Ελληνική άνοιξη, μετά από 24 χρόνια

1,1K

του Κώστα Καραΐσκου

Οἱ μέρες πού περνᾶμε εἶναι ἱστορικές καί πρωτόγνωρες, τοὐλάχιστον γιά τήν Ἑλλάδα μετά τό 1996. Ὁ παροξυσμός τῆς παράνομης μετανάστευσης ἔφερε τό σημιτικό καθεστώς (πού ἔκτοτε μᾶς κυβερνάει μέ διάφορες μορφές) στά ὅριά του καί ἡ πραγματικότητα τσάκισε τήν παραμυθολογία. Ἕνα καθεστώς πού ἐνσωμάτωσε τόν ἐπιδοτούμενο ἐθνομηδενισμό στό κοτζαμπάσικο σύστημα ἐξουσίας, μετά ἀπό ἕνα τέταρτο τοῦ αἰώνα ἐπιτέλους κλονίζεται.

Τό σημεῖο καμπῆς ἦταν στά τέλη τοῦ Φλεβάρη: ἡ ἀντίσταση τῶν νησιωτῶν Λέσβου καί Χίου στήν ἔνστολη βία τῆς Κυβέρνησης σκόρπισε τίς φιλοδοξίες τοῦ Μητσοτάκη γιά ἐπιβολή συριζέικης λαθροπολιτικῆς  σέ γαλάζια συσκευασία. Ἦρθε καί ὁ ἐκτροχιασμός τοῦ Ἐρντογάν πού ξεκίνησε νά μᾶς βομβαρδίζει μέ δεκάδες χιλιάδες ἐπίδοξους εἰσβολεῖς, ὁπότε τό σύστημα ἔκανε στροφή 180 μοιρῶν. Σάν νά μήν ἦταν οἱ ἴδιοι πού πανηγύριζαν τήν «πολυπολιτισμικότητα» καί πού ἔβριζαν ὅποιον «νατιβιστή» ἤθελε νά φυλαχθεῖ ἡ πατρίδα μας, ἄρχισαν νά ἀνακαλύπτουν τήν πασιφανή ἀλήθεια, νά προβαίνουν σέ λήψη μέτρων αὐτοπροστασίας καί νά περιγράφουν τά γεγονότα ὅπως συμβαίνουν κι ὄχι μέ τόν γνωστό παραμορφωτικό φακό. Οὔτε «προσφυγικά δράματα», οὔτε «διασώσεις» τοῦ Λιμενικοῦ, οὔτε (στανικά) πολιτιστικά «μπολιάσματα»…

Εἴχαμε λοιπόν ἀνέκαθεν δίκιο! Ἡ ἑλληνοτουρκική μεθόριος στόν Ἕβρο μπορεῖ καί πρέπει νά σφραγιστεῖ. Τά θαλάσσια σύνορα στό Αἰγαῖο μποροῦν καί πρέπει νά φυλαχθοῦν. Ἡ παρουσία τῶν παρανόμων μεταναστῶν στά νησιά (καί ὄχι μόνο) εἶναι σοβαρός κίνδυνος γιά τή χώρα μας. Ἡ δράση τῶν ΜΚΟ δέν συνάδει μέ τά συμφέροντα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ὁ ρόλος τῆς Τουρκίας παραμένει κατάπτυστος, δουλεμπορικός καί ὑπονομευτικός τῆς κυριαρχίας μας. Ὅλα τοῦτα, ρητά ἤ ὄχι, τά δέχεται πλέον τόσο ἡ Κυβέρνηση ὅσο καί τό σύστημα ἐξουσίας καί πορεύεται ἀναλόγως. Καί, ὦ τοῦ θαύματος, δέν πέφτει ὁ οὐρανός νά μᾶς πλακώσει! Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἀντί νά μᾶς καταχεριάζει, μᾶς ἐπαινεῖ καί μᾶς στηρίζει. Ὁ ἑλληνικός λαός συσπειρώνεται καί ὁμονοεῖ σέ κλίμακα σταλινική (90% «ναί» στά κυβερνητικά μέτρα). Τό ἴδιο τό λαθροεποικιστικό φαινόμενο καταστέλλεται καί περιορίζεται.

Ἀναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως ἔχουμε δίκιο καί στά …ὑπόλοιπα; Λ.χ. νά μᾶς ληστεύουν οἱ Τράπεζες, νά μᾶς ἀπειλεῖ ὑπαρξιακά ἡ Τουρκία, νά διαγουμίζει ἡ Γερμανία, νά μᾶς κυβερνάει ἡ Πρεσβεία; Μήπως ὄντως τά κόμματα καί οἱ ταγοί τους εἶναι ἐντολοδόχοι ξένων ἀφεντικῶν πού ἀδιαφοροῦν πλήρως γιά τήν ἐπιβίωση τῶν Ἑλλήνων; Μήπως στ’ ἀλήθεια οἱ μισέλληνες σελέμπριτις τῶν Πανεπιστημίων εἶναι βαλτοί νά καταστρέψουν «ἐπιστημονικά» τήν αὐτοεικόνα τῶν Ἑλλήνων; Μήπως ἡ πολιτική ὀρθότητα, ὁ ἀντιφασισμός/ἀντιρατσισμός, τά ἐγκλήματα «ρητορικῆς μίσους» καί «ἱστορικοῦ ἀναθεωρητισμοῦ» εἶναι μόνο ἐργαλεῖα τοῦ ἐλαύνοντος ὁλοκληρωτισμοῦ; Μήπως πράγματι τό λεγόμενο καί ἑλληνικό κράτος δέν εἶναι παρά ἕνα θέατρο σκιῶν στό ὁποῖο παίζουν μόνο τά συμφέροντα κάποιων ὀλιγαρχῶν;­

Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἡ μητσοτακική Κυβέρνηση δέν μπορεῖ ν’ ἀντέξει τέτοιες ἀλήθειες, οὔτε κἄν νά τίς διανοηθεῖ. Πιστεύω πώς ὅποιος ξεθαρρέψει μέ τήν πρόσφατη, σαφῶς εὐπρόσδεκτη, στάση της στό μεταναστευτικό καί διεκδικήσει καθαρή, ἐθνολαϊκή πολιτική κι ἀλλοῦ, θά παταχθεῖ παραδειγματικά. Ζοῦμε ἕνα φωτεινό διάλειμμα πού ἐπέβαλε ἡ πραγματικότητα στούς κρατοῦντες ἀλλά τίποτε δέν ἐγγυᾶται τήν διάρκειά του. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, χωρίς ἐγχώριο ἀντίπαλο κι ἐκεῖνος τό 1987, χρειάστηκε 10 μῆνες γιά νά κατρακυλήσει ἀπό τήν περήφανη ἀποτροπή τοῦ Σισμίκ στό ραντεβού μέ τόν Ὀζάλ στό Νταβός, αὐτό πού (ρητορικά) ἀργότερα  ἀποδοκίμασε μέ τό γνωστό mea culpa. Ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης – τό ἀπεύχομαι, ἀλλά – μπορεῖ νά τόν μιμηθεῖ πολύ ταχύτερα. Στό μεσοδιάστημα οἱ ζωντανές δυνάμεις τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, κι ὅσο ὁ λαός εἶναι σέ ἐγρήγορση, ὀφείλουν νά προσπαθήσουν νά παγιώσουν ὅποια κέρδη μποροῦν, εἴτε σέ ἰδεολογικό εἴτε σέ πολιτικό ἐπίπεδο. Ἡ ἀποκάλυψη τῶν ψεμμάτων, τῶν φληναφημάτων καί τῶν συμφερόντων πού στοίχειωναν τόσα χρόνια τόν δημόσιο λόγο στό μεταναστευτικό (καί σέ ζητήματα ἰθαγένειας καί ἐθνικῆς ὁμοιογένειας) μπορεῖ νά εἶναι μιά καλή ἀρχή.

 

Κομοτηνή, 10-3-2020