του Γιώργου Ρακκά.
Η πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών θυμίζει… Μεξικό. Αποτελεί δε ένα ακόμα σημάδι ότι βαίνουμε για τα καλά στον μετασχηματισμό μας σε «αποικία χρέους», χώρα περιορισμένης ευθύνης – και όποιος πανηγυρίζει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Αλλά γιατί «Μεξικό»;
Α) Όπως και εκεί, έτσι και εδώ οι πολιτικές ελίτ της χώρας ασκούν μιας μορφής «συγκυβέρνηση» με ξένα συμφέροντα. ΗΠΑ και πολυεθνικές εκεί, εδώ γερμανο-τουρκικός άξονας και οι πανταχού παρούσες πολυεθνικές, υπό τις ευλογίες του Ομπάμα. Όλη η ουσία της πολιτείας των ελληνικών αρχουσών τάξεων ανακεφαλαιώνεται σε μια περίφημη δήλωση που είχε απευθύνει ο Ερντογάν προς τις χώρες της Βαλκανικής: «Συμπατριωτισμός» – δηλαδή μια έκκληση προς τις ελίτ των χωρών της περιοχής μας να μεταβληθούν σε ντήλερ των νεο-οθωμανικών συμφερόντων. Τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα: Αυτή τη στιγμή στα Βαλκάνια κυριαρχεί μια ανανεωμένη εκδοχή της γερμανο-τουρκικής συμμαχίας που καθόρισε τις εξελίξεις κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα: Ημισέληνος και Ντόιτσε Μπανκ. Ο δε Ομπάμα, πλειοδοτεί προς αυτήν την κατεύθυνση, γιατί με αυτόν τον τρόπο δίνεται ώθηση στο δικό του ευρω-ατλαντικό όραμα. Η δε συμμαχία της Γερμανίας και της Τουρκίας τον εξυπηρετεί καθώς έτσι απομακρύνεται η Γερμανία από την Ρωσία, ενώ διαμορφώνονται και οι συνθήκες για άρση του τουρκο-ισραηλινού «διαζυγίου».
Β) Στο εσωτερικό των αρχουσών τάξεων αναδεικνύονται τάσεις «λατινοαμερικανοποίησης»: Οι κομματικοί μηχανισμοί της μεταπολίτευσης πνέουν τα λοίσθια, γι’ αυτό το Σύστημα περνάει σ’ ένα «σχέδιο Β». Προχωράει στην κατασκευή πολιτικών προσωπικοτήτων «αλά Μπερλουσκόνι», τέκνων της μηντιοκρατίας, εκφραστές ή ακόμα και φορείς μεγάλων συμφερόντων, που προέρχονται από διάφορες εκδοχές της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης: Από τις πιο εκλεπτυσμένες-κοσμοπολίτικες (Γ. Μπουτάρης), τηλε-σταρ (Ψινάκης) έως τους «αποδυτηριάκηδες», τα τέκνα της ποδοσφαιρικής μαφίας (Μπέος-Μόραλης, για να θυμηθούμε και το εύστοχο σύνθημα, «τόση μπάλα και τόση αστυνομία έχουμε να δούμε από την χούντα»). Οι χρεοκοπημένοι ταγοί της παλαιάς (κύρια, πασοκικής) κομματοκρατίας, με προεξάρχοντα τον Ε. Βενιζέλο, κρύβονται από πίσω τους.
Γ) Κι εδώ, όπως στα γκέτο μιας τυπικής λατινοαμερικάνικης χώρας, η λαϊκή οργή λεηλατείται από την «πολιτική μαφία» της γειτονιάς. Δηλαδή την Χρυσή Αυγή. Ένα μείγμα παρακράτους και υποκόσμου, που έχει μεταβάλει σε σημαία του την «εκδίκηση», υποσχόμενο έναν «τελικό γύρο» εμφυλίου. Το αίτημά τους προσελκύει δύο κυρίως κατηγορίες πολιτών: Αφ ενός ένα μεγάλο κομμάτι της παραδοσιακής δεξιάς που εκτέθηκε από την κρίση, δίχως πλέον να το προστατεύουν τα παλαιά πελατειακά δίκτυα. Αφ ετέρου, μικρότερες γενιές, αποκτηνωμένες πολιτικά, ηθικά και αξιακά από την εκρηκτική εξίσωση του σημιτικού εκσυγχρονισμού: Ρεπούση + Τηλεόραση + Υπερκατανάλωση. Αυτές οι δύο κατηγορίες φαντασιώνονται στην πολιτική μαφία της Χ.Α. τον «τερμινέιτορ» που θα δώσει ένα καλό μάθημα σε κάθε λογής «λαμόγιο» και προδότη. Στην ουσία, οι αποκαλύψεις της προηγούμενης περιόδου απέδειξαν πως η Χρυσή Αυγή είναι εικόνα και ομοίωση αυτού που καταγγέλλουν, ενώ αν έχουν τη δυνατότητα να καταστρέψουν κάτι, αυτό θα είναι η ίδια η πατρίδα μας, μέσα σ’ έναν τρομακτικό εμφύλιο (όπως εξάλλου το έκαναν στην Κύπρο το 1974).
Γιατί όμως η μπογιά τους περνάει ακόμα; Διότι αφ’ ενός η κυβέρνηση απέτυχε να τους αντιμετωπίσει (λόγω Μπαλτάκου και λόγω της εγγενούς αδυναμίας της να ορίσει τι συνιστά «πολιτικό έγκλημα» σε αυτήν την χώρα – γιατί στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σχοινί). Και αφετέρου, διότι η Αριστερά αρνείται την μόνη ζώσα υπαρκτή, πλειοψηφική αντιφασιστική παράδοση που διαθέτει αυτός ο τόπος: Αυτήν του λαϊκού, πατριωτικού-δημοκρατικού αντιφασισμού. Το αποτέλεσμα αυτών των αδυναμιών, φαίνεται στα μεγάλα ποσοστά που κατέγραψαν ο Κασιδιάρης και ο Ματθαιόπουλος στις λαϊκές γειτονιές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Όσο για τον Πειραιά, εκεί επέλεξαν να ακολουθήσουν τον ρόλο που είναι προορισμένοι και που τους συντήρησε τόσα χρόνια, ως μπράβοι των τοπικών βαρόνων.
Δ) Και εδώ, όπως και στο Μεξικό, έχουμε μια κεντροαριστερά ισχνή, δυτικοκεντρική, ανίκανη τόσο να συγκινήσει τα λαϊκά στρώματα, όσο και να καταρτίσει μια ρεαλιστική εθνική στρατηγική για την έξοδο από τις συνθήκες «αποικίας χρέους». Τον τελευταίο καιρό, ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει αδιακρίτως με τις ιδέες και τις λογικές του Γεώργιου Ανδρέα Παπανδρέου. Στην Κουμουνδούρου φυσάει «αέρας 2009»: Ένα μείγμα εθνομηδενισμού, ευρωκεντρισμού και σοσιαλδημοκρατίας, προς το ριζοσπαστικότερο είναι η αλήθεια. Ωστόσο αυτό μπορεί να συγκινήσει μόνο ένα τμήμα των μεσοστρωμάτων, ενώ είναι εντελώς ανεδαφικό ως προς την πραγματικότητα της «αποικίας χρέους». Εξ άλλου, ό,τι και να λένε οι Σταθάκης και Βαρουφάκης, το μνημόνιο δεν σημαίνει «αιώνια κρίση», αλλά γεννάει ένα νέο «μοντέλο ανάπτυξης», κοινωνικά και εθνικά αυτοκτονικό. Για να προκαλέσει κανείς την κυριαρχία του μνημονίου στον τόπο μας δεν αρκεί η καταγγελία των μέτρων λιτότητας και μόνο, αλλά να προκαλέσεις τον αντίπαλο στο πεδίο της εθνικής στρατηγικής. Και για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, χρειάζεται να έχεις συγκεκριμένη άποψη για τα Εθνικά Θέματα, για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, για την Πολιτιστική Αναγέννηση – μιαν άλλην αντίληψη για την δημοκρατία. Με Σταθάκη, Χριστόπουλο και Σία Αναγνωστοπούλου, με… Κραουνάκη και την προσπάθεια ανασύστασης ενός παπανδρεϊκού κακέκτυπου δεν είναι δυνατόν να καταφέρεις και πολλά.
Τι σημαίνει όμως σήμερα να καταφέρει κανείς πολλά; Σημαίνει κυρίως να εκφράσει μια συντριπτική αντίθεση (της τάξης του 65%-70%) στην πολιτική που επιβάλει η Γερμανική Ευρώπη και η Τρόικα στον τόπο. Η οποία σήμερα υπάρχει, αλλά «σαλαμοποιείται» και γίνεται αντικείμενο υφαρπαγής ακόμα και από τον ίδιο τον Σαμαρά. Γιατί πολύ απλά, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει… Αυτό, βέβαια, που ισχυριζόμαστε δεν έχει σχέση με το εάν θα μπορέσει εν τέλει να γκρεμίσει την συγκυβέρνηση των Βενιζέλου-Σαμαρά, πράγμα που μπορεί και να συμβεί, καθώς η κοινωνία έχει γονατίσει από την κυβερνητική πολιτική. Όμως, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το τι μπορεί να κάνει στο πεδίο της διακυβέρνησης από εκεί και πέρα – στις δοσμένες συνθήκες που ζούμε.
Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, στη Θεσσαλονίκη να έχουμε μια τόσο συντριπτική καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής στο δημοψήφισμα για το Νερό (218.000 συμμετοχές, 98% εναντίον της πώλησης της ΕΥΑΘ – στο οποίο, προφανώς, ψήφισαν και αρκετοί ψηφοφόροι του Νεοδημοκράτη Καλαφάτη) και το κόμμα που υποτίθεται ότι ενσαρκώνει την «αντιμνημονιακή ελπίδα» να χτυπάει τα ιλιγγιώδη ποσοστά του 10%-15%. Αν αυτό δεν συνιστά έμπρακτη απόδειξη της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ τότε τι άλλο θα μπορούσε να το κάνει;
Στιγμές όπως αυτή του δημοψηφίσματος εκφράζουν ακριβώς αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας από το 2009 κι έπειτα, και που δεν μπορεί να βρει δημιουργική έκφραση στο πεδίο της πολιτικής. Η κοινωνία θα ήθελε να αντισταθεί, ωστόσο το πολιτικό σύστημα είναι εκφυλισμένο ή αδιέξοδο και αδυνατεί να οργανώσει την διάχυτη καταγγελία σε πολιτικό ρεύμα ανατροπής. Άρα, θα πρέπει να υπερβούμε το παρόν πολιτικό σύστημα και τους παρόντες μηχανισμούς. Αλλά στη θέση τους τι θα βάλουμε; Εκείνο που απέδειξαν αυτές οι εκλογές, έστω και στο «μικροσκόπιο» με διάφορες αδέσμευτες και αντιστασιακές κινήσεις πολιτών σε όλη την Ελλάδα (όπως π.χ. ο Σπάρτακος στην Κομοτηνή, το Κοινοτικόν στην Πάτρα, το Μένουμε Θεσσαλονίκη) είναι ότι υπάρχει χώρος και προοπτική ώστε οι πολίτες να αυτό-οργανωθούν σε νέες, πραγματικά δημοκρατικές κινήσεις. Οι οποίες δεν θα είναι «αφηρημένα» αντιμνημονιακές, όπως ήταν κατά την πρώτη φάση της επέλασης του μνημονίου στη χώρα μας, αλλά θα έχουν σαφέστατη πολιτική αντίληψη και ιδεολογική συγκρότηση ώστε να προκαλέσουν την «αποικία χρέους» σε κάθε τμήμα του ίδιου του γηπέδου της. Κοντολογίς, Κινήσεις Πολιτών που να ανανεώνουν την μόνη υπαρκτή, και δυνάμει πλειοψηφική, επαναστατική παράδοση που έχει αναπτυχθεί στην κοινωνία μας, και που μπορεί σήμερα να ανατρέψει τα δεδομένα: Εκείνην του Μακρυγιάννη και του ΕΑΜ. Δηλαδή τους δικούς μας «Ζαπατίστας», για να ξαναγυρίσουμε και στην αρχική σύγκριση…
Σε αυτό που διακρίνεται, εντούτοις, η Ελλάδα από το Μεξικό είναι δύο πράγματα. Αφενός η τρομακτική δημογραφική κρίση που βιώνει η χώρα μας –και που μελλοντικά θα την απειλήσει με «βελούδινη γενοκτονία». Αφετέρου, και σε στενή συνάρτηση με το πρώτο, το διφυές των δυνάμεων που αξιώνουν εθνική υποδούλωση (από Δύση και Ανατολή) και η προοπτική των ερχόμενων δεκαετιών να απορροφηθούμε ολοκληρωτικά από μια νέα αυτοκρατορική δομή του 21ου αιώνα.
Τούτα τα δύο, συνιστούν μια πολύ σημαντική διαφοροποίηση. Αν οι ιθαγενείς του Μεξικού εξεγείρονται για την αξιοπρέπειά τους, εμείς θα πρέπει να επαναστατήσουμε για την επιβίωσή μας. Για να υπάρχουμε στα τέλη του 21ου αιώνα και να μην λέμε τότε «ήτανε κάποτε ένας λαός…».
Και αυτό πρέπει να γίνει στη χώρα μας σύντομα, ας πούμε το 2021, με τον τρόπο του 1821 και του 1941-1944. Δηλαδή μια τρίτη μεγάλη εθνική επανάσταση για την ελευθερία, την δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτή, αν σε κάτι θα διακρίνεται από τις δύο προηγούμενες θα είναι στο κοινωνικό της κομμάτι: Γιατί σήμερα, δυστυχώς, οι άρχουσες τάξεις της χώρας έχουν τον ρόλο που είχαν τότε οι Πασάδες ή ο… Νόιμπαχερ, ο ύπατος αρμοστής των ναζί στην κατεχόμενη Ελλάδα.
7 ΣΧΟΛΙΑ
Υπάρχουν, πράγματι, αρκετές ενδείξεις που ίσως συγκλίνουν στο να επιβεβαιώνουν αυτό το συμπέρασμα.
Αλλά, αν οι άρχοντες σε Ελλάδα και Κύπρο πράγματι έχουν Μεξικοποιηθεί, τότε ναι, μόνο ο αντίπους τύπου Ζαπατίστας μας σώζει.
Για κάποιους που βλέπουν επιφανειακά την πολιτική, όλα αυτά μπορεί να είναι απλώς ευφυολογήματα. Αλλά αν αληθινά θέλουμε να δούμε την αναγκαιότητα αναγέννησης του λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος μέσω των ποιοτήτων και παραμέτρων που γέννησαν τους Ζαπατίστας, υπάρχουν πράματα με τα οποία πρέπει να καταπιαστούμε τα οποία είναι εκ των ουκ άνευ:
1. Ο ψυχοδηλωτικός πυρήνας της απελευθερωτικής πρακτικής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο
Οι Ζαπατίστας δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε και η οργανική συνειδησιακή σχέση των ιθαγενών κοινοτήτων με τα εντόπια ψυχοδηλωτικά φυτά και Μυστήρια. Συγκεκριμένα, στην περιοχή Τσιάπας το απελευθερωτικό κίνημα συμπεριλαμβάνει στον ιδεολογικό του πυρήνα τα οφέλη που προσφέρουν τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης και οι σπόροι της ιπομέας.
Το Ελληνικό αντίστοιχο – τα Ελευσίνια Μυστήρια – θεμέλιο και ραχοκοκαλιά της διαχρονικότητας του Ελληνικού πολιτισμού μας, αγνοείται παντελώς από το απελευθερωτικό κίνημα. Η σύγχρονη ελληνική ψυχοδηλωτική κοινότητα έχει σχεδόν εξωστρακιστεί από την πολιτική εκδοχή (οργανωτικές, πρακτικές, θεωρητικές εκφάνσεις) του λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος. Και αυτό είναι μεγάλο κρίμα. Χωρίς επανένωση αυτών των δύο πόλων της απελευθερωτικής πραγματικότητας, ΔΕΝ θα δούμε Ζαπατίστας εδώ.
2. Ο οικολογικός αμεσο-δημοκρατικός κύκλος διαλόγου
Οι Ζαπατίστας έκτισαν το κίνημα πάνω στον συλλογικό διάλογο μες τις κοινότητες. Η πιο απλή και δυνατή μορφή που λαμβάνει αυτό είναι η πολιτική~κοινωνική συνεύρεση των ανθρώπων στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στα κέντρα κοινοτήτων, στις λαϊκές οργανώσεις, στις ένοπλες δυνάμεις, όπου οι άνθρωποι συνομιλούν ΑΚΟΥΩΝΤΑΣ ο ένας τον άλλο, και διαμορφώνουν τον διάλογο σε ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ βίωμα.
Αυτός ο διάλογος εμπεριέχει τα εξής απλά στοιχεία:
ο- μιλούμε σε κύκλο με την σειρά.
ο- δεν διακόπτουμε τον ομιλητή.
ο- έκαστος ομιλητής που έχει τον λόγο μπορεί αν θέλει να απαντήσει ή να υποβάλει ερωτήσεις, είναι δηλαδή για ένα σύντομο διάστημα συντονιστής του διαλόγου.
ο- γίνεται προσπάθεια να λαμβάνονται ομόφωνες αποφάσεις, ή με όσον το δυνατόν πιο υψηλή πλειοψηφία.
Αυτά, τα πολύ βασικά στοιχεία της άμεσης δημοκρατίας, ιδίως το ακούω και δεν διακόπτω, είναι φαινομενικόα ΑΔΥΝΑΤΟΝ για τους νεοέλληνες “επαναστάτες”. Παρ’ όλα αυτά όμως, αν δεν καταφέρουμε να κτίσουμε οργανώσεις που να αποτελούνται από άτομα που έχουν την αφοσίωση, την αγάπη και την αυτοπειθαρχία να μπορούν να ακούουν χωρίς να διακόπτουν και να μιλούν με τη σειρά, ΔΕΝ πρόκειται να δούμε Ζαπατίστας στις πόλεις και τα βουνά μας.
Αυτό το “αδύνατον” του νεοέλληνα να μην διακόπτει, εμφανίζεται σε αναλογία με τον βαθμό στον οποίο έχει αποκοπεί από τις ιθαγενείς ελληνικές του ρίζες. Ένα μικρό ταξίδεμα στο Συμπόσιο του Πλάτωνος θα μπορούσε να βοηθήσει σ’ αυτή τη κατεύθυνση.
3. Ο ιθαγενής Ελληνικός ερωτισμός
Οι Ζαπατίστας δεν θα είχαν ούτε την παγκόσμια υποστήριξη και αναγνώριση που έλαβαν, ούτε και την υποστήριξη του ίδιου του λαού αν δεν αγκάλιαζαν τις “απηγορευμένες” μορφές ερωτισμού που διώκονται από το αυταρχικό σύστημα. Ήβραν κάποιο τρόπο να πραγματώσουν μια σύγχρονη εκδοχή της ιθαγενούς αποδοχής όλων των μορφών ερωτισμού και αναγνώρισης του ως της κινητήριας δύναμης του Σύμπαντος.
Μπορείτε να δείτε κάποιες σκέψεις και κείμενα επ’ αυτού εδώ:
Zapatismo and Queer Struggles
http://zapagringo.blogspot.com/2007/05/zapatismo-and-queer-struggles.html
Η Ελλάς, ως μεταφυσική και ως πολιτική~κοινωνική διαχρονική οντότητα που διαμόρφωσε όλο τον δυτικό πολιτισμό δια μέσου των χιλιετηρίδων, θεμελίωσε τον δικό της ιθαγενή πολιτισμό – ολόκληρη την Ελληνική κοσμοθεώρηση – στον Έρωτα. Αλλά τη σήμερον εποχή αυτό παραπαίει ως έρμαιο του δικέφαλου θηρίου Απαγόρευση-Εκμετάλλευση του Έρωτος. Η κοινωνία μας – και μαζί της το απελευθερωτικό κίνημα – έχει αφεθεί στην φθορά και τις ψυχοσωματικές και κοινωνικές ασθένειες που οι σύγχρονοι θεσμοί επέβαλαν στον λαό μας. Από τη μια η ακραία αντιερωτική Απαγόρευση (με κύριους αντιπροσώπους την εκκλησία, την οικογένεια, το σχολείο), από την άλλη η Εκμετάλλευση (με κύριους αντιπροσώπους τα οπτικά Μέσα {το αποξενωτικό Θέαμα, την πορνογραφία}, την μόδα, την αγορά εμπορευμάτων, την πορνεία)… όλα αυτά έχουν αφήσει τον λαό μας ανέραστο, μουδιασμένο και συγχισμένο.
Αν το απελευθερωτικό κίνημα δεν αγκαλιάσει συνειδητές και απελευθερωτικές εκδοχές του ερωτισμού με τις οποίες να προσεγγίσει τον κόσμο ΔΕΝ πρόκειται να δούμε Ζαπατίστας στην Ελλάδα.
Πολύ χρήσιμες κατευθύνσεις για την πραγμάτωση ενός απελευθερωτικού ερωτισμού, ή τουλάχιστον για την κατανόηση των μηχανισμώς και επιδράσεων της αυταρχικής Απαγόρευσης, προσφέρει η εργασία του μαξιστή γιατρού Βίλχελμ Ράϊχ.
Υπάρχουν και άλλες παράμετροι, αλλά αυτές είναι βασικές και κρίσιμες. Χωρίς την συνειδητή προσέγγιση προς αυτές έτσι ώστε να ενσωματωθούν στους φορείς του λαϊκού κινήματος (τις οργανώσεις, σωματεία, έντυπα, βίντεο, την μουσική μας, τις εκδηλώσεις και δραστηριότητες μας), το όνειρο των Ζαπατίστας θα μείνει στο Μεξικό.
Πέτρος Ευδόκας, petros@cyprus-org.net
Ενδιαφερον το σκεπτικο σου κε Πετρο, ομως εχουν περασει αρκετα χρονια απο την αρχαια Ελλαδα και τα Ελευσινια μυστηρια. Ιδιαιτερα στα σεξουαλικα και θρησκευτικα θεματα οι αλλαγες ειναι μη αναστρεψιμες. Ακομα και αν καποιοι νεοελληνες θα δεχονταν να τα συζητησουν, δεν θα δεχοταν με τιποτα να τα κανουν αυτα οι κορες τους και οι γυναικες τους… Οσο για τις ξενες επιρροες ο Ελληνας μπορει ακομα και να θαυμαζει πολλα απ’αυτα αλλα δεν θα δεχθει ποτε να γινοται στο σπιτι του. Εμεις στην πραξη (γιατι στη θεωρια μπορει ο καθενας να λεει οτι θελει) μπορουμε να ακολουθησουμε μονο τον Βυζαντινο πολιτισμο. Τιποτα περισσοτερο και τιποτα λιγοτερο.
Οσο για τον Ελληνικο πολιτισμο, ο πλουτος του ειναι και ο εχθρος του. Δηλαδη: Μπορεις να καταλαβεις ευκολα κατι αν σου το δωσω να το διαβασεις σε δεκα γραμμες. Δεν θα το καταλαβεις ομως ποτε αν σου το δωσω σε 1000 τομους.
Δεν χρειαζεται να ψαχνουμε αλλου. Οπως ειπε και ο Νιτσε ” οι Ελληνες τα εχουν πει ολα” . Το προβλημα (επαναλαμβανω) ειναι οτι ειναι παρα πολλα, μπλεκομαστε στο δασος και χανουμε την ουσια.
Επιπλεον μια νεα ελπιδοφορα πολιτικη κινηση θα πρεπει να βρει την λυση στο αιωνιο μας προβλημα, την διχονοια. Αν το βρει το βρει αυτο, τοτε ολα τα αλλα θα ειναι ευκολα.
George, λες ότι μπορούμε μόνο να ακολουθήσουμε μόνο το “βυζαντινό πολιτισμό”. Κατά την προσωπική μου άποψη, αν δεν είμαστε ικανοί να αποδεσμευτούμε από τα κατάλοιπα της βυζαντινής (δηλαδή της μεσαιωνικής) αντίληψης και νοοτροπίας (αν και είναι κάτι γενικό αυτό), δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα ως λαός.
Θεωρώ, πως ό, τι πιο αξιόλογο έχει να επιδείξει ο “βυζαντινός πολιτισμός” είναι αυτό που δανείστηκε ή εμπνεύστηκε από τον ελληνισμό. Τα υπόλοιπα, μη ελληνικά, στοιχεία είναι αφενός η εξουσιομανία, ο ολοκληρωτισμός και το άρτον και θέαμα των Ρωμαίων. Αφετέρου, η καταπιεστική όσο και εκβιαστική για τον άνθρωπο ηθική, η μισαλλοδοξία και ο σκοταδισμός μιας οργανωμένης χριστιανικής θρησκείας άμεσα συνδεδεμένης με το κράτος και την κεντρική εξουσία, που ουδεμία σχέση έφερε στην πράξη με τις θεωρίες του ίδιου του Χριστού.
Πράγματι, ο ελληνικός λαός χρειάζεται παιδεία, ένα όραμα πνευματικό, όχι υλικό. Αυτό το όραμα θεωρώ πως πρέπει να έχει έμπνευση τον ελληνισμό όπως εκδηλώθηκε στην αρχαία και, κατά περιπτώσεις, στη νέα Ελλάδα. Ένα όραμα που να εμπνέει αξίες όπως ελευθεροφροσύνη, φιλαλήθεια, ομόνοια και αυτονομία.
Επιλεον και κυριοτερο, η ορθοδοξια ειναι το σημαντικοτερο στοχειο το οποιο βοηθησε τον ελληνισμο να μην αποροφηθει απο τους δυτικους και απο τους μουσουλμανους. Βοηθαει δηλαδη στην εθνικη μας ιδιαιτεροτητα και υπαρξη ως ξεχωριστου εθνους. Και ταυτοχρονα μας βοηθαει να εχουμε φιλικους δεσμους με τα βαλκανια και τη ρωσια που ειναι οι μονοι που θα μπορουσαν να μας ξελασπωσουν σε περιπτωση που δεχθουμε ταυτοχρονη επιθεση απο δυτικους και τουρκους. Αν λοιπον βγαλεις την ορθοδοξια, δεν ξερω με τι μπορεις να την αντικαταστησεις…
ΥΓ. Πολλα σκοταδιστικα που εχουν φορτωθει στην εκκλησια δεν οφειλονται αποκλειστικα σε αυτην. Το πιστευε και μη ερευνα για παραδηγμα βγηκε τον καιρο της δικτακτοριας, οταν ειχαν αλλαξει τις κεφαλες της.
Το Βυζαντιον ειναι μια αρκετα παρεξηγημενη αυτοκρατορια. Κυριος γιατι εχουμε μαθει για αυτο απο σχολες χωρων που ηταν παραδοσιακα εχθρικες απεναντι του. Σε μια αυτοκρατορια που κρατησε 1000 χρονια, σιγουρα θα μπορουσες να βρεις πολλα αρνητικα. Ομως σιγουρα θα ειχε και πολλα θετικα για να κρατησει τοσο πολυ. Δεν νομιζεις; Και αυτο εχει να κανει με το οτι οι λαοι το ηθελαν. Αν δεν το ηθελαν, δεν θα αντεχε τοσο (βλεπε ΕΣΣΔ). Εγω απεναντιας ειμαι της γνωμης οτι θα πρεπει να ψαξουμε να βρουμε αυτα τα θετικα στοιχεια που το βοηθησαν να αντεπεξελθει σε τοσες και τοσες δυσκολιες και να τα χρησιμοποιησουμε. Αυτο που προσπαθουσε να κανει το Βυζαντιο ηταν να εχει μια ελληνιστικη ουσια καλυμενη με το μανδυα της ορθοδοξιας και του ρωμα’ι’κου τροπου διοικησης. Γι’αυτο αλλωστε και δεν αυτοαποκαλουνταν τοτε Βυζαντιο αλλα Ρωμανια. Δεν θα μπορουσαν διαφορετικα να ενωσουν οικειοθελος μεσα στην ιδια αυτοκρατορια διαφορετικες χωρες και εθνοι με διαφορετικες παραδοσεις. Η ορθοδοξια ηταν ο μονος ισχυρος συνδετικος κρικος της αυτοκρατοριας. Οι ομοιοτητες ωστοσο της ορθοδοξιας με το αρχαιοελληνικο πνευμα ειναι τεραστιες! (αλλα αυτο ειναι μια αλλη μεγαλη συζητηση). Σχετικα με τον σκοταδισμο της Βυζαντινης περιοδου εχω να σου προτινω να κοιταξεις τι γινοταν τοτε στη Δυση. Το Βυζαντιο ηταν κατι το πολυ πιο προοδευτικο και πρωτοπορο για την εποχη του. Και βεβαια αυτα εξαρτωνταν και απο τις διαφορες περιοδους, γιατι μιλαμε για πολλα χρονια… Παντως η θρησκοληψια ηταν χαρακτηριστικο και των αρχαιων ελληνων. Το χει λιγο και φυλη μας αυτο το κουσουρι…που ομως οι Βυζαντινοι το μετετρεψαν σε προτερημα.
Δεν νομιζω οτι η ορθοδοξια και το Βυζαντιο ερχονται σε αντιδεση με αυτα που θελεις και που προτινεις, απεναντιας συμφωνουν και συμβαλουν. Αυτα ισως να σου τα εξηγουσε καλυτερα καποιος πατερας της εκλησιας. Εγω καποτε ειχα μια συνομιλια με εναν για αυτα τα θεματα, και πραγματικα με διαφωτισε!
Κατά την προσωπική μου άποψη πάντα, το βυζάντιο ως αυτοκρατορία δε θα επιβίωνε χωρίς την πνευματική εξουσία του χριστιανισμού, η οποία καθιστούσε τον αυτοκράτορα ελέω θεού μονάρχη, εκπρόσωπο του θεού επί της γης. Επομένως, οι πιστοί χριστιανοί αναγκάζονταν να γίνουν πειθήνιοι υπήκοοι της αυτοκρατορικής εξουσίας… Για αυτό και οι βυζαντινοί αυτοκράτορες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έδειξαν τόσο ζήλο στην καταπολέμηση των εθνικών θρησκειών από τη μία και στην επιβολή του χριστιανισμού από την άλλη…
Όντως, ιστορικά, ειδικά στα νεότερα χρόνια, από την τουρκοκρατία και έπειτα, η ορθοδοξία συνέβαλλε στη δημιουργία του νεότερου ελληνισμού. Όμως η θρησκεία δεν είναι ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό, ένα ρούχο που βάζεις για να νιώσεις ιδιαίτερος, ούτε επιθυμία για διατήρηση της παράδοσης. Είναι μια ζωτική ανάγκη της ψυχής. Αλλά δε θεωρώ ότι η χριστιανική θρησκεία αγγίζει ουσιαστικά τους σύγχρονους έλληνες, απλά επιβιώνει, κυρίως λόγω παράδοσης…
Πράγματι, θρησκοληψία και δεισιδαιμονία υπήρχαν και στην αρχαία Ελλάδα και όχι σε μικρό βαθμό. Όμως, διέθετε και η αρχαία πολυθεϊστική θρησκεία τα θετικά της, που δεν είναι επί του παρόντος να θίξω.
Είναι μεγάλη συζήτηση, που δεν μπορεί να διεξαχθεί εδώ, όπως και τα υπόλοιπα που έχουμε αναφέρει.
Πάντως, κλείνοντας, νομίζω ότι η θρησκευτική, η πολιτιστική, η πνευματική ζωή και εξέλιξη, μιας κοινωνίας ανταποκρίνονται στον ψυχισμό και τις ανάγκες των ανθρώπων κάθε κοινωνίας… Σήμερα, τι είναι θεραπεύει τις ψυχές μας; γιατί είμαστε τόσο ψυχικά ανισόρροποι; ίσως η σημερινή θρησκεία, λοιπόν, να είναι τα ψυχοφάρμακα…
Ο Βυζαντινος αυτοκρατορας θεος-μοναρχης ηταν και η αχιλλειος πτερνα του βυζαντιου. Αποδειξη η δυναστεια των Αγγελοι.. Το κακο με τους μοναρχες ειναι οτι αμα τυχεις σε ηλιθιο, δεν μπορεις να τον βγαλεις. Και βεβαια θεωρω τη δημοκρατια ως τη μονη σωστη επιλογη.
Αν προσεξεις, θα δεις οτι ακομα και οι αθεοι σε καθε χωρα ειναι κατα καποιο τροπο πιστοι της εκαστοτε θρησκειας στην χωρα που μεγαλωσαν. Για παραδηγμα’ υπαρχει μεγαλη διαφορα αναμεσα στους αθεους που ζουν σε μουσουλμανικες χωρες και σε αυτους που ζουν σε χριστιανικες. Οσο και να μην το θελει κανεις, οι επιρροες συμβαινουν!
Η ορθοδοξια εχει γινει ενα αμαγαλμα πλεον χριστιανισμου και ελληνισμου. Κατι αντιστοιχο με το καθολικισμο στη λατινικη αμερικη. Εχει δεσει με τον ελληνισμο. Και κακα τα ψεματα , ξαναλεω, ακομα και οι αθεοι στην ελλαδα στη πραξη ειναι χριστιανοι ορθοδοξοι. Θα μου πεις οτι δεν ειναι καλοι χριστιανοι… εε με την ιδια λογικη δεν ειναι κανενας. Και στην παλαια διαθηκη λεει οτι ο θεος κοιταξε στη γη και δεν βρηκε κανεναν αξιο. …
Το αν αν αγγιζει πλεον τους συγχρονους ελληνες αυτο ειναι κατι μονο ο καθενας μεσα στη ψυχουλα του το ξερει…