματισμένης εκδήλωσης, είναι ενδεικτικά τού πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία όχι μόνο τα εξωκοινοβουλευτικά, κοινοβουλευτικώς υποκινούμενα άκρα και σύσσωμη η αντιπολίτευση, αλλά και εκείνοι οι παρεμβαίνοντες για ψύλλου πήδημα αριστεροί διανοούμενοι για να στηλιτεύσουν τις αδυναμίες του συστήματος.
Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Ιανού, ο Γιώργος Καραμπελιάς συζητούσε με δυο εκλεκτούς συνομιλητές, τον δικηγόρο Δημήτρη Γαλλή και τον αρθρογράφο Κώστα Στούπα για την προφανή τυμβωρυχία των Τεμπών. Η συζήτηση αυτή δεν έπρεπε να πραγματοποιηθεί σύμφωνα με κάποιους ακροαριστερούς οι οποίοι απεχθάνονται θανάσιμα τη δημοκρατία. Το πρόβλημα δεν επικεντρώνεται σε όλους αυτούς αλλά επεκτείνεται στην ακατανόητη ανοχή που δείχνει το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία στους ακροαριστερούς ακτιβισμούς. Γιατί μπορεί να θορυβούνται οι εγχώριες πνευματικότητες με τη ρευματοκλοπή των ολιγαρχών και το κόστος της που μετακυλίεται στην κοινωνία, αλλά φαίνεται ότι εγκρίνουν –αν δεν ενθαρρύνουν– τις βαρβαρότητες και τις καταστροφές που συντελούνται στα Πανεπιστήμια τον τελευταίο μισόν αιώνα, με τις δυσβάσταχτες οικονομικές, κοινωνικές και τραυματικές για το εκπαιδευτικό σύστημα, συνέπειες.
Αν όμως ήταν τίποτα φασίστες και το θέμα της συζήτησης «προοδευτικό», σήμερα θα χαλούσε το σύμπαν με τις γνωστές διαμαρτυρίες. Δεν ξέρω αν δίπλα στα ακροαριστερά σκουπίδια που έχουν την κάλυψη πανεπιστημιακών δασκάλων και γενικώς προοδευτικών κομμάτων και πνευμάτων, συνεργούσαν και αδελφά ακροδεξιά λύματα, αλλά για τα γεγονότα κουβέντα δεν έγινε, καθώς όλοι μαζί υπηρετούσαν το αντισυστημικό μέτωπο που γοητεύει τους χειμαζόμενους Έλληνες. Φανταστείτε το αντίθετο: να μιλούσε μια «προοδευτική» προσωπικότητα, π.χ. η κυρία Κουτσούμπα («συντρόφισσα», αν την προσβάλει η προσφώνηση «κυρία»), με δυο εκπροσώπους της προωθημένης τούρμπο διανόησης, και διέκοπταν την ομιλία τίποτα ενεργούμενα του… συστήματος. Θα κάναμε ξανά Πάσχα! Οι αριστερές χυδαιότητες είναι λαϊκοί αγώνες. Και ό,τι δεν γουστάρουμε, κατάπτυστες προβοκάτσιες.
Αυτή η βαθιά υποκρισία, εμπεδωμένη και αποδεκτή από την κοινωνία, έχει δημιουργήσει μια αλλόκοτη συνθήκη ιδιότυπης παραφροσύνης που διατρέχει τη Μεταπολίτευση: άλλο η δολοφονία του Αξαρλιάν από τους αγωνιστές τρομοκράτες κι άλλο η δολοφονία του Γρηγορόπουλου «από τον μπάτσο». Στην πρώτη περίπτωση έχουμε δεκάδες μάρτυρες υπερασπίσεως των αγωνιστών, στη δεύτερη έγινε στάχτη η πρωτεύουσα από αγανακτισμένους πολίτες. Όλη αυτή η εκλεκτική τρυφερότητα εμπότισε τις ψυχές μας με επιλεκτικές ευαισθησίες. Έτσι, αν κάνουν οι Ρομά ρευματοκλοπή, πρόκειται για ευαίσθητη κοινωνική ομάδα, ενώ αν κάνει μια επιχείρηση είναι ανάλγητοι καπιταλιστές. Το θέμα δεν είναι η κλοπή αλλά το ποιος κλέβει. Για παράδειγμα, οι σύντροφοι αγωνιστές σαραντάχρονοι ημι-πιτσιρικάδες τρομοκράτες, όταν ληστεύουν καμιά τράπεζα, δηλώνουν ότι πρόκειται για «απαλλοτρίωση». Μην τύχει και τους περάσουν για τίποτα ποινικούς και χάσουν τις δάφνες…
Όπως η φοβερή όσο και συμπαθής Αλέκα Παπαρήγα στις εκλογές του 2009 υποστήριξε το αμίμητο: όταν της έκαναν λόγο ότι τα αυθαίρετα αριθμούσαν τα τρεισήμισι εκατομμύρια, εκείνη έσπευσε να διαχωρίσει τις καπιταλιστικές βίλες (που δύσκολα ξεπερνούσαν τις πενήντα χιλιάδες) από τις … υπόλοιπες «λαϊκές κατοικίες». Με αυτήν την πρωτοποριακή λογική αντιμετωπίστηκε διαφορετικά η Μαρφίν των απεργοσπαστών και το Μάτι των πρωτοποριακών αριστερών, έτσι έγινε και με την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ και της Νοβάρτις, έτσι και τώρα και με την ευφάνταστη συνωμοσία συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών. Όχι, ο λαός πρέπει να πιστεύει ότι το ΝΑΤΟ, ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Ελλάδας, κατά τους ευαγγελιστές του ΚΚΕ και της συνακόλουθης Αριστεράς, μετέφερε παράνομο περίεργο φορτίο με τη μοιραία αμαξοστοιχία γιατί… δεν διέθετε άλλον τρόπο και μέσο να κάνει τις ιμπεριαλιστικές βρομοδουλειές του!
Το αποτρόπαιο και ευτελές προσωπείο της Αριστεράς αποκαλύφθηκε με την ανάληψη της εξουσίας και την άσκηση του πλέον τριτοκοσμικού και κωμικού ολοκληρωτικού λαϊκισμού ο οποίος αποστρέφεται τη διαφορετική γνώμη, το διάλογο και, κυρίως, την πολιτισμική συνθήκη όλων των κοινωνιών να αναγνωρίζουν το προφανές και το αυτονόητο.
