Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ

Ἐμοὶ δὲ τοῦτ᾿ ἔστιν ἐκ παιδὸς ἀρξάμενον, φωνή τις γιγνομένη, ἣ ὅταν γένηται, ἀεὶ ἀποτρέπει με τοῦτο ὃ ἂν μέλλω πράττειν, προτρέπει δὲ οὔποτε. (Ἀπολογία Σωκράτους, 31.d.2-4)

Αὐτές τίς κρίσιμες ὧρες, πού ὁ ἑλληνικός λαός καλεῖται νά ἀποφασίσῃ γιά τό μέλλον του μέσα σέ ἐξαιρετικά ἀντίξοες ἐθνικές καί διεθνεῖς συνθῆκες, θυμήθηκα ἐκεῖνον τόν παλιό, σοφό Σωκράτη, καί τό «ἐκ παιδὸς ἀρξάμενον» δαιμόνιόν του πού πάντοτε τόν ἀπέτρεπε καί οὐδέποτε τόν προέτρεπε νά κάνῃ κάτι.
Νιώθω κι ἐγώ ἕνα παρόμοιο «δαιμόνιο», μιά ἐσωτερική φωνή πού δέν μοῦ λέει τί νά ψηφίσω ἀλλά μοῦ συνιστᾷ ἐπίμονα νά μήν ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, τοὐλάχιστον ὄχι τώρα. Κι ἐπειδή μαντεύω ἤδη τίς εὔκολες εἰρωνεῖες τῶν κατ᾿ ἐπάγγελμα ἐξυπνάκηδων, ἕτοιμων νά παραπέμψουν σέ ψυχοπαθολογικές συμπτωματολογίες, σπεύδω νά δώσω ἐξηγήσεις γιατί προτίθεμαι νά συμμορφωθῶ στήν ἀποτρεπτική ὑπόδειξη τοῦ ἐσωτερικοῦ μου «δαιμονίου».
Κατά τόν Λένιν, ἕνα ἀπό τά βασικά χαρακτηριστικά τῶν πασχόντων ἀπό τήν παιδική ἀρρώστια τοῦ κομμουνισμοῦ, τόν ἀριστερισμό, εἶναι ὅτι παίρνουν τήν ἐπιθυμία τους γιά πραγματικότητα. Αὐτή ἡ παιδική ἀρρώστια φαίνεται πώς ἔχει χτυπήσει κατακούτελα ὄχι μόνο τά μέλη τοῦ κομματικοῦ μηχανισμοῦ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἀλλά καί ἕνα σημαντικό τμῆμα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀφοῦ, σέ πεῖσμα τῶν ἐξαιρετικά δυσμενῶν συνθηκῶν, ἑτοιμάζεται νά ξιφουλκήσῃ κατά πάντων μέ μοναδικό του σύνθημα ὅτι ἡ κατάσταση στήν ὁποία ἔχει περιέλθει εἶναι πλέον ἀνυπόφορη.
Εἶναι αὐτό ὄντως ἀριστερή σκέψη καί πολιτική; Ὄχι, αὐτό εἶναι συνδικαλισμός οἰκτρότατου ἐπιπέδου, ὁ ὁποῖος ἀντιλαμβάνεται τήν πολιτική ὡς «ἀγωνιστική» προβολή συνδικαλιστικῶν αἰτημάτων, τά ὁποῖα ὑποτίθεται ὅτι μέλλει νά ἱκανοποιηθοῦν λόγῳ τῆς ἄσκησης ἰσχυρῆς, καί πάλι ὑποτίθεται, πίεσης.
Ἔχει τίς προϋποθέσεις ἡ κοινωνία μας νά ἀσκήσῃ πράγματι ἰσχυρή πίεση, ὥστε νά ἀναγκάσῃ τούς ἰσχυρούς τῆς Εὐρώπης, πολλῷ δέ μᾶλλον τόν «ἀπρόσωπο» μηχανισμό τῶν ἀγορῶν τοῦ πλανήτη, σέ ἄτακτη ὑποχώρηση, ὅπως φαντασιώνεται (ἤ παραμυθιάζει) ὁ κατά τά ἄλλα συμπαθής πρόεδρος τοῦ ἐθνικοῦ μας δεκαπενταμελοῦς; Ἄς γελάσω λατινιστί: hic-haec-hoc!
Μιά κοινωνία ἐξόχως ἀντιπαραγωγική, πού δέν πληροῖ οὔτε κατά διάνοιαν τούς ὅρους ἀνάπτυξης τῶν παραγωγικῶν δυνάμεων πού θεωροῦνται ἀπαραίτητοι ἀκόμα καί ἀπό τήν νευτώνειας κοπῆς μαρξιστική μικρόνοια, εἶναι σέ θέση νά ἀντέξῃ τήν τεράστια πίεση πού θά τῆς ἀσκηθῇ; Κοντολογίς, διαθέτουμε ἔστω καί κατά προσέγγισιν ἐκεῖνο τόν ἐσωτερικό δυναμισμό καί τό πνεῦμα τῆς ἀντίστασης καί αὐτοθυσίας ὅπου σέ ἄλλες ἐποχές ἔσπασαν τά μοῦτρα τους τά «Ἀραπιᾶς ἄτι, Γάλλου νοῦς, βόλι Τουρκιᾶς, τόπι Ἄγγλου»; Ἤ μήπως μέ τό πρῶτο μπάμ, ἀκόμα κι ἄν αὐτό εἶναι οἰκονομικό, τά μεγάλα λόγια θά φυλλορροήσουν καί θά ἀναγκαστοῦμε νά ἀναδιπλωθοῦμε σέ θέσεις πολύ δυσμενέστερες ἀπό τίς ὑπάρχουσες;
Μιά κοινωνία πού ἔχει συνείδηση τῶν περιωρισμένων, πρός τό παρόν, δυνατοτήτων της χρειάζεται νά ἀφιερώσῃ τίς ὅποιες δυνάμεις της στό νά κερδίσῃ καιρό, ἔτσι ὥστε νά μπορέσῃ νά ἀνασυγκροτηθῇ ἐσωτερικά, οἰκονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτισμικά, ἀκόμα καί ἠθικά, γιά νά ἀντιμετωπίσῃ ἀπό καλλίτερες θέσεις τήν ἐπερχόμενη θύελλα, κι ὄχι νά ἐπιδίδεται σέ κραυγαλέους λεονταρισμούς μέ ὁρατή ἡμερομηνία λήξεως.
Ἐδῶ μιά ἀπείρως ἰσχυρότερη κοινωνία ὅπως ἡ σοβιετική δέν εἶχε πρόβλημα, προκειμένου νά μήν «βγάλῃ τά κάστανα ἀπό τή φωτιά», νά συμβιβαστῇ, ἔστω καί προσωρινά, μέ τόν θανάσιμο ἐχθρό της, τόν χιτλερισμό, κι ἐμεῖς, χωρίς συμμάχους, χωρίς βασικές ἐσωτερικές προϋποθέσεις, μέ τούς Ἀμερικάνους καί τούς Τούρκους νά ξερογλείφωνται καθώς βλέπουν τά ἀφελῆ μας ὀπίσθια νά σκᾶν μύτη ἀπό τήν στροφή τῆς ἱστορίας, ἐμεῖς, εἶναι ποτέ δυνατόν νά φαντασιωνώμαστε Ρόδους καί πηδήματα;
Ἤ εἴμαστε πολύ ἀφελεῖς ἤ πολύ ἀπατεῶνες. Ὅ,τι ἀπ᾿ τά δύο κι ἄν ἰσχύῃ, ἐγώ θεωρῶ ἐπιβεβλημένο νά ἀκολουθήσω τήν ἀποτρεπτική φωνή τοῦ ἐσωτερικοῦ μου δαιμονίου καί νά μήν ψηφίσω, τώρα τοὐλάχιστον, ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, ἐν πάσῃ περιπτώσει, δέν θέλω ἡ πατρίδα μου νά ἔχῃ τήν τύχη τῆς ἀμυγδαλιᾶς πού ἄνθισε τό καταχείμωνο.

Χρῖστος Δάλκος