Συνέντευξη των Διονύση Γρανά & Αλίκη Γκερλιώτη στο Γιώργο Ρακκά από τη Ρήξη που κυκλοφορεί
Τους τελευταίους μήνες, η ομάδα Real Democracy_GR, που συγκροτήθηκε από Έλληνες ακτιβιστές, φοιτητές και εργαζόμενους που ζουν στη Γερμανία, έχει γίνει γνωστή από τις δυναμικές παρεμβάσεις της στις ομιλίες του Θόδωρου Πάγκαλου, ή του Κωνσταντίνου Σημίτη στο Βερολίνο. Αυτές τις μέρες, ετοιμάζει μια μεγάλη εκδήλωση-καμπάνια, όπου θα συμμετάσχουν από κοινού εκπρόσωποι μεγάλων γερμανικών συνδικάτων, όπως το συνδικάτο μετάλλου IG Metal, και Έλληνες απεργοί εργαζόμενοι, όπως εκπρόσωποι της Χαλυβουργίας και της Ελευθεροτυπίας. Αναζητήσαμε μέσω διαδίκτυου δύο μέλη της ομάδας, την Αλίκη Γκερλιώτη και τον Διονύση Γρανά, και συζητήσαμε το πώς είναι να συμμετέχει κανείς στο ελληνικό κίνημα, σπουδάζοντας και ζώντας στο εξωτερικό –και μάλιστα στην «καρδιά του κτήνους», τη Γερμανία.
Μιλήστε μας για την πρωτοβουλία μιας κοινής εκδήλωσης με τα γερμανικά συνδικάτα. Πώς νομίζετε ότι μπορεί να λειτουργήσει μια τέτοια κίνηση στη Γερμανία;
O αγώνας των απεργών της Χαλυβουργίας, καθώς και η πρωτοβουλία των συντακτών της Ελευθεροτυπίας μάς εμπνέουν. Δείχνουν ότι η Ελλάδα που γονατίζει στις ευρωσυσκέψεις και στα μίτινγκ, την ίδια στιγμή αντιστέκεται σθεναρά, με αξιοπρέπεια και επιμονή. Και αυτό το κομμάτι είναι που λείπει από τον δημόσιο διάλογο στη Γερμανία.
Η συνδιοργάνωση με τα γερμανικά συνδικάτα αποδεικνύει ένα μεγάλο γερμανικό ενδιαφέρον για τις εργασιακές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Σε κάθε περίπτωση, η μεγάλη δύναμη αυτής της εκδήλωσης είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά αλληλέγγυοι στην Ελλάδα Γερμανοί, και Έλληνες εργαζόμενοι, συναντώνται σ’ ένα πάνελ.
Πώς αντιμετωπίζεται η δράση της ομάδας σας στη Γερμανία; Πώς σας αντιμετωπίζει η γερμανική κοινή γνώμη;
Ο γερμανικός Τύπος, αλλά και οι πρωταγωνιστές της γερμανικής πολιτικής σκηνής, έχουν επιδοθεί σε προσπάθειες διάδοσης μιας προπαγάνδας που παρουσιάζει την κρίση στην Ελλάδα ως κάτι για το οποίο ευθύνονται οι ίδιοι οι ανεπρόκοποι οι Έλληνες, και τη στάση της γερμανικής κυβέρνησης ως είδος βοήθειας. Αυτή η προπαγάνδα συμπληρώνεται με ψευδή στατιστικά στοιχεία, μέχρι και με ρατσιστικές και υβριστικές επιθέσεις. Η γερμανική κοινή γνώμη δεν θα λέγαμε ότι μοιράζεται σε γενικές γραμμές αυτή την προσέγγιση. Πολλοί Γερμανοί μας ζητούν συγγνώμη εκ μέρους της κυβέρνησής τους. Καθώς το ελληνικό κράτος στην ουσία δεν ασκεί καμία σοβαρή εξωτερική πολιτική, κάνουμε προσπάθειες να παρέμβουμε και να σπάσουμε την προπαγάνδα. Δεν κάνουμε θαύματα, αλλά κάνουμε ό,τι μπορούμε.
Ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στη γερμανική κοινωνία; Θα θυμάστε ότι τα Χριστούγεννα είχαν ανακοινωθεί δείκτες, που έδειχναν την κατανάλωση στη Γερμανία να αυξάνεται, σε αντίθεση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια ηγεμονία που ρευστοποιεί σε ευημερία τα κέρδη της από την απομύζηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας;
Η αλήθεια είναι ότι το γερμανικό κράτος βγαίνει προς το παρόν κερδισμένο από την κρίση. Αλήθεια είναι και το ότι κομμάτια της γερμανικής κοινωνίας ευημερούν και, ναι, καταναλώνουν αυξανόμενα. Δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε όμως για μια συνολική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου στη Γερμανία. Από την έναρξη της πολιτικής Σρέντερ και μέχρι σήμερα, οι Γερμανοί εργαζόμενοι βιώνουν μια πραγματικότητα παγωμένων μισθών και λιτότητας.
Ο ελληνικός αγώνας θα βρει απέναντί του αντίπαλη τη Γερμανία που ζητά ευρωπαϊκή λιτότητα προς όφελος του γερμανικού κεφαλαίου. Μπορεί όμως να κερδίσει δίπλα του, μαζί του, τη Γερμανία, που πληρώνει τόσα χρόνια τα σχέδια της ευρωπαϊκής ηγεμονίας και τώρα καλείται να πληρώσει και την κρίση.
Στην Ελλάδα παρατηρούνται ραγδαίες πολιτικές και κοινωνικές μεταβολές. Τίποτε δεν είναι ίδιο σε σχέση με δύο ή τρία χρόνια. Ένα στοιχείο έχει να κάνει με την εμπέδωση του εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα του αντιμνημονιακού αγώνα από όλες σχεδόν τις δυνάμεις που συμμετέχουν στις λαϊκές κινητοποιήσεις. Εσείς, πώς βιώνετε αυτές τις αλλαγές; Μπορείτε να τις παρακολουθήσετε, ή βλέπετε ένα μεγάλο κομμάτι των νέων Ελλήνων Μεταναστών να μένει πίσω, σε μια Ελλάδα που δεν υπάρχει πια;
Έχουμε την αίσθηση ότι η μάχη αυτή μαίνεται και στο εξωτερικό, όπως και στην Ελλάδα, αν και με κάποιες ιδιομορφίες. Η απόσταση λειτουργεί με περίεργους τρόπους. Αφενός δεν βιώνουμε την κρίση τόσο άμεσα, ενώ πολλοί Έλληνες στο εξωτερικό θέλουν να ξεφύγουν από την παρακμή που μαστίζει την Ελλάδα και έτσι προσπερνούν το πρόβλημα.
Στο ιδεολογικό πεδίο τώρα σίγουρα η κρίση μάς έχει τρίψει την πραγματικότητα κατάμουτρα. Ήδη έχουν καταρρεύσει πολλές παραστάσεις που αναπαράγαμε στο παρελθόν, περί ισχυρής έως και ιμπεριαλιστικής Ελλάδας. Ο ρόλος της χώρας μας είναι πλέον ολοφάνερος. Πολλές ψευδαισθήσεις για την ΕΕ και τους «συμμάχους» μας έχουν επίσης εξαφανιστεί. Η αναφορά στην Κατοχή, στην αποικιοκρατία, δεν είναι πια γραφική, αντίθετα εκεί αναζητούνται συχνά τα σχήματα για την εξήγηση του παρόντος.
Υπάρχει έντονος όμως ακόμη, ιδιαίτερα στα μικρομεσαία, μορφωμένα προοδευτικά, στρώματα που κατά κόρον πλημμυρίζουν το Βερολίνο, ο μπαμπούλας του εθνικισμού. Έτσι πολλοί προτιμούν συχνά να τοποθετούν το θέμα σε μία μονόπλευρη ταξική σκοπιά, αναφέρουν ότι «υπάρχουν και φτωχοί Γερμανοί», ότι η Ελλάδα είναι μόνο ένα πειραματόζωο σε έναν ταξικό πόλεμο που μαίνεται εξίσου σε όλη την Ευρώπη, ακόμη και αν ταυτόχρονα αποδέχονται τον όρο «αποικιοποίηση της Ελλάδας». Ήταν τραγελαφικό το γεγονός ότι, ενώ όλος ο πλανήτης φώναζε «Είμαστε όλοι Έλληνες», πολλοί Έλληνες εδώ επαναλάμβαναν ότι το θέμα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά μία γενικότερη πολιτική κ.λπ.
Συνομιλείτε με άλλες πρωτοβουλίες Ελλήνων του εξωτερικού; Βρίσκετε ανταπόκριση; Θεωρείτε ότι θα ήταν εφικτός και αναγκαίος κάποιος συντονισμός όλων των πρωτοβουλιών των Ελλήνων του εξωτερικού;
Είμαστε σε στοιχειώδη μόνο επικοινωνία με ομάδες Ελλήνων στις Βρυξέλλες, το Παρίσι, το Λονδίνο. Τώρα όμως που και η κινητοποίηση στην Ελλάδα έχει πάρει πιο σταθερές μορφές, πρέπει και εμείς να πράξουμε ανάλογα. Πάντως, για να λειτουργήσει ο συντονισμός πρέπει να υπάρχει ένα σταθερό κέντρο επικοινωνίας στην Αθήνα, που θα καλεί σε διεθνή κινητοποίηση.
Είστε κι εσείς κομμάτι μιας χώρας που πίστεψε για μερικές δεκαετίες ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ ξανά να πάρει το δρόμο της μετανάστευσης, ότι θα έχει την πολυτέλεια να δέχεται μόνο μετανάστες. Πώς βιώνετε εσείς αυτήν τη μεταστροφή;
Δεν ξέρω αν είναι μηχανισμός άρνησης, αλλά δεν βλέπουμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι του νέου μεταναστευτικού ρεύματος. Εμείς κάναμε αυτό που Έλληνες έκαναν πάντα: αναζητήσαμε τη δυνατότητα έρευνας και περαιτέρω επιστημονικής κατάρτισης στο εξωτερικό.
Βέβαια υπάρχει, όπως σωστά λέτε, και η άλλη πλευρά, που δυστυχώς όλο και αυξάνεται. Υπάρχει καταρχάς ένα κομμάτι που, αν δεν μεταναστεύσει, κινδυνεύει η επιβίωσή του. Το χειρότερο όμως είναι η έλλειψη προοπτικής. Το πρόβλημα αυτό είναι διαχρονικό και γιγαντώνεται με την κρίση. Μαγική λύση δεν υπάρχει, αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι αν κάποτε η χώρα εγκαθίδρυε στοιχειώδεις θεσμούς αξιοκρατίας και δικαιοσύνης, και έδινε στους νέους αυτούς τη δυνατότητα να προσφέρουν, θα υπήρχαν πολλοί πρόθυμοι να επιστρέψουν. Ακόμη, όσο και αν ακούγεται τολμηρό, πιστεύουμε ότι αν κάποτε η Ελλάδα πει το ΟΧΙ σε αυτή την ντροπή που βιώνει και ξεφορτωθεί ντόπιους και ξένους νταβατζήδες, αν επανακτήσει την αξιοπρέπειά της και επιβάλει δικαιοσύνη, θα μπορούσε να απευθύνει ισχυρό κάλεσμα στους νέους μετανάστες, να έρθουν και να προσφέρουν τον καλύτερο εαυτό τους στην εξυγίανση και ανοικοδόμηση της χώρας.
