Του Σταύρου Χριστακόπουλου από τη Ρήξη που κυκλοφορεί
Χρειαζόμαστε επειγόντως στρατηγική επιβίωσης εκτός του ευρώ
Η ευρωζώνη, κατά τη δημιουργία της, έγινε ελκυστική, όχι μόνο στους χρηματοπιστωτικούς κύκλους, αλλά και στους ευρωπαϊκούς λαούς, κυρίως επειδή τους έπεισε ότι προσέφερε τρία σοβαρά πλεονεκτήματα:
Ευημερία έναντι της ασάφειας και του ρίσκου των επαναλαμβανόμενων οικονομικών κρίσεων.
Την ψευδαίσθηση ότι το ισχυρό της νόμισμα την έκανε ισότιμο, τουλάχιστον, παίκτη στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική σκακιέρα. Δεν έχει κανείς παρά να ανατρέξει στους ισχυρισμούς του Σημίτη και των εκσυγχρονιστών του (Γιάννος, Χριστοδουλάκης, Παπαδήμος κ.λπ.) για να θυμηθεί τους ύμνους που ανέπεμπαν στην… «ισχυρή Ελλάδα», η οποία θα γινόταν πραγματικότητα μέσω της ένταξης στην ευρωζώνη.
Ασφάλεια, υπό την έννοια ότι είχε έλθει η ώρα η Ευρώπη να αφήσει πίσω της την αιματοβαμμένη Ιστορία της και ενωμένη να προχωρήσει σε νέους δρόμους ειρήνης και συνύπαρξης. Μια ευρωπαϊκή εκδοχή του… «τέλους της ιστορίας» εκείνου του ανεκδιήγητου Φουκουγιάμα.
Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Τι ακριβώς προσφέρει η ευρωζώνη στις χώρες και τους λαούς που την αποτελούν; Τίποτε από αυτά τα τρία. Αντιθέτως προσφέρει και υπόσχεται:
● αλλεπάλληλες χρεοκοπίες των μελών της,
● καταβαράθρωση των ευρωπαϊκών οικονομιών,
● Ευρώπη τριών ταχυτήτων,
● μια τεράστια δημοσιονομική φυλακή με Γερμανούς δεσμοφύλακες,
● εξάλειψη της εθνικής κυριαρχίας,
● ραγδαία υποχώρηση της δημοκρατίας σε επίπεδο ευρωζώνης και εθνικών κρατών,
● αδιαφανή εκχώρηση όλο και μεγαλύτερου μεριδίου εξουσίας από την πολιτική προς τους τραπεζίτες,
● διακυβέρνηση που όλο και περισσότερο εκφεύγει του ελέγχου κρατών και λαών.
Κορωνίδα όλων, η επόπτευση ολόκληρης της Ευρώπης από το… ΔΝΤ!
Είναι, φαντάζομαι, προφανές ότι αυτή τη μεγαλειώδη απάτη ολόκληρη η Ευρώπη –και βεβαίως η χώρα μας– την πληρώνει σήμερα πανάκριβα.
Η μεγαλειώδης απάτη
Ας παραμερίσουμε για λίγο τον καυγά για το αν η Ελλάδα έπρεπε να βγει… χθες από το ευρώ, αν πρέπει να περιμένει πρώτα να διαλυθεί η ευρωζώνη, αν πρέπει να περιμένει πότε θα ευαρεστηθεί η Γερμανία να μας «σουτάρει» ή αν είναι σκόπιμο να παραμείνει μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία ανεξαρτήτως κόστους. Ας ξεχάσουμε οτιδήποτε σχετικό και ας δούμε τη σκληρή πραγματικότητα, έτσι όπως διαμορφώνεται σήμερα:
1. Η ευρωζώνη ως σύνολο αδυνατεί πλήρως να εγγυηθεί ότι στο μέλλον θα εξυπηρετεί τα χρέη της. Ούτε η φορτωμένη με τοξικά ΕΚΤ ούτε η Γερμανία είναι σε θέση να ρισκάρουν τέτοια εγγύηση..
2. Η Ασία, η Ρωσία και οι αναδυόμενες οικονομίες της περιφέρειας έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να δώσουν ούτε σέντσι δίχως μηχανισμό εγγυήσεων για την «επένδυσή» τους και δίχως ισχυρά ανταλλάγματα. Άλλος μηχανισμός από το ΔΝΤ παγκοσμίως… δεν υπάρχει – και όλα δείχνουν ότι θα αναλάβει τη διαχείριση του συνόλου της ευρωζώνης, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και μάλιστα με την αναγκαστική συναίνεσή της.
3. Η ευρωζώνη υποτίθεται πως έχει τις «λύσεις» της ΕΚΤ –σε ρόλο ύστατου δανειστή– και του ευρωομολόγου. Ήδη άκυρες και οι δύο:
● Σύμφωνα με τον τελευταίο γνωστό σχεδιασμό, η ΕΚΤ, αδυνατώντας να φορτώνεται εσαεί τοξικά ομόλογα και επισφαλείς εγγυήσεις από τις υπό χρεοκοπία χώρες, αλλά και αδυνατώντας εκ των παράλογων ευρωσυνθηκών να δανείζει απευθείας χώρες, καταφεύγει σε μια απίστευτη «λύση»: θα δανείζει το ΔΝΤ, το οποίο θα δανείζει με τη σειρά του το ευρωπαϊκό ταμείο «στήριξης». Δηλαδή οι Ευρωπαίοι θα προσφέρουν στους εκβιαστές τους το σχοινί με το οποίο εκείνοι θα τους δέσουν χειροπόδαρα. Και μάλιστα κατά παράβαση των… ευρωσυνθηκών!
● Οι αναγγελθείσες υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας όλων των χωρών της ευρωζώνης και ολόκληρης της Ε.Ε. προοιωνίζονται την υποβάθμιση:
α. του ευρωπαϊκού ταμείου στήριξης, του προσωρινού (EFSF) και του μελλοντικού (ESM – του επιλεγόμενου και ως «μηχανισμού πτωχεύσεων»),
β. του ευρωομολόγου, είτε το εγγυώνται όλες οι χώρες της ευρωζώνης είτε μόνο οι ισχυρότερες,
γ. του ίδιου του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης
4. Με απλά λόγια, η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί τίποτε για τον εαυτό της διότι θεωρείται στο σύνολό της αναξιόπιστη και αφερέγγυα. Αυτό είναι το προοίμιο της διαγραφόμενης οικονομικής και πολιτικής κηδεμόνευσης του συνόλου της Ευρώπης.
5. Η… «απάντηση» της Γερμανίας –με τη συνδρομή του πανικόβλητου και ξοφλημένου Σαρκοζί– σε όλα αυτά είναι η διασφάλιση του πλήρους δημοσιονομικού και πολιτικού ελέγχου όλων των χωρών της ευρωζώνης και της Ε.Ε. με τη δημιουργία αυτού που από καιρό περιγράφουμε ως «δημοσιονομικό Νταχάου»!
6. Το δεύτερο σκέλος της υποτιθέμενης απάντησής της είναι η εγκατάλειψη των πιο αδύναμων χωρών, τις οποίες –με πρώτη την Ελλάδα– φιλοδοξεί να αναλάβει το ΔΝΤ, το οποίο, όπως έχουμε γράψει από πέρυσι, έχει ήδη έτοιμα τα σχετικά δάνεια.
Τα κονδύλια δε αυτά, κατά… σύμπτωση, είναι ισόποσα του επόμενου δανείου το οποίο θεωρητικά πρέπει να μας δώσει η τρόικα υπό τη σημερινή μορφή της.
Ούτε ευημερία λοιπόν ούτε κύρος ούτε ασφάλεια διασφαλίζει τελικά η ευρωζώνη στα μέλη της. Η τριπλή κατάρρευση της μεγαλειώδους απάτης είναι ήδη ορατή..
Η κρίσιμη προτεραιότητα
Με όλα τα παραπάνω δεδομένα το βέβαιο πια είναι ότι η Ελλάδα, αργά ή γρήγορα, θα βρεθεί εκτός ευρώ, είτε το επιλέξουμε είτε μας «σουτάρουν». Το ερώτημα συνεπώς είναι αν η Ελλάδα είναι έτοιμη να επιβιώσει ύστερα από μια αναγκαστική έξοδο από το ευρώ.
Ανεξάρτητα λοιπόν από την άποψη του καθενός μας για τη σχέση της Ελλάδας με το ευρωνόμισμα, αυτό που οφείλουμε να γνωρίζουμε είναι ότι μια νομισματική μετάβαση δεν είναι παιχνίδι, δεν μπορεί να συμβεί σε μια νύχτα και δεν μπορεί να γίνει απλώς επειδή άλλοι θα το αποφασίσουν – και μάλιστα με τους δικούς τους όρους. Χρειαζόμαστε επειγόντως πλήρη οικονομικό, πολιτικό και στρατηγικό σχεδιασμό που θα διασφαλίζει την εθνική μας επιβίωση.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα καταστροφολογικά σενάρια τραπεζιτών και ευρωκρατών για την περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ εδράζονται σε μία και μόνη προϋπόθεση: ότι η Ελλάδα θα πάει σε νέο νόμισμα (είτε «μαλακό ευρώ», είτε παλιά ή νέα δραχμή, είτε αυτόνομη είτε συνδεδεμένη με το… δολάριο!) διατηρώντας τα χρέη της.
Αυτό είναι το νόημα της δημιουργίας τού –ήδη επισπευδόμενου– μηχανισμού ελεγχόμενων από την ευρωζώνη πτωχεύσεων (ESM) και μάλιστα με την πτώχευση να αποτελεί… προϋπόθεση για να δανειστείς. Αρκεί δηλαδή «να τα τινάξεις» συνεχίζοντας να χρωστάς. Πόσο πιο ξεκάθαρο να το κάνουν οι άνθρωποι για να το καταλάβουμε κι εμείς εδώ στη βαλκανική μας ευρωμπανανία;
Το σημαντικό λοιπόν είναι ότι η Ελλάδα οφείλει να έχει (από… προχθές) έτοιμα τα εναλλακτικά μοντέλα μετάβασης σε εθνικό νόμισμα με όρους επιβίωσής της. Ούτε η ανόητη και μηδέποτε τεκμηριωθείσα καταστροφολογία βοηθάει τη χώρα ούτε η γελοία αισιοδοξία ότι «θα τα καταφέρουμε».
Το ευρώ δεν μας αντέχει. Ούτε εμείς το αντέχουμε. Όπως επίσης είναι αδύνατον να αποπληρώσουμε ή, έστω, να διαχειριστούμε στοιχειωδώς το συνεχώς εκτοξευόμενο χρέος μας. Πόσοι ακόμη και μέχρι πότε θα πρέπει να μας λένε κατάμουτρα ότι πρέπει μονομερώς να απαλλαγούμε από δαύτο – και μάλιστα όσο προλαβαίνουμε;
Τα παραπάνω, όσο και αν στην Ελλάδα ομφαλοσκοπούμε, τα διαπιστώνει όλος ο πλανήτης σχεδόν από την αρχή της ελληνικής και ευρωπαϊκής κρίσης χρέους – εκτός φυσικά από τις τράπεζες και τα κερδοσκοπικά funds που θέλουν να συνεχιστεί το «πάρτι» πάνω στο ελληνικό ερείπιο και να διασφαλιστούν οι όροι της εσαεί χρεοκοπίας της Ελλάδας, όσο κι αν μας κοστίσει, σε όποια καταστροφή κι αν μας καταδικάσει.
Αν λοιπόν κάτι οφείλουμε στον εαυτό μας, αυτό είναι να σχεδιάσουμε ως χώρα από σήμερα την επιβίωσή μας εκτός του ευρώ, καθώς η έξοδός μας έχει καταστεί –ανεξαρτήτως μεθόδου– αναπόφευκτη. Αλλά και να διασφαλίσουμε τη μελλοντική δυνατότητά μας να ορίζουμε εμείς το καθεστώς των χρεών μας. Η εποχή δεν σηκώνει ούτε… ψοφοδεείς ευγένειες ούτε δισταγμούς. Οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι για όλα. Και αποφασισμένοι να επιβιώσουμε…
* Διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Ποντίκι»
