Ο ιρλανδικός λαός εξέφρασε το θυμό και την αγανάκτησή του στις τελευταίες εκλογές του Γενάρη 2011
Συνέντευξη του Μιχάλη Γιούλτον (Ρήξη φ. 84) 
Ακολουθεί συνέντευξη με τον Μιχάλη Γιούλτον, για την κατάσταση στην Ιρλανδία, τις αντιστάσεις των Ιρλανδών πολιτών και τις προοπτικές των πολιτικών τους δράσεων.
1. Για τα μεγάλα ΜΜΕ, κυρίως στη Γερμανία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Ελλάδα είναι το κακό και η Ιρλανδία το καλό παιδί της Ε.Ε., καθώς ισχυρίζονται ότι οι μεταρρυθμίσεις εκεί έχουν διαφορετική τύχη από την ολική ελληνική αποτυχία. Είναι όντως έτσι τα πράγματα;
Η πραγματικότητα είναι εμφανώς διαφορετική από την εικόνα που παρουσιάζουν τα μεγάλα ΜΜΕ. Ο ιρλανδικός λαός εξέφρασε το θυμό, την αγανάκτηση και την δυσαρέσκειά του στις τελευταίες εκλογές του Γενάρη 2011 όπου καταποντίστηκε το κυβερνητικό κεντροδεξιό κόμμα Φιάνα Φέιλ, που έχασε πενήντα από τους εξήντα οχτώ βουλευτές του, συμπαρασύροντας και τους πέντε Πράσινους βουλευτές που το υποστήριζαν. Οι Ιρλανδοί ναι μεν δεν βγήκαν στους δρόμους σαν τους Ισπανούς, τους Έλληνες ή και τους Άγγλους, αλλά χρησιμοποίησαν τις κάλπες για να περάσουν το μήνυμά τους στους κυβερνώντες.
Αυτοί που ανέλαβαν την εξουσία, με τη βοήθεια του Εργατικού Κόμματος, που ανήκει στη σοσιαλιστική ομάδα μαζί με το ΠΑΣΟΚ στην Ευρώπη, μιλούσαν για «επαναδιαπραγμάτευση» του Μνημονίου. Μετά από δεκατέσσερις μήνες, η μόνη μεταρρύθμιση που έχει πραγματοποιηθεί είναι η επιβολή 20-25.000 απολύσεων στο δημόσιο, ενώ η κρίση συνεχίζεται, οι μισθοί, οι συντάξεις και τα επιδόματα κουρεύονται, η ανεργία έχει ανέβει γύρω στο 15% ενώ περίπου 4.000 νέοι και νέες φεύγουν κάθε μήνα για Αυστραλία και Καναδά. Και περιμένουμε χειρότερα για το 2013. Επαναδιαπραγμάτευση, φυσικά, δεν έχει υπάρξει, εκτός από μια μικρή μείωση του επιτοκίου…. ως αποτέλεσμα του ελληνικού παραδείγματoς! Κατά πόσο λοιπόν αυτή η πραγματικότητα αποτελεί μια συμπεριφορά ενός «καλού παιδιού» είναι θέμα πολιτικής θέσης και τοποθέτησης.
2. Ποιο είναι το κλίμα αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό της ιρλανδικής κοινωνίας; Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές μεταξύ της ελληνικής κρίσης και της ιρλανδικής; Σε τι κατάσταση βρίσκονται τα αντιστασιακά αντανακλαστικά του ιρλανδικού λαού; Πώς επηρεάζουν τις τοποθετήσεις και τις στάσεις των μεγάλων κομμάτων; Υπάρχουν οι προοπτικές ανάπτυξης ενός μεγάλου λαϊκού κινήματος;
Το κλίμα μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ένα μείγμα ανασφάλειας, που προέρχεται από τα αναπάντητα ερωτήματα για το πώς η χώρα, που πριν 4-8 χρόνια ήταν το «οικονομικό θαύμα» της Ευρώπης, κατάφερε να φθάσει ως εδώ και ποιος φταίει γι’ αυτό και, παράλληλα, θυμού/αγανάκτησης λόγω των οικονομικών επιπτώσεων της κρίσης. Η πολιτική ελίτ επιβεβαιώνει συνεχώς ότι οι μεγάλες δυσκολίες έχουν ξεπεραστεί και ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε το αύριο με αισιοδοξία και ενότητα. Από τη δική μας πλευρά, ανησυχούμε για τις επιπτώσεις της κρίσης στην οικονομία, κυρίως για την ανεργία που έχει διογκωθεί και πλήττει ιδιαίτερα τους νέους, καθώς και την αύξηση της εγκληματικότητας και του ποσοστού αυτοκτονιών, με μία κυβέρνηση που ακολουθεί αδιέξοδη πολιτική, χωρίς καμιά προοπτική ανάπτυξης.
3. Στα τέλη Μαΐου θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο. Έχει πιθανότητες ο ιρλανδικός λαός να επιβάλει τη θέλησή του, πετυχαίνοντας μια ακόμα μεγάλη νίκη εκ μέρους όλων των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας;
Οι προοδευτικές δυνάμεις, μερικοί συνταγματολόγοι και τα αποτελέσματα μετρήσεων, που έδειχναν τη λαϊκή βούληση (80%) για διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με τη «Συνθήκη Λιτότητας», όπως την αποκαλούμε εμείς, επέβαλαν στην κυβέρνηση το δημοψήφισμα, που προσπάθησε να το αποτρέψει με κάθε δυνατό τρόπο. Η πλευρά του ΟΧΙ, που αποτελείται από δώδεκα προοδευτικές/αριστερές οργανώσεις και ανεξάρτητες προσωπικότητες, που συνεργάζονται από το 2008, χρονιά του πρώτου δημοψηφίσματος για την Συνθήκη της Λισαβόνας, θεωρεί ότι έχουμε σοβαρές πιθανότητες νίκης. Οι λιγοστές εβδομάδες που απομένουν έως την 31η του Μάη θα δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στη βάση του Εργατικού Κόμματος, ενώ θα μας δώσουν τη δυνατότητα να συζητήσουμε διεξοδικά με τον κόσμο, σε όλη την επικράτεια, για το περιεχόμενο της συνθήκης και τις αρνητικές επιπτώσεις της για την χώρα. Μέλημά μας είναι να συνδέσουμε τον θυμό και την ένταση στις κάλπες.
Προχθές την Κυριακή οργανώσαμε την πρώτη μας μαζική πορεία στο Δουβλίνο. Το βασικό αίτημά μας ήταν ότι το χαράτσι των εκατό ευρώ, που προσπάθησε να επιβάλει η κυβέρνηση στα 1,8 εκ. νοικοκυριά, δεν έπρεπε να πληρωθεί! Πάνω από 50% των ιδιοκτητών δεν το πλήρωσε όταν έληξε η διορία, στις 31 του Μάρτη!! Αυτό αποτελεί ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για τους κυβερνώντες και ίσως εκφράζει και μία ένδειξη της διαφορετικότητας των κινημάτων μεταξύ Ελλάδος και Ιρλανδίας.. Αναμένονται εξελίξεις.
Πάνω από 10.000 κόσμος, από όλες τις γωνιές της χώρας, όλες τις ηλικίες με εντυπωσιακό παλμό και ένταση, έφτασαν μπροστά στο μέγαρο όπου το κυβερνών κόμμα Φίνε Γκάελ είχε οργανώσει το ετήσιό του συνέδριο. Σας επισυνάπτω ένα βίντεο για να πάρετε μια ιδέα για το πώς αισθάνεται ο κόσμος μας.
http://www.youtube.com/watch?v=IkYelBknRkA
4. Πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε, ενάντια στην αυταρχική, αντιλαϊκή, γερμανοκεντρική Ευρώπη, ένα πλέγμα αλληλεγγύης των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας; Μπορούν τα κινήματα της Ελλάδας και της Ιρλανδίας, στο πλαίσιο των ιστορικών σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοκατανόησης που έχουν οι δύο λαοί, να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ ένα τέτοιο εγχείρημα;
Χρειαζόμαστε όλοι, στην Ελλάδα και την Ιρλανδία, αλλά και στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τη διεύρυνση της πολιτικής συνεργασίας μεταξύ μας με τη συμπαράσταση των προοδευτικών κινημάτων στη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά, ιδιαίτερα για μας, και των Άγγλων και Σκωτσέζων συντρόφων. Μία παρόμοια προοπτική θα μπορούσε να παίξει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση μιας νέας Ευρώπης, δίνοντας τέλος στην τυραννία των αγορών και τη διαπλοκή του αυταρχικού κατεστημένου.
