Του Άριστου Μιχαηλίδη,
από τον Φιλελεύθερο (31.07.12)
ΕΙΝΑΙ οι μέρες τέτοιες, είναι και η απελπισία των ηγετών μας που δεν έχουν άλλη πρόταση να μας κάνουν για να καθοδηγήσουν σοφά το λαό, εμφανίζουν ξανά και ξανά τη λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας ως να είναι ο ιερός σκοπός της ζωής μας, κι όσοι την αμφισβητούν είναι παράφρονες και μας οδηγούν στη διχοτόμηση. Ας μην ξαναρωτήσουμε πού στο καλό μας οδήγησε μέχρι τώρα αυτή η σπουδαία πολιτική και πώς φτάσαμε τόσο απελπιστικά κοντά στην τελεσίδικη ντε γιούρε διχοτόμηση, αφού όλοι οι ηγέτες μας, μαζί και τα Ηνωμένα Έθνη και η Ευρώπη, επιδιώκουν τη διζωνική. Αλλά, τελευταία έχει ξεπεράσει κάθε όριο η προσπάθεια να αποδοθεί η διζωνική στον Μακάριο. Λόγω και του μνημοσύνου, λόγω και του ότι ένας υποψήφιος, ο Γιώργος Λιλλήκας, είναι από την Παναγιά και είναι εναντίον της διζωνικής κι ένας άλλος, ο Σταύρος Μαλάς, έχει συγγένεια με τον Μακάριο, όπως λέει ο ίδιος, και είναι υπέρ της διζωνικής. Λες και ψάχνουμε να βρούμε τη σήμερον ημέρα ποιος είναι ο Μακαριακός για να τον κάνουμε Πρόεδρο.
«Ο Μακάριος ορθά προχώρησε το 1977 και συνομολόγησε το συμβιβασμό της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας», έλεγε ο Πρόεδρος Χριστόφιας στις 17 Ιουλίου. «Ο Μακάριος προέβη το 1977 σ΄ έναν οδυνηρό συμβιβασμό. Αποδέχτηκε ως πλαίσιο λύσης τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», έλεγε ο Άντρος Κυπριανού στις 29 Ιουλίου. Αλλά, ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι εμείς, οι πολίτες και οι πολιτικοί του 2012, δεν δικαιούμαστε να σκεφτούμε διαφορετικά απ΄ ό,τι σκέφτηκε πριν 35 χρόνια ο Μακάριος, παρότι αυτά τα χρόνια έγιναν γύρω μας κοσμογονίες, όσα ακούμε δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με την πραγματικότητα, ούτε με τον Μακάριο.
Η αλήθεια είναι ότι στον έντονο προβληματισμό μετά το 1974, για τη μορφή της ομοσπονδίας, που θα διαπραγματευθεί η πλευρά μας, ο Μακάριος ήταν από εκείνους που φανατικά απέρριπτε την ομοσπονδία δύο ζωνών. Η υποχώρησή του ήταν να συζητήσει πολυπεριφερειακή ομοσπονδία. Στη συμφωνία που υπέγραψε με τον Ντενκτάς, λέει: «Το έδαφος υπό τη διοίκηση της κάθε κοινότητας θα πρέπει να συζητηθεί στο φως της οικονομικής βιωσιμότητας και παραγωγικότητας και ιδιοκτησίας γης». Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς ότι συμφωνήθηκαν «δύο κομμάτια εδάφους», διότι έχει τεράστια διαφορά η πολυπεριφερειακή ομοσπονδία από τη διπεριφερειακή, δηλαδή, τη διζωνική. Ο Μακάριος είχε την άποψη (κι αυτά υπάρχουν σε ιστορικά ντοκουμέντα, δεν είναι αυθαιρεσίες) ότι, τουλάχιστον η πολυπεριφερειακή ομοσπονδία προστατεύει το κράτος από σχεδιασμούς διάλυσης διά της διχοτομήσεως. Γι΄ αυτό και στη συμφωνία, δεν υπάρχει καμιά απολύτως αναφορά σε διζωνική. Η μόνη περιγραφή της λύσης είναι: «Αναζητούμε μιαν ανεξάρτητη, αδέσμευτη, δικοινοτική ομοσπονδιακή Δημοκρατία». Από πού ώς πού αυτή η αναφορά περιγράφει διζωνική ομοσπονδία και μάλιστα αυτήν που προωθούν σήμερα οι ηγέτες μας στο όνομα του Μακαρίου; Δικοινοτική δεν σημαίνει διζωνική. Δικοινοτικό ήταν και το κράτος της Ζυρίχης. Λέει, επίσης, εκείνη η συμφωνία ότι: «Οι εξουσίες και λειτουργίες της κεντρικής κυβέρνησης θα είναι τέτοιες, ώστε να διασφαλίζουν την ενότητα της χώρας». Εξασφαλίζει την ενότητα η διζωνική, που συζητούν σήμερα; Ο φυλετικός και γεωγραφικός διαχωρισμός της χώρας και του λαού;
