του Γιώργου Κελέση από τη Ρήξη που κυκλοφορεί
Η επιστροφή στη δραχμή είναι μη-ρεαλιστική λύση για τον οποιονδήποτε…
Μέσα στον ορυμαγδό της ολικής κατάρρευσης και τον συνακόλουθο ζόφο, καθημερινά ακούμε το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», με όρους αληθινής τρομοκρατίας. Είναι λοιπόν απολύτως καίριο να διαπιστώσουμε αν πράγματι επικρέμαται μία απειλή θανάτου πάνω από την Ελλάδα ή όχι, ώστε να γνωρίζουμε και τα περιθώρια κινήσεων που διαθέτει η κοινωνία και η πατρίδα µμας. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να ξεκινήσουμε την συλλογιστική μας προσπαθώντας να δούμε, σε πρακτικό επίπεδο, τι σημαίνει (πάντα με τις παρούσες κυβερνήσεις) επιστροφή της χώρας στην δραχμή.
Ε κείνο το οποίο δεν λέγεται καθόλου, ή λέγεται έμμεσα και σπάνια, από όσους συζητούν αυτό το ενδεχόμενο, είναι ότι την ημέρα της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στη δραχμή, αλλά θα είναι η πρώτη στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία χώρα που, απλώς …δεν θα έχει νόμισμα! Εννοώ νόμισμα σε υλική μορφή, δηλαδή κέρματα και χαρτονομίσματα. Το να δημιουργηθεί και να διανεμηθεί σε όλη την επικράτεια ένα νόμισμα σε υλική μορφή δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία. Απαιτεί πολλούς μήνες, σε κανονικές συνθήκες, ίσως πάνω από είκοσι τέσσερις. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το νόμισμα του νέου Ιράκ ολοκληρώθηκε με εξαιρετικά σύντομες διαδικασίες και παρήχθη ένα άθλιας ποιότητας προϊόν (δηλαδή πολύ εύκολα παραχαράξιμο) σε δώδεκα μήνες, κάτι που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ. Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται ένα τεράστιο χρονικό διάστημα, στο οποίο η χώρα θα κληθεί να ζει χωρίς νόμισμα, δηλαδή να επιβιώνει με ανταλλακτική οικονομία, όπως άλλωστε περιέγραψε και ο Προβόπουλος στη συνέντευξή του στην Καθημερινή της Πρωτοχρονιάς.
Αυτό, καθώς και όλα τα υπόλοιπα που έχουν λεχθεί πολλές φορές, δηλαδή η αδυναμία εισαγωγής, τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, βασικών αγαθών (τροφίμων, ενέργειας, φαρμάκων κ.λπ.), δεν παραπέμπει σε φτώχεια και απομείωση του πλούτου των κατοίκων της χώρας, αλλά σε ένα αληθινό ολοκαύτωμα. Μου είναι εντελώς αδύνατο π.χ. να φανταστώ πώς μπορούν να επιβιώσουν οι κάτοικοι μίας μεγαλούπολης, όπως η Αθήνα, χωρίς βασικές υποδομές και αγαθά, αλλά και χωρίς νόμισμα, και μάλιστα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι φανερό ότι σε τέτοιες κτηνώδεις συνθήκες, όπου θα μετράει μόνο η επιβίωση (κάτι σαν ταινίες … Μαντ Μαξ!), είναι αδύνατον να μιλάμε για ομαλή και σταθερή πολιτική κατάσταση στη χώρα, και τα πολιτικά μορφώματα που θα προκύψουν είναι αδύνατον να προβλεφθούν και, πιθανότατα, να ελεγχθούν, από οποιονδήποτε.
Στα αφεντικά ανεπιθύμητη
Ας δούμε τώρα ποιους, με βάση γεωπολιτικές, πολιτικές, αλλά και οικονομικές συνθήκες, συμφέρει μία τέτοιου είδους …εξαΰλωση της χώρας μας. Πρωτίστως δεν συμφέρει στο Ισραήλ. Δεν συμφέρει δηλαδή στη χώρα των αφεντικών, η οποία για πρώτη φορά έχει αποδεδειγμένα έναν θησαυρό στα χέρια της, και ο μόνος χώρος μέσω του οποίου μπορεί να τον διοχετεύσει στην Ευρώπη, να τον αποθησαυρίσει και να τον εκμεταλλευτεί, είναι ο ελλαδικός (κυπριακός και ελληνικός). Εκτός κι αν θέλει να τον περάσει μέσω …Χεζμπολάχ, Λιβάνου, Συρίας και Τουρκίας, επίσημης συνομιλήτριας – εκτός των άλλων – της μισητής (για τους Εβραίους πάντα μιλάμε) Χαμάς, ή μέσω …Αιγύπτου και Λιβύης. Αρκεί να δει κανείς τον χάρτη για να καταλάβει ότι, απλώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και, νομίζω, ότι το μόνο που δεν διαπραγματεύονται οι κυρίαρχοι του Ισραήλ είναι η περιουσία, το χρήμα τους. Συνακόλουθα, τα αφεντικά ετοιμάζουν μία νέα κτηνώδη επιδρομή, στο Ιράν αυτή τη φορά, και δυστυχώς και αυτή τη φορά (όπως άλλωστε και σ’ εκείνην της Λιβύης), η συνδρομή της Ελλάδας και ο ελλαδικός χώρος είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία της βάρβαρης αποστολής. Νομίζω ότι έχει αναλυθεί πολλές φορές το γιατί, ας μην επεκταθούμε και σ’ αυτό.
Πάμε στα ευρωπαϊκά. Όσοι μίλησαν σοβαρά για την επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή, ελάχιστα κρύβουν τη βεβαιότητά τους ότι, πιθανότατα, αυτό θα συμβεί αμέσως και σε άλλες χώρες, όπως π.χ. στην Ιταλία. Πόσοι Ιταλοί, π.χ., δεν θα στηθούν την ίδια μέρα στις ουρές για να πάρουν τις καταθέσεις τους; Προσωπικά πιστεύω ότι ακόμα και οι …κατάκοιτοι Ιταλοί δεν θα λείπουν απ’ αυτές τις ουρές. Και, βεβαίως, αναμένεται το ντόμινο για το οποίο μίλησαν οι σοβαρότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες. Θα μιλάμε για πιθανότατα άμεση κατάρρευση της ευρωζώνης, με πρώτο θύμα την ίδια τη Γερμανία, αφού κι αυτή δεν θα έχει νόμισμα (όπως και μεις, άλλωστε), αλλά και για αμιγώς οικονομικούς λόγους. Δηλαδή, θα χάσει άμεσα τη μεγαλύτερη εξαγωγική της αγορά, την Ευρωζώνη. Κατά τη γνώμη μου θα χάσει και την Κίνα, διότι το νέο μάρκο, στην αρχή τουλάχιστον, αυτονόητα θα είναι πολύ πιο υπερτιμημένο από το ευρώ. Και μάλλον η Γερμανία δεν μπορεί να ζήσει τρώγοντας μηχανές και πατάτες…
Ο πραγματικός σχεδιασμός
Θεωρώ λοιπόν αδύνατη την επιστροφή της χώρας μας στη δραχμή, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό θα ήταν μία πιθανότατη καταστροφή και για τους κρατούντες. Που ναι μεν θέλουν μία υποταγμένη, φτωχή, απομειωμένη χώρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλουν μία χώρα που να μπορεί να τους ξεφύγει από τον έλεγχο, κάτι πολύ πιθανό στις συνθήκες διάλυσης που περιγράψαμε πιο πριν. Πιστεύω λοιπόν ότι το επιχείρημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα πρέπει να είναι το φόβητρο που θα κραδαίνει η ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες και θα προκαλεί αληθινό τρόμο στους Ευρωπαίους κρατούντες, και όχι που θα το χρησιμοποιεί ως επιχείρημα κατατρομοκράτησης των πολιτών της. Βέβαια αυτή η δεύτερη χρήση είναι «λογική» και «αναμενόμενη» από την ποιότητα αυτών των κυβερνήσεων και των εγχώριων ελίτ που εκφράζουν…
Συμπερασματικά, η πρόθεση των αφεντικών είναι μία Ελλάδα απόλυτο προτεκτοράτο. Απόλυτα υποταγμένη, με ανθρώπους στα όρια της επιβίωσης. Με μισθούς – επιδόματα, με συντάξεις θανάτου, με συστήματα Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας αφρικανικού τύπου, με μία πλούσια ελίτ μαφιόζικου τύπου (βουλγαρικού, κολομβιανού…), με όλο τον πλούτο της χώρας -ανθρώπινο και μη- να ανήκει απόλυτα σ’ αυτούς. Σ’ αυτές τις επιδιώξεις δεν ταιριάζει ένα ολοκαύτωμα, ένας ξαφνικός θάνατος, για τον πολύ απλό λόγο ότι σε μία τέτοια περίπτωση δεν μπορείς να ελέγξεις και να καθορίσεις τις εξελίξεις κατά το δοκούν. Κινδυνεύεις, από το πουθενά, να τα χάσεις όλα. Γι’ αυτό, πιστεύω, η «επιστροφή στη δραχμή» είναι φόβητρο για τον ελληνικό λαό, φόβητρο για να υποταχθεί στις διαθέσεις τους, τόσο σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, όσο και σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας. Όσο λοιπόν τους ανεχόμαστε και υποχωρούμε, τόσο το χρησιμοποιούν.
Όπως πάντα στην ιστορία, έτσι και σήμερα η μοίρα του λαού είναι στα χέρια του. Το αν θα δεχτούμε την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό, την υποταγή, τη μιζέρια, επιτρέποντας στην όποια κυβέρνηση να μας απειλεί με το όπλο που πρέπει να στρέφει κατά των άλλων, εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Ιδού η Ρόδος, ιδού και η νέα δανειακή σύμβαση…
Υ.Γ. Αλήθεια, αφού η έξοδος από το ευρώ και η συνακόλουθη επιστροφή στη δεκαετία του ‘50, όπως οι ίδιοι λένε (ή ακόμα και στη …νεολιθική εποχή), είναι ένα πιθανό σενάριο -πάντα σύμφωνα με τους ποικίλους κυβερνώντες-, τι μέτρα έχουν πάρει αυτοί οι τελευταίοι για το ενδεχόμενο αυτό; Τι πολιτικές σχεδίασαν αλλά και ποιες πρακτικές ετοιμασίες έχουν κάνει ώστε να μην διαλυθεί το έθνος; Τι συμμαχίες συνέστησαν; Τι προϊόντα εισήγαγαν; Πώς οργανώνουν τη διατήρηση της τάξης σε ένα φόντο εξαθλίωσης; Έχουν σχέδιο ή το σχέδιό τους είναι απλό και δοκιμασμένο από το παρελθόν; Πετάμε δηλαδή τα κλειδιά, κλείνουμε την πόρτα και μπρος για το ….Κάιρο των καιρών μας; Παρέα μάλιστα με τη μυθώδη λεία (400, 500, 600, ποιος ξέρει πόσα δισ….) των τελευταίων 30 χρόνων.
