Αρχική » Εθνομηδενισμός = κοινωνική αναλγησία (έπεται η εθνοπροδοσία)

Εθνομηδενισμός = κοινωνική αναλγησία (έπεται η εθνοπροδοσία)

από Άρδην - Ρήξη

stathis

Σκίτσο του Στάθη 

Του Γιώργου Καραμπελιά 

Ένα ιδεολογικό και πολιτικό σχήμα που, δυστυχώς, είχε καταστεί κυρίαρχο τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια στην Ελλάδα, έρχεται να καταρρεύσει παταγωδώς με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Στο παρελθόν, στην ελληνική παράδοση, μέχρι και την περίοδο του “πατριωτικού” ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του ’80, η κοινωνική ευαισθησία ήταν πάντα συναρτημένη με τον πατριωτισμό και την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων – τουλάχιστον από την… Επανάσταση του ’21 και μετά. Πιο πρόσφατα, στην Κατοχή, το ΕΑΜ εξέφρασε ακριβώς αυτή τη σύνθεση των παραμέτρων της ελληνικής ιδιοπροσωπίας: Κοινωνική δικαιοσύνη και ελεύθερη πατρίδα ήταν οι δύο βασικοί πυλώνες της ιδεολογίας του. Επιγενέστερα, ακόμα και η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου θα συνδυάζει την κοινωνική πολιτική με την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων στο Kυπριακό. Και όπως προαναφέραμε, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου θα εμφανιστεί με μια διφυή συνθηματολογία, από τη μία «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, και από την άλλη η σοσιαλιστική και κοινωνιοκεντρική συνθηματολογία. Όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές, ακόμα και η μήτρα των εθνικομηδενιστικών ρευμάτων στην Αριστερά, το ΚΚΕ εσωτερικού, είχε παρ’ όλα αυτά ως σύμβολό του την ελληνική σημαία μαζί με το σφυροδρέπανο.

Όμως, από τη δεκαετία του 1990 και ακόμα περισσότερο από εκείνη του 2000, στην παράδοση της ανανεωτικής Αριστεράς ιδιαίτερα, καθώς και του αριστερισμού, που απετέλεσαν και τα συστατικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια, η κοινωνιοκεντρική αντίληψη και ο πατριωτισμός άρχισαν να παίρνουν διαζύγιο μεταξύ τους. Η “ανανεωτική Αριστερά” και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ταυτιστούν σταδιακά με τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, ιδιαίτερα στον χώρο των πανεπιστημίων, της νεολαίας και της διανόησης. Αντίθετα, ο πατριωτισμός στο εσωτερικό των αριστερών κομμάτων και σχηματισμών συρρικνωνόταν διαρκώς. Στο ΠΑΣΟΚ θα κυριαρχήσει ο σημιτικός εθνομηδενισμός και θα περιθωριοποιηθούν οι πατριωτικές φωνές (Χαραλαμπίδης, Τσοβόλας, Παπαθεμελής), ενώ και στον χώρο του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ επίσης, οι πατριωτικές φωνές (Αλαβάνος, Λαφαζάνης, Γλέζος) είτε θα σιγήσουν είτε θα προσαρμοστούν στην κυρίαρχη εθνομηδενιστική αντίληψη. Τόσο ώστε, ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος να υπογράψουν κείμενο υπεράσπισης της Μαρίας Ρεπούση! Όσοι επιμέναμε στην παραδοσιακή σύνθεση κοινωνιοκεντρισμού, οικολογίας, και πατριωτισμού, είχαμε γίνει μειοψηφία και, μάλιστα, η κυρίαρχη τάση ήταν να εκδιώκονται και να αποβάλλονται οι πατριωτικές φωνές από τις κοινωνικές κινητοποιήσεις και η οικολογική ευαισθησία να ταυτίζεται με τον αντιπατριωτισμό.

Αυτή η εξέλιξη, η οποία κατέστη ηγεμονική στις δεκαετίες 1990 και 2000, απέκοψε ουσιαστικά, και στο επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, τον πατριωτισμό από την Αριστερά. Σε πατριωτική κατεύθυνση έμεναν περισσότερο τμήματα της λαϊκής Δεξιάς ή της Εκκλησίας, ενώ ο εθνομηδενισμός της Αριστεράς συναγωνιζόταν εκείνον της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. (Καθόλου τυχαία, με το σχέδιο Ανάν θα συνταχθεί ο Σημίτης και οι περί αυτόν, η Μπακογιάννη και ο Μητσοτάκης, ο Συνασπισμός και ο Κωνσταντόπουλος, ενώ θα αντιδράσουν οι δυνάμεις της πατριωτικής Αριστεράς και της λαϊκής Δεξιάς). Εμείς, στο Άρδην, ξεκινούσαμε πάντα από τη διαπίστωση πως η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία εξαρτημένη από τις παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις της Δύσης και ταυτόχρονα απειλείται κατ’ εξοχήν από τον τουρκικό επεκτατισμό. Γι’ αυτό και θεωρούσαμε πάντοτε πως ήταν πρωταρχική η εμμονή στην πατριωτική διάσταση, διότι χωρίς ανεξάρτητη πατρίδα δεν μπορεί να υπάρχει ούτε κοινωνική δικαιοσύνη, ούτε δημοκρατικά δικαιώματα, ούτε… προστασία του περιβάλλοντος.

Έτσι, για είκοσι τουλάχιστον χρόνια, από το 1993 και μετά, όταν καταρρέει το ανατολικό στρατόπεδο και κυριαρχεί η αμερικανοκεντρική παγκοσμιοποίηση, θέτουμε ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα της χώρας το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, γι’ αυτό και συμμετέχουμε ενεργά σε όλους τους μεγάλους αγώνες, για την υπεράσπιση της κατακρεουργούμενης Γιουγκοσλαβίας, για την συμπαράσταση στους μόνους αυθεντικούς συμμάχους μας στην Τουρκία, τους Κούρδους και στον Οτσαλάν, προπαντός δε για την απόρριψη του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Στο ιδεολογικό πεδίο, κύρια μέριμνά μας γίνεται η αποδόμηση των εθνοαποδομητών και του εθνομηδενισμού που κυριαρχεί σταδιακά στον χώρο της διανόησης και της αριστεράς. Παραδειγματική υπήρξε η αντίθεσή μας στο βιβλίο της Ρεπούση και γενικότερα στην αποδόμηση της ελληνικής ιστορίας, που απεργάζονται από κοινού οι ΜΚΟ του Σόρος και οι ψευδοαριστεροί.

Οι Συριζαίοι αντίπαλοί μας και οι συνοδοιπόροι τους μας επέκριναν όλα αυτά τα χρόνια ως «εθνικιστές» και «εθνοπατριώτες», που εγκαταλείπουν δήθεν την κοινωνική προτεραιότητα προτάσσοντας την εθνική. Βέβαια, το πόσο ψευδής ήταν αυτή η ιδεολογία φάνηκε με το ξέσπασμα της κρίσης, όταν απεδείχθη ότι η ανεργία και η κατακρεούργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των Ελλήνων ήταν συνέπεια του αποικιακού χαρακτήρα των σχέσεών μας με τη Δύση. Γι’ αυτό εξάλλου και πρωτοστατήσαμε στις κινήσεις ενάντια στο μνημόνιο με τους Αγανακτισμένους και τη «Σπίθα». Η κοινωνική κρίση στην Ελλάδα υπήρξε συνέπεια του παρασιτικού και εξαρτημένου χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο νεαρός λαοπλάνος αρχηγός του, ενδύθηκαν πρόσκαιρα, μετά το 2012, τη λεοντή του πατριωτισμού. Άρχισαν να μιλάνε για «πατρίδα» και «πατριωτισμό», εξαπατώντας ακόμα και ένα τμήμα της εναπομείνασας πατριωτικής Αριστεράς. Εμείς δεν παρασυρθήκαμε από αυτά τα απατηλά λόγια, αλλά εξακολουθούσαμε να υπενθυμίζουμε -έστω και εάν φανήκαμε για ένα διάστημα μονότονοι και ιδεοληπτικοί-, πως ο εθνομηδενιστής, του οποίου το ιδεολογικό σύμπαν κινείται σε έναν «μεταεθνικό κόσμο», και του οποίου η πατρίδα βρίσκεται στο Λονδίνο του Τσακαλώτου και του Παππά ή την Αμερική του Βαρουφάκη, δεν μπορεί να γίνει πατριώτης, ούτε μπορεί να υπερασπιστεί αυθεντικά τα κοινωνικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, τα οποία προϋποθέτουν ακριβώς την εθνική ανεξαρτησία.

Για να το κάνουμε πιο λιανά, σε μια χώρα που αποτελεί παρασιτικό εξάρτημα της Δύσης, και απειλείται άμεσα από τον τουρκικό επεκτατισμό, η εθνική πατριωτική αντίληψη είναι προϋπόθεση και για οποιαδήποτε κοινωνιοκεντρική πολιτική. Και αυτό φάνηκε πολύ καθαρά μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Άνθρωποι που δεν αγαπάνε την πατρίδα τους δεν μπορούν και να αγαπάνε τον λαό της. Άνθρωποι που θεωρούν τους Έλληνες, «Ελληνάρες», «εθνικιστές», «καθυστερημένους», «θρησκόληπτους», δεν μπορούν να τους υπερασπιστούν απέναντι στους «πολιτισμένους» Αμερικανούς, Γερμανούς ή Ολλανδούς πολιτικούς και επιχειρηματίες, που σαν τον Σάϋλοκ απαιτούν ένα κομμάτι σάρκας από τους Έλληνες, και ακόμα λιγότερο μπορούν να αντισταθούν στον Ερντογάν που θέλει να παγιώσει και de jure την κατοχή της Κύπρου. Γι’ αυτό και εν τέλει οι δήθεν αντιμνημονιακοί και κοινωνιοκεντρικοί ψευδο-αντικαπιταλιστές γλείφουν με τόση επιμέλεια τις μπότες της Μέρκελ και της Λαγκάρντ και εφαρμόζουν το χειρότερο μνημόνιο σε βάρος του ελληνικού λαού.

Εξάλλου, αφού διάβηκαν τον Ρουβίκωνα του μνημονίου, τον Ιούλιο του 2015, ξεδιπλώνουν με τη μεγαλύτερη αναισχυντία και την εθνομηδενιστική ιδεολογία τους. Δηλώσεις του Φίλη για τους Ποντίους, αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας από την Αναγνωστοπούλου, ανακήρυξη του εθνομηδενιστή [και πρόεδρου του σημιτικού ΟΠΕΚ] Λιάκου σε υπεύθυνο για τη μεταρρύθμιση της παιδείας(!), απόλυτη αδιαφορία για τις συνέπειες του προσφυγικού και μεταναστευτικού κύματος στην ελληνική κοινωνία. Και επειδή όλα πρέπει να πηγαίνουν μαζί, ακολουθεί η προσπάθεια οριστικού ενταφιασμού του κυπριακού ελληνισμού, με ένα νέο σχέδιο Ανάν στο οποίο πρωταγωνιστούν ανενδοίαστα.

Τι έχουν να χάσουν πλέον; Τα λαϊκά στρώματα, που τους πίστεψαν και τους ψήφισαν προς στιγμήν, τα έχουν ήδη απολέσει. Καθώς και ένα μεγάλο μέρος της ίδιας της κομματικής τους βάσης  – ιδιαίτερα εκείνους που κάτι πίστευαν από τις εξαγγελίες τους. Επομένως, μια και δεν έχουν πουθενά αλλού να στηριχθούν, θα πρέπει να στηριχθούν αποκλειστικά στις ξένες καγκελαρίες και να γίνουν οι πιστότεροι τοποτηρητές των συμφερόντων των αφεντικών τους. Γι’ αυτό εξάλλου και αυτοί τους ανταμείβουν: Καμιά άλλη κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια δεν είχε τόσο μεγάλη στήριξη από Αμερικανούς και Ευρωπαίους, διότι ως γνωστόν οι αποστάτες είναι πάντοτε προτιμότεροι ακόμα και από τους ομοϊδεάτες. Αυτά που κάνει ο Κατρούγκαλος στο ασφαλιστικό, ο «μαρξιστής» των λονδρέζικων σαλονιών και της Μπλακ Ροκ, Τσακαλώτος, η Χριστοδουλοπούλου στο μεταναστευτικό δεν μπορούσαν να τα κάνουν ούτε κατά διάνοιαν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο Αντώνης Σαμαράς. Και ήταν έτοιμοι από καιρό: Η εθνομηδενιστική ιδεολογία τούς είχε προετοιμάσει για να είναι οι καλύτεροι υπηρέτες των ξένων και μάλιστα με εκσυγχρονιστικό πασπάλισμα για δικαιώματα των μειονοτήτων, αντιρατσισμό, υπέρβαση των «εθνικών στερεοτύπων» και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Όσο λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, όσο αυτή η κυβέρνηση, όσο αυτός ο πρωθυπουργός, βρίσκονται στην εξουσία, δεν θα κινδυνεύουν μόνο οι συντάξεις των πολιτών και τα βιβλία της Ιστορίας, αλλά η εθνική μας συνοχή, η Κύπρος, το Αιγαίο και η ανεξαρτησία μας, όση μας έχει απομείνει. Και όσο χάνουν τη λαϊκή στήριξη, τόσο πιο επικίνδυνοι γίνονται, γιατί το μόνο που τους απασχολεί είναι το να κρατηθούν στην εξουσία με κάθε τίμημα. Γιατί ξέρουν πως, αν απομακρυνθούν από αυτή –την εξουσία–, δεν έχουν κανένα μέλλον και καμία τύχη. Θα αποσυντεθούν πολύ χειρότερα και από το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ. Γι’ αυτό και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι για κάθε είδους υποταγή, για κάθε είδους προδοσία.

Ελπίζω, έστω κατόπιν εορτής, αυτοί  που θεωρούν «προδότη» του αντιμνημονιακού αγώνα τον Τσίπρα, να αρχίσουν να καταλαβαίνουν πως όσοι αντιπαραθέτουν κοινωνικά δικαιώματα και πατριωτισμό, ή θέτουν τον πατριωτισμό σε δεύτερη μοίρα στην Ελλάδα, θα εισπράττουν αναπόφευκτα έναν ΓΑΠ ή έναν Τσίπρα.  Εδώ, σε αυτόν τον τόπο είσαι πριν απ’ όλα ή πατριώτης ή εθνομηδενιστής και μετά οτιδήποτε άλλο. Αυτό σε τελική ανάλυση επικαθορίζει και τα υπόλοιπα. Εάν αυτή η –πασιφανής από όλη την ιστορική μας διαδρομή– αλήθεια δεν γίνει κατανοητή, τότε και τον πατριωτισμό θα εγκαταλείψουμε στα χέρια της Χρυσής Αυγής, και θα συνεχίσουν εσαεί να μας κυβερνάνε τα ανδρείκελα των ξένων, και θα νιώθουμε διαρκώς εξαπατημένοι και ανήμποροι.

ΣΧΕΤΙΚΑ

13 ΣΧΟΛΙΑ

ΑΘ 7 Ιανουαρίου 2016 - 18:03

Καλή χρονιά. Τρεις παρατηρήσεις: 1) Άστοχη η ομαδοποίηση Τσίπρα-ΓΑΠ, 2) Καποια στιγμη πρεπει να γινει μια αυτοκριτικη και παντως κριτικη του κινηματος των αγανακτισμενων που ειχε πολλα φασιζοντα χαρκτηριστικα, οπως φανηκε και στη συνεχεια, 3) Πολύ εύστοχη η κεντρική ιδέα του κειμένου περί προτεραιότητας του πατριωτισμού, αλλά όχι ιδιαίτερα εύστοχη η κατεύθυνση της-απαραιτητης- κριτικής προς ΕΕ και Δύση. Η αποικιοκρατική αντίληψη είναι όντως παρούσα, όχι όμως η μόνη παράμετρος κατανόησης της σχέσης μας με τη Δύση.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
δελφινάκι 9 Ιανουαρίου 2016 - 09:46

Υπάρχει μία διαφοροποίηση GAP και CHEAP(rah). O πρώτος ήταν πιο βλάκας, κι ο δεύτερος πιο δόλιος. Δόλιοι ανεγκέφαλοι όμως κι οι δυό…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Α.Τ 7 Ιανουαρίου 2016 - 20:14

ΚΥΡΙΕ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΤΕ ΣΤΟΝ ΔΥΣΚΟΛΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΕΠΙΛΕΞΕΙ. ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ ..! ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. Σ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΕΙΣΑΙ Η ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΟΛΑ!! ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ Η ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
lasfida 7 Ιανουαρίου 2016 - 22:38

Πραγματικά είναι ατυχής η σύνδεση ΓΑΠ Τσίπρα …δεδομένου ότι ο κόσμος τότε δεν ήξερε …Τώρα είναι ακόμα χειρότερα διότι ο κόσμος γνωρίζει και η στοχευμένη διατεταγμένη καταστροφή της χώρας θα μπορούσε να γίνει εφικτή μόνο με εθνοπροδότες μασκαρεμένους με λαικό πρόσωπο.
Από ότι δείχνουν τα γεγονότα όλα έχουν μια αξία άλλες φορές οικονομική άλλες βολονταριστική σε κάθε όμως περίπτωση αφορούν ανθρώπους χωρίς αξιοπρέπεια και ήθος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μπάμπης 8 Ιανουαρίου 2016 - 13:00

Απίστευτο… Δύο στα τρία σχόλια είναι προς υπεράσπιση του ΓΑΠ, επειδή ο Τσίπρας είναι χειρότερος. Τελικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας… Και ο Τούρκος έρχεται…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
e-h 8 Ιανουαρίου 2016 - 21:14

Συμφωνώ απολύτως! Είναι απίστευτο! Ακόμα και σήμερα, βγαίνουν κάποιοι να υπερασπιστούν τον ΓΑΠ επειδή ο Τσίπρας είναι ίδιος με αυτόν!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ξενοφών 8 Ιανουαρίου 2016 - 15:23

Ο ένας μας έφερε το πρώτο μνημόνιο, ο άλλος μάς έφερε το χειρότερο μνημόνιο. Ο ένας πιθήκιζε και έγλυφε τους αμερικανούς, ο άλλος τα ίδια και χειρότερα. Πού είναι η ατυχής συσχέτιση; Αναρωτιέμαι, έχουμε κοντή μνήμη ή εθελοτυφλούμε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Lakis 8 Ιανουαρίου 2016 - 15:49

Μια παρατήρηση: Ο εθνομηδενισμός, η απαξίωση του πατριωτισμού και όλα όσα ορθά περιγράφονται στο κείμενο, δεν είναι πλέον προνόμιο της εκσυγχρονιστικής αντιμαρξιστικής “αριστεράς” της “ευαισθησίας” και του πολυπολιτισμού, ή του Σημιτισμού. Είναι – μας αρέσει ή όχι – κοινός τόπος. Όποιος το παραβλέπει θα οδηγηθεί σε λάθος συμπεράσματα.

Οι αντιπατριωτικές και εθνομηδενιστικές απόψεις “διατρέχουν” την συλλογιστική της συντριπτικής πλειoψηφίας των ελληνοφώνων. Το υπόλοιπο ποσοστάκι που απομένει, αποτελείται είτε από πατριδοκάπηλους, είτε από ελάχιστους ρομαντικούς. Κλάφτα Χαράλαμπε…

Για του λόγου το αληθές παραθέτω σημερινό – ουσία εθνομηδενιστικό (κατά της λαϊκής δεξιάς και καλά…) – άρθρο της δεξιάς “Καθημερινής”:
http://www.kathimerini.gr/844915/opinion/epikairothta/politikh/kalytera-na-mhn-eklegei–o-kyriakos-mhtsotakhs?platform=hootsuite

ΥΓ. Ουδόλως καίγομαι για τη ΝΔ. Η επιχειρηματολογία του άρθρου είναι τρομακτική…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Βασίλης Μπαρτάς 8 Ιανουαρίου 2016 - 19:47

Καλή Χρονιά με υγεία, δημιουργία και χαρά από κάθε άποψη στον κ. Γιώργο Καραμπελιά και σε όλους τους ανθρώπους του Άρδην-Ρήξη.
Εύχομαι το 2016 να φέρει την απαραίτητη εθνική αφύπνιση στον Ελληνισμού και σε Ελλάδα και σε Κύπρο που θα οδηγήσει στην απελευθέρωση της Πατρίδας από τα μνημόνια, τους ξένους δυνάστες και τους εθελόδουλους ντόπιους υπηρέτες τους.

Υ.Γ. Πάντως νομίζω ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου τουλάχιστον έδειξε έναν περισσότερο πατριωτισμό με το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου, με το εμπάργκο κατά των Σκοπίων, με την ανυποχώρητη στάση του στην Ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο τον Μάρτιο του ’87 και με τη θέσπιση του 3% ως ποσοστού εισόδου στη βουλή ως τροχοπέδη για μουσουλμανικό μειονοτικό κόμμα στη Θράκη.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Ευγενία 8 Ιανουαρίου 2016 - 20:50

Eξαιρετικό το κείμενο, βαθύτατη η γνώση της πολιτικής κατάστασης και των προσώπων. Καλό είναι όμως να θυμηθούμε πώς υπερασπίστηκαν οι Έλληνες την εθνική τους ταυτότητα και συνοχή σε περιόδους σκλαβιάς, γιατί και τώρα στην ουσία έχουμε σκλαβωθεί. Το 1204 οι φεουδάρχες σταυροφόροι μοιράστηκαν τη μεγαλύτερη επικράτεια του Βυζαντινού κράτους, ιδρύοντας λατινικά κρατίδια. Επιπλέον οι Ενετοί πέτυχαν το διορισμό του ομοεθνή τους Θωμά Μοροζίνη ως λατίνου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο της εκκλησιαστικής αναμόρφωσης της Ανατολής σύμφωνα με τη δυτική θεολογική διδασκαλία. Οι ορθόδοξοι Αρχιερείς εκδιώχθηκαν και οι ορθόδοξοι πληθυσμοί υπέστησαν απίστευτες πιέσεις για να αναγκαστούν να προσχωρήσουν στο δυτικό δόγμα. Η αντίσταση τους ήταν σθεναρή, αρνούνταν να εισέλθουν σε ναούς που είχαν λειτουργήσει οι Λατίνοι και αναβάπτιζαν όσους είχαν βαπτιστεί από εκείνους. Για το λόγο αυτό η δυτική εκκλησία αποφάσισε στη σύνοδο του Λατερανού (1215) να τους εντάξει στους κόλπους της δείχνοντας ανοχή στα εκκλησιαστικά έθιμά τους, εισάγοντας δηλ. το θεσμό της Ουνίας. Μολαταύτα και αυτή η μεθόδευση της σταδιακής αφομοίωσής τους δεν είχε σημαντικά αποτελέσματα λόγω του αγωνιστικού φρονήματος των ορθοδόξων. Αυτή είναι η πλέον αποφασιστική γραμμή άμυνας του λαού, ιδίως όταν τα πολιτικά και στρατιωτικά μέσα δεν υπάρχουν πια.
Τα ίδια έγιναν και στην τουρκοκρατία. Είναι πιο γνωστά, τα μαθαίνουμε στη σχολική ιστορία μέχρις ώρας τουλάχιστον. Η επανάσταση έγινε για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία, κι αυτό μπήκε προμετωπίδα στο πρώτο σύνταγμα και υπάρχει ακόμα μέχρις ώρας τουλάχιστον.
Σ΄ ένα έθνος με χιλιάδες χρόνια ιστορία η ελευθερία της πατρίδας μπορεί να κινδυνέψει ή και να χαθεί ακόμη κάποιες φορές. Αν δε χαθεί και η εθνική ταυτότητα η ελευθερία ανακτάται, με αγώνες εννοείται. Το ποια είναι η εθνική μας ταυτότητα πρέπει με ειλικρίνεια να ομολογηθεί για να φανεί και προς τα πού πρέπει να κατευθυνθούμε. Μας εμποδίζει λίγο ο Διαφωτισμός και η αριστερή μας προέλευση, προς ώρας τουλάχιστον. Θα βρούμε το βηματισμό μας, πρώτα ο Θεός.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Common sense 8 Ιανουαρίου 2016 - 21:14

Ας κρατάμε και μία “πισινή” όμως γιατί ο διάολος έχει πολλά ποδάρια και ο λαός έχει διαφθαρεί και αλλοτριωθεί μέχρι το μεδούλι…. Μην κάνει κανένα δημοψηφισματάκι πάλι ο Τσίπρας που να ζητάει να δώσουμε καμμία βραχονησίδα, π.χ. τα Ίμια, για να μας συγχωρέσουν το χρέος και να ξαναρχίσουμε να ζούμε το “ελληναράδικο” όνειρο της δεκαετίας του 2000… Το αποτέλεσμα θα εκπλήξει πολλούς ειδικά αν έχει προηγθεί και καμμία “περήφανη διαπραγμάτευση” ώστε να “κερδίσουμε” περισσότερη “συγχώρεση χρέους” για “μικρότερη” απώλεια οικοπέδου (δε λέω εθνικό έδαφος για να μην με περιλάβει ο Φίλης & Σία…).
Αυτά! Καλή χρονιά εύχομαι, καλά μυαλά & καλή δύναμη σε όλους! Ο Θεός βοηθός!

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πολίτης 9 Ιανουαρίου 2016 - 14:52

Η υφήλιος βλέπει ένα ρωσικό έθνος σφριγηλό,ισχυρό,ανεξάρτητο ,που βασίζεται στον πατριωτισμό και την ορθοδοξία,στις αδιαμφισβήτητες ικανότητες και την ειλικρίνεια του εκλεγμένου ηγέτη τους,εκφραστή της ρώσικης κοινωνίας.
Χωρίς να παραβλέπουμε και τα αρνητικά
Και από την άλλη την μετασοβιετική επαρχιωτίλα της καταρρέουσας Ελλάδας,με “αξίες” της τον λαικισμό,τον εθνομηδενισμό,την αθεία.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δημήτριος Προβάδος 16 Ιανουαρίου 2016 - 15:20

Περισσότερο τρομακτικό αγαπητέ Lakis είναι τα σχόλια από πολλούς αναγνώστες που υπερθεματίζουν τις θέσεις του συντάκτη στο εν λόγω άρθρο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ