Από το ιστολόγιο των εργαζομένων του Κόσμου του Επενδυτή ergazomenoiependyti.wordpress.com
Από τη βιβλική καταστροφή στην καταστροφή των… βιβλίων
Για μια κοινωνία, για έναν λαό, για ένα έθνος, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι ό,τι για έναν άνθρωπο οι αισθήσεις και το μυαλό του, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται, νιώθει, σκέφτεται, οργανώνει και άρα αντιμετωπίζει την πραγματικότητα. Γι’ αυτό, τα όσα συμβαίνουν με τον Τύπο και τα υπόλοιπα ΜΜΕ δεν αφορούν μόνο τους δημοσιογράφους και τους εκδότες, ούτε καν κυρίως αυτούς. Αφορούν πολύ άμεσα και πολύ καθοριστικά την ίδια την τύχη του ελληνικού λαού, τη δυνατότητά του να αντιμετωπίσει τη χειρότερη κρίση και απειλή που παρουσιάστηκε στους δύο αιώνες ύπαρξης ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το αν θα σωθεί ή θα καταστραφεί δηλαδή.
Ομαδική μελαγχολία
Σήμερα, το 80% του ελληνικού λαού απαντά σταθερά στις δημοσκοπήσεις ότι η πορεία της χώρας είναι πολύ λάθος. Κι όμως, το 80% των μέσων είναι περίπου στη γραμμή ότι η πορεία που ακολουθούμε ως χώρα είναι σωστή, ή πάντως αναπόφευκτη. Και ασφαλώς δεν το κάνουν από «ιδεαλισμό», πίστη σε μια εσφαλμένη υπόθεση, ούτε γιατί συμφέρει την τηλεθέαση ή την κυκλοφορία τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να βρει ηγεσίες, ιδέες, υποκείμενα, αυτοπεποίθηση που να στηρίξουν μια εναλλακτική πορεία της χώρας, την αληθινή σωτηρία της. Ξέρει, σε κάποιο σημείο του μυαλού και της ψυχής του, ο καθένας μας, από ένστικτο και εμπειρία, ότι πάμε σε πολύ λάθος κατεύθυνση, ίσια στον γκρεμό, απογοητεύεται όμως και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο. Βγάζοντας ένα τέτοιο συμπέρασμα, με μια τέτοια ψυχολογία, πολύ φυσιολογικά, δεν κάνει τίποτα για να αποτρέψει την καταστροφή του και, μη κάνοντας, τη διευκολύνει. Θα εξεγερθεί πιθανότατα και θα τα κάνει όλα λίμπα, δυστυχώς όμως αυτό κινδυνεύει να γίνει αφού η παρούσα κυβέρνηση, με τις συμφωνίες PSI, τη νέα δανειακή κ.λπ., παραδώσει χωρίς αντάλλαγμα τα βασικά και σημαντικά όπλα που ακόμα σήμερα διαθέτει η χώρα στο ζήτημα του χρέους της και τη βάλει σε τροχιά εξαναγκασμού σε αποχώρηση από το ευρώ. Και προτού ίσως ενεργοποιηθούν άλλα σχέδια και προβοκάτσιες, στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας.
Υπάρχει αυτή καθεαυτή η παραπληροφόρηση και τα ψέματα, αλλά δεν είναι αυτός ο πιο βασικός παράγοντας. Ο «ιός» του παραλογισμού, που θα γίνει σύντομα παραφροσύνη, της απαισιοδοξίας και του θανάτου, που διαχέεται στην ατμόσφαιρα της ελληνικής κοινωνίας, με σκοπό να την οδηγήσει άμεσα στην καταστροφή χωρίς αντίδραση, προκαλείται κυρίως από τον τρόπο που οργανώνεται το οπτικό και γραπτό υλικό, όχι από το ίδιο το υλικό. Εξοικειωνόμαστε σταδιακά με την καταστροφή της χώρας μας, όπως εξοικειώνεται κάποιος που δουλεύει σε ένα σφαγείο με τις απαίσιες οσμές. Καταλήγουμε να θεωρούμε φυσιολογικά και άρα να αποδεχόμαστε πράγματα που θα ’καναν και τις πέτρες να σηκωθούν τρία χρόνια ή τρεις μήνες νωρίτερα. Έχουμε εκπαιδευτεί από τα παιδικά μας χρόνια να θεωρούμε τα μέσα φορείς κύρους. Δεν τολμάμε να εμπιστευτούμε το δικό μας μυαλό. Μας λέει ο κ. Παπαδήμος ότι μας σώζει με κούρεμα 50% και αγγλικό δίκαιο, κάτι που ουδείς στον κόσμο εκτός Ελλάδος πιστεύει, και δεν του θέτει το ερώτημα ούτε μια τηλεόραση, ούτε μια εφημερίδα, σε αυτόν και στον κ. Σαμαρά που τον στηρίζει, γιατί εσύ, πρωθυπουργέ της Ελλάδας, που θεωρητικά υποστηρίζεις τα ελληνικά συμφέροντα, και που η χώρα σου πνίγεται, δεν αρπάζεσαι από αυτά που σου λέει το ίδιο το ΔΝΤ, η Λαγκάρντ, ότι δεν είναι βιώσιμο το 50%, ότι πρέπει να πας στο 80%. Γιατί δεν λες, όπως ο Ντος Σάντος στην Πορτογαλία, ότι το χρέος είναι το τελευταίο όπλο μας και δεν θα το παραδώσουμε; Η διαφορά φαίνεται μικρή αλλά τόσο μπορεί να απέχει η ζωή της Ελλάδας από τον θάνατό της.
Το δικαίωμα στη ζωή
Οι εργαζόμενοι του «Κόσμου του Επενδυτή» απεργούν αυτές τις μέρες, απαιτώντας την καταβολή των δεδουλευμένων τους. Κάνοντάς το, υπερασπίζονται επίσης το δικαίωμα όλων των εργαζομένων της χώρας σε αξιοπρεπή εργασία και αμοιβή, όπως και των ανέργων σε στοιχειώδη κοινωνική προστασία. Στην πραγματικότητα υπερασπίζονται το δικαίωμα της χώρας να ζήσει! Η ελληνική επιχειρηματική τάξη θα ’πρεπε, εδώ και καιρό, να έχει αντιληφθεί ότι, στο τέλος, ούτε κι αυτή θα επιβιώσει στο περιβάλλον μιας καταστρεφόμενης αποικίας. Τη χρειάστηκαν και τη χρησιμοποίησαν, και τους πολιτικούς και τις πολιτικές που στηρίζει, για να αρχίσουν τη διαδικασία αυτή. Δεν θα τη χρειαστούνε μέχρι το τέλος. Ήδη, επιτήδειοι ξένοι αγοράζουν χρέος υγιέστατων ελληνικών επιχειρήσεων.
Τo κλείσιμο της μιας εφημερίδας μετά την άλλη, περιλαμβανομένων ιστορικών τίτλων που συνόδευσαν, με τα καλά και τα κακά τους, την πορεία της τρίτης ελληνικής δημοκρατίας, αντανακλά τη γενικότερη διάλυση της χώρας, όλων των τομέων της εθνικής ζωής και, με τη σειρά της, συμβάλλει σε αυτή. Τα προβλήματα που αντιμετώπισαν η Ελευθεροτυπία, τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, το ALTER, ο Κόσμος του Επενδυτή τώρα έχουν ασφαλώς μεγάλη σχέση με τα ιδιαίτερα προβλήματα των συγκεκριμένων μέσων, με τον τρόπο οργάνωσης των ΜΜΕ και της δημοσιογραφίας στη χώρα. Αλλά πρέπει να ’ναι κανείς στραβός για να μην καταλαβαίνει ότι η επιδημία των προβλημάτων έχει να κάνει με την όλη κατάσταση της χώρας, με το γεγονός δηλαδή ότι η ηγεσία της την έχει θέσει όχι σε πορεία σωτηρίας, όπως ισχυρίζεται, αλλά σε πορεία καταστροφής. Τα πάντα διαλύονται γύρω μας και ο Τύπος μαζί, η διάλυση κάθε τομέα καταστρέφει και τους υπόλοιπους, αλλά και ενισχύει τη μαζική κατάθλιψη που χρειάζονται οι «δυνάμεις του κακού».
Δύναμη καταστροφής
Πρέπει επίσης να ’ναι κανείς στραβός για να μη βλέπει και κάτι άλλο: Η κρίση πλήττει προπάντων τα μέσα που τηρούν μια στοιχειωδώς πιο ανεξάρτητη γραμμή από τα άλλα, πιο κριτική απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές. Αυτό είναι κατ’ αρχήν παράδοξο. Οι πληττόμενες επιχειρήσεις δεν είναι, προφανώς, χειρότερες από τις άλλες και λογικά έχουν περισσότερα ατού για να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό. Εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται έτσι ότι η δύναμη που καταστρέφει τον Τύπο δεν είναι μόνο τα δικά του προβλήματα, είναι και η χρήση αυτών των προβλημάτων από τη διεθνή «Αυτοκρατορία του Xρήματος» που επιτίθεται στη χώρα και τον εγχώριο μοχλό της, το διακομματικό «κόμμα της διαπλοκής», που μεταμορφώθηκε τώρα σε «κόμμα του μνημονίου» και τα οικονομικά συμφέροντα που συνδέονται με αυτό, αυτά ακριβώς που δίνουν τώρα τη χαριστική βολή σε όσα μέσα διατηρούν στοιχειώδη ανεξαρτησία, εκμεταλλευόμενα, είναι αλήθεια, τα προβλήματά τους, αφήνοντας όμως τα υπόλοιπα ανέγγιχτα, τουλάχιστον προς το παρόν.
Εμείς θα αγωνιστούμε να μείνουμε παρόντες στη μάχη για την ενημέρωση του ελληνικού λαού. Εσείς προσπαθήστε να ενισχύσετε την προσπάθειά μας. Βοηθήστε όσο μπορείτε, με όποιον τρόπο μπορείτε, όλες τις φωνές στα media που βοηθάνε εσάς και τη χώρα μας να επιβιώσουν. Κυρίως, κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας, τις επόμενες μέρες, να πιέσετε, να βάλετε φραγμό στην καταστροφή της χώρας, που θα είναι, για τη συντριπτική πλειοψηφία από σας, μην έχετε αυταπάτες, και η καταστροφή της δικής σας ζωής και της ζωής των παιδιών σας. Πάψτε να αποδέχεστε παθητικά την αυτοκαταστροφή σας. Ακόμα υπάρχει λίγος χρόνος, ακόμα η Ελλάδα έχει σημαντικά χαρτιά στα χέρια της, αντίθετα με όσα ισχυρίζονται τα τρία κόμματα που πάνε, μέσα στον μήνα, να δώσουν τη χώρα στους πιστωτές. Σταματήστε τους.
Κάθε μεμονωμένο άτομο δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, το ίδιο και κάθε μεμονωμένος κλάδος. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες, ένα φου να κάνουμε, θα σταματήσουμε την πορεία της αυτοκαταστροφής μας. Για να μην τυχόν το πιστέψουμε και το κάνουμε, έχει κρίσιμη σημασία να ελέγχουν, όσο γίνεται, τη σκέψη και τις αισθήσεις μας. Mην το επιτρέψετε.
5 ΣΧΟΛΙΑ
Μα τι λες τώρα:
“…τη δυνατότητά του να αντιμετωπίσει τη χειρότερη κρίση και απειλή που παρουσιάστηκε στους δύο αιώνες ύπαρξης ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το αν θα σωθεί ή θα καταστραφεί δηλαδή.”
αυτή είναι η “χειρότερη”;
Το ’22 υπολειπόταν μάλλον, για να μην αναφέρουμε και τη δεκαετία του ’40.
Η υπερβολή “σκοτώνει” Γιώργο!!!! Κάνει ακόμα και τις αλήθειες να μοιάζουν με παραμυθάκι…..
Σε ποιόν ‘Γιώργο’ αναφέρεστε;. Το κείμενο είναι αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα των εργαζόμενων του Επενδυτή, οι οποίοι -προφανώς- υπογράφουν ως ‘εργαζόμενοι του Επενδυτή’ και όχι ως ‘Γιώργος’…
Παει και ο Γιανναρας.Φερεφωνο καταντησε.Αντιγραφω:
Tου Χρηστου Γιανναρα
Για μια ακόμα φορά, τα σχήματα που εφευρίσκουμε για να πετύχουμε τον ηδονικό διχασμό μας οι Eλληνες είναι επιπόλαια, μωρότατα: Mιλάμε για τους «κακούς» Mνημονιακούς και τους «καλούς» Aντιμνημονιακούς – και τούμπαλιν.
Ποιο το κριτήριο των χαρακτηρισμών «καλός» και «κακός»; Aν είναι η φιλοπατρία, η κοινωνική ευαισθησία, η ανιδιοτέλεια, τότε η αντιθετική διαστολή διαψεύδεται. Διότι υπάρχουν «Mνημονιακοί» που βλέπουν την υποταγή στα Mνημόνια ως ευκαιρία να μας επιβληθεί έξωθεν αυτό που μόνοι μας δεν καταφέρνουμε: Nα καταλυθεί το παρασιτικό κράτος μας, δηλαδή το καθεστώς της κομματοκρατίας. Nα εξαλειφθεί ο παρακρατικός (σε ρόλο στρατού κατοχής) συνδικαλισμός, κατεστημένο ανομίας και αυθαιρεσίας. Nα αποκατασταθεί αξιοκρατία, δηλαδή κίνητρα δημιουργίας, παραγωγικότητας, να χαλιναγωγηθεί ο δανεισμός.
Aλλά υπάρχουν και «Aντιμνημονιακοί» που θέλουν ακριβώς τα ίδια, μόνο που τα θέλουν κατορθωμένα από εμάς τους ίδιους, όχι σαν παραχωρήσεις στη δολιότητα και πανουργία των διεθνών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων, όσων τοκογλυφούν κακουργηματικά σε βάρος μας. Θέλουν, η πίεση ενός λαϊκού ξεσηκωμού, η καθολική αποδοκιμασία του φαύλου και ανίκανου πολιτικού προσωπικού, να υποχρεώσει το υπάρχον κομματικό σύστημα σε αυτοκατάργηση. Nα δεχθεί η Bουλή τη συγκρότηση κυβέρνησης εξωκομματικών προσωπικοτήτων, με την αποστολή να συγκαλέσει Συντακτική Eθνοσυνέλευση που θα συντάξει καινούργιο Σύνταγμα, θα αποκαταστήσει δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, θα καταλύσει ανεπίστρεπτα την αφόρητη κομματική απολυταρχία και διαφθορά.
Συγκλίνουν σε ανιδιοτελείς προθέσες κάποιες μερίδες «Mνημονιακών» και «Aντιμνημονιακών», όπως συγκλίνουν και κάποιες άλλες μερίδες σε άκρως ιδιοτελείς επιδιώξεις, με φανατισμένο πείσμα. Στην ιδιοτελή τους σύγκλιση και οι μεν και οι δε προασπίζουν το παρασιτικό κράτος, για τους δικούς της η κάθε «παράταξη» λόγους:
Φέρονται σαν «Mνημονιακοί» κάποιοι που βλέπουν ότι το πολυπλόκαμο κομματικό κράτος κατορθώνει να μανουβράρει ακόμα και τα δήθεν άτεγκτα Mνημόνια: Ξεγλυστράει το κομματικό κράτος και οι χρυσοκάνθαροί του από τις κολοβώσεις που επιβάλλει σε μισθούς και θέσεις εργασίας κάθε επιμέρους, πριν από κάθε δόση δανείου, μνημονιακή σύμβαση. Kανένας κ. Thomson δεν διανοείται να απαιτήσει την απόλυση ή τον περιορισμό των αναρίθμητων (χρυσοπληρωμένων) «ειδικών συμβούλων» που συνοδεύουν κάθε υπουργό σε οποιοδήποτε υπουργείο ακυρώνοντας και τη σκιώδη λειτουργικότητα της δημόσιας διοίκησης. Kανένα κέντρο των Bρυξελλών ή του ΔNT δεν τόλμησε να υποδείξει την απόλυση όλων όσοι διορίστηκαν στο δημόσιο τα τελευταία δέκα χρόνια, χωρίς κρίση από το AΣEΠ, δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι. Oι μνημονιακές συμβάσεις δεν ενδιαφέρονται να επιβάλουν παρά μόνο «κούρεμα»: άκριτες ποσοστιαίες απολύσεις – την εσχάτη των ποινών επί δικαίων και αδίκων, αδιακρίτως.
Mε αντίστοιχη ιδιοτέλεια υπάρχουν «Aντιμνημονιακοί» που πασχίζουν μανιωδώς να επιστρέψουμε στη δραχμή, προκειμένου αυτοί να κερδοσκοπήσουν ακόρεστα: Mε τα ευρώ που έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό, να αγοράσουν φιλέτα αντί πινακίου φακής στην Eλλάδα της δραχμής. Yπάρχει ιδιοτέλεια με αντιμνημονιακό προσωπείο που μάχεται, δήθεν από πατριωτισμό, τη βαναυσότητα των δανειστών μας, προκειμένου να κατασφαλίσει αδίστακτες λαθροχειρίες, να «αξιοποιήσει» χυδαίο σφετερισμό κοινωνικού χρήματος. Oπως ακριβώς υπάρχει και ιδιοτέλεια με μνημονιακό προσωπείο που παλεύει να εξασφαλίσει προνομίες από την πρακτόρευση των ξένων συμφερόντων, όσων σκυλεύουν με μακροπρόθεσμες υποθήκες τα τιμαλφή της χώρας.
Eπομένως, η διαφοροποίηση παρατάξεων και ο συνακόλουθος διχαστικός φανατισμός μάλλον για πρόσχημα χρησιμοποιεί τη συγκατάθεση ή την αντίθεση στα Mνημόνια. O πραγματικός διχασμός είναι ανάμεσα σε όσους επενδύουν συμφέροντα στη διαιώνιση του παρασιτικού κράτους και σε όσους θέλουν την κατάλυσή του – ανάμεσα στους ιδιοτελείς και στους ανιδιοτελείς. Kαι, ευτυχώς, η ιδιοτέλεια δεν κρύβεται όσο και αν φτιασιδωθεί. Eίναι αμέσως ευδιάκριτη στα κείμενα, στα λόγια, στα πρόσωπα.
Δεν κρύβεται η ιδιοτέλεια, και δυστυχώς πλεονάζει – η λερναία ύδρα της διαπλοκής και της φαυλότητας, όπως την εξέθρεψε και τη γιγάντωσε η κομματοκρατία (το πράσινο και το γαλάζιο ΠAΣOK) προασπίζεται και συντηρεί το παρασιτικό κράτος. Δεν επιδέχεται βελτιώσεις και επιδιορθώσεις το κατεστημένο της διαφθοράς και της ανικανότητας, το κράτος του παρασιτισμού. Eίναι ο εφιάλτης και βασανιστής μας, πρέπει οπωσδήποτε να συντριβεί, να καταστραφεί, για να γεννηθεί καινούργιο κράτος στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Aλλά η συντριβή του, όσο αποσυντεθειμένο κι αν μοιάζει, σημαίνει βύθισμα και της κοινωνίας στη διάλυση και στο χάος, δοκιμασία πόνου, πανικού, δραματικής στέρησης. Που επέρχεται αναπόδραστα.
Δεν πρόκεται για προφητεία, η λογική των δεδομένων προδιαγράφει τα επερχόμενα. Στη διαχείριση της μετοχής μας στην ευρωπαϊκή κοσμογονία το σκαρί μας, το κράτος μας, αποδείχτηκε όχι μόνο αδύναμο, αλλά κυρίως γελοίο. ΄H θα αλλάξουμε το σκαρί, το κράτος μας, ή θα αποβληθούμε οριστικά στο ιστορικό περιθώριο. Kατά τούτο η επερχόμενη αναπότρεπτη καταστροφή φέρνει ελπίδα. Tη μόνη ελπίδα να συνεχιστεί η παρουσία του Eλληνισμού στην Iστορία.
O παρασιτισμός, η φεουδαλική κομματοκρατία, ο γκανγκστερισμός του συνδικαλιστικού υπόκοσμου, η ανομία και η αλογία, τα παιδιά μας αγέλες βανδάλων, είναι οργανικά γεννήματα της καταναλωτικής αχορτασιάς που ρήμαξε την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, γεννήματα της αγλωσσίας, του αφελληνισμού των συνειδήσεων, του μηδενισμού ως «προοδευτικής» θρησκοληψίας. Aν τίποτα πια δεν μπορεί να λειτουργήσει στην Eλλάδα σήμερα, ούτε καν η χρησιμοθηρική υποταγή στα Mνημόνια, είναι γιατί κάθε έμπρακτο αντίκρισμα της ελληνικότητας εξαλείφθηκε από μια κρίσιμη, για τον κοινό προσανατολισμό, μάζα πληθυσμού.
H επερχόμενη καταστροφή μοιάζει η μόνη ρεαλιστική μας ελπίδα.
Φερέφωνο ο Γιανναράς; Έμελλε να το ακούσουμε κι αυτό. Όταν λέγεται μια αλήθεια, η οποία ενδεχομένως ακούστηκε με άλλο ύφος και άλλα κίνητρα από άλλα, ίσως ακόμη και ιδιοτελή στόματα, αυτό δεν αλλάζει το κίνητρο του γράφοντος αλλά ούτε και το περιεχόμενο των λεχθέντων. Φερέφωνο γίνεται όποιος εκούσια, ιδιοτελώς ή όχι, επαναλαμβάνει μια άποψη που ειπώθηκε πριν από αυτόν. Για πέστε μου. Έχει ανάγκη ο Γιανναράς να επαναλάβει την άποψη ή τα λόγια οιουδήποτε; Και έπειτα, τι από όλα όσα γράφει δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Η καθαρή αντίληψη και η υγιής νόηση απαιτούν να δούμε την αλήθεια κατάμματα, όποια μορφή κι αν έχει. Αλλιώς, εάν κάθε άποψη που αποκλίνει από το φακό που βάλαμε μόνιμα μπρος στα μάτια μας, απορρίπτεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τότε είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε είτε στο απόλυτο σκοτάδι της δικής μας μόνο “αλήθειας”, είτε να σχετικοποιούμε κάθε τι που λέγεται προκειμένου να παραμένει η δική μας “αλήθεια” η μόνη “καθαρή”! Αυτή η νοοτροπία οδήγησε την Ελλάδα εκεί που βρίσκεται τώρα.
Ηρόστρατε…
Το ΄22 και το ΄40 το Ελληνικό Έθνος είχε την ελπίδα της επιβίωσης παρόλες τις κολοσσιαίες καταστροφές που υπέστη.
Σήμερα, το σύνολο των εσωτερικών προβλημάτων σε συνδυασμό με τις εξωτερικές απειλές είναι τόσο μεγάλο και
δυσεπίλυτο που με συνεπικουρία των πρακτικά άχρηστων πολιτικών που στρογγυλοκάθονται στην Βουλή, όχι μόνο δεν έχουμε ελπίδα αξιοπρεπούς διαβίωσης αλλά ακόμα και η κρατική μας υπόσταση μαζί με την εθνική μας οντότητα τίθενται εν αμφιβόλω.