Χρίστου Δάλκου: Ὁ κομβικός ρόλος τῆς παιδείας στήν παρασιτοποίηση τὴς ἑλληνικῆς κοινωνίας

1,9K

Χρίστου Δάλκου: Ὁ κομβικός ρόλος τῆς παιδείας στήν παρασιτοποίηση τὴς ἑλληνικῆς κοινωνίας

 Ἡ μηχανιστική μαρξιστική ἤ «μαρξιστική» ἀνάλυση, στήν ὁποία προβαίνουν ὅσοι ἀντιμετωπίζουν τήν Ἑλλάδα ὡς μιά ἐκτός τόπου καί χρόνου «καπιταλιστική κοινωνία», θά θεωροῦσε τήν παιδεία ὡς ἁπλῆ «ἀντανάκλαση» τῆς καπιταλιστικῆς οἰκονομικῆς βάσης. Ἐπειδή, ὅμως, ἀκόμα καί μέ αὐστηρῶς οἰκονομικά κριτήρια, ἡ ἑλληνική κοινωνία δέν εἶναι γενικά καί ἀφηρημένα «καπιταλιστική» ὅπως π.χ. ἡ κοινωνία τῆς Γερμανίας, ἀλλά παρουσιάζει ἔντονα παρασιτικά χαρακτηριστικά, καλό εἶναι νά ἐξετάσουμε ἄν οἱ ἐξελίξεις ἐδῶ καί τριάντα χρόνια στόν τομέα τῆς παιδείας / ἐκπαίδευσης δέν ἀντανακλοῦν ἁπλῶς, ἀλλά πρωτίστως δημιουργοῦν, ἀναπαράγουν καί διογκώνουν τόν παρασιτισμό καί τό παρασιτικό πνεῦμα σέ ὅλα στρώματα (καί τά κόμματα) τῆς πολιτικῆς, οἰκονομικῆς, πνευματικῆς μας κ.λπ. ζωῆς.

Ἦταν τό ΠΑΣΟΚ, μέ τήν πλήρη συναίνεση τῆς ΝΔ, τῆς ἀριστερᾶς καί ἐν τέλει τῆς κοινωνίας, πού κατήργησε τήν ἀξιολόγηση τῶν μαθητῶν στό Δημοτικό, καί καθιέρωσε τήν «ἐλεύθερη» προαγωγή τους ἀπό τάξη σέ τάξη, ἀνεξαρτήτως προσπάθειας καί ἱκανοτήτων. Τό τί τεράστιες ἐπιπτώσεις εἶχε αὐτή ἡ «προοδευτική» διευθέτηση, πού ἀποσυνέδεε τήν κοινωνική ἀνέλιξη ἀπό τήν ἱκανότητα καί τήν ἀξία, μόνο κάποιος ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ καί ἐμπιστεύεται τά μάτια του μπορεῖ νά τό καταλάβῃ.

Ὅτι ὑπῆρχαν ἄμεσες ἤ μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις στό «ἐργασιακό ἦθος» διδασκόντων καί διδασκομένων δέν εἶναι δύσκολο νά τό συμπεράνῃ κανείς: Γιατί νά προσπαθήσῃ κανείς γιά τήν κατάκτηση ἑνός πράγματος, ὅταν αὐτό προσφέρεται πλουσιοπάροχα καί σ’ αὐτούς πού δέν προσπαθοῦν; Ἔτσι φτάσαμε στήν μεταλαμπάδευση τοῦ ἀναξιοκρατικοῦ πνεύματος καί στό Γυμνάσιο, ὅπου, στό ὄνομα τῆς κατεδάφισης τῶν «φ

ραγμῶν στή μόρφωση», ἐπιβλήθηκε ἕνα καθεστώς ἀπαξίωσης τῆς μόρφωσης καί τῆς γνώσης, πού τόσο ἀνάγλυφα ἐκφράζεται στήν τάση τῶν μαθητῶν μας νά ἀναδεικνύουν κατά κανόνα ὡς ἀντιπροσώπους τους ὄχι τούς πιό καλλιεργημένους –οἰ ὁποῖοι χλευαστικά ἀποκαλοῦνται «φυτά»- ἀλλά τούς πιό «τσαμπουκᾶδες», αὐτούς οἱ ὁποῖοι κραδαίνουν τήν ἀναιδῆ τους ἀμορφωσιά ἤ ἡμιμάθεια ὡς τίτλο τιμῆς.

Ἄν θέλῃ νά ἀναζητήσῃ αὐτή ἡ κοινωνία τήν πηγή παραγωγῆς τῶν ποικίλων θιασωτῶν τῆς βίας, χουλιγκάνων, μπαχαλάκηδων, κουκουλοφόρων, χρυσαυγιτῶν κ.λπ., θά τήν βρῇ στίς τάξεις τοῦ ἑλληνικοῦ Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου, ὅπου γενιές ἐπί γενεῶν ἀνατρέφονται μέ τό πνεῦμα τοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», τῆς ἀπουσίας φραγμῶν καί ὁρίων, τῆς διακήρυξης ὅτι «ἡ τσάντα πρέπει νά μένῃ στό σχολεῖο», τῆς «φιλελεύθερης» ἀρχῆς πού πρεσβεύει ὅτι κέντρο τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας εἶναι ὁ μαθητής, ἐνῷ εἶναι σαφές ὅτι (πρέπει νά) εἶναι ἡ κοινωνία, μέ τά καθολικά συμφέροντα καί τίς ἀνάγκες της.

Πῶς ἀνταποκρίνεται τό παρόν ἐκπαιδευτικό σύστημα στίς ἀνάγκες καί τίς προτεραιότητες αὐτῆς τῆς κοινωνίας; Ὅποιος ἐκπαιδευτικός ἔχει συμμετάσχει σέ ἐξετάσεις μαθητῶν Γυμνασίου πού ἔχουν καταφέρει τό σχεδόν ἀκατόρθωτο, νά παραπεμφθοῦν ὡς ἀνεξεταστέοι σέ ἐπαναληπτικές ἐξετάσεις τόν Σεπτέμβριο, μπορεῖ νά περιγράψῃ τό μέγεθος τῆς παρωδίας πού στέλνει ἀκόμα καί μαθητές πού δέν ξέρουν καλά-καλά νά γράψουν τό ὄνομά τους μετά πολλῶν ἐπαίνων στό Λύκειο.

Ἡ συνέχεια εἶναι λίγο-πολύ γνωστή. Πολλά ἀπό τά παιδιά αὐτά, πού θά μποροῦσαν νά μάθουν στά δεκαπέντε τους μιά τέχνη καί νά κερδίζουν τίμια τό ψωμί τους, συνεισφέροντας παράλληλα στήν παραγωγική ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας, καταλήγουν στήν Γ΄ Λυκείου καί στόν προθάλαμο τῶν πολυάριθμων ΑΕΙ, ὅπου καί πάλι διευκολύνεται ἡ σχεδόν «ἐλεύθερη» πρόσβασή τους. Κι ἐδῶ διαπιστώνεται καί πάλι ὁ κομβικός ρόλος τῆς ἐκπαίδευσης στήν παρασιτοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας: α) Ἱδρύθηκαν, ἀπό τό ΠΑΣΟΚ, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, καί ἀπό τήν ΝΔ –ἐρχόμενη συνήθως δεύτερη καί καταϊδρωμένη- πλῆθος ἄχρηστων εὐρωβόρων ΑΕΙ, στά ὁποῖα διωρίσθηκαν, μέ ἀδιαφανεῖς, πολλές φορές, διαδικασίες, μέχρι καί ἡμιμαθεῖς «πανεπιστημιακοί» καθηγητές, προερχόμενοι σέ ἀρκετές περιπτώσεις καί ἀπό τόν χῶρο τῆς ἐπίσης παρασιτικῆς ἀριστερᾶς (χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ ἐθνική μας «ἱστοριογράφος» ἡ ὁποία δήλωσε προσφάτως στόν δημοσιογράφο κ. Θεοδωράκη: «ἐγώ εἶμαι ὑπέρ αὐτούς που…») β) Οἱ κατά τόπους ἰδιοκτῆτες ἐνοικιαζομένων δωματίων ἐγκατέλειψαν τίς παραγωγικές τους ἀσχολίες καί δόθηκαν ψυχῇ τε καί σώματι στήν ἐνοικίαση τῶν καταλυμάτων τους στούς φοιτητές τῆς «Ἀνωτάτης Τσοπανικῆς» καί ἄλλων παραγωγικῶν σχολῶν γ) Οἱ γονεῖς τῶν ἀνυποψίαστων -ἤ καί ὑπωψιασμένων, ἐνίοτε- θυμάτων τοῦ παρασιτισμοῦ ἔκαναν τό ψωμί τους παξιμάδι, διαθέτοντας ἕνα σημαντικό μέρος τοῦ εἰσοδήματός τους στήν εὐγενῆ προσπάθεια τῆς προσπόρισης ἐκ μέρους τῶν ἐκμισθωτῶν δωματίων εὔκολου καί ἄκοπου κέρδους, καί ἐγκατάλειψης τῶν παραγωγικῶν τους ἀσχολιῶν δ) Ὅσοι φοιτητές δέν διέθεταν τίς ἀπαραίτητες μορφωτικές προϋποθέσεις γιά νά παρακολουθήσουν τά μαθήματα, περιωρίσθηκαν στό νά σούρνονται γιά μερικά χρόνια, στήν ἀκμή τῆς πιό παραγωγικῆς περιόδου τῆς ζωῆς τους, μέσα στήν «γλυκειά ἀπραξία», εὐελπιστῶντας ὅτι ἡ μετά μυρίων ἐξόδων, καθυστερήσεων καί μηχανῶν ἐξασφάλιση τοῦ πτυχίου θά τούς προσπορίσῃ μιά θέση ἀντάξια τῶν συζητήσιμων προσόντων τους ε) Σέ ἀρκετές περιπτώσεις, οἱ γονεῖς ἀνέλαβαν καί τό κόστος τῶν σπουδῶν τῶν τέκνων τους στήν ἀλλοδαπή, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐκροή συναλλάγματος καί ἐγκεφάλων στό ἐξωτερικό. Εἶναι ἐμφανές ὅτι δέν θά ξενιτεύονταν τόσα παιδιά στό ἐξωτερικό –καί μάλιστα, πολλές φορές, γιά πάντα- ἄν οἱ φραγμοί στήν παρασιτική ἀμορφωσιά εἶχαν λειτουργήσει ἤδη ἀπό τό Δημοτικό / Γυμνάσιο.

Διότι δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγῃ μιά κρίσιμη παράμετρος τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ παρασιτισμοῦ: λόγῳ τῶν ἐξόχως ἀναξιοκρατικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ συστήματος κοινωνικῆς ἀνέλιξης στήν Ἑλλάδα, περισσότερες πιθανότητες ἔχει νά διορισθῇ στό δημόσιο ἕνας ἡμιμαθής πτυχιοῦχος ἤ καί ἀπόφοιτος λυκείου, χρησιμοποιῶντας συχνά τίς κομματικές / πελατειακές «ἄκρες», ἀπό ἕναν ὄντως ἄξιο, διαθέτοντα οὐσιαστικά προσόντα, ὁ ὁποῖος σπρώχνεται σχεδόν νά ἀναζητήσῃ τήν τύχη του στό ἐξωτερικό, ὅπου, ὡς γνωστόν, ἡ ἀξία ἐκτιμᾶται πολύ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι στήν παρασιτική Ἑλλάδα τῆς σήμερον. Ἰσχύει κι ἐδῶ ὁ καίριος λόγος τοῦ (ἄγνωστού μου) ποιητῆ: «Καί ἔφαγον οἱ ἀκίνητοι τήν πᾶσαν μου κίνησιν…»

Ποιός ὅμως μπορεῖ νά ἀποτιμήσῃ τό τεράστιο κόστος τῆς ἀποψίλωσης τῆς χώρας ἀπό τά πιό λαμπρά της μυαλά (καί πιό τίμια, πολλές φορές) καί τῆς καταδυνάστευσής της, παράλληλα, ἀπό τήν ἀδίστακτη συντεχνία τῶν ἐπιπλεόντων φελλῶν;

Θά μποροῦσε καί πολλά ἄλλα νά πῇ κανείς, ἐπισημαίνοντας τά, γνωστά, οὕτως ἤ ἄλλως, σ’ αὐτή τήν κοινωνία «κατά συνθήκην ψεύδη» της, τά ὁποῖα, παρ’ ὅλα αὐτά, τείνει ὑποκριτικώτατα νά μήν ἀναγνωρίζῃ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αὐτῆς τῆς στρουθοκαμηλικῆς άντίληψης εἶναι τό ἐκπαιδευτικό πρόγραμμα τῶν ποικίλων συνιστωσῶν τῆς (παρασιτικῆς) ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία, μέ τήν οἰκτρή, συνδικαλιστικοῦ ἐπιπέδου ρητορική της, σπρώχνει τό παρασιτικό ἐκπαιδευτικό σύστημα ὥς τά ἀκρότατα ὅρια τῆς παράνοιας: ἀκόμα περισσότερες διευκολύνσεις, ἀκόμα πιό «ἐλεύθερη» πρόσβαση, ἀκόμα περισσότερη κομματικοποίηση καί συνδικαλιστικοποίηση τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς.

Ὅμως ὁ κόμπος ἔχει πλέον φτάσει στό χτένι. Ἡ λύση εἶναι ἁπλῆ καί ἀνέξοδη. Τήν ἔχει διατυπώσει ἐδῶ καί πολλά χρόνια ὁ Ἰ. Κακριδής: Ἀγάπη καί αὐστηρότητα. Ἤδη ἀπ’ τό δημοτικό. Ἄν ἐπιθυμοῦμε τήν ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας καί τοῦ πολιτισμικοῦ μας ἤθους.